kimsesiz kaldım

@214 iyiyiz ya hafif bas agrisi var , sizden?

bir duşa girmişim ki offff baya uzun sürdü bee.

benden de iyilik galiba ne olsun, hala sırtım ağrıyor ve kafam şişmiş nedensse ama bundan öncede olmuştu geçiyor bir kaç haftaya.

ben geldim siz mi gittiniz?

yazık oldu belki konuşmamız geceye kalır.

size biraz kafamdaki şişliği anlatayım mı?

tamam hadi anlatıyorum

bu iğrenç şişliğin tarihi bir kaç ay öncesine dayanıyor aslında, tabi o zaman fiziksel yalnızlığım ruhsal bütünlemekte ve ben her günü sabahları uyuyarak akşamları ise kitap ve inciyle geçirmekle meşgulüm.
tabi o sıralar şimdi olduğu kadar kuru bir anlatıma ve duygusuz hayallere sahip değilim, aradığım cevaplara bütünüyle bağlı biriydim, sorularla yatıyor sorularla kalkıyordum ve kabuslar gündüzleri bana eşlik ediyordu.

her geçen gün sanki ellerimden akan ılık bir kan damlası gibiydi, ara sıra sıcaklığı hissederken yüzüm güler ama kan yere damladığında neyin aktığının bir kez daha farkına verir ve bunalımlara girerim.
bu bunalımlar lafıma çok takılmayın bence bana göre öyle değil çünkü, kendisi dahil 6,5 milyarı normal ilan edenlere söylüyorum yani bize anormal diyenlere
neyse günler hafta oldu, haftalar ay oldu, en azından bana öyle geldi bu durum. elimde bir kitap her gün sıkılarak ve hiç bitmesini istemeyerek buhranıma kaptırarak kendimi sürekleniyor ve insanların arasına karışmaya mecbur ediliyordum.

her gün uykusuz bir şekilde gelip samimiyet yoksunlarının arasına karışmak, bu iş baya zor.

suratımdaki maske sağolsun, insanları bana daha fazla çekti. güler yüzümden ve yalancı duygularımdan yüz bulup dibime girmeye cesaret etmeye başlamışlardı. her gün içimden çeken karmaşık duygularla boğuşmak zorunda kaldım. bir yandan bencilliği hor gördüm diğer taraftan her zaman başrolü olduğum ve her şeyi sahiplendiğim hayallerime daldım.
bir kez olsun gözlerimin içine bakılıp neyin var dostum diye soran olmadı.

işte bu haftalar içindeydi, bir gün kalktığımda kafamın arkasındaki aynı bunun gibi plan iki şişlik vardı. hiç mi hiç önemsemedim. ... yo.. yo hayır ondan önce kafamı vurdum evet, sabah kalktığımda ayrıca şişlik vardı ama dediğim gibi hiç mi hiç sallamadım.
dışarıda dolandım, evde uyudum. kabuslar peşimi bırakmasa da uyudum, her gün aileme bugün de olduğu gibi yalanlar söyledim. neden mi? çünkü onlar da dışarıdakiler gibi yargılamayı pek severler, bir kez olsun bakmazlar neler düşündüğüme.
biri der ben senin ne hissettiini biliyorum der ama aslında en küçük bir fikri yoktur. onlar konuşur ben sadece dinler kafamı sallarım.

bir hafta böyle geçmişti, en huzursuz ve yalnız haftamdı ama düşüncelerimle hayallerimle dolu dolu geçmişti ve şimdi bile lanet haftaya tekrar dönmek için çabalarım.

bu hafta içerisinde bir tane daha büyük bir şişlik olmuştu ve durum beni de endişelendirmeye başladı, durduk yere oluşan bu şeyler milleti meşgul edip, ben hakkında bir şey öğrenmesine sebep olabilir ve bu öğrenilen kısmi gerçekler beni sorgulamalarına sebebiyet verebilirdi.

tabi çözümü basit bir telefon görüşmesinde bulmaya çalıştım.

tıp okuyana danışayım demiştim ama o da git doktora bir görün demekten öteye geçmedi, sanki ben bi halt bilmiyorum. neyse gel zaman git zaman günler birbirini kovaladı ve bir sabahta kurtulmuştum zannedersem ama şimdi neden kafam şiş inanın bir fikrim yok. doktora gidecek kadar umursamıyor ve milleti meraka düşürmek istemiyorum.

kim meraklanacaksa gerçi, en fazla ne olabilir yani.

bunu anlatmam çok yersiz olur, neyse demem o ki bu da böyle bir anımdı *

ahaha bir anda birinin konuşmaya geldiğini zannettim ama kimse yok.

diğerleride offline zaten.

kimseyi bulamadım, iyi geceler

işin garibi hala kimse yok, bu kadar uyumayın arkadaşlar tamam bende bir 10 saat uyudum az önce ama yani ara sıra uğramayı unutmayın buralara

bak hep böyle oluyor,

ne zaman zevkli bir iş yapsam ya da başka bir iş kendimi vermiş olsam anılarımda dolaşmaya çıkıyorum.

az önce aklıma geldi bak;
gene tanışalı heralde 3 sene falan olmuştu, adamla uzun süre beraber takıldık falan yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmedi belli bir süre sonra gitti bir tane sevgili buldu, kardeşim dediği adamı unuttu.
ne aradı ne sordu, nasılsın demekten bile aciz kaldı.bir süre düşündüm acaba ben mi kötü bir şey yaptım diye ama sanırsam suç bende değil. bu sefer ben bir şey yapmadım hatta belli bir süre aramaya devam ettim, hoşgörü gösterdim ama yok.

nedense aklıma geldi gene, eskiden bir telefon açardım:
-lan züt hala yatıyon mu?
-yok kanka takılıyom bilgisayar başında pederle atıştım gene.
-gibtiret hadi dışarı çıkıyoz kardeşim.
-napcaz
-mal mal sorular sorma toparlan saat 5 kanatlı önü.
-tamam kanka görüşürüz.
-görüşürüz.

işte bu kadardı eskiden, birini görmek konuşmak dertleşmek isteyince bu kadardı, belki derin düşünmüyordu belki daha eğlence olsun diye bakıyor her şeyi içinde saklıyordu ama sonuçta beni dinliyor önem veriyordu.

işte yüzüstü bırakılmışlığın bir parçası daha

kimsesiz...

diğeri olur olmadık mesajlar atıyor

arkadaştan fazlasını göremedi zaten, bir kez olsun gözlerime bakıp kalbimi göremedi.
belki gördü ve umursamadı.
bende içime attım durdum.

bir ay önce falan unutmak istedim ve hala çabalıyorum.
o da 3 senemin ağzına sıçtı.

şimdi bir de arkadaşça arayıp sormak falan, ara sıra konuşmak... bunlar olursa nasıl unutabilir etrafıma bakabilirim.

birde yurtdışına gidiyor gene bir parça moral var onuda aldı zütürdü

reserved. baya yazmissin okuycam panpa birazdan

@232 oku panpa, bakalım neler göreceksin?

sen ne yaptın onu da anlat

sırtımın ağrısı biraz olsun geçmedi be arkadaş, kafamda şiş, ne lan bu böyle