metrobüste kızılötesi ile kız kaldırdım

neyse ki babamın yüreği dayanamadı.. artık bu geceden tam 8 ay 3 gün önceydi.. toprak istedi o dev çınarı.. açtı, susuzdu.. adam gibi adam istiyordu bereketine bereket katmak için, toprak... hiç düşünmedi babam gitmemeyi.. gitmeliydi ki görmemeliydi bu rezaleti... gitmeliydi çünkü adamlık dersi vermeliydi toprağa.. hiç olmazsa üzerine basan ve kendini adamdan sayanları sallayacaktı... adına belki de deprem diyecektik biz.. ölümle yaşam arasında anlayacaktı herkes, hayatın ne kadar kısa ve anlamsız olduğunu..

bundan tam 3 gün önce tam 8 ayını dolduran babama ithaf ediyorum bu yazımı...

saçımı düzelttikten sonra baktım ki elimdeki kulaklıktan bi tanesi ıslanmış... ben görünce içimden - "Olum ali allah senin belanı versin. Bi kız güldü diye kendinden geçtin. nefsini gibeyim" dedim. kız içimden geçirdiğim bu sözleri sanki duymuşçasına güldü... ama bu sefer karşımdaki gülünce ben gülmedim.. saatler önce ben dersimi almıştım.. şimdi sıra insan takliti yapmaktaydı..

lan biraz ıslanmış dediği laflara bak sığırın yok tanrı beni sınıyo yok her düştüğümde daha güçlü olarak kalkıcam falan armutmusun olm bide sahafçı yazıyo 5 oldu bin o kadar kültür seviyem biraz yüksektir demesini biliyosun yannanım sahafçı ne dıbınakodumun gerizekalısı

hande: olur ama şimdi değil
ben: ne zaman peki?
hande: "gerçekten insan olmayı istediğin zaman" dedi ve ayaklandı..

florya durağına gelmiştik.. o an anladım ki başlamadan biten bir aşk hikayesi daha eklenmişti lügatıma.. işte o anda usulca eğildi ve - adım hande memnun oldum ali dedi..ne yapacağımı şaşırmıştım. aklımdaki sorular resmen beynime tecavüz ediyordu .. bu kız adımı nerden biliyo amk? hem kendi adını söyledi güldü demekki bnmle konuşmak istiyor? Yoksa hoşlandı mı ?

sorular sorular... ben bunları düşünürken hande gözden kaybolmuştu bile... ama parfümü hala burnumdaydı beyler

Sabah olduğunda güneşin bulutların arkasında gizlendiğini traş olurken aynaya yansımasıyla farkettim.. düne göre daha iyiydim.. şunu belirteyim tekrar panpalar; bana diyosunuzki -ulan ne yaşadın ki kızla ilgili hemen depresif takılıyosun? - benim kırıklığım hande ye değil di.. kendimeydi.. hani bi söz varya ayranı yok içmeye diye.. aynı o misal işte. kendime kızgınım kafamı aşk meşk olaylarına 1 günlüğüne bile olsa verdiğim için.

bugün dersim sabah yoktu. öğleden sonra oldugu için ilk olarak işe gittim. dükkanı ben açtım kapının önünü süpürdüm kitapların tozunu aldım.. her ne kadar kafamı meşgul etmek için uğraşacak birşeyler bulsamda aklımdan çıkmıyordu gözleri... unutamıyordum yağmurdan ıslanmış sapsarı saçlarını.. aklıma geldikçe içimi bir heyecan kaplıyor.. fakat yüreğim her defasında aklımdan bir tokat yiyordu.. kendimi düşünmemeye odaklarken zaman hızla akmıştı.. saat 12:15 gibi çıktım ve yollara düştüm yine.. bu sefer elime bir kitap aldım raftan rastgele... maksat okumak değil ..amaç belli aslında cam kenarında giderken onu düşünüp gözlerimi yollara dikmemek.. işte bu yüzden entel maganda oldum artık metrobüste

sonra kırdığım bu potu nasıl düzeltirim diye beyin fırtınası yaparken entrynin konusuna geliyorum işte... kızılötesi...

sonra diyalog şu şekilde ilerledi; (mallık serisine devam ettim kısacası)

ben: ama şanssızlığımı kulaklıktan dolayı söylediysen çok sanssızım gerçekten haklısın..ama iyi yönden bakıyorum sıkılmıştım aynı şarkıları dinlemekten
hande: "biz insanlar arada telefona yenii şarkılarda atarız ama" dedi ve sustu (işte o an anladım "-biz insanlar" derken kırmış olduğum potu yüzüme tokat misali vuruyordu..
ben: (konuyu değiştirmek yerine daha çok üzerine gittim. biliyorum ki eğer konuyu değiştirmeye çalıştıgımı görürse daha fazla laf sokacak, sonuçta kız milleti) siz insanların telefonları ile benim telefonum arasında jenerasyon farkı var dedim

dersin başlamasına daha 2 sigara hakkım vardı.. ve artık sigarayı yakmamla şeytan ve meleğin savaşını başlatmıştım.. ama şeytaan haklıydı; ben kim o kızla takılmak kim? daha doğru düzgün cebinde parası olmayan bi adamla bu kız neden birlikte olsun? hele ki o etrafındaki zengin binlerini görünce ezikliğim bin kat daha artmıştı...

kızgınlığım o'na değildi panpalar... kızgınlığım kendimeydi.. hayat birşeyi daha öğretmişti bana: "kuracağın hayaller bile parayla" ... derse girmeden gibtirolup gitmek geldi içimden... olurda karşılaşırsak kendimi daha da yitik bir insan kimliğine sokmanın bir anlamı yoktu.. gitmeliydim.. hoca gelmeden sınıfa koşar adım yukarı çıkıp defterimi ve ders fotokopilerini aldım.. tam kapıya yönelecektim ki, tam karşımda kapının eşiğinde durup bana gülümsüyordu ...

@197 ye açıklama : Hikayeyi anlatırken geçmiş ve şimdiki zamanı iyi anlatamadım size. "Rahmetli" babam derken şimdiki zamandan bahsediyorum. Yani babam vefat edeli 8 ay oldu. Hikayede anlattığım an ise 2 sene önce olan olay. yani 2 sene önce babamın kahvede arkadaslarına beni anlatması...

geçmiş ile şimdiki zaman arasında geçişlere dikkat ederek hikayemi anlatmaya devam edicem. Kafanızda varsa başka soru yada çelişki açıklayabilirim panpalar.

şimdi müsadenizle hikayeye kaldığım yerden devam ediyorum.

üniversiteden içeri girer girmez sınıfa yöneldim.. sınav yapılacak yere gelince o züppeleri gördüm milletten yalvararak hala not arıyolar, kopya yazıcaklar akılları sıra. tabi ben hiç bişey olmamış gibi sınıfa girdim.. sınav başladı ve hayatımın en zor 80 dakikasını geçirdim. okadar çalışmama ragmen çok zorladı sınav tabi üstesinden geldim.. kağıdımı teslim edip kapıdan çıkar çıkmaz hiç tanımadıgım iki kişi koluma girdi ve beni sakin bi yere doğru zütürmeye başladılar.. ben sesimi bile çıkarmadan onlara ayak uydurdum.. tabi başıma geleceklerden bihaber adamlığım peşimde bir gölge gibi beni izliyordu..

yarın işte fırsat bulursam bi kaç entry girerim. akşama devam ederiz beyler. ilgi ve alakanız için teşekkür ederim hayırlı geceler.

başlık gibertme işlemi başlamıştır
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

şaka lan ama hızlı ol yoksa gibertecem

** bu gece bitiricem dostlar.. sıkıldım artık kelebek le kıyaslanmaktan veya özentilikle suçlanmaktan... zorla çağırmışım gibi muamele görmekten.. içicem sonuna kadar anlatıcam bitiricem.. neyse devam canlar..

abim doktorla görüşmemi sürekli engelleme çabasındaydı. ama hiç umursamadım inatla doktoru bekledim yaklaşık bir buçuk saat.. sonunda sıra bana gelince gittim odasına konuştum... doktor babamın tedaviye başlamayı reddettiğini söyleyince başımdan aşağıya kaynar sular dökülmüştü.. ne demekti bu? dağ gibi adam gözümün önünde erirken, ben boşa mı uğraştım? abim yanımda belirdi.. utanmadan, sıkılmadan, yüzü kızarmadan bana dediği kelimeler şöyleydi;

abim: oğlum tedavi pahalıydı, ilaçları alacak gücümüz yoktu.. sana belli etmedik...

-babamın sesinin her geçen gün kısılması, yavaşça sesini kaybetmesi.. yemeklerden tat alamamasını hep ilaçlara bağlamıştım oysa ki... inanmıştım yalanlarına.. beni de günahkar etmişlerdi bu büyük günahlarına... insanlığıma lanet etmeye başlamıştım bir kez daha.. adamlıktan bahseden "ben" ! , daha evimin içinde canımdan, kanımdan olan abimin haysiyetsizliğini hesaba katmamıştım oysa ki..

edit: dinleme zamanı geldi yine dostlar; babamın şerefine: http://fizy.com/#s/3wklef

*** bu gece size söz verdim bitiricem diye.. işte bu yüzden hiç durmadan yazdım, paylaştım.. sizlerle konuştum.. artık yazacak gücüm kalmadı dostlar.. klavyeye her dokunduğumda gerçekten tükettim tüm gücümü... affınıza sığınarak yarına bırakıyorum hikayemi.. ama yarın bitireceğim, söz verdiğim gibi.. masamda efkarımı paylaştığınız için teşekkür ederim... iyi geceler...

yıl olmuş 2011 kızıl ötesi dıbına koyum.

sanki dünyayı fethetti amk bi yağmurlu havada metrobuse binmiş nasıl anlatıyo ben hergün biniyorum

avcılara geldiğimde daha zamanı vardı dersin başlamasına.. kampüsten içeri girdiğimde adımlarım yavaşladı.. kendime verdiğim o gazlar bitmişti.. yavaş yavaş eski mod'uma geri dönmeye başlamışken farkettim ki kendime küfür etmeye başlamışım.. söylenerek yukarı doğru yürümeye başladım.. yaktım bi sigara dolaştım etrafta.. o gün sanki herkes sevgili yapmış, kapmüste tek sap benmişim gibi önümde dolaşıyolar.. canım buna da sıkıldı yukarı dersin yerini öğrenmek için panolara doğru yürüdüm. elimdeki deftere ders yerlerini artık not etmeye başlamıştım.. kulağıma bir ses çalındı.. ben bu şarkıyı tanıyordum beyler.. daha önemlisi söyleyenin en büyük hayranıydım.. tam yanımda hiç istifini bozmadan, beni tanımamazlıktan gelerek şarkı mırıldanıyordu aynı zamanda ders yerlerini not ediyordu.. istemsizce güldüm kendime.. elimden gelse kalbimi söküp atacaktım.. hızlanan kalp atışımın seslerini duyacak diye korkuyordum beyler...

bir hışımla yanımdan uzaklaşırken sanki son kez koklarcasına parfümünü içimin derinliklerine çekip, benden uzaklaşmasını izliyordum.. rahatlamıştım çünkü sorumluluk altına gireceğim sadece babam kalmıştı yanımda.. hande den tamamiyle kurtulmuştum diye düşünüyordum..

O günüm rutin bir şekilde devam etti.. ama akşam eve gidemedim.. babamın bu kadar gurur duyduğu ben!, güçsüz zavallı biri olmuştum.. ve bunu babam görmemeliydi.. tezgahtar arkadasım ahmeti ( ismini atıyorum suanda çünkü hala sahaflarda çalışıyor tanıyan çıkabilir) aradım ve bi ocakbaşında içerken buldum kendimi... içiyordum çünkü nedenlerim vardı.. içiyordum çünkü babamı günden güne gözlerimin önünde kaybediyordum.. içiyordum çünkü... siz hiç aşık olduğunuz bir kıza sırtınızı döndünüz mü? içiyorum çünkü ben döndüm...

o gün salim beyi arayıp bir kaç gün izin istedim.. neden diye sorduğunda cevap veremedim.. yalan atmak gibi bir riyakarlık içerisine hiç girmedim bu yüzden de cevap vermedim.. Patron hemen anladı birşeyler gizlediğimi bu yüzden de izin vermedi.. gel işe dedi ve telefonu kapattı.. sedyeden doğrulup kalktığımda tepemdeki hemşire biraz daha kalmam konusunda ısrar etsede dinlemedim.. bir hışımla kalktım, kapıyı açtığımda tam karşımda duruyordu kalbimin sahibi.. eğilmişti boynu, gözleri buğulanmış cam gibiydi.. Karşımda onu görmemle ağrılarımın arttığını hissetmeye başladım.. içimden bu zonklamaların biraz daha artması için dua ediyordum.. ağrılarımın şiddeti ile insanlık dersi vermekti bu güzel kıza niyetim..

önceden de söylediğim gibi ahmet'in evi eminönündeydi... floryaya en kestirme ve ucuz gidiş; sirkeciden trene binmekti.. öyle oldu .. ama sirkeciye kadar yürüdüm.. rüzgar, yara ve morluklarla kaplı yüzüme adeta masaj yapıyodu.. soğuk, acılarıma iyi geliyordu.. yolda sakız aldım bir de .. ağzım alkol kokmasın diye sakındım... gidiyordum dostlarım... sevdiğime gidiyordum.. sırtladım umudumu sırtıma.. gidiyordum işte...

herşeyin planını yapmıştım.. konuya nasıl gireceğimi, ona nasıl sevdiğimi söyleyeceğimi.. jestler- mimikler ben konuşurken havalarda uçacaktı.. onu konusmamla etkilemek için ne gerekiyorsa yapmalıydım.. gar'a geldiğimde trene bindim ve uzun yolculuğum başladı.. ne zordur bilirmisiniz beyler, sevdiğinize giderken o bitmek bilmeyen lanet yollar git gide uzar .. ömürden, ömür çalar... aslısı sadece sirkeci- florya mesafesiydi gideceğim yol... yoldayken düşünmeye devam ediyordum hala, ona nasıl durumu izah edeceğimi.. onu nasıl sevdiğime ikna edeceğimi... tam hatırlamasam da çok fiyakalı sözleri beynimin bir köşesine kazıdım durdum..

yol artık beni, 'o'na doğru çekiyordu.. elim telefona gitti ve arayıp yaklaştığımı söyledim... artık buluşacağımız yeri de biliyodum.. artık dakikalar kalmıştı beyler herşeyin sonlanmasına...

dediği parka gittim ve beklemeye başladım. zaten buluşmak istediği yer istasyonun hemen arkasında kalan ufak bir parktı.. uzaktan gördüm bana yaklaşan bir silüet..