intihar etsem sonra

evet bizler bir tak olabilirdik, olamadık. belkide olmak istemedik, bilemezdik. bir taktan öte olabilmek için, dışarıdakiler gibi olabilmek için bir şeyler yapmalıydık. ve bizler biliyorduk ki o şeyleri yaptığımızda kendimiz olmaktan vazgeçmemiz gerekecekti. bazı şeylerin olması için kendimizi feda etmemiz istendi, reddettik. bazılarımız bunun pişmanlığıyla yaşadı, kalanları ise bir tak olamamalarının başlarına kakılmasıyla kendi değerlerini, kendisini kurban vermeyişinin vakur gururuyla baş etmeye çalıştık.
bazen bazılarımız dışarı çıkıp bi tak olmayı başarabilenleri fakat kendi olmayı beceremeyenleri seyretti; ve yine anladık ki bu kuru kalabalığın her ferdi aynıydı. bizim kendimize olan samimiyetimiz onlarda yoktu, oysaki tekliğimizden bıkkınlığımız arttığında dışarısının umudunu hapsetmiştik kendisinin büyük olduğu kadar nasırı da büyük olan yüreklerimize. anlamaya çalışmıştık onları, samimiyetsizliklerinin kaynağı ne diye. anlayamadık. her ilişkinin bir çıkara bağlı olduğunu bilemezdik ki. ve her seferinde yalnızlığın birer mükafat olduğuna kanaat getirdik. hiç birbirimizi tanıyamadık, çünkü bizler dışarıdakiler gibi bir tak olamadığımızdan organize olmayı bırak, kendimiz için oluşturduğumuz küçük dünyalardan çıkamadık. pişman mıyız, evet pişmanız.
yalnızlığımızı giderme umudunu hep taşıdık. ama içimizdeki kaytan bıyıklı amca boş durmuyordu, ve sesleniyordu bize; umut kötülüklerin en büyüğüdür çünkü işkenceyi uzatır. haklıydı bu amca, ve yine bazılarımız kabullenerek acı çekmeye devam etti, bazılarımız gibtir edip umuda yöneldi ve her seferinde kanadı... bazılarımız; diyip onlarca seçenek de oluşturabilirdik zira her birimiz hiçbirine benzemiyordu. gördüklerimiz aynıydı, yorumlarımız farklıydı. çünkü bizler kalabalık ve toplum denen çürümüş zihniyetlerin birer sürü ve basit çıkarlardan öteye gidemeyen ilişkilerden koyverilmiştik
bizlere beta diyenler oldu, loser da. alfalıkta betalıkta onlara özgüydü farkında değillerdi. biz farklıydık ne alfaydık ne beta! bizler onlardan farklı olduğumuz gibi birbirimizden farklıydık. harfler bize yetmezdi. evet loser idik, kaybedendik. bi tak olma şansını kaybedenlerdik. ama biz bu fedakarlığımı karşısında acı ile kendimizi kazandık. aynı olarak kendilerinin varlığını ispat edip sürünün parçası olanlara inat bizler kendi küçük dünyalarımızda var olarak varlığımızı ilan etmiştik.
bizler de insandık, hormonlarımız vardı; aşık olduk... ama küçük dünyalarımız bu kadar büyük değildi