Gerçek hikâye yazın aq betimlemeyle nereye varacaksınız

Tutmaaz

gözümü açtığımda hala karın içinde saplıydım. yaşadığım için mutlu sayılırım. ama o da ne amk açılan yara temizlenmiş ve dikilmiş. belli ki biri yardım etmiş ama kim. bunun şuan bi önemi yoktu denk gelirsem o kişiye minnetimi iletirim. beni aldığı yere geri bırakmış ya da burda yardım etmiş. etraftaki kan kıpkırmızı alev gibiydi çok kan kaybetmiştim hala kendime gelemedim. ayağa kalkıcak halim yoktu karda sürünerek yola çıktım ve yolun kenarında beklemeye koyuldum. yaklaşık 15 tane araba geçti ama huur çocuklarının biri de durup yardım etmedi. sonradan aklıma geldi telefonla bi taksi çağırdım ve eve geçtim. eve geldiğimde ortalık hala darmadumandı. yerdeki 2 leşten kurtulmam lazımdı olaylar ne zaman bu kadar taka sardı sanırım anlatmam lazım

hava resmen tam anlamıyla buz kesiyodu. amk evladını sonunda bulmuştum. yerde diz kapağıma kadar kar vardı ve tipi şeklinde yağmaya devam ediyodu. ormana kaçmıştı arkasından koştum o karlı yolda bile ayakları kıçına vura vura gidiyodu şerefsizin. yetiştim yetişicem bi anda büyük bir ağacın arkasında kayboldu. amk sanki yer yarıldı da içine girdi. ayak izleri bile yoktu. Evden çıkmadan önce son anda yanıma aldığım çakıyı cebimden çıkardım bir yerden çıkmasını bekliyordum bu sefer de kaçarsa çıldırıdım. birden arkamdan karın ezilme sesi geldi ağacın üstündeymiş üstüm başım kar oldu. arkama dönmeye kalmadan boşluğumda bi yanma hissettim. ona döndüğümde suratıma indirdiği bir yumrukla yere yığıldım. yine elimden kaşmıştı . yavaş yavaş kendimden geçiyodum sanırım bu karla kapli toprak benim buzdan tabutum olucakti.