yerin dibine girseydim dedim birden. Cebimde metelik yok ama takımları çekmişim üstüme, yeni ayakkabılarım pırıl pırıl, kravat-gömlek-kemer de uymuş birbirine. Allahım ne özgüvenli yürüyorum!!! Çocuklar da mahallede çift kale maçın dibine vuruyorlar yolun göbeğinde. Yanlarından sıyrıldım. "Ah dedim ortalarına dalsam eski filmlerdeki mahalle abileri gibi." Vazgeçtim, rezil ederler bu binler beni. Tam sokak bitti, yokuş aşağı dönecekken;

-Abiiiii, Abiiiii " diye imdat çığlıklarını duyunca, hemen döndüm arkamı. Üstüme yuvarlanan topu ayağımın altında özgüvenle sabitledim.
-"Al bakim koçum benim" dedim topa yılların verdiği açlıkla mermi gibi vurdum. Çocuğa gelse kan revan.. Çok özlemişim lan diyorum mahalle arasında top oynamayı içimden.
Tam dikkatimi yoluma verecekken vurduğum topun, karşıdan gelen arabanın altına doğru seyirttiğini görünce, yüzüme bi ıkınma ifadesi çöktü. Hemen yokuşa doğru yöneldim. 1 -2 adım atayım derken patlama sesinden koşmaya başladım. Çocuklar bağrıyor, feryat figan çığlıklar;
- "abiiii top patladıı, beklesene, lannnn pardıbınızı verrr, giberimmm lağüünnn" gibi seslerin arkamdan geldiğini duydum. Harika takım elbisemle sokağı dönüp apartmana girdim hemen. Çocukları atlatmıştım. Ama bu ezikliği hiç atlatamadım.