metrobüste kızılötesi ile kız kaldırdım

geldim devam ediyorum beyler

yanıma geldiler utanma duygularını doğar doğmaz küvezde bırakan çocuklar gibiydiler.. ceplerinden aldıkları gücü insanlar karşısında deneyen zavallı mahluklardı sadece bu yaratıklar... hande ve başka bir kız vardı ve 3 erkekti.. hande 3 erkeğin arkasına sıgınmış karşıma çıkmaya utanan bir kız çocuğu edasıyla onların gölgesi altına sığınmayı tercih etmişti. karşılarında dimdik durarak kafamı ne var gibisinden salladım, ve bana cevap olarak;
- ne kadara veriyosun notları moruk? dediler.
ben: - ne veriyosunuz?
çocuklardan biri: 100 lira
ben: güldüm ve paranız yetmez beyler dedim
diğer bir çocuk: söyle ne kadarsa veririz
ben: sizde olmayan bir şeyi, sahibine veremezsiniz dedim
çocuk: uzatma söyle lan ne diyosun
ben: ilk önce adamlık sonra efendilik.. bunlara sahip olsaydın bi ara düşünürdüm

- çocuklardan birisi daha sözümü bile bitirmeden ne oldugunu anlamadan yakama yapıştı. tutar tutmaz gömleğimin yakasının bir kısmı elinde kaldı..

ben ise o anda çocuğun elinden tuttum ve gömleğimi bırakmasını sağladım ama işte tam o anda arkadan hiç beklemediğim bir yumruk tam kulağımla, elmacık kemiğimin arasına oturmuştu.. kulağımda hafif bir çınlama vardı işte o anda hande nin bağırışını duydum aynı zamanda yanımdaki arkadasımda bağırıyodu telaşla.. araya bir kaç kişinin girmesiyle zütürdüler beni ordan. fakat arkamdan beni takip eden bağırışları duyuyordum;

- görüşcez seninle bin!

@442 eski günlere zütürdü bu parça kardesim neyse "sağlığınıza" beyler

devam edelim...

aslında yediğim o yumruk beni daha da güçlü yapmıştı.. yanağımdaki şişlik ve kızarıklığa aldırış etmeden kampüsün dışına çıktık. avcılar merkez de bir fotokopiciye girdik arkadasıma notları verdim. sonra ayrılıp işe gittim.. yeni patronum salim bey yüzümü görünce kızmıştı. olayı anlattığımda bnle gurur duyan bi bakış atarak halledeyim mi yarın aslanım bu sorunu dedi. Salim abi arnavut olmasına rağmen kapalıçarşının çok sağlam adamlarındandır. zaten bu devirde gücü olmayan adam kapalıçarşıda nasıl dövizci olabilirki? neyse teşekkür ettim ben hallederim diyip olayı kapadım. işime döndüm ama kulağımda hala hande nin sesi vardı.. sesini duymak bile beni hüzünlendirdi be arkadas. siz şimdi bana diyeceksiniz ki ulan ne yaşadın ki hemen özlüyosun? - aslında hiç yaşamadığın ama hep hayal ettiğin şeyleri çok özlersiniz dostlar..

o gece eski arkadasım dostum tezgahtar ahmet te kaldım. yüzümün şişliği ve kızarıklığı ile eve gidip bizimkileri telaşa düşürmek istemedim.. zavallı annem, eşinin günden güne kötüleşen halinden dolayı biçare iken ben kim oluyorum ki bu mübarek kadının aklını meşgul edeyim? haklı değilmiyim dostlar?

sınava arkadasımla çalışıyorum bahanesiyle gitmedim eve. Ahmete giderken yoldan eczaneye uğrayıp krem aldık kızarıklık için.. o gece 3 yada 4 bira içtim sanırım handenin yüzünden.. lanet olasıca aklımdan çıkmıyordu.. aklım onun için iflas etmişken o ise benim onu istemediğimi düşünüp yanlış safta yer almış.. aklı sıra beni pişman etmeyi düşünüyor.. nasıl anlamazsın be kızım deli gibi aşığım işte sana? bu dünyada tek benim olan şeyi "canımı mı " vereyim inanman için? gönlümü aklımı kalbimi vermişim ellerine hiç mi umurunda değil bu yargılar senin için?

sabah sınav vakti geldi çattı beyler. erkenden kalktım, traş oldum ne de olsa sınav sonrası işe gideceğim. Salim Bey bana o gün kıyak yaptı beni eminönünden aldı ( şimdi eminönü nerden çıktı diyecek sazanlar var. ahmetin evi eminönünde) salim beyinde beylikdüzünde işi varmış beni okula kadar bıraktı. hayatımda ilk defa o gün jipe bindim yalan yok beyler..ama okula yaklaşınca salim beye kırtasiyeye gideceğimi söyleyip kampüsün ilerisinde indim. aslında kırtasiyeye gitmedim . çekindim beni bu jipten inince birisi görür, zengin binleriyle aynı kefeye kor diye..

beyler artık son bölümü girip yatıcam. yarın geç kalırsam salim bey oyar beni *

üniversiteden içeri girer girmez sınıfa yöneldim.. sınav yapılacak yere gelince o züppeleri gördüm milletten yalvararak hala not arıyolar, kopya yazıcaklar akılları sıra. tabi ben hiç bişey olmamış gibi sınıfa girdim.. sınav başladı ve hayatımın en zor 80 dakikasını geçirdim. okadar çalışmama ragmen çok zorladı sınav tabi üstesinden geldim.. kağıdımı teslim edip kapıdan çıkar çıkmaz hiç tanımadıgım iki kişi koluma girdi ve beni sakin bi yere doğru zütürmeye başladılar.. ben sesimi bile çıkarmadan onlara ayak uydurdum.. tabi başıma geleceklerden bihaber adamlığım peşimde bir gölge gibi beni izliyordu..

yarın işte fırsat bulursam bi kaç entry girerim. akşama devam ederiz beyler. ilgi ve alakanız için teşekkür ederim hayırlı geceler.

ortalık sessizken biraz yazmaya başlayayım dostlar

üniversitenin o geniş koridorları her adım atışımda biraz daha daralıyordu... yüreğim ve aklımı bir güzele emanet etmiş, bedenim bir mülteci gibi oradan oraya sürükleniyor gibiydi adeta... olan biteni algılamaya çalıştığımda boş bir sınıfta beni bekleyen 4 kişiyle karşılaştım... koluma giren iki kişi ise beni orada bırakıp kapının dışında bekçilik yapıyordu tıpkı köpekler gibi.. kapının kapanma sesi ile yakama yapışmaları bir oldu.. aramızdaki diyalogu hayal meyal hatırlıyorum;

çocuklardan birisi: şimdi konuşsana bin ! hocanın sınavından geçtin ama bakalım şimdi bizim adamlık sınavımızdan geçicen mi?
ben: ( dayak yiyeceğimi bile bile kafa tuttum, öyle ezilip büzülmedim karşılarında.. zaten gözüme 1 tane kısa boylu zayıf elemanı kestirmiştim. dayak yesemde bir kişiyi yanımda zütürecektim )
- " adamlık" senin ağzına, sıfatına yakışmamışken , sen kim oluyosun da bana adamlıktan bahsediyosun?

- işte o anda fırtına koptu.. tek kişilik bir sandalyenin kafama yerleşmesiyle, gözüme kestirdiğim o çiroz çocuk kayboldu etraftan... hatta herkes kayboldu... gözüm karardı.. olduğum yere çöktüm, dizlerimin üstüne... ve hayatım boyunca hiç bir zaman unutamayacağım bir dayağın tam orta yerinde kaybettim benliğimi...

o tekmeler, yumruklar, tokatlar hatta saçımı çekmeleri... ulan çok sağlam yedim dayağımı ama allah şahidimdir sesimi çıkarmadım.. çok istedim çıkarmak sesimi ama kaybolmuştu karanlıkta.. hem karı gibi bağırıp hande beni kurtar diyecek halim de yoktu.. olan olmuştu artık payıma düşeni alma vaktiydi.. kılcal damarım patlamıştı... burnumdan simsiyah kan akmaya başladı ve bi türlü durmuyodu.. tabi öyle kanı görünce durdular ve kapıyı açtılar.. dışarıda bekleyen o iki çocuk içeri girip kafama 2 tokat attılar ve arkasından -" okadar emeğimiz var. bizde iki tane patlatalım" deyip gittiler.. aslında en çokta bu koymuştu bana... şimdi karanlıkta diz çökmüş azrailimi bekler gibiydim... ( aklıma geldikçe hala kötü olurum.. hem yalan yok beyler, ben bi insana öyle vuramazdım.. atacağım 2 tokat 1 yumruktur.. ilerisi canilikmiş gibi geliyor artık)

bi süre bekledikten sonra dizlerimin uyuştuğunu farkettim.. zaten beynim patlıyordu ağrıdan.. hala zonglamaları duyabiliyodum... burnumdaki kanı soracak olursanız hiç duracağı yok gibiydi.. işin komik yanı kapı 1 metre kadar ilerideyken açıp dışarı çıkmaya korkuyordum.. -"ya hande seni görürse?" diyordu sağ yanımda duran melek... bu darbeler bile bu lanet meleği öldüremediyse artık, onunla yaşamayı öğrenecektim..

kalktım ve kapıyı açtım.. inanın sonrasını tam hatırlamıyorum.. bir sürü insan etrafıma toplanmıştı revire gidiyodum sonra bayılmışım zaten..

gözlerimi açtığımda revirde yatıyodum boylu boyunca.. okul çalkalanıyordu tabi.. herkes dayak yiyen çocuğu görmek istiyodu.. tepemde ise dekan yardımcısı dikilmiş olayla ilgili sorular soruyordu.. kim ?.. neden? ..nicin?..

bişey söylemedim.. isim cisim vermedim.. ama delikanlılıktan da değil he. söylesem n'olcak? nasılsa o "güçlü" babaları gelip kurtarmayacak mı onları? olan yine bana olacak... hem dayak yiyen, hem suçlanan, hem ispiyoncu olan "ben" olacaktım.. kaldı ki ben yediğim dayağı unutmuştum bile.. kimin neden niçin attığını da takmıyodum kafama.. şimdilik hande de umurumda değil.. tek umrumda olan ailemdi... nasıl gidicektim ki eve.. yine annem suratıma tokat atarsa, ya yine canımı yakarsa..hem annemin atacağı tokat kadar ağır olamazdı yediğim dayak.. babamı hiç düşünemiyodum bile beni böyle görmesi halinde... neler olurdu kim bilir.. babamı kanser değil, ben eritiyordum istemeden de olsa her geçen gün...

o gün salim beyi arayıp bir kaç gün izin istedim.. neden diye sorduğunda cevap veremedim.. yalan atmak gibi bir riyakarlık içerisine hiç girmedim bu yüzden de cevap vermedim.. Patron hemen anladı birşeyler gizlediğimi bu yüzden de izin vermedi.. gel işe dedi ve telefonu kapattı.. sedyeden doğrulup kalktığımda tepemdeki hemşire biraz daha kalmam konusunda ısrar etsede dinlemedim.. bir hışımla kalktım, kapıyı açtığımda tam karşımda duruyordu kalbimin sahibi.. eğilmişti boynu, gözleri buğulanmış cam gibiydi.. Karşımda onu görmemle ağrılarımın arttığını hissetmeye başladım.. içimden bu zonklamaların biraz daha artması için dua ediyordum.. ağrılarımın şiddeti ile insanlık dersi vermekti bu güzel kıza niyetim..

bir sigara arası beyler...

geldim devam ediyorum beyler.

Karşımda titreyerek duruyodu. sanki okadar dayağı ben değil o yemişti.. bir de laf aramızda, utanıyodum beyler.. ne biçim erkeğim diyorum içinden.. kızgınlığım ve kırgınlığım, aşk ile savaş halindeydi.. yormuştu bu hisler beni artık.. sadece şu lanet binadan çıkmak istiyodum hepsi bu.. burnumdaki kan kokusu engelliyordu bu güzel kızın kokusunu içime çekmeyi.. kafasını kaldırıp gözlerime bakmasıyla hıçkırıp ağlaması bir olmuştu.. arkasından sarıldı sımsıkı.. yaralarım daha da acımıştı... normal de iyi hissetmem lazımdı kendimi ama ben daha çok acı hissediyordum? neden?... belki hiçbir darbe kanatamamıştı kalbimi "o"nun dışında.. "o" aslında bana bir darbeydi.. zamansızca fütursuzca gelen bir fırtınaydı.. ilk defa bu kadar yakındım ona ama bir okadar da uzaktım... bir yanım -"ayrıl kızdan düş yollara" desede , diğer yanım -"aptal olma oğlum kal oracıkta, hisset damarlarında geçen kanın ritmini" diyordu.. "sessizlik" dudaklarından çıkan kelimelerle anldıbını kaybetti..

hande: özür dilerim herşey için...
ben: ne zaman insan takliti yapsam, böyle oluyor.. sorun bende özür dileme boşuna..
hande: o hayvanlarla insanca konuşursan böyle olur tabi..
ben: (kabahat bendemiydi cidden? dayak yediğim için laf mı sokmuştu bilmiyodum. ama öyle hissettiğim için boynumda olan ellerini geri itip, çekip gittim..)
-tek cümle çıkmıştı ağzımdan.. "kendine iyi bak"..

• bu kendine iyi bak lafını unutmayın ileride açıklama yapacağım beyler

dışarı çıktığımda garip bakışlara aldırış etmeden yaktım bir sigara.. tıpkı kahvaltı sonrası günün ilk sigarası gibi güzeldi dayak yedikten sonraki yaktığım o meret.

rezerve leri alın beyler biraz işim var hemen halledip devam edicem

içime çektiğim o duman, yaralarıma merhem gibiydi.. dudağıma bir şarkı yapıştı, delicesine öper gibi çıkıyordu sözler dudaklarımdan..

"çok zor günler geçirdim vaktiyle alemde
savaşlar çırpınışlar nihayetinde
aşık olmak kısmetmiş yar sana
aşık olmak kısmetmiş yar "

ulan aşk dedikleri buydu sanırım.. millet yüzüme bakarak ayıplıyordu adeta beni.. ben ise kimseye aldırış etmeyerek tutturdum bu şarkıyı dilime.. "bu yaralar bereler sanadır bileler.. göreler aşkımı, şahidim gök kubble"...

buyrun beyler şarkının linki: http://fizy.com/#s/1lp9nh