Bir umut sarikaya gibistiralım buraya okuyan güler.Çok sicak bir yazi

Sahilde tek başıma yürüyordum ve o yaklaşık yirmi dakikadır peşimdeydi. Bu uzun ve sessiz takip beni gitgide daha çok huzursuz ediyordu. Önemsememeye, onu görmezden gelmeye çalıştım ama olmadı. En sonunda dayanamadım ve durdum. Ben durunca o da durdu. “Bak” dedim, “git! Benden sana hayır gelmez artık” dedim. Dinlemedi, sessizce ardımdan yürümeye devam etti. Aslında takip edilmek değil, birisinin benden bir beklentisi olması, onu düşünmemi beklemesi beni rahatsız ediyordu. Zaten hep böyle olmuyor muydu ki; ben ne kadar kurtulmaya çalışsam da, ne kadar aradığım huzuru yalnızlıkta bulduğumu anlatsam da birileri mutlaka benden bir şeyler istiyor ya da istemeye yelteniyordu. Durdum ve bir kez daha konuşmaya karar verdim. “N’olur anla beni. Benim kendime hayrım yok kaldı ki sana nasıl olsun?” dedim. Sadece boş boş bakıyordu bana. “Bitti, niye anlamıyorsun?” dedim, tepkisizdi. Bu suskunluğu, anlayışsızlığı beni deli ediyordu. işte o an tepem attı. Ayağımı yere vurarak bağırdım: “Hoşt! Hoşt! Kışşt! S.ktir!” Bu ani hareketim karşısında korktu ve kuyruğunu bacaklarının arasına kıstırıp kaçtı. Dört metre ha var ha yok, öteye gitti durdu. Bakıştık. :D Sonra yeniden peşimden gelmeye devam etti.
Bilseydim eğer bu kadar yavşak bir köpek olduğunu acaba elimdeki kıymalı poğaçanın yarısını verir miydim? Verirdim, beni, ısırmasından tırsmıştım çünkü. Neyse, baktım olacak gibi değil, ileride de bir poğacacı var, paraya kıydım iki sade, bi peynirli aldım. Ama hemen vermedim. Gittim ileride bi bank vardı, oraya oturdum. Bu da eli mahkum, geldi oturdu karşıma. Elimdeki poğaçalara al da at dercesine bakıyordu. Bir müddet vermedim poğacaları. Ben ona bakıyordum, o poğaçalara bakıyordu. En sonunda dayanamadım, kâğıdı açıp poğaçaları önüne koydum. Eğildi, önce peynirliyi, sonra sadeleri, sonra tekrar peynirliyi kokladı ve hiç birini yemeden bana baktı. “Aslında biliyor musun, sen de aynı bana benziyorsun” dedim. “ilk başta bi şekilde, şans eseri bi kıymalı yiyorsun, sonra sanıyorsun ki, kere daha o tadı bulacaksın. Hatta bu özleme saatlerce, günlerce birilerinin peşinden bıkmadan usanmadan gidiyorsun. Seni kovuyorlar, kırıyorlar, aşağılıyorlar, yine de ardı sıra gidiyorsun peşlerinden, yılmıyorsun. Tam buldum diye seviniyorsun ama bi bakıyorsun kiönüne o kıymalı poğaça değil, iki sade, bir peynirli. Onu da tabi beğenmiyorsun” diye de devam ettim. Hâlâ boş boş bana bakıyordu. Gözyaşlarımı tutamayarak devam ettim. “Ama bilmiyorsun ki hayatta peynirli ve sade poğaçalar daha çok bulunur. Kıymalı ise nadirdir ve en iyisi de sadece Tarihi Sarıyer Börekçisi’ nde yapılır” diye de ekledim. “Yapılır” derken zaten dizginleyemediğim gözyaşlarımı hepten koyuverdim ve köpeğin boynuna sarılarak hıçkıra hıçkıra ağladım.
Ağlarken arkamdan gelen “Hoop Umut ! Şşt Umut!” sesiyle irkildim. Doğruldum ve arkama baktım. Bu gelen, mahalleden Menderes Abi’ ydi. “Aa Menderes Abi n’aber?” dedim. “iyidir n’olsun…” dedi. “Hayırdır abi nerden böyle?” diye meraksalca sordum. “Dükkan için 70’ lik tesisat borusu aldım. Biliyorsun Sarıyer’ den alsam dünyanın parası, ben de gittim Eminönü’ nden aldım” diye anlattı. “iyi yapmışsın abi bravo” dedim. Sonra duraklayıp “Sen iyi misin? Gözlerin kan çanağına dönmüş” diye sordu. “abi biliyorsun kırılgan bir dönemimdeyim. Biraz hava alayım diye sahile geldim. Bu köpek peşime takıldı. Git dedim gitmedi. Benim de sinirlerim bozuldu ağladım” diye yüzeyselce anlattım durumu. Hak verdi bana, yanıma oturdu.
Hayat üzerine, örselenmek üzerine konuşmaya başladık Menderes abiyle . Köpek de bizi seyrediyordu. Bir müddet sonra Menderes Abinin gözleri doldu. Ah be Menderes Abim, ağladığını gizlemek için nasıl da köpekle yalandan ilgileniyordu. Eğildi, elinde bir şey varmış gibi köpeği çağırdı. Tam köpek Menderes Abinin eline doğru uzanırken 70’ lik boruyu köpeğin beline şiirsel bir edayla vurdu. Ve S.ktir anuna kodumunun iti” diye ekledi. Köpek “Kai Kai” diye kaçtı gitti. “abi” dedim ne yaptın? Ben onu kendimle özdeşleştirmiştim. Sen o boruyla o köpeğe değil yaralanmış bir ömre darbe vurdun” dedim. Umursamadı. Tartıştık. Bir daha konuşmamaya karar verdik. Üç gün sonra aradım, haklı olduğum halde özürdiledim. Barıştık. Yalının ne kadar güzel bi çıkış yakaladığından filan bahsettik. “Bu böyle telefonda olamayacak gel dükkana, baş başa konuşalım bu Yalın mevzuunu” dedi. “Hayhay” dedim, evden çıktım. Parktan geçerken köpeği gördüm. Çocuklar yakalamış, boynuna bir bağlamışlar. Göz göze geldik. Onu yine kendimle özdeşleştirdim, o da benim gibi elalemin oyuncağı olmuştu. Benim baktığımı gören çocuklar beni köpeğe göstererek “Tuts! Kıss kıs ksıss! Tuts!” demeye başladılar. “vay be, şuna bak, aynı benim gibi. Başkalarının hırsları, eğlencesi uğruna suçsuz insanlara saldırması beklenen bir maşa olduğu zannediliyor” diye içimden geçirirken birden köpek bana saldırmaya başladı. “Ananı s.kim!” diyerek kaçtım. On metre ilerde durdum ve tekrar köpeğe baktım, bakıştık. “o… çocuğu diye bağırdım.