Çok hızlı yaşadığımızı düşünüyorum hayatı . Dört bir yanda koşuşturan insanlar sarılı etrafımızda. Dünya sanki yapmacık bir şeymiş gibi. Bir rüyadaymışım gibi hissediyorum. Uyanmak istediğim ama uyanmama izin verilmeyen bir rüya. insanlığı yitirmişiz, kendimizi ve ruhumuzu teslim etmişiz karanlık gezegene. Ne yandan tutarsan tut bataklık, karanlık ve hissizlik almış sarmış etrafımızı. Kimseyi bilemem ama ben yoruldum, çok yoruldum. Bu bir rüyaysa uyanmak istiyorum, değil biliyorum ama uyanmak istiyorum işte. Bazen tanrının bile bizi unuttuğunu düşünüyorum; çok karanlık, aydınlık olması içimizdeki karanlıkların çokluğunu engelleyemez. Karanlık, soğuk ama alıştım; yüreğimde karanlığın gücünün fazlalığına tapıyorum artık, yine de istemezdim bunu. Belki bir gün elveda diyip giderim, bilmiyorum ama bittim sanırım. Kurtarılmayı bekliyorum, ama zamanım az, çok az.

Selam tanışalım mı?