metrobüste kızılötesi ile kız kaldırdım

ertesi gün olduğunda bu sefer abimin çakma vaxx ı yani daxx saç şekilleştiricisini sürdüm kafama.. bu sefer stres yapmayacaktım yağmurda ya akarsa jöle diye.. hızlı adımlarla evden çıktığımda anlamıştım bugün gökyüzü benden yana.. yine her zaman ki gibi Okmeydanı - Avcılar istikametine metrobüse bindim ve okula geldim... bu sefer kalbim ağzımda çarpıyordu.. panoya gidip ders yerini görünce içimi bi hüzün kapladı amk. ders amfideydi.. o koskoca amfide nerden bulacaktım ben handeyi...

gibiş için değilde melankoli ile sosyoekonomiyi çok iyi yansıtmışsın o yüzden okuyacam

kız kaldırdım diyince gibişli sokuşlu bişi sandık bildiğin bergen şarkısı çıktı içinden amk

geldim devam ediyorum beyler

üniversitenin o geniş koridorları her adım atışımda biraz daha daralıyordu... yüreğim ve aklımı bir güzele emanet etmiş, bedenim bir mülteci gibi oradan oraya sürükleniyor gibiydi adeta... olan biteni algılamaya çalıştığımda boş bir sınıfta beni bekleyen 4 kişiyle karşılaştım... koluma giren iki kişi ise beni orada bırakıp kapının dışında bekçilik yapıyordu tıpkı köpekler gibi.. kapının kapanma sesi ile yakama yapışmaları bir oldu.. aramızdaki diyalogu hayal meyal hatırlıyorum;

çocuklardan birisi: şimdi konuşsana bin ! hocanın sınavından geçtin ama bakalım şimdi bizim adamlık sınavımızdan geçicen mi?
ben: ( dayak yiyeceğimi bile bile kafa tuttum, öyle ezilip büzülmedim karşılarında.. zaten gözüme 1 tane kısa boylu zayıf elemanı kestirmiştim. dayak yesemde bir kişiyi yanımda zütürecektim )
- " adamlık" senin ağzına, sıfatına yakışmamışken , sen kim oluyosun da bana adamlıktan bahsediyosun?

- işte o anda fırtına koptu.. tek kişilik bir sandalyenin kafama yerleşmesiyle, gözüme kestirdiğim o çiroz çocuk kayboldu etraftan... hatta herkes kayboldu... gözüm karardı.. olduğum yere çöktüm, dizlerimin üstüne... ve hayatım boyunca hiç bir zaman unutamayacağım bir dayağın tam orta yerinde kaybettim benliğimi...

bi süre bekledikten sonra dizlerimin uyuştuğunu farkettim.. zaten beynim patlıyordu ağrıdan.. hala zonglamaları duyabiliyodum... burnumdaki kanı soracak olursanız hiç duracağı yok gibiydi.. işin komik yanı kapı 1 metre kadar ilerideyken açıp dışarı çıkmaya korkuyordum.. -"ya hande seni görürse?" diyordu sağ yanımda duran melek... bu darbeler bile bu lanet meleği öldüremediyse artık, onunla yaşamayı öğrenecektim..

kalktım ve kapıyı açtım.. inanın sonrasını tam hatırlamıyorum.. bir sürü insan etrafıma toplanmıştı revire gidiyodum sonra bayılmışım zaten..

gözlerimi açtığımda revirde yatıyodum boylu boyunca.. okul çalkalanıyordu tabi.. herkes dayak yiyen çocuğu görmek istiyodu.. tepemde ise dekan yardımcısı dikilmiş olayla ilgili sorular soruyordu.. kim ?.. neden? ..nicin?..

bişey söylemedim.. isim cisim vermedim.. ama delikanlılıktan da değil he. söylesem n'olcak? nasılsa o "güçlü" babaları gelip kurtarmayacak mı onları? olan yine bana olacak... hem dayak yiyen, hem suçlanan, hem ispiyoncu olan "ben" olacaktım.. kaldı ki ben yediğim dayağı unutmuştum bile.. kimin neden niçin attığını da takmıyodum kafama.. şimdilik hande de umurumda değil.. tek umrumda olan ailemdi... nasıl gidicektim ki eve.. yine annem suratıma tokat atarsa, ya yine canımı yakarsa..hem annemin atacağı tokat kadar ağır olamazdı yediğim dayak.. babamı hiç düşünemiyodum bile beni böyle görmesi halinde... neler olurdu kim bilir.. babamı kanser değil, ben eritiyordum istemeden de olsa her geçen gün...

elime geçen parayı kendi ellerimle hastaneye zütürüyodum.. bir kere daha kandırılmayı göze alamazdım.. gel zaman git zaman babam gözlerimin önünde eridi.. bitti..tükendi..

bir gün hastaneden gelen telefonla irkildi yüreğim.. arayan doktordu.. ağzından döküldü benim celladım olacak kelimeler.. doktor olacak o adam gözünü dikmişti babamın boğazına... gel görüşelim dediğinde anlamıştım işin ciddiyetini.. teslim olmamak için gittiysem de pes etti mantığım, senelerini tıp'a adamış sözde bilim addıbına..

devlet hastanesi olduğu için 2 hafta sonraya gün verdi.. benim miladım o gün oldu aslında.. "yaşamak direnmektir." sözünü hayatımın felsefesi olarak gören ben! , artık pes etmiştim çaresizce, elimden akıp giden umudu yitirirken...

günler geçtikçe aldırış etmedi abim, babamızın böyle yitip gitmesine.. annem ise safını belli etmişti artık.. hayat gerçekten bir savaş alanıysa ikimiz için.. annem güçlü olanın yanında duracaktı tabiki de.. abimi evimizin babası ilan etmişti.. ne baba ! evlilik için para biriktirdiğini öğrendiğimde evden bir cenaze kalkmıştı... hiç kimsenin ağlamadığı, ağıt yakmadığı bir cenazeye şahitlik etti gönlüm.. siz hiç ölmemiş birini diri diri acımadan toprağa gömdünüz mü? - ben abimi emanet etmiştim artık toprağa.. tabi kabul ederse...

- sonra muhabbet içinden çıkılamayacak bir hal almaya başladı ve hande devam etti:

hande: jenerasyon farkı olması normal ama çünkü birisi insan birisi insan takliti yapan bir oyuncu ..
ben: (güldüm.. sözcükler artık boğazımda düğümleniyordu..ne dersem diyeyim bu bataklıktan beni çıkaracak bir insanoğlu yoktu etrafımda..) - Kızılötesi varsa telefonunda tek tek üşenmezsen gönder şarkılarını bana.. bizim insan takliti yapan hayvan medeniyeti senin şarkılarını dinlerken öğrensin. dedim

biraz ara veriyorum panpalar. birazdan yazarım tekrar.

ananızı giberiz yurdunu gibtiğimin evlatları panpa toplanalım inciden gidelim halen okul sürüyorsa şu yavşakların anasının dıbına koyalım

*** beyler geldim. son yazdığım yazı serverdan dolayı silindi. benim elimde olan birşey değil yine de özür dilerim.. başlıyorum hiç durmadan yazıcam bu gece sabaha kadar sizinleyim. ne de olsa başımızda bi büyük var.. bitene kadar durmak yok.. hepimize kolay gele

*** devam ediyorum dostlar

o gecede diğerleri gibi hemen bitmişti... bünyem artık alışmıştı bu bitmek bilmeyen hüzüne.. babamın ameliyat günü geldiğinde, canımdan can aldılar... canımın diğer bir yarısını soğuk ameliyathanede bırakmıştım... çaresizdim...

ameliyata girdikten sonra saniyeler dakikaları kovaladı.. sonra saatler peşi sıra geldi.. ameliyat çıkışı doktorun "herşey yolunda, kontrolümüz altında ama siz yine de dua edin allah'a" demesiyle anlamıştım, yolunda gitmeyen birşeylerin olduğunu.. ne yapabilirdim ki? elim kolum bağlı bekleyecektim işte.. ama o bekleyiş çaldı benden gelecek 10 senemi...

***Geldim dostlar..bu gece hikayemi sonlandiracagim.. Hikayeye inanmayanlara ve gelen sorulara ise hikayemin sonunda toplu bir sekilde entry girip aranizdan ayrilacagim.. Dubleleri hazirlayin canlar.. Basliyoruz 5 dakikaya

bekleyişim odaya girmeye izin çıktığında, yerini koca bir hüzüne bırakmıştı... annemin " iyi olacak herşey.." demesiyle içimde ki acı kat ve kat artıyordu...

umutsuzca ölümü istiyordu babam.. hissediyordum... hangi baba, oğluna bu şekilde gözükmek isterdi ki..

romanlarda ki, dizilerde ki, filmlerde ki gibi değildi benim babam.. öyle hayal ettiğiniz gibi babayiğit, ulu çınar gibi asalet içerisinde ihtişamlı duran birisi değildi.. zayıftı, yorgundu.. kafasındaki saçları terk etmişti daha 40ına merdiven bile dayamadan... vücudu küsmüştü sanki, nefret ediyordu babamdan.. küsmüştü yıllara babamda.. çok yormuştu 'o'nu acımasız geceler.. o derdine düşmüştü evine ekmek getirmenin... aldığı üç kuruşluk parayı öyle güzel harcamasını biliyordu ki.. banka müdürleri bile yanında halt yemişti, ortaokul mezunu babamın yanında..

biliyordum "utanma" diye bir kelime varsa, bizim eve hiç uğramamıştı.. etrafımızdaki insanların alaycı bakışları arasında nişan hazırlıkları adı altında rezilliğe şahitlik edecektim.. ama kızmayın hemen bahanemiz vardı beyler.. - abimin mürvetini görmeliydi babam... bu sözler yıkmıştı artık yüreğimi.. organlarım iç içe geçmişken, annem hazırlıklara başlamıştı bile... babam ise durgunluğu ve suskunluğuyla duruyordu.. onlar sanıyordu ki babam razı.. alan razı, veren razı..

onlar nereden bilecekti ki babamı? yarım ömrünü devirmiş eşi bile tanıyamamışken babamı, abimden medet ummak zırvalık değilmiydi..

babam durgundu, çünkü üzülüyordu haline, üzülüyordu bizi daha yolun başındayken bırakıp gideceğine..
babam suskundu, çünkü küsmüştü artık hayata.. karşılığı bu mu olacaktı der gibi bağırıyordu sessiz çığlıkları evin dört bir yanında..

bilenler bilir, kampüsle metrobüs durağı 3-4 dk. yürüme mesafesindedir. ama o sağanak yağışta yol bitmedi lan.. yürüdükçe yürüdüm .. durağa ulaştığımda sıra dışarıya kadar uzanmıştı... artık koyvermiştim herşeyi bildiğin mal mal gülüp ıslanıyordum.. millet bana baktıkça gülümsedi.. onlar gülümsedikçe ben daha çok güldüm.. - tanrı nın beni sınadığını düşünmeye başlamıştım. ama inadım inattı bi kere... pes etmek yılmak usanmak yoktu... o beni her düşürdüğünde kalkacaktım ayağa bir öncekinden daha güçlü bir şekilde..

adam baca gibi amk yarım saatte 3 sigara içti amk