metrobüste kızılötesi ile kız kaldırdım

ne yapacağımı bilemedim beyler onun o çok bilmiş havasında ki bakışlarıyla karşılaşınca.. bedenim yığılacakmış gibi duruyordu.. ayakta durmakta zorlanırken ben neyin savaşını veriyordum ki? neyin acısını yaşıyordum? yüreğim otur gitme bir yere dese de , aklım haklıydı... gitmeliydim.. ve öyle yaptım da...

tam kapıdan geçerken istemsizce ona bakıp selam verir gibi kafamı öne eğdim... sonra da aramızda geçen diyalogu yazıyorum beyler

hande: artık selamlar bu şekilde mi alınıp veriliyor?
ben: dün bahsettiğin gibi yapıyorum. ben insanlık rolüme devam ediyorum işte..
hande: insanlık bu şekilde selam verip merhaba bile demeden çekip gitmek mi?
ben: demekki rol yapan senmişsin ben değil...
hande: nasıl yani?
ben: iyi dersler hande

selam ben serdar ortaç bunun şarkısını yapcam adı da kızılötesi aşk 2012'de görüşürüz

aramızda geçen diyalog şu şekildeydi;

hande: depresif melankonik takılarak dikkat çekmeye çalışıyorsan hala, başardın dikkatimi yine çektin. ama sunu unutma ben pgiboloji falan okumuyorum.
ben: ( ne diyeceğimi bile bilmezken) - pgiboloji okusanda senin aklın bile almaz ne yaşadığımı.. ben öle etrafında ki zengin veletler gibi babası cebine harçlık koymadı diye buhran geçiren züppelerden değilim kızım. sen git o züpperin yanına ben sana ağır gelirim
hande: sen ağzımdan çıkan iki kelime ye bile değmezsin aslında..
ben: ben aksini inkar etmiyorum zaten.. ben hiç birşeye değmem.

-sinirden gözüm birşey görmüyordu ama onunla kavga etmek bile rahatlatmıştı beni. gariptir ama rahatlamıştım biraz..

içtikçe gülmeye, gülerken ağlamaya devam ediyordum.. gülüyordum çünkü yenildiğimi kabul edemezdim.. rakı kadehimi dudaklarımla buluşturmadan önce hep ağzımdan " sağlığa" sözü döküldü .. saglığa... beynimi uyuşturduğum an anladım ki sağlık; aslında bizim yoktan var ettiğimiz bir hiçmiş.. bunu anladığımda ise gözyaşlarım artık durmuyodu.. bende bırakmıştım artık gözyaşlarımla savaşmayı.. kaybetmiştim ama kimin umrundaki? ahmet ise savaşta yenilen arkadasının yarasını sarmaya çalışıyordu umarsızca..

eve dönüşüm zor oldu.. sırtımda dünden itibaren varlığını hissettiğim kamburumla birlikte eve girdik.. annem ben eve girene kadar uyumaz.. saat kaç olursa olsun bekler beni sabırla, inatla.. kapıyı açıp beni karşıladığında hayatımda ilk defa tokat yedim, o elini öptüğüm güzel ellerinden.. ağladı.. -

yazık sana dedi.. utan su halinden dedi.. babanın umudu sensin..git aynada bak o umudu ne hale getiriyosun dedi..

aslında sözleri tokattan daha çok acıtmıştı yüzümü.. o sözler beni kendime getirdi.. o gece dünden biraz daha rahattı.. alkolün verdiği yorgunlukla nasıl uyuduğumu bile hatırlamıyordum

çaresizce beklerken, abimin arkadası arabasıyla geldi durdu önümde.. kurtarıcımdı aslında benim... bindiğim gibi hastaneye gittik.. nasılda aklıma gelmedi okmeydanı ssk ya gitmek... yolda ağzını bıçak açmadı umut abinin.. biliyodum vardı birşeyler.. ama tek bildiğim babam beni görmeden bırakmazdı, gitmezdi lan biryere.. elimi tutmadan, bana daha hayatı öğretmeden, bırakamazdı beni.. hem daha rakı içecektik mezuniyet günümde.. babam söz verdiği zaman tutardı.. lafını yemezdi hiç..

gittiğimde o kalabalık koridorda, bir umut eli bekliyordum bana uzanan.. abim beni gördüğünde yüzüme olan biteni algılamaya çalışıyordu.. aldırış etmeden babamı sordum.. içeride olduğunu ve içeri almadığını söylediler.. annem yanındaydı fakat bilirim biçaredir şimdi 'o' ... beni görmek ister yanında.. doktorla konuşmak, olan biteni anlamak istiyodum.. hemşireler hiç oralı bile olmadı.. devlet hastanesi ya.. kim ipler seni..

babam artık kabullenmiş kaderini .. günler sonra gelecek olan ameliyatını beklemekteydi.. zaman geçmedi.. dakikalar, saatler, günler..

5 veya 6 gün kala (tam hatırlamıyorum) eve rakı alarak girdim.. aylarca içeri girmesi zinhar yasak olan, o şişe artık eşikten içeri girdi.. o gece içecektim babamla.. ben mezundum artık hayat üniversitesinden.. kutlamalıydık bu güzel günü babamla, annemle.. annem biber dolması yapmış ( hiç unutmam) tencereyi açtırmadım bile.. hemen gidip balık aldım ve orda balıkçıda pişirtip, koşarak eve geldim soğumasın diye.. annem sofrayı kurmuştu..rakı kadehi babamın dudaklarıyla buluşmak için can atıyordu..biliyordum.. hissediyordum..

- vefasız abim ise çalışıyorum ayağına takılıyordu geceleri arkadaslarıyla.. ona fazlaydı bu dram.. haklıydı kendince.. yorum bile yapmıyorum ona..

o gece içtim babamla, canımla, kanımla.. o bir dubleye kafi dedi.. ben ise durmadım..'o' sindire sindire "son" dublesini içerken, ben koyvermiştim kendimi.. içtik... konuştuk.. güldük..eğlendik.. efkarlandık..

vcd ye babamın sevdiği cd yi taktım.. ağladı... o ağladıkça ben devam ettim türküsünü söylemeye, ağlayarak..

yılmaz erdoğan yorumuyla paylaşıyorum sizlerle- telli turnam: http://fizy.com/#s/1agva3

@68 elektrik elektronikte kız olmz olsa bile maymuna benzer traş olur hergün ;)

ccc hande reyiz ccc
panpa bu hikaye gibişli bitsede sen bu kızı gibememişsindir. o seni gibmiştir o kesin

sonra anladımki ben babama uygun bir evlat olamadım. içimden muallaklik geliyor, her fırsatta annemin rujlarını sürüp, kıyag, fetlerini giyip aynanın karşısında çılgınca danslar yapıyordum. Bir den aklıma hayran olduğum abdurrahman abiyi aramak geldi. abdurrahman abi göbekli, kıllı bir tır şöförüyfü. o terli bedehni herzaman ilgimi çekmişti.

lan ırzını gibtiklerim iki dakka adam olun lan iki dakka. belediye otobüslerinde liseli gruplar vardır ya durur durur espri yapmak zorunda hissederler. tamam dıbına koyim ergensiniz de bari burda iki dakka dinleyin. dinlemek de güzeldir.
Burada espri yaptığınız zaman ilgi çekmiyorsunuz anlayın artık.

@1 panpa başın sağolsun. aşk kısmına da gelince. hayatta ya hiç insanın başına gelmiyor ya da en fazla bikaç defa geliyor. ne güzel yaşamaışsın işte.
şu an işteyim çıkıyorum. eve gidince okuyacağım devdıbını.

okula artık doğru düzgün gitmiyordum.. babamın emeklisi, abimin maaşı evi döndürmeye babamın ilaç ve tedavisine zor yetiyordu.. çaresizce düzgün bir iş arıyordum.. kitapçıda tezgahtarlık yaparak kazandığım para yetmiyodu apaçık belliydi.. sahaflar ile kapalıçarşı 1 dakika kadar yakındı. orada döviz bürosu olan arnavut bir abi vardı. sürekli gelip dükkana kitap alırdı.. benim patron durumumdan bahsedince çok etkilenmiş bigün kitap almaya geldi ve bana iş teklif etti.. anlaşmamız açık ve netti. okulu aksatmadan gidecektim. boş zamanımda oyalanmadan onun yanında çalışacaktım.. maaşı hiç konusmadım zaten.. para konusmayı seven birisi değilimdir.. zaten parayı sevmediğimi bildiği için bana dükkanında çalışmayı teklif etmiş bunu da çok zaman sonra söylemişti *

artık dövizcide çalışmaya başladım ve işi hızla öğrendim. özellikle iran ve azerbaycandan gelen para transferlerini takip ediyordum. okulu da aksatmamaya başlamıştım. doktorlar babamın iyiye gittiğini söylüyordu.. artık evde yüzler gülüyordu.. yoruluyordum bazen bünyem kaldırmıyordu bu kadar tempoyu. ama benim yaşamak ve yaşatmak gibi bir mecburiyetim vardı.. gezmek, tozmak, dolaşmak artık bana lüks gelmeye başlamıştı..

o tekmeler, yumruklar, tokatlar hatta saçımı çekmeleri... ulan çok sağlam yedim dayağımı ama allah şahidimdir sesimi çıkarmadım.. çok istedim çıkarmak sesimi ama kaybolmuştu karanlıkta.. hem karı gibi bağırıp hande beni kurtar diyecek halim de yoktu.. olan olmuştu artık payıma düşeni alma vaktiydi.. kılcal damarım patlamıştı... burnumdan simsiyah kan akmaya başladı ve bi türlü durmuyodu.. tabi öyle kanı görünce durdular ve kapıyı açtılar.. dışarıda bekleyen o iki çocuk içeri girip kafama 2 tokat attılar ve arkasından -" okadar emeğimiz var. bizde iki tane patlatalım" deyip gittiler.. aslında en çokta bu koymuştu bana... şimdi karanlıkta diz çökmüş azrailimi bekler gibiydim... ( aklıma geldikçe hala kötü olurum.. hem yalan yok beyler, ben bi insana öyle vuramazdım.. atacağım 2 tokat 1 yumruktur.. ilerisi canilikmiş gibi geliyor artık)

şimdi asıl zorluk eve gitmeyeceğimi bizimkilere söylemekti... hemen çarşıdan çıkıp sahafların yolunu tuttum.. yine rotam ahmetin yanıydı.. bu geceyi de ağrılarımla, hüznümle, kederimle birlikte ahmette geçirecektik.. yoldan geçerken hatırı sayılı esnaf abiler tanır beni.. her yüzümü halimi gören usulca sokulup nedir bu halin dedi? çoğu da siz kardeşlerim gibi babacanlık yapıp "gidelim dağıtalım mekanı, kıralım kemiklerini" dedi.. ne olcaktı ki kırdırsam kemiklerini, öldüresiye dövdürsem ne değişecekti?
-belki ucuz bir romandaki cümle gibi olacak ama -"benim ne farkım kalacak onlardan?" ... Benim bu hale gelmemde ki en büyük etkenlerden olan hande yi etkilermiydim bi zengin binlerin kemiklerini kırsam? ya da en basiti acılarım hafiflermiydi?
- " siz daha cevaplamadan ben söyleyeyim dostlar, hiç bir tak olmuyor.. dayağı yediğimle kalırım şu saatten sonra hepsi bu.."

zar zor evin yolunu bulsamda o gece hiç bitmesin istiyodum.. buzdolabında kalmış 1 birayı tek seferde içtim.. eve gidince mesaj attım eve geldiğimi söyledim.. cevap gelmedi ama takmadım kafama ..saat çok geçti uyumuştu belli ki... gökyüzü aydınlandığında uyuyakaldım.. nasılsa rahattım çünkü ertesi gün ne sınav ne okul ne de iş vardı.. dükkan dan aldığım izin ilaç gibi gelmişti..

sabah kalkar kalkmaz aynaya baktım.. çünkü eve gitmem lazımdı.. ve yüzümde ki yaralar iyice şişmişti.. yüzüm tanınmayacak kadar şişti.. güne 1-0 yenik başladım.. ama 'o'nun bir "günaydın" mesajı herşeyi unutturmaya yetmişti..

öğleden sonra eve gitmeye karar verdim ve kendimi evin ziline basarken buldum.. asıl hikaye burda başlamıştı işte

aklınızdan geçtiği gibi bu sefer tokat yememiştim annemden.. babam çıkmamıştı.. abim herzaman ki gibi yoktu..

ısrarla zile basmama rağmen kimse yoktu... aklıma milyonlarca kötü şey gelmeye başlamışken komşumuz elif abla çıktı cama.. ve babamın fenalaştığını, kötüleştiğini söyledi.. bu olmamıştı işte.. şimdi değildi ... gel-gitler yaşıyordu aklım... komşuya dakika da onlarca soru sormama rağmen birşey bilmediğini söyledi... abimi arıyorum ama açmıyordu.. babam ise telefonunu, sesini kaybettikten sonra kullanmamaya başlamıştı.. üzülüyordu lan adam işte, sesini karşı taraf duymadığında.. o da kesin çözüm olarak telefonunu kapatmakta bulmuştu... çaresizce evin önündeki merdivenlere yığıldım ve çaresizce bekleyişim yerini karamsarlığa aldı..

boğazındaki o delik aslında acıtmıyordu babamın canını.. ama utanıyordu, biliyordum... savaş veriyordum adeta o deliğe bakmayayım diye.. bakışımı babam yakalarsa üzülür diye... o lanet delik günden güne eritiyordu babamı... ve aylar geçti...

abim ise vurdumduymazlığı ile her geçen gün gözümde bir kat daha bitiyordu.. zavallı annem ise artık abim ile olan kavgalarımızda ortada kalmaktan tükenmişti.. bıkmıştım artık abimin sevgilisiyle alakadar olmasına.. ulan ben okadar şeyi bir kalemde siliyodum da ... ya etrafımda can'ımdan kan'ımdan olan insan, yeni bir hayata gözlerimin önünde yelken açıyorsa... dipsiz, uçsuz deryalara sürmüştü yelkenini artık abim.. bir de utanmasa benden rüzgar dileyecek.. korkusu vardı tabi o deryanın ortasında kalmaktan..

çok canım yanıyordu, gördüklerimden ve göreceklerimden... aslında kıskanıyordum ben abimi.. onun kadar sorumsuz olamadım diye.. evin derdini tek başıma sırtlayınca kahraman olamayacağımı, annemin sürekli abimi kayırmasından anlamıştım..

ben ordan dükkana gittim ve turistlere kitap satmaya devam ettim. yeni üniversite öğrencileri zaten çarşıyı doldurmuş hepsi kitap arıyordu.. aksam eve giderken 2 tane bira aldım.. hem yorgunluğumu alır dedim hem de gündüz yaptığım mallığın şerefine içerim dedim. biraları bitirip gözlerimi tavana diktiğimde anlamıştım bu kız aklımdan bi an olsun gitmeyecek.. yemyeşil gözleri, gözlerimi terketmeyecek.. siz hiç tanımadığınız yüzüne bile bakamadığınız birine aşık oldunuz mu? - ben oldum beyler... ertesi gün okul için kıyafetlerimi yatmadan hazırladım.. bu sefer biraz bakımlı olacaktım ( tıpkı bayram için hazırlık yapan çocuklar gibiydim lan) uykuya dalmadan önce ettiğim dua ise, bu emeğimi yağmurun bozmaması oldu..

beyler ben zorla size okutmuyorum ki. okumazsanız okumayın. @116 4 saatlik blok dersten atılıp kahvaltı yapıp gazete okumak 40 dakika mı aldı diye yalancı oldum öylemi? dinleme kardeş