metrobüste kızılötesi ile kız kaldırdım

@68 elektrik elektronikte kız olmz olsa bile maymuna benzer traş olur hergün ;)

baş sağlığı mesajlarınız için teşekkür ederim panpalar. mesajlarınıza yoğunluktan dolayı cevap veremediğim için kusura bakmayın.. biraz kötü oldum o yüzden ara verdim müsadenizle hikayeme devam ediyorum.

seri şuku vercem hikaye sonunda panpa manyak sardı bunu eksileyinde kaybetmiyim

gözlerim kan çanağı olmuş, ruhum bedenimi terkedip gitmiş halde sahafların yolunu tuttum, yolumun üzerinde ispark var hemen onun yanında cami var tam üniversitenin karşısında.. girdim avlusuna ve ağlamaktan şişmiş yüzüme su vurdum.. içeri girip allah a çok sormak istedim neden biz diye.. ama buna ne cesaret edebildim ne de cürret.. babasına küsmüş ufak bir çocuk gibi terkettim camii yi.. dükkanı açtım etrafı süpürdüm.. rafların tozunu aldım.. patron geldiğinde anladı yolunda gitmeyen birşeylerin olduğnu ama ne o sormaya cesaret etti, ne de ben söylemeye.. sustuk..

okul için yola düştüğümde suskunluğum beni hiç yalnız bırakmadı... ne kitap okuyarak o yolu bitirmek geliyordu içimden.. ne de müzik dinlemek.. sadece babamı düşünmek istiyordum.. başka bir şey yapıp oyalanarak babamı aklımdan çıkarmak, ona ihanet etmiş gibi geliyordu... okula vardığım da meraklı yüzlerin bana baktığını hissediyordum.. tanıyan tanımayan herkes bakıyordu.. neden niçin diye sorgulamak aklıma gelmiyordu zaten...

bir önceki gün panodan sınıfın yerini öğrendiğim için hiç koridora bile çıkmadan direk sınıfa girdim.. Başımı kaldırıp insanlara bakmadan direk en ön sıraya oturdum.. hande ile karşılaşmak içinden bile gelmiyordu

benim bir kavgam varken neden başka bir kavganın içerisine sürüklüyeyim ki kendimi? benim bir kavgam var beyler.. ekmek kavgası... bu zaman zarfı içerisinde vize dönemine girmiştik ben hem çalışıp hem sınavlara çalışıyordum. millet kırtasiyelerden deli gibi ders notları ararken defterim tabiri caizse tam bir hazineydi.. ama yanıma yaklaşamıyordu kimse.. bütün bir dönem yüzüme bile bakmayanlar şimdi hangi yüzle not isteyecekti ki?

iş arama dönemindeyken dersleri aksattığım için yerime imza atan sessiz sevdiğim bir arkadasım vardı. ona yardım etmek benim boynumun borcuydu.. ve onunla kırtasiyeye fotokopi için gittiğimizde karşımıza hande ve züppe tayfası çıktı.. normal olarak arada derse girdikleri için şimdi milletten parayla not satın almak gibi bir uğraş edinmişler kendilerine ve olanlar oldu bana doğru yöneldiler..

beyler artık son bölümü girip yatıcam. yarın geç kalırsam salim bey oyar beni *

şimdi asıl zorluk eve gitmeyeceğimi bizimkilere söylemekti... hemen çarşıdan çıkıp sahafların yolunu tuttum.. yine rotam ahmetin yanıydı.. bu geceyi de ağrılarımla, hüznümle, kederimle birlikte ahmette geçirecektik.. yoldan geçerken hatırı sayılı esnaf abiler tanır beni.. her yüzümü halimi gören usulca sokulup nedir bu halin dedi? çoğu da siz kardeşlerim gibi babacanlık yapıp "gidelim dağıtalım mekanı, kıralım kemiklerini" dedi.. ne olcaktı ki kırdırsam kemiklerini, öldüresiye dövdürsem ne değişecekti?
-belki ucuz bir romandaki cümle gibi olacak ama -"benim ne farkım kalacak onlardan?" ... Benim bu hale gelmemde ki en büyük etkenlerden olan hande yi etkilermiydim bi zengin binlerin kemiklerini kırsam? ya da en basiti acılarım hafiflermiydi?
- " siz daha cevaplamadan ben söyleyeyim dostlar, hiç bir tak olmuyor.. dayağı yediğimle kalırım şu saatten sonra hepsi bu.."

** beyler uzun yazdığım için böyle bekletiyorum. daha yemek bile yemedim hemen oturdum yazıyorum beklemeyin diye, ayıp olmasın size diye.. biraz elinizi vicdanınıza koyun.. neyse devam

Florya dan eminönüne geri dönüş tam bir kabustu.. tren seferi yoktu... metrobüs durağına kadar yaklaşık 10 km yürüdüm .. 1 kere polisler çevirdi kimlik kontrolü diye.. yüzümün halini sordular .. baya beklettiler kimlik sorgusu için. ama ben hala salak salak gülüyodum.. polisin biri kızarak;

-oğlum sen piskopatmısın? gece gece alırım seni ayağımın altına. bi sopa da bizden yeme. adam gibi dur karı gibi sırıtma !

bilse bu an'ı yaşamak için nelerden geçtiğimi alnımdan öperdi ama hiç gerek yoktu. uzun bi süre kimse beni öpmesin.. dudaklarıyla attığı imza hiç silinmesin diyordum içimden..

yukarı çıktığımda ben bile kendime şaşırıyordum.. ağlamıyordum çünkü.. heykel gibi dikilmiştim babamın yattığı odanın kapısının önünde.. günlerce işlenen bir günaha ortak olmuştum.. günahkar olmuştum.. hayatım boyunca taşıyacağım vicdan azabının bekçiliğini yapmak üzere usulca vicdanımla yüzleşiyordum... mikrop kapmasın diye tedbir amaçlı giydirdikleri önlük ve maskeyle babamın celladı olmuştum..

ara veriyorum beyler. özür dilerim

ulan neyse sıra bitti artık kalabalıkmış boşmuş hiç bakmadan daldım içeri... saçlarımdan gözlerime sicim gibi damlayan yağmur damlalarını sildikten sonra etrafıma baktım.. 2li koltuk boştu hemen ölümüne kendimi koltuğa attım.. boş koltuğun günahı olmaz beyler... neyse hemen kulağımdaki suyu kazağımın manşetine silerken birisi oturdu yanıma .. ama hiç umursamadım beyler.. dönüp bakmadım bile...

selam ben serdar ortaç bunun şarkısını yapcam adı da kızılötesi aşk 2012'de görüşürüz

dersi dinlemeye tenezzül bile etmiyordum.. boş gözlerle tahtaya bakıyordum.. yemişim ingilizce yi diyip öle defteri karalıyordum ..sonra gözüm handenin karaladıgı yazıya ilişti.. ama bu dikiş bile tutmayan yaram hala kanarken umurumdamıydı ki hande?

ders bitmişti fakat ben dersin bittiğinden bile bihaber oturmaya devam ettim ta ki ince bir ses kulağıma bir şeyler fısıldayana kadar

içtikçe gülmeye, gülerken ağlamaya devam ediyordum.. gülüyordum çünkü yenildiğimi kabul edemezdim.. rakı kadehimi dudaklarımla buluşturmadan önce hep ağzımdan " sağlığa" sözü döküldü .. saglığa... beynimi uyuşturduğum an anladım ki sağlık; aslında bizim yoktan var ettiğimiz bir hiçmiş.. bunu anladığımda ise gözyaşlarım artık durmuyodu.. bende bırakmıştım artık gözyaşlarımla savaşmayı.. kaybetmiştim ama kimin umrundaki? ahmet ise savaşta yenilen arkadasının yarasını sarmaya çalışıyordu umarsızca..

eve dönüşüm zor oldu.. sırtımda dünden itibaren varlığını hissettiğim kamburumla birlikte eve girdik.. annem ben eve girene kadar uyumaz.. saat kaç olursa olsun bekler beni sabırla, inatla.. kapıyı açıp beni karşıladığında hayatımda ilk defa tokat yedim, o elini öptüğüm güzel ellerinden.. ağladı.. -

yazık sana dedi.. utan su halinden dedi.. babanın umudu sensin..git aynada bak o umudu ne hale getiriyosun dedi..

aslında sözleri tokattan daha çok acıtmıştı yüzümü.. o sözler beni kendime getirdi.. o gece dünden biraz daha rahattı.. alkolün verdiği yorgunlukla nasıl uyuduğumu bile hatırlamıyordum

bi süre bekledikten sonra dizlerimin uyuştuğunu farkettim.. zaten beynim patlıyordu ağrıdan.. hala zonglamaları duyabiliyodum... burnumdaki kanı soracak olursanız hiç duracağı yok gibiydi.. işin komik yanı kapı 1 metre kadar ilerideyken açıp dışarı çıkmaya korkuyordum.. -"ya hande seni görürse?" diyordu sağ yanımda duran melek... bu darbeler bile bu lanet meleği öldüremediyse artık, onunla yaşamayı öğrenecektim..

kalktım ve kapıyı açtım.. inanın sonrasını tam hatırlamıyorum.. bir sürü insan etrafıma toplanmıştı revire gidiyodum sonra bayılmışım zaten..

çaresizce beklerken, abimin arkadası arabasıyla geldi durdu önümde.. kurtarıcımdı aslında benim... bindiğim gibi hastaneye gittik.. nasılda aklıma gelmedi okmeydanı ssk ya gitmek... yolda ağzını bıçak açmadı umut abinin.. biliyodum vardı birşeyler.. ama tek bildiğim babam beni görmeden bırakmazdı, gitmezdi lan biryere.. elimi tutmadan, bana daha hayatı öğretmeden, bırakamazdı beni.. hem daha rakı içecektik mezuniyet günümde.. babam söz verdiği zaman tutardı.. lafını yemezdi hiç..

gittiğimde o kalabalık koridorda, bir umut eli bekliyordum bana uzanan.. abim beni gördüğünde yüzüme olan biteni algılamaya çalışıyordu.. aldırış etmeden babamı sordum.. içeride olduğunu ve içeri almadığını söylediler.. annem yanındaydı fakat bilirim biçaredir şimdi 'o' ... beni görmek ister yanında.. doktorla konuşmak, olan biteni anlamak istiyodum.. hemşireler hiç oralı bile olmadı.. devlet hastanesi ya.. kim ipler seni..

babam artık kabullenmiş kaderini .. günler sonra gelecek olan ameliyatını beklemekteydi.. zaman geçmedi.. dakikalar, saatler, günler..

5 veya 6 gün kala (tam hatırlamıyorum) eve rakı alarak girdim.. aylarca içeri girmesi zinhar yasak olan, o şişe artık eşikten içeri girdi.. o gece içecektim babamla.. ben mezundum artık hayat üniversitesinden.. kutlamalıydık bu güzel günü babamla, annemle.. annem biber dolması yapmış ( hiç unutmam) tencereyi açtırmadım bile.. hemen gidip balık aldım ve orda balıkçıda pişirtip, koşarak eve geldim soğumasın diye.. annem sofrayı kurmuştu..rakı kadehi babamın dudaklarıyla buluşmak için can atıyordu..biliyordum.. hissediyordum..

- vefasız abim ise çalışıyorum ayağına takılıyordu geceleri arkadaslarıyla.. ona fazlaydı bu dram.. haklıydı kendince.. yorum bile yapmıyorum ona..

o gece içtim babamla, canımla, kanımla.. o bir dubleye kafi dedi.. ben ise durmadım..'o' sindire sindire "son" dublesini içerken, ben koyvermiştim kendimi.. içtik... konuştuk.. güldük..eğlendik.. efkarlandık..

vcd ye babamın sevdiği cd yi taktım.. ağladı... o ağladıkça ben devam ettim türküsünü söylemeye, ağlayarak..

yılmaz erdoğan yorumuyla paylaşıyorum sizlerle- telli turnam: http://fizy.com/#s/1agva3

sonra anladımki ben babama uygun bir evlat olamadım. içimden muallaklik geliyor, her fırsatta annemin rujlarını sürüp, kıyag, fetlerini giyip aynanın karşısında çılgınca danslar yapıyordum. Bir den aklıma hayran olduğum abdurrahman abiyi aramak geldi. abdurrahman abi göbekli, kıllı bir tır şöförüyfü. o terli bedehni herzaman ilgimi çekmişti.