metrobüste kızılötesi ile kız kaldırdım

dükkana gittiğimde hemen tezgah arkasından duran kolilerden çıkan yeni kitapları raflara dizmeye başlamıştım ve bu arada içimden küfürler ediyordum kendimi tanımakta zorlanan "ben"e .. benim derslerime odaklanmam, azda olsa çalışıp evime destek olmak için para zütürmem şarttı. benim aşka meşke ayıracak vaktim olmamalıydı. aşkın sarhoşluğuna saplanıp, sınıfta kalmak gibi bir lüksüm olamazdı benim... Patron sordugunda dank etti kafama. - Neden erken geldin oğlum? . - Gerçekten Neden erken gelmiştim? Neden dersi yarıda bırakıp çekip gitmiştim? hayatımda sadece 1 veya 2 defa gördüğüm kız, benim hayatıma bu denli müdahale etme şansını nerden buluyor? ( tabiki benden amk) . gerçi kızın bişey yaptığı da yok. kendi kendine gelin güven olan benim sonuçta

dersi dinlemeye tenezzül bile etmiyordum.. boş gözlerle tahtaya bakıyordum.. yemişim ingilizce yi diyip öle defteri karalıyordum ..sonra gözüm handenin karaladıgı yazıya ilişti.. ama bu dikiş bile tutmayan yaram hala kanarken umurumdamıydı ki hande?

ders bitmişti fakat ben dersin bittiğinden bile bihaber oturmaya devam ettim ta ki ince bir ses kulağıma bir şeyler fısıldayana kadar

o gece eski arkadasım dostum tezgahtar ahmet te kaldım. yüzümün şişliği ve kızarıklığı ile eve gidip bizimkileri telaşa düşürmek istemedim.. zavallı annem, eşinin günden güne kötüleşen halinden dolayı biçare iken ben kim oluyorum ki bu mübarek kadının aklını meşgul edeyim? haklı değilmiyim dostlar?

sınava arkadasımla çalışıyorum bahanesiyle gitmedim eve. Ahmete giderken yoldan eczaneye uğrayıp krem aldık kızarıklık için.. o gece 3 yada 4 bira içtim sanırım handenin yüzünden.. lanet olasıca aklımdan çıkmıyordu.. aklım onun için iflas etmişken o ise benim onu istemediğimi düşünüp yanlış safta yer almış.. aklı sıra beni pişman etmeyi düşünüyor.. nasıl anlamazsın be kızım deli gibi aşığım işte sana? bu dünyada tek benim olan şeyi "canımı mı " vereyim inanman için? gönlümü aklımı kalbimi vermişim ellerine hiç mi umurunda değil bu yargılar senin için?

yarın işte fırsat bulursam bi kaç entry girerim. akşama devam ederiz beyler. ilgi ve alakanız için teşekkür ederim hayırlı geceler.

içime çektiğim o duman, yaralarıma merhem gibiydi.. dudağıma bir şarkı yapıştı, delicesine öper gibi çıkıyordu sözler dudaklarımdan..

"çok zor günler geçirdim vaktiyle alemde
savaşlar çırpınışlar nihayetinde
aşık olmak kısmetmiş yar sana
aşık olmak kısmetmiş yar "

ulan aşk dedikleri buydu sanırım.. millet yüzüme bakarak ayıplıyordu adeta beni.. ben ise kimseye aldırış etmeyerek tutturdum bu şarkıyı dilime.. "bu yaralar bereler sanadır bileler.. göreler aşkımı, şahidim gök kubble"...

buyrun beyler şarkının linki: http://fizy.com/#s/1lp9nh

dükkana geldiğimde Salim abiyi kapının önünde çay içerken gördüğümde, yol boyunca mırıldandığım o şarkı şimdi midemde bir kıramptı.. yüzümün hali hatırı sayılır morluklarla çepeçevre sarılmıştı.. ve haklı olarak Salim Bey elinden atıverdi çay bardağını.. ilk defa onu bu kadar sinirli gördüm... ağzından ilk defa bu kadar ağır küfürler çıktığına şahit oldum... ilk önce çekindim, korktum.. ( korkum beni işten atmasıydı. sonuçta patron adam beyler, ne kadar babacan birisi de olsa adamın oğlu değilim ki kahrımı çeksin. kapının önüne koymasından korktum aslında) .. -"sana bunu kim yaptı evlat" cümlesini ezberlemişti sanki.. ağzından başka tek bir cümle çıkmıyordu.. içimdeki bu korku yavaşça yerini kızgınlığa bırakmaya başlamıştı.. bana acıyomuydu yoksa bu adam? durumum acınacak kadar kötümüydü?.. halimi gördükten sonra hastaneye gidelim diye her ne kadar ısrar etsede ben onu bu kararından vazgeçirip izini koparmıştım.. bi nebze olsun rahatlamıştı içim..

hemşirenin verdiği o kadar ağrı kesiciyi midemin en ücra köşesinde saklayıp, rakı'ma buzlu bir yol açtım içimde.. bu gece içecektim arkadaş deli gibi.. içip ağlayacaktım, hep içime attığım acıların feryatları artık odayı saracaktı... fakat bir ekgiblik vardı sol yanımda.. arayıp konuşacaktım artık bu kızla.. yeter bu kadar arabesk dedim içimden kendime.. alkolün bana verdiği etkiyle kendimi handeyi ararken buldum... diyalog şu şekildeydi;

hande: alo
ben: sadece dinle beni sözümün üstüne söz söylemeden.. sessizce dinle...
- bu gece taktığım bütün maskeleri bir kenara bırakarak yanına gelsem.. ve sana deliler gibi, çocuklar gibi aşığım desem , dışarı çıkıp sende yüzüme 2 çift laf söylermisin?
hande: floryaya yaklaşınca ara beni tekrar. görüşürüz.

işte şimdi binmiştim bir alamete gidiyodum kıyamete.. bugün bu iş bitecekti iyi veya kötü.. belki hazır değildim ondan gelecek olumsuzluklara.. ama sevgi beklemek değilmiydi, sevdiğinin gelmeyeceğini bile bile beklemek...

artık yola koyulma vaktiydi.. gece yarısına yaklaşmadan çıktım evden.. artık bir yolculuğa çıkarmanın vakti geldi ey gönül !!..

çaresizliğim hastane koridorlarında devam etti günlerce... ne sınavlar, ne iş ne de hande umrumdaydı.. hande defalarca mesaj atsada, arasada; telefonun sesleri hastane koridorlarında yankılandı günlerce, haftalarca...

doktorla son görüşmemizde boğazını delmek istemediklerini, tedaviye acil olarak başlarlar ise başarılı olma ihtimalinden bahsediyordu.. babam iyi olacaktı... içimdeki hüzünü kaplayıverdi umut denilen lanet hastalık.. lanet hastalık diyorum çünkü yaklaşık bir sene yaşadım ben bu hastalıkla..

dondurdum okulumu, salim abiyle konustum ve tam gün aralıksız çalıştım.. pazar günleri dövizci kapalıydı, o günlerde de sahaflardaki eski dükkanımda çalışıyodum.. handenin aramalarına kayıtsız kalmıştım..onu görebilecek gücüm yoktu.. zaten zamanla aramaları seyrekleşti.. mesajları kesildi.. içimdeki yeşeren umut, onun umudunu göreltmişti.. benim umudum, onunla yaşayamadığımız aşkımızın celladı olmuştu...

bana demeyin şimdi neden arayıp söylemedin kıza diye.. ne diyecektim? abim beni kandırdı.. annem babam beni kandırdı.. babam ölüyor yetiş mi diyecektim? aklım ailemde olmalıydı.. seçme şansım yoktu.. ben doğru olanı yaptım.. bir kez daha seçme hakkım olsaydı yine yanardım bu ateşte...

geceleri kafamın yastıkla buluştuğu anlarda, aklıma gelirdi sevdiğim... mühürü hala dudaklarımdayken, kolay değildi unutması..
her gece içiyordum, unutmak için.. babamı..annemi..abimi... handeyi.. hatta kendi benliğimi...

kimbilir ne düşünüyordu benim hakkımda zavallı kız.. ağlattım mı acaba onu da? yaktım mı canını? bu sorular kafamın içinde dönüp dolaşırken sağ tarafımdaki şeytan güç alıyordu adeta bu çaresizliğimden... kulağıma fısıldadı usanmadan her gece 'o' nun ismini..

iş yerinde mesai arkadaslarım, patronum halime üzülmesin,acımasın diye güçlüydüm her geçen gün..salim bey, bir kaç kere sıkıştırmaya çalıştığında cebime avantadan parayı, reddettim düşünmeden.. kaldırdım yerdeki ezilen gururumu.. çalışmakta iyi geliyodu zaten dostlar.. unutuyordum sağ omuzumdaki şeytanı..

edit: http://fizy.com/#s/3hcdd3

yazarken dinlediğim parçaları da paylaşıyorum sizlerle

hande: olur ama şimdi değil
ben: ne zaman peki?
hande: "gerçekten insan olmayı istediğin zaman" dedi ve ayaklandı..

florya durağına gelmiştik.. o an anladım ki başlamadan biten bir aşk hikayesi daha eklenmişti lügatıma.. işte o anda usulca eğildi ve - adım hande memnun oldum ali dedi..ne yapacağımı şaşırmıştım. aklımdaki sorular resmen beynime tecavüz ediyordu .. bu kız adımı nerden biliyo amk? hem kendi adını söyledi güldü demekki bnmle konuşmak istiyor? Yoksa hoşlandı mı ?

sorular sorular... ben bunları düşünürken hande gözden kaybolmuştu bile... ama parfümü hala burnumdaydı beyler

gözlerim kan çanağı olmuş, ruhum bedenimi terkedip gitmiş halde sahafların yolunu tuttum, yolumun üzerinde ispark var hemen onun yanında cami var tam üniversitenin karşısında.. girdim avlusuna ve ağlamaktan şişmiş yüzüme su vurdum.. içeri girip allah a çok sormak istedim neden biz diye.. ama buna ne cesaret edebildim ne de cürret.. babasına küsmüş ufak bir çocuk gibi terkettim camii yi.. dükkanı açtım etrafı süpürdüm.. rafların tozunu aldım.. patron geldiğinde anladı yolunda gitmeyen birşeylerin olduğnu ama ne o sormaya cesaret etti, ne de ben söylemeye.. sustuk..

benim bir kavgam varken neden başka bir kavganın içerisine sürüklüyeyim ki kendimi? benim bir kavgam var beyler.. ekmek kavgası... bu zaman zarfı içerisinde vize dönemine girmiştik ben hem çalışıp hem sınavlara çalışıyordum. millet kırtasiyelerden deli gibi ders notları ararken defterim tabiri caizse tam bir hazineydi.. ama yanıma yaklaşamıyordu kimse.. bütün bir dönem yüzüme bile bakmayanlar şimdi hangi yüzle not isteyecekti ki?

iş arama dönemindeyken dersleri aksattığım için yerime imza atan sessiz sevdiğim bir arkadasım vardı. ona yardım etmek benim boynumun borcuydu.. ve onunla kırtasiyeye fotokopi için gittiğimizde karşımıza hande ve züppe tayfası çıktı.. normal olarak arada derse girdikleri için şimdi milletten parayla not satın almak gibi bir uğraş edinmişler kendilerine ve olanlar oldu bana doğru yöneldiler..

beyler artık son bölümü girip yatıcam. yarın geç kalırsam salim bey oyar beni *

** beyler uzun yazdığım için böyle bekletiyorum. daha yemek bile yemedim hemen oturdum yazıyorum beklemeyin diye, ayıp olmasın size diye.. biraz elinizi vicdanınıza koyun.. neyse devam

Florya dan eminönüne geri dönüş tam bir kabustu.. tren seferi yoktu... metrobüs durağına kadar yaklaşık 10 km yürüdüm .. 1 kere polisler çevirdi kimlik kontrolü diye.. yüzümün halini sordular .. baya beklettiler kimlik sorgusu için. ama ben hala salak salak gülüyodum.. polisin biri kızarak;

-oğlum sen piskopatmısın? gece gece alırım seni ayağımın altına. bi sopa da bizden yeme. adam gibi dur karı gibi sırıtma !

bilse bu an'ı yaşamak için nelerden geçtiğimi alnımdan öperdi ama hiç gerek yoktu. uzun bi süre kimse beni öpmesin.. dudaklarıyla attığı imza hiç silinmesin diyordum içimden..

yukarı çıktığımda ben bile kendime şaşırıyordum.. ağlamıyordum çünkü.. heykel gibi dikilmiştim babamın yattığı odanın kapısının önünde.. günlerce işlenen bir günaha ortak olmuştum.. günahkar olmuştum.. hayatım boyunca taşıyacağım vicdan azabının bekçiliğini yapmak üzere usulca vicdanımla yüzleşiyordum... mikrop kapmasın diye tedbir amaçlı giydirdikleri önlük ve maskeyle babamın celladı olmuştum..

ara veriyorum beyler. özür dilerim

ulan neyse sıra bitti artık kalabalıkmış boşmuş hiç bakmadan daldım içeri... saçlarımdan gözlerime sicim gibi damlayan yağmur damlalarını sildikten sonra etrafıma baktım.. 2li koltuk boştu hemen ölümüne kendimi koltuğa attım.. boş koltuğun günahı olmaz beyler... neyse hemen kulağımdaki suyu kazağımın manşetine silerken birisi oturdu yanıma .. ama hiç umursamadım beyler.. dönüp bakmadım bile...

kız bi an bana dönüp bugün şanssız günündesin galiba.. diyince hemen anladım aynı sınıftaydık.. bir de o anda dosyasının içinden ders notunu görünce anlamıştım aynı sınıftaydık.. ama işte anladığım o anda içimi bir hüsran kaplamıştı zaten.. neden demeyin panpalar.. rezilliğimi bu dünya güzeli kız görmüştü bi kere... zaten o saliselik anda binlerce şey kafamda kuruyodum... kıza cevap vermeden önce anlamıştım ki zaten rezil olsamda bu kız bana bakmaz... koy zütüne rahvan gitsin dedim ve başladım bende mallık serisine..

sonra kırdığım bu potu nasıl düzeltirim diye beyin fırtınası yaparken entrynin konusuna geliyorum işte... kızılötesi...

sonra diyalog şu şekilde ilerledi; (mallık serisine devam ettim kısacası)

ben: ama şanssızlığımı kulaklıktan dolayı söylediysen çok sanssızım gerçekten haklısın..ama iyi yönden bakıyorum sıkılmıştım aynı şarkıları dinlemekten
hande: "biz insanlar arada telefona yenii şarkılarda atarız ama" dedi ve sustu (işte o an anladım "-biz insanlar" derken kırmış olduğum potu yüzüme tokat misali vuruyordu..
ben: (konuyu değiştirmek yerine daha çok üzerine gittim. biliyorum ki eğer konuyu değiştirmeye çalıştıgımı görürse daha fazla laf sokacak, sonuçta kız milleti) siz insanların telefonları ile benim telefonum arasında jenerasyon farkı var dedim

anlat panpa şok oldum elim ayağım titriyo