kimsesiz kaldım

@470 aksine işim var ama şimdilik böyleyim yani

Water was running; children were running
We found you hiding, we found you lying
Water was running; children were running
We found you hiding, we found you lying
your city lies in dust
ohh oh your city lies in dust, my friend

your city lies in dust...

heyecanımı kaybettim heralde ne yazasım var ne çizesim sadece yatmak istiyorum ama iş iş iş. bakmayın çok meşgul biri değilim sadece kafam saçmalıklarla dolu ve insanlardan uzak durmaya çalışıyorum

ne yapacağım bugün arkadaş kafam basmıyor hiçbir halta

düşünmek için baya yürüdüm, düşündüm düşünmesine ama var mı bir sonuç?
nerdeee?

yok arkadaş beceremeyecek gibi hissediyorum.

o heyecan duygusu mu?
ne için?
onlar da insan değil mi?

bunları söylemesi kolay tabi! offf ne insan içine çıkmak istiyorum ne de bu gibik evde kalmak. gitmek istiyorum beni kimsenin bilmediğini ve geçmişin arkamdan gelmediği bir yere.

bir korkak gibi kaçmak. gerçi şimdi korkak değilmişim gibi konuştum.
saçma.

ne yazmalıyım ki? oturup ağlamak istiyorum. tekrar, tekrar ve tekrar. kaçmak istiyorum ama yapamıyorum. her nokta dönüyor dolaşıyor aileye bağlanıyor. tüm bu sevgi saçmalığına inanmasam bile kendime gitme hakkını veremiyorum zaten gidecek gücüm de yok galiba.

hayatta hatırlamak istemeyeceğim çok şey var, her şey sıfırdan başlasa ve kendimi yalanlarla değil doğrularla tanıtsam. insanlar benim kadar yargılayıcı bir tutuma sahip olmasa ya da ne bileyim tüm bu yıkımın içinde biri elimi tutsa, beni bilen, beni seven biri. dost, sevgili farketmez. sadece yanımda karşılıksız sevgiyle dursa. en kötü an geldiğinde beni güldürse biri.

bir gün uyandığımda mutlu kalksam, o gün için biraz umut olsa içimde. ne diye bunları söylüyorum gene, ne diye gözlerim doldu?

her şeye rağmen şu evde bir derin nefes alsam, içimi rahatlatan bir nefes.

bazen hallerini takip etmeli insan yani hayali olduğunu düşündüğü şeyleri. belki sadece kaçmak için istiyordur belki sadece yorulmuştur artık. karışık duygular.
nereye gidersem gideyim peşimi bırakmaz belki de düzen ama denemek lazım. kendimi bir kez daha çukura atıp çıkmaya çalışmam lazım. önce umudumu yeşertmeliyim bunun için de kendime verdiğim sözleri tutmam lazım.

elimden gelenin en iyisi buysa benim işim var arkadaş.

yazmadan edemem şu başlıklara bak amk. facebook gibi herkes siyasi bir paylaşım yapıyor. klavye başından ülkeyi kurtardık amk yeter.

kabus gelip geçecek ve tatlı bir rüya insanların etrafını saracak sonra herkes gözlerini açacak ve yeni bir kabusa merhaba diyecek

şart olabildiğince dibe batırmaya çalışsa da yalanlara devam edip elimden geldiğinin en iyisini yapmaya çalışıyorum. ama büyük ihtimalle ailem gene olumsuz bir tutumda olacak. bunu anlamak güç olsa da bir noktaya kadar ne düşündüklerini tahmin edebiliyorum.

yazamıyorum da neyse!

ne yazacağım onu bile bilemiyorum inci, şuan da içimde gir hüzün var ama böyle olmaması lazımdı. korkuyor muyum yoksa?

harbiden hiçbiriniz konuşmak için gelmeyeceksiniz değil mi? biliyorum tamam okumuyorsunuz da konuşmuyorsunuz da. burada dahi yalnız olmak, işte aradığım şey.

amk bu ne lan konuşacak bir kişi bile olmaz mı koca sözlükte? herkes mi am peşinde?

hastaysam ne olmuş ne yani, bırakın bu ayakları arkadaş başından beri ulan bir pislik çıksın da ben haklı durumuna düşeyim demediniz mi içinizden? eee şimdi ne oldu? buyrun işte saçma sapan bir hastalık gerisi falan filan...
efendim neymiş ilacı almazsan böbrek yetmezliği falan diyor bana.

bugün doktorun bana dediği cümleye bak.

-sen hayattan umudu kesmişsin galiba niye dikkat etmiyorsun ki bildiğin halde.

yanımda belki kimse olmasa doktorla bir süre konuşabilirim ona bir şeyler anlatabilirim ama neye yarar kime fayda sağlar? şu rezil hayatta biraz daha vakit geçirsem kime fayda sağlar kim suratıma dönüp bakar? baksa bile ne değişir ki zaten? bu boş konuşmalara yapmacık hareketlere son verir mi?

bakın bir de nezaket kuralları çıkıyor karşımıza. arkadaş neyin kafası bu? tamam belli bir noktaya kadar anlayabilirim sizi ama ne bu samimiyetsizlik? siz kimsiniz, ben kimim?

nasıl bir şey bu arkadaş?
belki aranızda bu hayata her şeyini feda edebilecek insanlar var ama açıkça söylemek gerekirse benim içimde zerre bir tutunma amacı ya da herhangi bir istek kalmadı. bu diyarlarda aylar önce ayrıldım. en azından şimdilik böyle hissediyorum

aranızda bana benzeyen insanlar var biliyorum. gürültüden ve gereksiz gelen ama diğerleri için önemli gözüken işlerden bıkmış insanlar var biliyorum. evet bunu biliyorum. ne söylesem o da boş bunu da biliyorum ama sizlere aynı düşünceleri farklı cümlelerle anlatmaya devam ediyorum.
neden mi?
işte nöbetlerden biridir, gelir geçer.

bugün sonunda biletimi aldım be, cidden daha farklı hissettim bir süreliğine ama çabuk geçti.

dışarıya çıkıp karanlıkta dolaşmanın verdiği hazzı özlemişim harbiden. karanlık bir sokakta müzik eşliğinde yürümek... 100.000 euroluk yat keyfi gibi gelir bana bu.

tramvaya bindiğimde çoktandır olan bir şeyi tekrar farkediyorum artık eskisi kadar derin düşünemiyorum gözlerim etrafı yokluyor ya da beyni m basit şeylerin kuklası oluyor. ne yapsam bu duruma bilemedim. sonunda vardım otogara, oçlar bilete 10 tl zam yapmışlar neymiş kampanya süresi bitmiş. amk sizin dedikten sonra aldım biletimi.
ilginç otobüs orada beni bekliyor. koşarak gittim hemen. size bahsettiğim gibi sığ bir düşünce içerisinde kuru bir müzikle 30 dk yolculuk yapım. sadece fiziksel yalnızlığın ve gürültüsüzlüğün keyfini alıyorum.