intihar etsem sonra

Boş sayfalara mürekkep sıçratmak, yaşanmamış hayatları yaşayabilmek gerekir. Bundan farklı bir zaman diliminde köleler ve gizli efendilerinden oluşan bir dünyada günün olağan akışının dışında bazı durumlar ve bunun neticesinde yeni olaylar gelişmeye başladı.
Bir bilge dağında bir mağaranın girişinde yarını dününden ayırt edilemeyenleri seyrederken yüreğine sordu:
-Birbirleri arasında bu kadar farkı nasıl bulabiliyorlar, oysa yaptıkları aynı değil mi?
Bilge demini tamamıyla çekmeden hemen önce bu insanların geleceğini sormuş oldu böylece.
Yaşantıları basitti; doğarlar, ana ve atalarını, adlarının devam etmesiyle sonsuzluğa yaklaştırma suretiyle mutlu ederlerdi. Belirli bir yaşa gelince eğitimleri başlar ve gelecekteki üretici olabilmek için tüketebildikleri kadar tüketirlerdi. Bazıları, yaşadıkları sistemde otorite olur, kendilerinin bağlı olduğu otoriteye boyun eğerlerdi. Yaşamak, basit eğlencelerinde söz edilmese dahi üretmek ve tüketmek üzerineydi. Köle biraz daha tüketebilmek için yaşdıbını satarken, efendi daha çok tüketebilmek için kırbacını daha çok sallardı. Kırbacın şakıması köleler için adaletti. Emeğinin karşılığından fazla istenmesi hırsızlıktı, köleye göre. Oysa emekten ziyade satılan ömürler söz konusuydu.
Kırbacın yarasını meşrulaştırmak için savaşmayı kutsarlardı. Ölümleri, yaşanmamış hayatlara rağmen olağan kılabilmek için ölüm yollarına erdemler atfederlerdı. Efendisi için ölen erdemliydi ama kendisi için ölen hiçbir zaman erdemli olmuyordu. ve ahlakları bu şekilde yozlaşmaya başlamıştı. Farklı olmaya özenirken farklılıklarından utanıyorlar ve eylemlerine aynı yerden bakmaya çalışıyorlardı. Oysa milyarlarca insan tek noktadan nasıl dünyaya bakabilirdi? Sığabilir miydik hiç?
Bilge mağarasından çıktı, dağından indi. Sokaklarda dolaşmak istemişti. Omzu insanların omzuna değsin istiyordu, insanların sözleri kayaya çarpan sert dalgalar gibi yüreğine çarpsın istiyordu. Bir bilge, başka türlü nasıl öğrenebilirdi ki kişilerin arasında bulunma hissini.
Bu ihtiyar, bilgeliğe yüreğini dinlediği için mi erişmişti, yoksa bilme eylemini becerebildiği için mi? Öğrenmeyi arzu etmeyen hangi insan dolabilir?
ihtiyar, bir dilencinin dilenişini seyredaldı. Diğer insanların gözünde dilencinin gücü ekgibti, bu yüzden sadakayı hakediyordu. Homurdandı:
-Başkasından yaşam uman nasıl hayatının değerini bilebilir!
Dilenci, meczup görünümlü ihtiyarı rakip sandığı için eliyle gitmesini işaret etti. ihtiyar, kovulmuşluğuna rağmen bastığı yere daha sert basmaya başladı. Dilencinin yüz ifadesinden öfkesi okunmaya başladığında kısa bir nefesle:
-"işte, bir yaşam emaresi." dedi.
Dilenci daha da öfkelenmeye başlayınca orayı terk etti. Bilge, öfkenin hayatı yadsıma biçimi olduğunu düşünmüştü.
Bilge o gün aradığını bulamadı. Artık bulmasına da imkan yoktu. Ölüm, hayatın en keskin gerçeğiydi. Bilgenin ardından kimse yas tutmadı. Zaten, bilge ölüsünün arkasından ne acı dolu ağıtlar ya da şen ezgiler duymak isterdi. O insanın yapısına öyle terş düşmüştü ki öldüğü andan ititbaren toprak olarak diğerlerine yaşam saçacağını düşünüyordu. Bilge mağarasında çürüyüp toprağa karıştı. Kimse cesedini bulmadı. Bulsaydı da tanıyanı yoktu. Bilge, koskoca bir ömür yaşadıktan sonra hiç olmuştu, dünyada diğer akılların anlayabileceği bir iz bırakmamıştı.


Bilgenin öldüğü geceyi kimse unutamadı. O akşam batan güneş bir daha doğmadı. Akrep ve yelkovan hala ekseni etrafında olması gerektiği hızda dönmeye devam ediyordu. ilk gün insanlar doğmayan güneşi umursamadı. Yapılması gereken işleri, didilmesi gereken yerleri, dinlenmesi gereken oyukları vardı. Bir köle haricinde herkes günlük telaşına teslim olmuş, sorumluluk diye baskılanmış işlerini yapmaya koyulmuştu. Oysa olmayan özgürlüğün sorumluluğu neden biner ki insanın sırtına?
Köle, göğün artık başka yıldızlarla dolu olduğunu, dünyasının yıldızının kaybolduğunu görünce diğer kölelere anlattı, anlaşılmadı. Göğü işaret etti, artık güneşimiz yok, dedi. Diğerleri bazı kara bulutlarkapadı güneşimizi, deyip umursamadılar. Efendiler korkmuştu, bir merak inmişti yüreklerine. Birbirlerine güneşin hırsızı kim olduğunu sordular. Köleler böylece dehşete kapılmaya başladı. Güneş yoksa hayat yoktu, bunu biliyorlardı. Usulca efendilerine bakmaya başladılar, işte böyle yok olmuştu güneş.
Köle büyük bir meydanda ortaya çıkıp haykırdı:
-Efendilerden neyi umuyoruz? Bizler almak için ne verdiysek onlardan aldığımız çok daha azıydı. Buna rağmen hangi cüretle bize bizim yapmamız gerekeni anlatmalarını bekliyoruz. Görün artık, güneş kaybolmadı, terketti sizi. o size hayat verdi, siz onu sattınız. O size ışık saçtı, siz kapalı kutular içinde işlendiniz. Sorarım size; terkedilmişliğimiz trajediden öte değil de ne? Bizi bekleyen artık ölümdür, bizler lanetlendik, bizim olanı, hepimizin olanı kendimizle beraber sattık. Biz zaten ölmüştük, artık çürümeye başlıyoruz.
Bir efendi yardakçısı bağırdı:
-Onun yüzünden oldu her şey. Güneşi o kaçırdı.
Kölelerin her biri toplandı, prangasını kıran adam haricinde. Büyük bir ateş yaktılar ve özgr adamı yaktılar. Köle acılar içinde haykırarak ölürken zafer naraları atıldı. Günlerce o ateş canlı tutuldu
Özgürlüğü bilmeyen, nasıl anlayabilirdi ki özgürlüğü... Köle ahlakı, zincirleri kırmayı kaos olarak görür. Kaostan korkar, her ne kadar özgürlüğü bilmeselerde özgürlüğün getireceği sorumluluktan korkarlar.