mevlana

Sonsuz bir karanlığın içinden doğdum.
Işığı gördüm, korktum.
Ağladım.

Zamanla ışıkta yaşamayı öğrendim.
Karanlığı gördüm, korktum.
Gün geldi sonsuz karanlığa uğurladım sevdiklerimi.
Ağladım.

Yaşamayı öğrendim.
Doğumun, hayatın bitmeye başladığı an olduğunu;
aradaki bölümün, ölümden çalınan zamanlar olduğunu öğrendim.

Zamanı öğrendim.
Yarıştım onunla...
Zamanla yarışılmayacağını, zamanla barışılacağını, zamanla öğrendim...

insanı öğrendim.
Sonra insanların içinde iyiler ve kötüler olduğunu...
Sonra da her insanin içinde iyilik ve kötülük bulunduğunu öğrendim.

Sevmeyi öğrendim.
Sonra güvenmeyi...
Sonra da güvenin sevgiden daha kalıcı olduğunu,
sevginin güvenin sağlam zemini üzerine kurulduğunu öğrendim.

insan tenini öğrendim.
Sonra tenin altında bir ruh bulunduğunu.. .
Sonra da ruhun aslında tenin üstünde olduğunu öğrendim.

Evreni öğrendim.
Sonra evreni aydınlatmanın yollarını öğrendim.
Sonunda evreni aydınlatabilmek için önce çevreni aydınlatabilmek gerektiğini öğrendim.

Ekmeği öğrendim.
Sonra barış için ekmeğin bolca üretilmesi gerektiğini.
Sonra da ekmeği hakça üleşmenin, bolca üretmek kadar önemli olduğunu öğrendim.

Okumayı öğrendim.
Kendime yazıyı öğrettim sonra...
Ve bir süre sonra yazı, kendimi öğretti bana...

`Gitmeyi öğrendim.
Sonra dayanamayıp dönmeyi...
Daha da sonra kendime rağmen gitmeyi... `

`Dünyaya tek başına meydan okumayı öğrendim genç yasta...
Sonra kalabalıklarla birlikte yürümek gerektiği fikrine vardım.
Sonra da asil yürüyüşün kalabalıklara karşı olması gerektiğine vardım.`

`Düşünmeyi öğrendim.
Sonra kalıplar içinde düşünmeyi öğrendim.
Sonra sağlıklı düşünmenin kalıpları yıkarak düşünmek olduğunu öğrendim.`

Namusun önemini öğrendim evde...
Sonra yoksundan namus beklemenin namussuzluk olduğunu;
gerçek namusun, günah elinin altındayken, günaha el sürmemek olduğunu öğrendim.

Gerçeği öğrendim bir gün...
Ve gerçeğin acı olduğunu...
Sonra dozunda acının, yemeğe olduğu kadar hayata da “lezzet” kattığını öğrendim.

Her canlının ölümü tadacağını, ama sadece bazılarının hayatı tadacağını öğrendim.

Ben dostlarımı ne kalbimle, nede aklımla severim.
Olur ya...
Kalp durur...
Akıl unutur...
Ben dostlarımı, ruhumla severim.
O ne durur, ne de unutur...

zekeriya beyaz, abdurrahman dilipak, ismail nacar ve namık kemal zeybek'in katılım gösterdiği* fi tarihteki bir ceviz kabuğu programında gelmiş geçmiş en mükemmel krizlerden birinin yaşanmasına neden olmuş olay. efendim hadise mevlana'nın ne denli büyük bir sevgi insanı olduğundan açılıp da eski kültür* bakanı zeybek'in mevlanayı turist kapısı olarak gösterdiği enstantaneye geldiğinde, light islamcı, duruluk adamı ismail nacar o kara ve kıllı ellerini sallayarak bir "kabak olayı"nın varlığından bahseder. diğer katılımcılar bir anda geriliverirler. zeybek hemen, "efendim mevlanayı avrupaya amerikaya bu kadar güzel tanıtmışız, açmayın konuyu" demeye çalışır, ancak tasavvuftan tiksinmiş adam naçar, kabak olayını açıklamakta kararlıdır. neyse efendim bunlar tartışadursunlar, hulki cevizoğluaraştırmacı kişiliğini konuşturarak olayın içyüzünü öğrenmeye karar verir. naçar kendisine mesnevinin bir bölümünü açmasını ve seyircilere okumasını söyler (bu arada tartışma sürmekte, hiçbir şey anlamamış biz zavallı seyirciler ise olayın ne olduğunu kavramaya çalışmaktayızdır).
hulki bey, gayet sakin bir şekilde mesnevinin ilgili bölümünü altını çizerek, gerekli yerlerde notlar alarak "hmm, hmm" sedaları eşliğinde okumaya başlar, kendisi bir android olduğundan yüz hatlarından okuduğunun ne olduğu konusunda hiçbir şey anlamak mümkün değildir. namık kemal zeybek ise bağrınmaktadır, "bakın" der, "kabak olayını açıklarsanız stüdyoyu terkederim!"
takribi bir saat geçmiş, tartışma ise ateşliliğinden hiçbir şey kaybetmemiştir, gerek kara kıllı parmaklarıyla nacar, gerek ıslak dudaklarıyla dilipak birbirlerine laf yetiştirmektedirler, zeybek ise kıpkırmızı olmuş durumdadır.
cevizoğlu nihayet okumasını bitirir ve konuklarına gerekli bölümü izleyicilerine açıklayacağını belirtir. ancak hikaye çok müstehcendir ve kendisi bazı bölümlerini sansürleneceğini de ekler. bunun üzerine namık kemal zeybek söylene söylene stüdyoyu terkeder. cevizoğlu okumaya başlar: (hikayenin aklımda kalan metni şu)

"efendim günlerden bir gün, mevlana'nın dergahına çok zengin bir tüccar gelir. beyimizin karşısına çıkar ve konuşur
-ey yüce mevlana, ben çok zengin bir tüccarım, ancak bir türlü doymaz iştahım; hep daha fazla para kazanmak, daha kudretli olmak isterim. var mıdır bana diyeceğin?
mevlana ise bir hikaye ile cevap verir:

zamanlardan birinde bir konakta bir kadın yaşarmış. bu kadın kocasından memnun değilmiş ve bir türlü cinsi tatmin olmazmış. binbir yol denemiş, şerbetler içmiş, kocasına macunlar yedirmiş ancak hiçbiri fayda etmemiş. bir türlü tatmin olamıyormuş.
lakin bu kadının bir hizmetçisi varmış ki kadın hep güleryüzlü, hep mutlu mesut görünürmüş. kocası olmayan hizmetçinin nasıl böyle mutlu mesut olduğunu anlayamayan kadın ise onu için için kıskanmaya başlamış. bu yüzden hizmetçisini takibe karar vermiş, gittiği her yere peşinden gitmeye, yaptığı her işi izlemeye başlamış.
bir gün kadın uyandığında ahırdan garip sesler geldiğini duymuş. hizmetçinin şuh sesi, bir anırtı ile beraber yankılanmaktaymış. hemen gidip ahır kapısından içeri bakmış ki ne görsün? hizmetçi kadın bir eşeğin altında gidip gelmemekte miymiş?
kadın bağırıp çağırarak hizmetçiyi ahırdan kovalamış. böyle bir şeyin olabileceğine inanamıyormuş.
günler, haftalar geçmiş. kadıncağızın tatminsizlik en sonunda canına tak etmiş. bir sabah usulca ahıra girmiş. eşeğin yanına gidip onu okşamaya başlamış. en sonunda dayanamayıp önünde eğilmiş; ve eşek tenasül uzvunu soktuğu anda kadın oracıkta can vermiş.
gürültüye gelen hizmetçi kadını eşeğin altında yatar bulmuş. ağlayarak,
"ah hanımım, hanımım"
demiş,
"eşşek tamam, sen tamam,
ama kabak ekgib kabak!"*