0
anlatayım da dinleyin dıbına koyum.
28 yaşında iyi işi, iyi maaşı olan biriydim. dikkat ederseniz geçmiş zaman eki kullandım. bundan 10 gün öncesine kadar her şey güzel gidiyordu. şimdiye kadar mesleğimden dolayı işsiz kalmamıştım, genelde başka firmalardan teklif gelirdi bende şartlar daha iyi ise o firmaya geçerdim. bu yüzden her iş değiştirmemde hem mevkiim hem de maaşım artardı. en son işimde de böyle oldu. 6 ay kadar önce son çalıştığım yerde başladım işe. bu arada etrafımda bir sürü şerefsiz ve şahsiyetsiz huur olduğunu görememişim ne yazık ki. haftada 3-4 gün arkadaş dediğim binlerin davetine katılırdım, hafta sonları güzel aktivitelerin içinde olurdum, etrafımda karı kız, ortam ne gerekiyorsa vardı.
farklı çevrelerden 3 kızla birlikte gibiydim. öyle takılıyorduk işte sevgilide değildik, arkadaşta değildik arada bir şeydi işte. yaş kemale erdiğinden bir yandan da annemin baskısı yüzünden evlenmeyi düşünmeye başlamıştım. kızlardan 1 daha yakın ve sıcakkanlı geliyordu, ona içim daha çok ısınmıştı yani. bende onunla devam etmeye kara vermiştim. kendi kendine gelin güvey olan biri değilim. bu kızlar günde 2-3 kere arar, durduk yere mesaj çekip özledim der, her akşam görüşmeyi isterlerdi. başkalarının yanında bana kral gibi davranırlardı, 1 dediğimi 2 etmezlerdi ve sonra ne oldu…
ne olacak dıbına koyum. pazarlama müdürü denen huur beni patronlara şikayet etti. neymiş efendim o odama girdiği zaman toparlanmıyormuşum, umursamaz davranıyormuşum, istediği evrakları, raporları ona zütürmüyormuşum diye. ulan sen pazarlama müdürüysen bende muhasebe müdürüyüm huur senin ayağına evrak taşımak için mi o kadar sınava girdim ben dıbına koyduğum. bunu yapan karı 39 yaşında hiç evlenmemiş bir kevaşe. bu beni şikayet ettikten sonra toplantı yapıldı. kendimi lisede disipline gitmiş öğrenciler gibi hissettim dıbına koyum. karı benim üzerime geliyor bende altta kalmayıp veriyorum cevabını. bu en son – ben buranın en eski çalışanıyım benim istediğim şeyleri eşek gibi yapacaksın- dedi. bende – eşek gibi yapabilir miyim söz veremem ama performansım iyidir genelde- dedim. çıktım odadan. tabi ertesi gün işe gittiğimde kovulduğumu öğrendim. işten çıkışımı kendi ellerimle yaptım. sinirimden titriyordum. sonra benim etrafımda pervane olan kızları arayıp teselli bulup rahatlamaya çalışayım dedim. her şey o telefon görüşmelerinden sonra bir anda tersine döndü. her dakka yanımda olmak isteyen kızlar birkaç gün sonra türlü bahanelerle beni ekmeye başladılar. artık telefonlarıma çıkmayıp mesajlarıma bile cevap vermiyorlar. hatta bir tanesi facebook tan başkasıyla yazışmaya başlamış bile. bunu bu gün yazmamın sebebi gecede birkaç farklı ortama davet edilen ben, yılbaşında hiçbir yere gitmiyorum ve kimse de arayıp ne yapacaksın diye sormadı. kendimi çok kötü hissediyorum lan, demek ki paran, mevkiin, işin ve gücün olduğun sürece insansın, bunlar yoksa sokaktaki it kadar değerin yok insanların gözünde. insanlar sizin onlara en çok ihtiyacınız olduğu zaman hemen kaçıyorlarmış, hiç gözlerini kırpmadan sırt çeviriyorlarmış, bunu böyle acı bir tecrübe ile öğrenmek çok koydu be, valla çok koydu be panpalar. boşuna dememişler amı olanın dini olmaz diye.
ama benim gibimde değil artık. ben nasılsa yine iş bulucam, ben nasılsa yine eski günlerime dönücem. onların hepsinide tek tek gibicem, çok fena hırs yaptım dıbına koyucam onların. şimdi kızların neye önem verdiğini anladınız mı?
