--- Hikayenin ortalarında dedim ya ‘’ yaptığım hiçbir şeyden pişman değilim’’ diye. Şu yüzden dedim o lafı. Bunların hiçbirini yapmamış olsaydım adam gibi çalışarak liseyi bitirir iyi bi bölümde okurdum. Yapamaz diyen varsa bilmem de, yapabilecek kapasitede olduğumu düşünüyorum. Tüm gün yatar sağda solda çalışmaz, hiçbir şeyi kafama takmaz, karı kız yolunda günümü gün ederdim. Babamdan aylık harçlık bile alırdım. Ama hikayem olmazdı.

Yola çıktığımda 100 kelime falan ingilizce biliyodum. Şuan gayet iyiyim o konuda. Hiçbir sıkıntım yok. Rusça hiç bilmiyodum. Şuan yine rahat bi şekilde derdimi anlatabilir, gazete okuyabilir durumdayım. 30 küsur ülke onlarca şehir, onlarca milletten insan gördüm. Toplamda uçak, tren,gemi, otobüs,otostop, yürüyerek…. 150 binden fazla kilometre yaptım. Dünyanın çevresi 40 bin km amk. 4 kez dolaştım ulan.

Ama tüm bunların bedeli olarak çok insanın kalbini kırdım, bana güvenen herkesin güvenini boşa çıkardım. Annemi mezarında rahat yatırtmadım. Abim gibi sevdiğim amcam’dan ‘’benim gibi bi adamı bir daha görmek istemediğini’’ söyleyen mesajlar aldım. Her ne kadar birbirimize büyük hatalar yapmış olsak da beni kardeş gibi gören kardeşlerimi salak yerine koydum. Babamı bir kere olsun aramadım, en kötüsü de merak bile etmedim. 50 küsur yaşında belki beni genç sevgilisi, belki oğlu, belki de torunu olarak gören ingiliz bi kadının da güvenini boşa çıkardım. Yaşıtım sayılan bi kızın ne kadar zengin olsa da, hayattaki tek malı olan arabasını sattım. Güvenini sarstım. Attığım mesajlarla onlarca insanın canını yaktım. Belki bu hikayeyi buraya yazarak aranızdan bazılarının, insanlara olan az da olsa güvenini yerle bir ettim. Bilmiyorum. Kendi pgibolojimi kendim bozdum.



Bundan sonra hayatımı nasıl ve ne şekilde sürdürürüm bilmiyorum. Tükiyeye dönme fikri var kafamda bir de Asya’ya yada Güney amerika’ya gidip çocuklara ingilizce öğretmek gibi bi fikir de var. Bikaç grupla mailleşiyorum 2 haftadır. Yatacak yer ve 3 öğün yemek verebileceklerini söylüyolar. Belki Güney Amerika tarafına gidip 6 ay falan dil kasarım. Bakalım, kısmet. Hikayeyi sonlandırırken size yarak kürek tavsiyeler vermicem. Veremem de zaten. Ders çıkarmayın, yada çıkarın kendinize göre bişeyler. Şiir pek sevmem ama evsizlerin, mülksüzlerin kralı Jack Kerouac abimizin dizeleriyle veda edelim.

Los Angeles da bir ev,
Tucson’da bir ev,
El Paso’da bir ev,
Loredo’da bir ev,
New Orleans’da bir ev,
Denver’da bir ev,
Benim evim yok.

Yakın sigaraları hadi huur çocukları. Hikaye bitti. Eyvallah.

En son hangi günü yazdım ben amk? Beynim durdu bulamadım aq ;) Hee buldum 16 Ocak Lizbon. Neyse binler son 4-5 gündür güney amerikadan, afrikadan ve asyadan yaklaşık 30-40 okulla görüştüm. Bazılarıyla telefonda bile konuştum. Sonra hepsinin şartlarını tek tek değerlendirdim.(vize-ulaşım-konaklama vs) Bi çoğu ‘’istediğin zaman gel başla’’ dediler. Bu arada Portekiz’de bi tane arkadaş edindim. ismi catherina ama Cat diyorum ben ona. Kocaman gözlükleri olan 21 yaşında bi kız. Okumuyor, aynı yerde kalıyoruz, annesi Almanya’da çalışıyomuş. Ailesi hakkında konuşmayı sevmiyor, gerçi genel olarak konuşmayı sevmiyor. Bi arkadaşta bulunması gereken en önemli özellik. Hatta herkeste bulunması gereken tek özellik. 9 gün kaldım şu ana kadar ama 9 yıllık arkadaşım olsa bu kadar sevmem. Avrupa’dan gideceğim için tahmininizden fazla seviniyorum. Cat’ten ayrıldığım için de bi o kadar çok üzülüyorum.

Neyse; Burayı günlük gibi kullanmayı düşünmüştüm başlarda ama sonradan hayatımın eskisi kadar heyecanlı, inişli çıkışlı olmayacağını düşündüm , vazgeçtim. Ara ara yazıcam böyle.

Siz facebook’a çekildiğiniz fotoğraflarla, nerde olduğunuzu belli eden yer bildirimleriyle, twitter’dan on dakikada bir attığınız tivitlerle ‘’yaşıyorum ulan’’ diyosunuz , bu da benim ‘’ölmedim ulan’’ deme şeklim.

Dediğim gibi burada kaldığım 9 günümü genelde yalnız, yalnız olmadığım zamanlarda da cat ve küçük hostelimin sahibi galena teyzeyle ve kocası Nir amcayla geçirdim. Galena teyzem bana her gün yemek, tatlı yada içecek bişeyler yaptı, yemekleri genel olarak beğenmesemde hiç belli etmedim. Ama beğendiğim şeyler de oldu tabii. Beğendiğimi fark edince gözlerinin içi parlıyodu Galena teyzenin. Anne şefkati vardı kadında resmen. 9 gün portekiz’de kaldım.(2 gün daha kalıcam) Balığa gittim, tırmanış yaptım, sualtı daldım. Günlerce hiçbir şey yapmadan oturdum(hatta son bir haftadır anlatıcak bi tak yapmadım demiştim bi ara, heh o zaman işte).

Şimdi yeni bi maceraya atılıyorum artık.

29 Ocak Perşembe Portekiz saatiyle 13:40 ‘ta Fas Casablanca aktarmalı Brezilya’ya gidiyorum, Royal air ile. Brezilya saatiyle 30 Ocak akşam 8 gibi Sao Paulo’da olucam kısmetse. Bir gün kalabilirim (isteğime bağlı) oradan da tekrar Uçakla Buenos Aires’e geçtikten sonra(daha bilet almadım) en son olarak Bahias Blanca’ya geçicem. Burası ingilizce öğreteceğim şehir. Her şey yolunda giderse Portekiz’den çıkışımdan sonra tüm yol 3-4 gün sürecek. Sao paulo’da 1 gün kalmam da dahil. Aslında ben Buenos Aires’i daha çok merak ediyorum ama orası her zaman gidebileceğim bi yer olucak. Sao paulo daha uzağımda kalıcak yani, o yüzden orayı bi gezicem bir gün de olsa.

Sırt çantam hazır, uçak biletimin elektronik çıktısını da aldım. Her şey tamam. Şuan tek istediğim şey Blanca’ya vardıktan sonra bi duş alıp kendimi ufak bi Güney Amerika barına atmak. Nerden nereye amk. Haydi selametle.

Not: Çok hızlı gelişti herşey farkındayım ama zaten şimdiye kadar herşey çok hızlı olmadı mı amk? Neyse; ilk defa doğru düzgün bi iş yapmak için gidiyorum. Dua eden kimsem yoktur lan benim, namaza falan durursanız bu ara , arkamdan bi ‘’kazasız belasız’’ diyin binler.

Not2: internet bulabilirsem daha önce de yazarım binler. Bulamazsam 30 ocak-1 şubat gibi görüşürüz.