kimsesiz kaldım

niye burdasın?

bu saçma sorunun cevabını biliyorsun işte ne diye sordun. biraz yalnız kalmak düşüncelerimi anlatmak istedim bunda kötü bir şey yok ki!

zaten benden başka kimse de yok

bana bir şarkı söyleyin artık

telefonun titremesini özledim beee! cidden özledim

açacağınız başlıklara ... yazacak bir şey yok lan

adam çok iyi çalıyor arkadaş. bekleyin link atayım

http://www.youtube.com/wa...p;list=PLD842E12B968D9100

adam cidden gitarla bütünleşmiş galiba

bakan varsa dinlesin harbiden

valla adama nick6 giresim var

bugün bir kez daha başrolden çıkıyorum ve figüran oluyorum.

uzunca bir süre geçmişti biliyorum sadece ben ben ben diyerek zamanı geçirdiğimin farkına bile varmadım açıkçası ama bugün bir yazıyla istediğim ve daha fazla acı veren bir pozisyona geri döndüm resmen.
hayat sadece bizim dertlerimizden ibaret değil be dostlar. kimlerinin öyle sıkıntıları var ki oturup ağlatacak cinsten. ekranın karşısından elini uzatmak istersin bazen, içinden vay amk hayata bak dersin ve aradan bir kaç gün geçer ve gene sadece sen varsın. tüm bu bencillik düşmanlığına rağmen gene sen varsın. düşünürsün daha kötü en olabilir diye. evet belki sizin hayatınız da bir insanı çileden çıkarmaya yeter ya da bu yaşantınızı acı bir gerçek olarak benimsemiş olabilirsiniz ama kafanızı ara sıra kaldırmalısınız, etrafınıza bakıp görmeye ve dinleye çalışmalısınız. siz kendinizi feda ettiniz diye başkalarının da kendisini feda etmesine izin vermemelisiniz.

koca sözlükte bile yalnız kalmak.

bunu nasıl yapıyorum?

rüya üstüne rüya gördüm be. tam 12 saat uyudum resmen.

bir ara onu da gördüm ama çok kısaydı her şey. anlatılacak bir şey bulmak zor. sadece uyandıktan sonra kötü hissediyordum. karşısında oturmuş gülen yüzüne bakmaya devam ettim bir süre sonra nedense etraf değişti ben değiştim.

rüyalar gelen sesle yarıda kaldı, uyandım ama uyumaya devam ettim.

şimdi eski kankamla takılıyorum, sözde bırakmaz beni yanımda durur. harbiden böyle düşünürdüm heralde. derdim kendime: bu adam iyi lan bak sürekli yanıında hem samimi de.
şimdi bakıyorum da yok arkadaş yok kimseye güvenmemek lazım.

6-7 yıl öncesine döndüm belki de, bir ziyaretteyim. yüzümüz girerken gülüyor ama ne diyeceğimi kestiremiyorum. sonra öğreniyorum ki kadın ailesini kaybetmiş ağlıyor. kime baksam bir suskunluk içinde. bir şey konuşuluyor ama hatırlamıyorum açıkçası ve tüm bu üzüntüye rağmen bizi gülerek ve moral vererek uğurluyor.

sonra bir savaşın ortasında buldum kendimi, bu fantastik bir şey heralde. keşke korkmayıp bende ateşlerin arasına dalsaydım. bir defa da yerimden kalksaydım keşke.
çok uzun sürmedi bu iş, kendimi gene seneler öncesinde buluyorum. kapının önündeyim etrafta çok da tanımadığm ama selamlaştığım tipler var. kızın biri elimi tutuyor ve ben heyecanlıyım ama aslında istemiyorum böyle bir şeyi. sadece rüyaya kaptırmışım kendimi, düşünemiyorum başka bir şey ve sonunda bu da diğerleri gibi solup gidiyor. bir kez daha evin gürültüsü kontrolü ele geçiriyor.

bu sabah en kötü sabahlardan biri galiba, vücudumun hali berbat. pgibolojik açıdan bitkinim ve gözlerimi açmaya hiç niyetim yok ama şu evde nasıl huzur bulur ki insan, şu yatakta, şu gürültüde ve şu boş soruların içinde.

harbiden hiçbiriniz konuşmak için gelmeyeceksiniz değil mi? biliyorum tamam okumuyorsunuz da konuşmuyorsunuz da. burada dahi yalnız olmak, işte aradığım şey.

amk bu ne lan konuşacak bir kişi bile olmaz mı koca sözlükte? herkes mi am peşinde?