incinin en ciddi hikayesi

6 sayfa olunca devam ederik

"27 ocak 1990
seni veren doktor geldi yanıma, anlattı herşeyi, çocukluğumu gençliğimi burada geçirmişim hep. oysa anaokulu derdi annem burası için, gençliğimi hatırlayamıyorum bile. yaklaışık 2 yıl önce kendim gelmişim tekrar, günlükte yazanları anlatmışım, ağlamışım ve bu deliğe sokmuşum kendimi.ne zaman biter diyorum, cevap vermiyorlar bana,bu hayatı neden yaşadım ki ben, hiçbir zaman kendim olamadan yaşamaya devam etmek neden ? hayatımın ufak bir parçasından tutturmuşlar,ne kadar çeksem de gelmiyor bana"
"3 nisan 1990
sana birşeyler yazmam için zorluyorlar beni ama sen benim geçmişimsin,bu sayfalar benim kabusum, nasıl dokunurum sana, nasıl anlatırım yaşamımdan arta kalanları,ama öyle çaresizimki,tek dostum sensin,tek dostum düşmanım."

"bunları anlatıyorum ama neden bu halde olduğumu merak ettiğini de biliyorum, bana sorarsan ben hepsinden daha normal daha gerçeğim ama kendi deliliklerini benim üstüme atarak kaçış aramak kolayına geliyor insanların.
geçen seneydi, balkonda sigara içerken yakalandım anneme,1-2 aydır içiyodum aslında arada da şüphelendiği olurdu ama sigarayı elimde yakalaması delirtmiti annemi, çok hassasdı bu konuda. bağırmaya başladı, sinirlendi,hatta ağladı, neden ağladınki annem ? yaşım gençmiş ciğerlerim körpeymiş daha, çok zarar veriyormuşum kendime, bunları geveledi saatlerce ama umurumda değildi zarar ve bunu ona söylediğimde neden ? diye sordu bana canım annem işte herşeyi bu soru başlattı

"24 kasım 1982
günlükçük karanlık delikten çıkalı 2 gün oluyor, seni elime almaya korkuyorum. öyle kötü şeyler olduki. yaklaşık bir ay önce gece vakti bakıcı girdi odama, yanında bir adam vardı. kapıyı kitledi ve koltuğa oturdu, gözlerimi kapatmış elimde sımsıkı kalemimi tutuyordum. adam yaklaşıyordu hissediyordum. ellerini saçlarıma daldırdı, yavaş yavaş iniyordu aşşağıya, çabuk ol diyordu bakıcı. kitlenmiştim yine, hareket edemiyordum, ağlayamıyordum,çığlık atamıyordum. babamı gördüm, onun yanında tanrıyı, demirlerin arasında gökyüzünde, gözyaşlarıyla izliyorlardı beni, adamın elleri bacaklarımın arasındaydı, babam ve tanrı gözyaşları döküyorlardı

"18 aralık 1981
5 saat kalmış sadece, hayaller,umutlar, hırslar arasında yaşıyoruz ama öyle bi an geliyorki hiçbiri umurumuzda olmuyor. kızım 5 saat."

marketçide kaycak kıza beyler

@276 şizofren demedim ki zaten panpa neyse devam edelim

dur panpa bende yaktım bir tane. çok sigara içtim lan bu gece .geçen bir yerde okudum %50 olasılıkla öldürüyormuş sigara.amk zaten %100 ölmeyecekmiyiz lan rahat olmak lazım

"kızıl saçlarım canlanıyor tekrardan günlükçük, yumuşacıklar ve parlıyorlar, bahçeye çıktığımızda yaşlı bir deli dakikalarca saçlarımı okşuyor, göz yaşlarını akıtıyor. kıyamıyorum ona.bir de heykel var bahçemizde,bir adam düşünüyor, benden bile daha hüzünlü bakışları, deliler onun etrafına yayılıp onun gibi durmaya çalışıyorlar havuzun önünde, saatlerce o halde duran bile var günlükçük, bunlar gerçekten deli."

"18 aralık 1981
son 1 saat kalmış geriye kızım,ne de çabuk geçti, hazır herşey, kurtuluşun için ilk adıma son bir saat."

"21 eylül 1982
günlükçük kavuştum sana tekrar,o kadar çok yalvardımki senin için beyaz önlüklülere,en sonunda sıkılgan bi halde savurdular seni kucağıma, sarılıp öptüm seni dakikalarca. aylardır hastahanedeydim, ölmeyi bile başaramadım, belki de sen mani oldun buna, senin gözyaşların engelledi ölümü.tek bildiğim yeniden bölmemde olduğum, yeniden kısa küt saçlı bakıcıyla birlikte olduğum, yeniden geceleri koridoru kaplayan çığlıkları masal misali dinlediğim.

"vücudumdaki yaralar, nasıl geçicek bunlar günlükçük, kızıl saçlarımdan sonra şimdi de vücudum mu yok olucak, karanlık delikte geçen 6 hafta en kötü kabustan beterdi günlükçük, ekmek ve suyla geçen 6 hafta delirmemek elde mi ? istemiyorum artık yaşamayı, bitmeli bu kabus, belki cennete giderim, tanrıya sarılır, sakallarına gözyaşlarımı dökerim. babamı görürüm belki cennetin en güzel yerinde.son verme zamanı geldi hayatıma, elimdeki kalem beni mutluluğa ulaştıracaktır. elveda günlükçük,tek dostum elveda. canım anneciğim bu satırları okuyacaksındır bir gün sana da elveda. sevgin her zaman hayata tutundurdu beni ama dayanamıyorum artık.bu karanlık benim mezarım olucakmış demek ki,zaten farkı yoktu ki."

"annem durmak bilmeden ağlamaya başladı o an,babam bir trafik kazasında ayrılmıştı bizden,ama annemle ben ölmemiştik. şanslı mıyız şansız mıyız bilmiyorum. babamdan sonra annnemim bana olan ilgisi artmıştı hatta aşırıya kaçmıştı.4 yaşından itibaren o büyüttü beni, bana öyle güzel bakardı ki,öyle sevgi doluydu ki gözleri. ancak arada acırdı bana hissederdim bunu,ama neden acırdın bana canım annem , biliyo muydun bu hallere düşeceğimi

"o anda durumdan yırtmak istedim, gerçek değildi söylediklerim sadece bir an önce muhabbetin bitmesini ve uyumayı istiyordum.-neden mi çünkü kendime zarar vermek istiyorum anne, bazı sesler duyuyorum bıktım artık onlardan, bazen tutamıyorum kendimi zarar veriyorum başkalarına aniden sinirleniyorum yeter bıktım kendimden, gibi şeyler söylemiştim gecenin bi vakti canım anneme, aslında sesler duyduğum yoktu evet arada sinirlendiğim olurdu ama kimseye ciddi bi zarar vermemiştim, dedimya günlükcük sadece uyumak istiyodum.

“18 aralık 1981
Saatler geçiyor kızım, belki de senin için tek kurtuluş bu annen hep senin yanındaydı unutma bunu,3 saat kaldı.”
“14 ekim 1982
Canım annem neden yazıyorsun bunları, nasıl olur bunlar. kafam almıyor olanları. burağın neden kaçtığını, annemin neden bu kadar çok uyuduğunu, buraya nasıl düştüğümü. bilmiyorum günlükçük, kaybolan zihnimi neyin canlandıracağını bilmiyorum, koridorda sesler var, saklan bakalım sen”

"14 haziran 1982
günlükçüğüm, ışığım,can yoldaşım, tanrım ne olurduğunu bilemessin haykıracak gücüm yok, haftalardır hıçkırıklarla inlettim her yeri ancak kimse umursamadı genç kızın acısını, ışığın ulaşamadığı, sadece dizlerimi içime çektiğimde sığabildiğim bir yere kapattılar beni. neden yapıyorlar bana bunu, birdahakine aç susuz bırakırlarmış,ben ne yaptım ki birdahakine diyorlar bana günlükçük.

"kapıdan geçmiş bahçenin çimlerinde ilk defa özgürce yürüyordum.son bir kez heykelin başına gittim, yaşlı deli duruyordu yine orda,onu yanaklarından öpüp heykeli selamladım.hep üzgündü heykelcik,ben bile gülebiliyorsam artık o da gülebilirdi elbet. güneşin varlığını hissediyordum fakat görünürde yoktu, bulutlar kaplamıştı üzerini. güneşe gerek yoktu aslında kızıl saçlarım yeterdi dünyayı aydınlatmaya. hafif esen rüzgar herkeste gülümseme hissi uyandırıyordu. heykelcik bile gülümsedi günlükçük,ben hissettim

"bakıcı geldi odama, uyuyor numarası yaptım, korkuyorum ondan.bir de erkek sesi geliyordu kulağıma, bakıcı " bak kız bu" diyordu. korkuyorum günlükçük, ayrıca farklı bir hap var başucumda. kötüleşiyor mu durumum ? "

iyiki uplayın dedik amk

beyler 23:15 e kadar uplayın arada başlıyorum ben de o saatte