arkadaşlar sol frameden geldim buranın olayı

@14506 kimsin lan doğruyu söyle

Sancılı olan bir arkadaşlığımı hayatımı kötü etkiledigi için sonlandırmak zorunda kaldım.

Hatta kendi ağzımdan yüzüne söyledim. Bunu yaparken de çok rahatti icim.

Şey ama ben cumlemi bitirdiğim de gözleri dolmuştu. Çok garip hissediyorum...

edit: Garip değil galiba suçlu hissediyorum.

Alex'e hitaben edit: yanlış mı yaptım acaba?

Öhhöm öhhö

Offff...

Evimiz dedik çoğumuz taşındı ya la.

Pencereler kirli

kim var lan burda tanıdık kim kaldı :'(

Hayatta hiç bir şeyden nefret etmiyorum diyorum çünkü nefretin insanı kemiren ve öldüren bir zehir olduğuna inanıyorum hatta bunu biliyorum ama buna rağmen iki şeyden bütün varlığımla, çok ama çok nefret ediyorum. biri yalan, diğeriyse ben.

Yıllardır zarar görmemek için kendi kendimden nefret edip, o nefretle bir kabuk örüp sonra o kabuğun içinde de kendimi, varlığımı, kişiliğimi öldürdüm. Aslında şuanda olduğum şey, dışarıdan dokunulmasın diye oynattığım kuklamdan başka bir şey değil. artık düşünemiyorum, okuyamıyorum, anlayamıyorum, dinleyemiyorum ve her şeyden öte en sevdiğim şeyi yapamıyorum; hayal kuramıyorum. Ve her şeyden öte bunları çok doğal, çok sakin bir biçimde kabul edebiliyorum. sanırım tek artım budur ki bazı şeyleri sakince ve rahatça kabullenecek güce ve olgunluğa eriştim bir parça da olsa -çok küçük bir parça -hatta ama yanlış zamanda.

Bugüne kadar aşık olduğum insanların hepsinin kısmeti açıldı. Tam benim aşkım filizlenir iken bir de bakardım ki yanlarında yeni bir sevgili. Hep platonik hep karanlık..
O kadar olur bu hayat benimle dalga geçiyor sanırsam ya kamerayı gösterin de el sallayayım.

Ara ara hayattan tiksindiğim oluyor. şu an o onlardan biri değil. 

Tamam susuyorum.

Kusasım geliyor hayatın üzerine, çekip gidesim geliyor onu pis ve leş gibi bırakıp, dönüp bakmadan, bir özür dilemeden, veda etmeden gidesim geliyor.

Kırık kalpler adam olmazlar kim ne kadar yapıştırmaya çalışırsa çalışsın.

yok yok, üzülme olur böyle şeyler derken, ağlıyor oluşum hayatımın ironisi.

Hayat çok garip sözlük.
işte bu yüzden,
hiç bir şeyi sahiplenmeyeceksin, hiç bir şeyi ve bulunduğun durumu, konumu..

"Hah! işte, oldu" demeyeceksin, "bitti, bir daha asla olamayacak" da demeyeceksin. 

Kimseden hiç bir beklentin olmayacak, sana verdiği kar olacak, vermediği onda kalacak, beklentin olmadığından can da yakmayacak.. Yani, onun sana olan duygularını da sahiplenmeyeceksin..

Hayat, sen ölene kadar devam ediyor sözlük. Oyun da sen ölene kadar bitmiyor. Sen mutluluk için dua ederken, daha kaç kez hayal kırıklığı yaşayıp daha kaç kez mutluluktan ağlayacağını tahmin bile edemezsin.. 

Senin o gelmesi için Allah'ına yakardığın mutluluk hiç bir zaman gelmeyecek. gelmeyecek çünkü o zaten tüm bu zamanlar boyunca hep buradaydı, seninleydi. Sadece sen onu arada hissediyorsun, arada tüm benliğin başka duygularla kaplanıyor, hissedemiyorsun. 

O çok beklediğin hayalin gerçek olduğunda, bu sefer de başka bir şey için beklemeye başlayacaksın.. Bi şey için duyduğun istek, bir şey için beklemek, dilekler tutmak, adaklar adamak, bu tutkun hiç bir zaman bitmeyecek..

Hayat bir tuhaf sözlük,

seven de olucaksın sevilen de.. Takan da olucaksın takılan da.. Eski sevgilisine yıllar sonra mesaj atan o gurursuz kız ya da erkek de olucaksın, yıllar sonra eski sevgilisi tarafından aranan o unutulmayan prens de prenses de.. Sen aynı kişi iken, farklı farklı hikayelerde farklı farklı roller oynayacaksın. Sakın aklını yitirme! Bunların hepsi senin için yeni bi deneyim, bi yere varmak, bir şeye ulaşmak için değil.. Sadece hayatta olduğun şu kısacık süre boyunca ne kadar çok şey yaşarsan, oyun o kadar hareketli geçer, hareket berekettir sözlük.

Ve ne olursa olsun hayat kısa sözlük. bir gün toprağın altında hareketsiz yattığında, bugün senin için önemli olan hiç bir şeyin önemi kalmayacak.

Çok yazasım çok fazla yazasım var. Kendimi rahatlatmanın başka yolunu bilmiyorum. Bir de hikaye yazmam gerek ödev için. Benim yazacağım hikayeden ne beklenir ki, ancak hayal kırıklığı. Hikaye hayal kırıklığı olur demiyorum içerisindeki insanlar öyle olur çünkü ben mutluluğu bilmiyorum, resmedemiyorum.

içimde hiçbir yolla önüne geçemediğim bir acı çekme eğilimi var. Neden bilmiyorum, tek bildiğim günüm ne kadar mutlu geçerse geçsin yattığım zaman bu hissin gün yüzüne çıkıp beni mahvettiği.

Hırsı, kalbini siyaha boyamış
Bencilliği, gözünü kör etmiş
Yapmacıklığı, ruhunu intihar ettirmiş
Nankörlüğü, sevgiyi yok etmiş

Tüm insanların dıbına koyayım.

Ve bir de şöyle bir durum var; Şurada yazacaklarımı yazamıyorum, yazsam kim olduğumuz belli. içimizde kalıyor bazı şeyler, aslında fazla atmamak lazım içe ama kalıyoruz işte yine böyle. 

Canım çok sıkkın.

Delirmeye bir adım kaldığımı biliyorum ve o adımı atmak için daha da çok çabalıyorum ne garip. Düşünüyorum hiç durmadan düşünüyorum yatıyorum düşünüyorum, kalkıyorum düşünüyorum hatta rüyalarımda bile düşünüyorum anlamsız bir rüya bile görmüyorum..
iki şey sunulsaydı önüme biri üst düzey standartlarda bir hayat diğeri de vurdumduymazlık olsaydı vurdumduymazlığı seçerdim. Ben sadece düşünmemek istiyorum, düşünmemek ve hep ileriye bakmak ama yapamıyorum.. Belki de bu yüzden delirmeyi bu kadar çok istiyorum. Aslında gerçek deliler kendilerini normal sananlar değil mi? Sonu olan aptal bir oyunu bu kadar ciddiye almak ve yalnızlığa itilmek delilik değil mi? Ölmek ve delirmek kötü sanılan iki mükemmel şey ve sanırım yalnızlık bütün sıkıntıların ortak paydası sizin bildiğiniz anlamda değil gerçek yalnızlıktan bahsediyorum yalnızlığın bile doğru tanımlanmadığı bir dünyayı sevmiyorum.

Az önce ezan okundu bir sigara yakasım vardı ama olmadı...
Sahur vaktini seviyorum çünkü huzur buluyorum ama bugün bulamadım. Bugün üzüldüm, hayal kırıklığı, çöküş hepsi üst üste geldi. Bunu da atlatırım da izi kalır hep. Belki uzun zaman sonra duygularım bitecek ama hatırlayacağım olan her şeyi. O zaman ki halimle şu anki halime acıyarak bakacağım.
Umut insanı yaşatan şeydir ama öldüren de odur. Umudun bitmesi değil umut ettiğin şeyi seni tersten vurması...