beklemiyordum bu mesajı.

ama eliz'i bekliyordum. aşağıda bekliyorum yazdım. 2 dakika sonra aşağı indi, okulun tam önüne. onu görünce o gün ilk defa gülümsedim. o da o gün ilk defa gülümsedi. sonra konuşmadan yan yana yürüyoruz.

biraz daha yürüdükten sonra boynumda şiddetli bir ağrı hissettim. darbenin etkisiyle sersemledim. tam eliz bana suikast planı hazırlamış galiba diye düşünürken eliz'in bana şiddetle sarıldığını farkettim. ben de birden kezbana bağladım galiba bir gören olacak falan diyorum. ama kezbana bağlamakla falan alakası yok. kafama yediğim şiddetli kol darbesi + olayın şoku gelince galatasaray - chelsea üst biter mi yeeaaa demediğime dua etmeli bence. neyse ben de buna tek kolumu doladım, yolun ortasında saçma bir şekilde duruyoruz. sonra sınıfta bir şeyini unutmuş eliz, sınıfa çıktık.

bacağımda sürekli ağrı hissediyorum. bu sefer cidden darbe yiyorum. eliz'in harley çizmelerinin darbeleri. gözleri de dolmuş, sen benim canımı yaktın, intikam alıyorum diyor. ben de mal mal ehe ehe şeklinde gülüyorum. lan ne ayarsız adamım ya. halbuki gerizekalı kız ağlıyor şu an. neyse

tepkilerimi ayarlayabilecek ne pgibolojik ne de fiziksel sağlığa sahip olduğum bir an değil. o yüzden normal karşılıyorum.

sınıfa çıktık. bu bir kitap aldı. ben öğretmen masasının arkasındaki duvara yaslandım. eliz de öğretmen masasının üzerine oturdu.

e: sabaha kadar uyumadım ben.
b: ben de, keşke mesaj atsaymışsın sıkılmazdın.(ağzımın yayını gibeyim)

diyalog yazacaktım da bir ara not yazayım. böyle absürt cevaplar vermemin sebebi bence tamamen olayları 'sanki normal karşılıyormuş' gibi görünmeye çalışmam. olaylar normal değil ki lan...

b: ne yaptın sabaha kadar?
e: oturdum öyle, düşündüm. bizi düşündüm.
b: e dün kavga etmiştik en son, sen düşünmezsin sanıyordum?(ay atardamarıma it sıçsın)
e: düşündüm. (gözleri iyice doluyor) şey.. (bir damla düştü)

bu sefer sarılmaya hazırlıklıydım. ben de sarıldım. hıçkıra hıçkıra bi şeyler çıkıyor ağzından, be-ni, hiç, bı-rak-ma, o-lur, mu? dedi. içimden ya benimsin ya toprağın demek geldiyse de bırakmam dedim sadece. sabaha kadar ağlamaktan gözümde yaş kalmamış olacak ki ben ağlamadım. eliz'le öyle 5 dakika kadar sarılmış halde durduk. en son bu hala ağlıyor, ben dayanamadım ellerini çözdüm sırtımdan. biraz zorlandım bırakmak istemiyor gibiydi. göz yaşlarını sildim.

benim yanımda seni ben dahil kimse ağlatamaz.

gülümsedi.

eliz'le aramızda geçenler bana bir rahatlama vermiş olsa gerek.

normalde böyle bir durum olsa benim zütüm üç buçuk atar, heyecandan uyuyamazdım. güzel bir şekilde uyudum. kaderin cilvesi midir bilmiyorum çünkü bir süre uyuyamayacağım.

nihayet, yarıyıl tatilinin son günü, saat öğlen 12 gibi buluştuk. ilk başlarda böyle birbirine absürt bir şekilde iyi davranan, bir o kadar da resmi insanlar gibi sohbet ediyoruz. sanki aramızda hiçbir şey olmamış gibi hal hatır sormalar falan.

bana telefonundan yeni bir uygulama buldum çok güzel falan diye bir uygulama gösterdi. uygulama da instagram için fotoğrafların kenarına beyaz çerçeve ekliyor. sebebi neydi ki şimdi... merak eden varsa adı whitagram.

daha sonra konu açıldı. hayatımda hiç bu kadar net durumu anlattığımı hatırlamıyorum. çok net anlattım her şeyi, hayatımda o kadar net konuştuğum an sayısı çok azdır.

bu arada eliz hikayeyi nasıl okuduğunu anlattı.

''işte istanbul'a gidiyoruz yolda, o sırada mail'in geldi. ben de sevindim anneme 'aaa birisi yazımı beğenmiş, kendi yazısını atmış değerlendirmemi istiyor' dedim. o da 'sesli oku da beraber dinleyelim'' dedi. tam sesli bir şekilde okurken ikinci paragrafa geldiğimde durumu anladım. 'neyse ya sonra okurum' dedim. arka koltukta kulaklığı taktım ve hepsini okudum. o sırada ağlamaya başlamışım istemsiz. senin sevdiğin müzikler çalıyor tabi ipod'umda. tabi bu sırada kardeşim durumu anladı. o da bana bakıyor tip tip. zaten istanbul'dayken de sürekli senin sevdiğin şarkıları dinledim.

benim de gözlerim dolu amk niye dolduysa bilmiyorum. hikaye başından beri ne kadar çok ağladım lan... gerçi son 5 senede tüm ağladığım anılar bunlar. bazen de bunları yazarken gözlerim doluyor. harbi sulugöz müyüm neyim çözemedim.

vallahi mail planımın bu kadar amacına hizmet edeceğini tahmin edemiyordum.

b: ben bunları yazıktan sonra fikrini ne değiştirdi peki?
e: ben... benim, bazı şeyleri farketmemi sağladı.
b: amacına ulaşmış o zaman.

her zaman sen vardın benim içindedim ve elinden tuttum. bir ara, bir anlığına bana gülümsüyor gibi oldu ve birden elini çekti. elektrik çarptı sandım amk. öyle hızlı çekti.ya ayrılırsak? ya arkadaşlığımız da biterse? ya bir daha birbirimizin yüzüne bakamayacak duruma gelirsekdedi birden. ben desonunu düşünerek böyle bir işe başlanmaz.'' dedim. gayet tedirgin görünüyor eliz gözüme.

biz o konu üzerinde konuşmaya devam ediyoruz ama anlaştığımız söylenemez. sürekli konu en sonunda eliz'in tedirginliklerine geliyor. ya diğer kızlara yaptıklarını bana yaparsan?

lan ne yaptım ben diğer kızlara sanki gibip gibip bıraktım ya. elim kız eli görmemiş, abazalıktan kırıldığım o dönemde hormonlarım harici bir fikir oluşmuş ilk defa kafamda. onu uygulamaya çalışıyorum. bana arkadaşlığımız, diğer kızlar tarzı bahaneler sunuyor. durduk yere sinirlendim yine.

b: diğer kızlara bir şey yapmadım ki, söyle ne yaptım allah aşkına?
e: nuran konusu var, kıza durduk yere umut vermişsin.
b: o zamanlar çok küçüktüm ama. hala tam yetişkin sayılmam ama en azından bazı şeyleri algılayabiliyorum.
e: ben... bilmiyorum. bence biz olmayız.
b: bana geçerli bir sebep söyle, hiçbir şekilde itiraz etmeyeceğim.
e: ya ayrılırsak, ya arkadaş-
b: geçerli bir sebep dedim. aynı şeyleri tekrar ediyorsun sadece.

normalde böyle konuşurken sinirlenirim ama bu sefer aşırı derecede sakinim. bir o kadar da ciddiyim ama.

daha sonra aynı konuşmalar sürekli kendini tekrar etti. sonunda hiçbir yere varamadık. kalkalım artık dedim. farkında olmadan 5 saat beraber bu konu üzerine konuşmuşuz.

otobüs durağına bıraktım. gözlerim dolu gibi ama çaktırmadığımı düşünüyorum o anlık. 2 dakika sonra yansımamı görünce gayet net çaktırdığımı farkettim.

otobüs durağında bana geçerli sebepler söylemeyince bu sefer sinirlendim. biraz sinirli fazlasıyla bozuk bir şekilde kendi durağıma doğru yürüdüm. bu sırada telefonuma mesaj geldi uzun. hala aynı konular. en sonunda daha fazla yazışamayacağımızı, sonunda birbirimizi daha çok üzeceğimizi söyledim.

o an çok çaresiz hissediyordum. çünkü elimden gelenin en iyisini sahaya sürmüş, başarısız olmuştum. en çok istediğim şey bana çok yaklaşıyor, ama benim olmuyor gibiydi sanki.

nuran'la yazıştıkça kimliğimle ilgili minik bilgiler veriyordum kasıtlı. o da az çok tahmin ediyordu kim olduğumu, bunu 29 ekim 2011 tarihinde kanıtladı kendisi.

sabahtan okula gittiğim bir gün, okulda tören falan vardı. tabii ki biz arkadaşlarla takılacaktık. okul dağıldı falan biz okulda duruyoruz. nuran ve arkadaş grubu da duruyor. sonra küçük çocuklar sahada oynarken bana maç yapak mı abi la dediler. biz de arkadaşlarla girdik bunlarla oynuyoruz falan. sonra nuran'lar geldiler bize biz de oynayabilir miyiz? diye sordular. başımla onayladım. bu sefer utangaç çocuğu oynuyorum iyice çaksın kim olduğumu diye. utandığımdan değil yani(valla lan). işte onlar iki topa vurdular falan, öyle maç bitti. biz tam arkadaşlarla ayrılacaktık ki nuran baknickime sen de bizle gelsene dedi. bizim arkadaşlar çakmadan kaynadım. güzel ektim ama amk asosyallerini(sövmeyin). işte nurhan ve okulda sosyal olan diğer arkadaşlarıyla beraber bir yere gidip oturduk. ben de o gün arkadaşlarla fotoğraf çekinmek için ben fotoğraf makinesi getirmiştim. telefonum servisteydi.

bu arada lise hediyesi olarak w995 almışlardı. onun servisine de ayrı sövmek istiyorum. amk telefonun kulaklığı bozuldu, telefonu da servise gönderiyoruz. bir de 30 gündü galiba o zamanlar servis süresi, 29. günde gelirdi telefon hep. kulaklık 3 defa bozuldu oradan biliyorum. bu 3. gidişi servise, neyse. o yüzden makine zütürdüm yani.

orada fotoğraflar falan çektik. nuran'la biraz sohbet ettik tabii ben hiç çaktırmıyorum bu sefer kim olduğumu. o gün bir kaç fotoğraf da onlarla çekindik. ben akşama facebook'a koyabileceğimi söyledim fotoğrafları.(facebook yerine cool görünmek için sosyal medya diyişimi hatırlıyorum, he çok cool amk. çenemi gibeyim)

nuran'la hala yazışıyoruz. kim olduğum konusunda iyice emin olduğunu düşünüyorum. ama biraz daha öyle dursun o.

galatasaraylıyım. sağlam galatasaraylıyım. o yüzden facebook'ta maçlarla ilgili durumlar paylaşırdım. o dönemlerden birinde selin diye bir kız mesaj attı maçla ilgili. bildiğin iletişim başlatmaya çalışıyor. zaten yavşak bir kız afedersin. o düzenli olarak mesaj atıyor. mecbur geçiştirici cevaplar atıyorum kıza ayıp olmasın da anlasın artık diye. anlamadı. en son bana fizik çalıştırır mısın dedi, ben de çok iyi bilmiyorum fiziği zaten sana nasıl çalıştırayım dedim. 90 küsür aldığımı öğrenmiş. bir daha da yazmadı zaaaaa.

bizim sınıftan bir başka kız daha var. güzin. onunla iyice sohbet ediyoruz ki eliz'in yakın arkadaşlarından. bu bana şakacıktan sevgilisiymişim gibi yaklaşıyor. lan yavşak o benim taktiğimdi. tereciye tere satıyor anlayacağınız. neyse oyunsa oyun beybi, ben geri çekilmem sen konuşana kadar.

sınıfta elimi falan tutuyor, neyse bir şey demiyorum. tabii soruyorlar sınıftaki arkadaşlarım ne ayak diye, oğlum bir şey yok lan arkadaşım diye geçiştiriyorum. nasıl arkadaşlarım var lan benim...

--spoiler--

ahahah aklıma geçenlerde urfalı bir arkadaşımın söylediği bir laf geldi. mezuniyet balosu günü pompanın eşiğinden döndüğüm kızdan bahsediyordum da o senin neyin baba dedi. ben de yine arkadaşım la dedim. o da aksanlı bir şekilde heee gündüz pampi akşama pompi he mi dedi. o söyleyince daha komik olmuştu lan, yazınca olmadı...

--spoiler--

nihayet güzin'in konuşma vakti gelmişti ama bana direk şey dedi: bazı yanlış düşüncelere kapılmıştım. işte arkadaşlarımla ilgili, hoşlanma gibi diyelim. yanlış düşüncelerdi bunlar. ben de haklısın, bayağı yanlış düşünceler dedim. o defteri kapattım yani. kendimi bollukta hissediyorsam(nasıl bir bolluksa amk ahaha, bolluk görmemişim işte. neyse daha sonra göreceğiz) giblemeyen tavırlarımla takılıyorum. yine genç arkadaşlarıma tavsiye verecek olursam bu taktik de ölçüsünü bilirseniz işte yarar. ben 4,5 senede öğrendim ölçüsünü, umarım siz daha çabuk öğrenirsiniz. bir de bu ölçü kızdan kıza değişiyor. ona göre.

yorgunluktan geberiyorum o günlerde.

hele perşembe günleri fena. sabah 2 ders beden eğitiminde arkadaşlarla top oynuyorum. öğle arası okul takımının antremanı(futsal), saat 5 bazen 6 gibi kulüpteki antreman, saat 8'de de kick box antremanı var. bacağıma giren kramplardan uyuyamıyorum bazen perşembe geceleri. en sonunda kendi kendime hele bi soluklan yeğenim diyerek kick box'u bırakma kararı aldım.

okuldaki sınav haftaları hiçbir antremana gidemiyordum. bu da kulüpteki futbolumu etkiledi. ilk 11'den 18'e düştüm önce. sonra yavaş yavaş kadroya girememeye başladım. bir gün forvet arkası yerine box to box(mevki bilmeyenler için - orta saha göbekte hem hücum hem savunma yapan adam, modric)'a alınınca ve antremansızlıktan gidip gelip gidip gelip gidip gelemeyince zütümden solur bir haldeyken hoca beni yanına çağırdı:

-oğlum her hafta geriye gidiyorsun herkes ileri sen geri gidiyorsun lan kendine gel.
-hocam okul var biliyorsunuz, antremana gelemiyorum sınav haftaları. zaten u16'nın yarısı okumuyor. adamlar sadece antreman yapıyor. ayrıca ben okuldan 15:10'da çıkıyorum. maç saati 14:30. nasıl geleyim maçlara hocam, ben napayım?
-valla onu bunu bilmem, formayı alamazsın benden.
-kısmet değilmiş hocam o zaman.
-yazık edeceksin oğlum yeteneğine.
-şartlar böyle gerektiriyor, yapabileceğim çok da bir şey yok gördüğünüz gibi hocam, eyvallah.

ülkemizin mükemmel eğitim sistemine söve söve sahadan çıktım. ulan okul yüzünden çocukluk hayalimi terketmiştim. sahaya son kez baktım, biraz gözlerim doldu ama devam ettim ve soyunma odasında giyinip eve doğru yol aldım.

erken jübilemden sonra okul takımı kalmıştı(futsal'ı gibeyim afedersiniz, tak gibi spor). ondan da ocak ayında takım elenince ayrılacaktım. 3 ayda 1'er 1'er tüm sporları bırakmış oldum. elimde sadece arkadaşlarla beden eğitiminde oynadığımız futbol kaldı.

spor hayatımdan gündelik yaşamıma geçecek olursam, eliz'le sohbet ediyoruz ama bende hala bir ilerleme yok. aynı mallıklarıma devam ediyorum yani.

nuran'larla takıldığımız gruptan beren diye bir oğlan var. allah affetsin gördüğüm en tipsiz çocuklardan biri.(senin de ne zütün kalkıkmış gibko demeyin görseniz camiye koşup şükür namazı kılarsınız muallakler) bununla bir kaç defa sohbet ettik işte. mal bir çocuk biraz da. ya da ben ayar oldum, bilemedim.

2. geleneksel yılbaşı etkinliklerimiz çerçevesinde, sınıfta bir parti düzenlendi. o partiyle ilgili elimde çok güzel videolar var. öncelikle arkadaşlarıma konuyu açmasam da ima ettim eliz'den hoşlandığımı, o yüzden hemen hepsi biliyorlar. hatta bir video var, ben eliz'i çekiyorum, eliz beni çekiyor. arkadan serkan karşılıklı çekişiyorlar yeaa diyor. ben de liseliliğin hakkını vererek nerde o günleeer eheheheheh diyorum.

tabii ki serkan'ın çılgın dans videosu olsun, sözlü notu konusunda cimriliğiyle ünlü rahmetli kimyacımızın video'da görünmesi olsun... izlerken bir garip oluyorum her seferinde. ne anılar var lan. sanki üzerinden 1 ay geçmiş gibi gelse de tamı tdıbına 4 sene 2 ay geçmiş.

--spoiler--

Gezdin tozdun aman aman aman
Sazdın sözdün aman aman aman
Giderek üzdün bizi zaman

https://youtu.be/rkPwibJi68Y?t=1m13s

--spoiler--

hayatım güzel gibiydi. tek eksiğim vardı yani. onu da tamamladık mı geriye minik teferruatlar kalıyordu. tamamlayabileceğimden emin değilim o eksiği. yani tek yapmam gereken konuşmaktı belki, cesaret lazım bana, cesaret.

okullar artık açılacak, son 1 hafta. bu sene dershaneye de gideceğim.

fiziken hazırım. her türlü hazırım. eliz'den umudu kesmiş gibiyim. çünkü sevgilisiyle amerika'yken ayrılmadıklarına göre bir daha ayrılmazlar herhalde amk.

1 milyarıncı defa kendime yeni birilerini bulmamın vakti geldiğini farketsem de artık harekete geçmenin vakti gelmişti. gençtim, güzeldim, herkesi üzerdim xd.

okulların açıldığı gün filizle takıldık. yaz boyu aklıma bir kere bile gelmeyen aysu'yu (okulun son zamanlarına doğru gördüğüm kıvırcık saçlı kız) sordum. o da sevgilisi yok istersen bi konuşayım dedi. ben de konuş tabi lan manyak mısın dedim. okul 16 eylülde açılmıştı. ben ise 17 eylül'ü bekliyordum. yazdan ön siparişle aldığım gta 5 çıkacak, aynı gün real madrid'le şampiyonlar ligi açılışımızı yapacaktık. o yüzden o güne özel plan yaptım. sezgin bizde kalacak, beraber maç izleyeceğiz(kendisi futboldan pek haz etmez) sonra gta 5 ile sabaha kadar akacağız. neyse...

17 eylül günü media markt'a gittim ve aral games'in oyunu iki gün sonra vereceğini söyledi görevli. sinirden mekandakileri(mekan ne amk) gibmeden dışarı çıkıp kendimi gibtim. sonra bize gittik sezgin'le, halı saha yaparken filiz bana aysu'nun telefon numarasını attı. senden mesaj bekliyor dedi. ben de iyi lan atayım noolacak diyerekten selam yazdım. kız en sevdiğim tip insanlardan biri çıktı. bir defa sohbet tıkanmıyor oğlum. en kralı. böyle mal gibi ne yazsam lan şimdi buna diye düşünmüyorsunuz. sohbeti yönlendirmek zorunda değilsiniz yani. 2 sene sonra öğrendim ki aysu'nun ona yazacağımdan haberi yokmuş. filiz bahsetmiş işte aysu da olabilir ya falan demiş. mesaj bekleme gibi bir durum yok. böylelikle cesur bir girişin kızlar için önemli olduğunu öğrenmiş oldum.

--spoiler--

senin bunları öğretecek kimsen yok muydu lan her şeyi kendin mi öğreniyorsun diyenler varsa dedemin en büyük torunuyum amk. her şeyi yaşayarak öğrendim.

--spoiler--

akşam malum maç 1-6 bitti. sezgin'in yanında sesim çıkmadı çok da saat 5 gibi birden hüngür hüngür ağlamaya başladım. haketmemiştik be bu mağlubiyeti. ilk 30 dakika taş gibi top oynamıştık hem...

aysu'yla ertesi günden sonra düzenli olarak yazışıyoruz. bazı günler 10 saate yakın yazışıyoruz hani, o kadar iyi anlaşıyoruz. yazışması da zevkli bir kız. tek çocuk olduğu için babası bunu biraz oğlan çocuğu gibi yetiştirmiş. oyun zevki falan da var kızın yani. hatta gta 5'i aldığım gün bana bugün sana mesaj atmayacağım, gta 5 oynarken rahatsız etmeyim yazdı. ben de olur mu öyle şey ya falan yazsam da hadi hadi git oyna, ben anlarım halinden falan yazıyor. sen ne şapşik, ne tatlı bir insansın yeaaa öyle...

valla çok tatlı kız ha.