metrobüste kızılötesi ile kız kaldırdım

başla panpa

hadisene o.ç

(ayraç)

metrodan sonrasını okumadım

reserved amk neyse

bekleyişim odaya girmeye izin çıktığında, yerini koca bir hüzüne bırakmıştı... annemin " iyi olacak herşey.." demesiyle içimde ki acı kat ve kat artıyordu...

umutsuzca ölümü istiyordu babam.. hissediyordum... hangi baba, oğluna bu şekilde gözükmek isterdi ki..

romanlarda ki, dizilerde ki, filmlerde ki gibi değildi benim babam.. öyle hayal ettiğiniz gibi babayiğit, ulu çınar gibi asalet içerisinde ihtişamlı duran birisi değildi.. zayıftı, yorgundu.. kafasındaki saçları terk etmişti daha 40ına merdiven bile dayamadan... vücudu küsmüştü sanki, nefret ediyordu babamdan.. küsmüştü yıllara babamda.. çok yormuştu 'o'nu acımasız geceler.. o derdine düşmüştü evine ekmek getirmenin... aldığı üç kuruşluk parayı öyle güzel harcamasını biliyordu ki.. banka müdürleri bile yanında halt yemişti, ortaokul mezunu babamın yanında..

başlasana amk yarın okula gidicez

reserved

bence bitir artık panpa ilk sayfadan okuyorum kokmaya başladı haberin ola..

reserved

dinliyoruz panpa devam.

BURDAN DEVAM

giberim tüm aksam planını degiştirdim resmen anlat panpa yakıtı yuklendim geldim sabaha kadar içelim

rezerv

boğazındaki o delik aslında acıtmıyordu babamın canını.. ama utanıyordu, biliyordum... savaş veriyordum adeta o deliğe bakmayayım diye.. bakışımı babam yakalarsa üzülür diye... o lanet delik günden güne eritiyordu babamı... ve aylar geçti...

abim ise vurdumduymazlığı ile her geçen gün gözümde bir kat daha bitiyordu.. zavallı annem ise artık abim ile olan kavgalarımızda ortada kalmaktan tükenmişti.. bıkmıştım artık abimin sevgilisiyle alakadar olmasına.. ulan ben okadar şeyi bir kalemde siliyodum da ... ya etrafımda can'ımdan kan'ımdan olan insan, yeni bir hayata gözlerimin önünde yelken açıyorsa... dipsiz, uçsuz deryalara sürmüştü yelkenini artık abim.. bir de utanmasa benden rüzgar dileyecek.. korkusu vardı tabi o deryanın ortasında kalmaktan..

çok canım yanıyordu, gördüklerimden ve göreceklerimden... aslında kıskanıyordum ben abimi.. onun kadar sorumsuz olamadım diye.. evin derdini tek başıma sırtlayınca kahraman olamayacağımı, annemin sürekli abimi kayırmasından anlamıştım..

gibicem o abini dua etsin anneleriniz aynı

günler geçtikçe aldırış etmedi abim, babamızın böyle yitip gitmesine.. annem ise safını belli etmişti artık.. hayat gerçekten bir savaş alanıysa ikimiz için.. annem güçlü olanın yanında duracaktı tabiki de.. abimi evimizin babası ilan etmişti.. ne baba ! evlilik için para biriktirdiğini öğrendiğimde evden bir cenaze kalkmıştı... hiç kimsenin ağlamadığı, ağıt yakmadığı bir cenazeye şahitlik etti gönlüm.. siz hiç ölmemiş birini diri diri acımadan toprağa gömdünüz mü? - ben abimi emanet etmiştim artık toprağa.. tabi kabul ederse...

yaz hocam devam et

hastir ya duygulandim bin

bu hikaye bu gece bitmez kesinlikle.