Durun bi sigara içip uzaklara dalarak annemi düşünücem.. ehehe şaka la kahve koyuyom devam etcem.

Bekliyok panpa

reserved

Hafiften kafayı kırmıştım. Hatta bi gün dışarı çıkıp altındağ köşe’den bi dolmuşa binip Küçükpark’a gittim. Tüm gece yürüdüm, önümde giden bi adam gördüm. Biraz yaklaştım. Adam yürüyüşünü hızlandırdı, biraz daha yaklaştım. Artık kolumu uzatsam dokunacak kadar yaklaştım. Sonra adam benim iyice yaklaştığımı görünce koşmaya başladı. Bende bunu koşarak takip ettim, aramızda 3-5 adım var. Önümde bi adamla dümdüz bi yolda koşuyorum düşünün. Sonra adam koşmaya devam ederek sağa döndü, bende hızımı arttırarak sola döndüm. Şimdi düşününce komik bi olaymış bu amk. Net kafayı kırmıştım.

reserved

Bekliyoruz panpa (lan taşak geçiyorsan valla senaristlikle ilgilen)

Annemin ölümünden yaklaşık 3 ay geçti. Lys’ye falan girdim çıktım tabi bu arada da gibimde değil. Artık planımı hızlandırmam gerekiyodu ve işe koyuldum. Yakını ölenler belki bilir beyler. Mezarı yaptırmak en erken ölümden 3 ay sonra olur.

Annemin mezarını yaptırmamız gerekiyodu. Bizim gruptakilerle son olanlardan
sonra (hamilelik) çok buluşmasak da konular annemin ölümüyle değişmişti. Gözde de çocuğu aldırmıştı zaten. Yine toplanıp takılır olmuştuk. O gün o grupta en güvendiğim adama açtım mevzuyu. Okan’a. Özetle, kardeşim annemin mezarını yaptırıcam ama param yok dedim.

Hemen, ‘’ne kadar lazım kardeşim?’’ dedi.

Seri biraz

Normalde 200 liradan 10 milyara kadar mezar yaptırabiliyomuşsun, sonradan netten bakmıştım. O gün Okan’a 2 milyar civarı lazım kardeşim dedim. Tamam takma kafaya haftaya tamamdır dedi.

Diğerlerine de tek tek söyledim. Sakın kimseye söyleme kardeşim diğerlerinin haberi olmasını istemiyorum ayağı yapıyodum. Sadece Gözde’ye söylemedim. Bi ihtimal Burak’a söyleyebilirdi. Kafam rahattı bunlardan gelicek 6 bin tl param vardı. 4’te cepte var etti 10

2-3 gün sonra babama açtım mevzuyu. Birikmiş ne kadarın var dedim direk. Bana para lazım. Kafamı dağıtmam lazım 1-2 bin at. Gezip gelicem daralıyorum. Eyvallah dedi.

O günlerde Okan’dan ve Burak’tan 2’şer bin tl aldım. ikisine de dedim en kısa zamanda vericem kardeşim. Hatta öyle bi ayak yaptım ki mezar tapusu, belediyeye ödenen harç kağıdı falan var elimde. gibsen bunun dümen olduğunu akıllarına getirmezdi muallakler. Cebimde tamı tdıbına 10 bin para var. 2 bin de ertesi gün Aysu’dan gelicek.

Zevklı rez şukular şelale

Zevklı rez şukular şelale

Türkiyede sondan birinci günüm: Her gün aldığımızdan fazla ot aldım. Alkol zaten Okan’ların evinde vardı. Yine aynı grup saat 11 gibi içmeye başladık. Ben çok yavaş içiyodum. Ayık kalmam lazımdı. Salakta Gözde parayı verdi bana. O gece sabaha kadar içtik. Sabah oldu, herkes yavaş yavaş sızdı. Ben ayıktım. Aysu'nun da uyuduğundna iyice emin olduktan sonra harekete geçtim, diğerlerinin zütünü gibsen uyanmazdı zaten.

Ortalıkta ne kadar telefon cüzdan varsa hepsini topladım. Sabah 7 gibi Çankaya bit pazarındaki telefonculardan birinin önündeydim. Telefonların markası neydi hatırlamıyorum ama hepsi şimdinin ıphone 6 sı gibi falan şeylerdi sanırım. Hatta ıphone du zaten ama modelleri bilmiyorum. 3 tane telefon’a 1100 lira para aldım. Sırtımda bi ufak sırt çantası içinde para, bikaç kıyafet, pasaport falan filan vardı işte. Telefoncudan çıkıp direk havaalanına gittim.

up aga devam 2-3 güne bitmez bu hikaye :d

Sardı devam

O günün parasıyla 480 liraya tek gidiş , aynı akşam 17:30 uçağına Moskova Domodedovo havaalanına bilet aldım. Hayatımın en zor bekleyişiydi. Ama heyecanlıydı. Zevk aldım bundan.

Paranın tamdıbını havaalanında dolar yaptırdım. Epey bi zarar etmiş olabilirim ama olsun amk dedim. Bu kadar hata illa ki olucaktı. Sorunsuz bi şekilde Türk polisinden çıkış damgamı yedim. Uçağıma bindim, bi alay yaşlı rusla havalandım. Karadeniz'in üstünden geçerken yanımdaki yaşlı Rus teyzeyle bira bile içiyodum. Uçak düşse gibimde değildi, hiç bilmediğim bi ülkeye gitmek gibimde değildi, dünya yansa gibimde değildi, cehenneme gideceğim garantiydi ama ölmek falan da gibimde değildi.

Buydum işte dıbına koyyim, en yakın arkadaşlarını maddi olarak giben ve buna ölmüş annesinin mezarını bahane eden bi adamdım . Adam değildim hatta, ne adamı. Oturup mezarında bi dua bile etmemiştim anneme. En yakın arkadaşlarım dediğim insanlara bi kere bile adamakıllı sarılmamıştım. Babamı son kez gördüğümü bildiğim halde hiçbişey hissetmemiştim. Sevgisizdim. Şimdi ergenlerin dilinde bi laf var ya ‘’herkesten nefret ediyorum’’ diye. iliklerime kadar herkesten nefret ediyodum. Bitiktim, izmir’de o gece benden daha bitik bi adam yoktu. Bak gene adam dedim.