işte o pazartesi de, hani şu normalde okula gitmemiş olmam gereken gün de, tuhaf bir tesadüfle
karşı karşıya kalmıştım..
Danışman hocamla kaydımı tamamlamış, panolara göz atmış, koridorlarda salak salak dolanmış
ve nihayet fakülteden çıkıp kampüs dışına doğru yönelmiştim ki, golf marka siyah bir otomobil
hızla gelip sert bir manevrayla binanın yanına park etti,
Böyle bir stiliniz olmanız için ya arabayı sert kullanmayı seven hoyrat bir şöför, ya da kadın
olmanız lazım (ehehe evet gene şu kadın şoförler beceriksizdir dalgası..bu geyiği yapmasam
ölürdüm)..nitekim göz ucuyla bakınca içerdeki hanımı şöyle bir fark edip isabetli tahminimden
ötürü kendimle gurur duydum, yalnız tuhaf olan, şoförün oldukça tanıdık ve aynı zamanda
oldukça tanıdık gelmesiydi, kim la bu, düzgün de göremedim ki, ünlü biri filan mı lan yoksa,
nerden tanıyorum?
Ben bu sorularla cebelleşirken kapı açıldı, ben de merakıma yenik düşüp, hıyar gibi görüneceğimi
bildiğim halde olduğum yerde kalarak içerdekinin inmesini bekledim,
Tıpkı filmlerdeki gibi..
Önce topuklu bir çizme göründü, sonra güneş gözlüğüyle yatıştırılmış, gür kahverengi, dalgalı
saçlar savruldu, halka küpelerin ve kararında bir makyajın çevrelediği güzel yüz göründü..
Karşımdakine önce ünlü, sonra hanım filan tarzı yakıştırmalar yapmakla hata etmiş sayılmazdım
aslında, zira dizin biraz üzerinde, iş kadınlarına has koyu lacivert eteği, içinde hafif fırfırlı gri bluzu,
onun üzerinde, kelebekli bir broşun takılı olduğu şık, etekle uyumlu lacivert ceketiyle, karşımda
sanayi ve işadamları derneğinin kadın üyelerinden biri gibi giyinmiş oldukça abiye ve ağır bir
kadın duruyordu,
Sözün kısasına gelirsek,
Aslında gördüğüm ebrudan başkası değildi beyler..
http://fizy.com/#s/2b7d3t

Ben öyle hıyar gibi dikilmiş, büyülenmiş gözlerle az önce arabasından inen eski sevgilimi
süzerken, kendisi de başta gözü dünyayı görmez tavırlarının ardından beni farketti, delici
bakışlarını üzerime dikince ezildiğimi hissettim, oha..ne kadar şık ve güzel olmuştu.. aynı
zamanda da olgun ve korkunç derece öz güvenli-ulaşılmaz..
Topuklar yere vurmaya başlayıp, bana doğru (aslında girişe doğru) yaklaşırken, biraz da o anın
verdiği gibkoluktan sıyrılmak çabasıyla, dilimi tutamayıp,
“ou..hayırlı olsun” diyebildim.. dediğim anda da pişman oldum aq..gerizekalı herif.. daha hala
utanmadan, ne yüzle konuşuyorsun sıçıp sıvadığın kıza..
şimdi orda bana bakıp, “sen ne diyon yarrrrraaağğm” dese, hiçbir şey diyemem yani.. haklı..
Ama öyle bir şey demedi tabi (ben söylemesem siz tahmin edemezdiniz zaten (: ), onun yerine
ukala ve küçümseyen bir gülümseme yayıldı dudaklarına, “sağol” dedi soğuk ama anldıbını
koruyan bir sesle (anlamı, “seni dıbına koduğumun çocuğu seni” gibi bir şey olsa gerek)
Tabi ben yüz bulunca, az önce yaptığım salaklığa devam ederek,
“artık arabayla mı gidip geleceksin? Çok yakmaz mı ;)” diye, güya umursamaz ve gır gır yapan bir
tavırla sordum.. aklımca onu hala ezmeye, küçümsemeye çalışıyordum ama kendim yanında bit
gibi kalmıştım aq..
“arada sırada sadece” dedi yüzüme bakmadan ve yürümeye devam ederek, “bugün merkezde
biriyle buluşmam lazım, o yüzden arabayla geldim” diye ekledi.. sesindeki “ahanda koydum
çocuğu” tonu ve sevincini hissedebiliyordum,
Sormadığım halde, nereye varmaya çalıştığımı anlamış ve beynime gazap tohumlarını saçarak
uzaklaşmıştı,
Girişte gözden kaybolmadan hemen önce,
“ha..iyi..iyi buluşmalar” diyebildim, yine cool olmaya çalışan ama son kelimede çatallaşmasını
engelleyemediğim bir ses tonuyla..
Kimle buluşacak lan?
Ebru böyle süslenmiş püslenmiş, kimle buluşacak?
Okula niye geldi?
Tüm bunlardan bana ne peki?
He?

Bir yandan fark edilmekten tırsarken, bir yandan da, “ne tak yiyorum lan ben?” diye kendime
soruyorum, “burada ne işim var?”..”merak..tabi abi..merak sadece..başka ne olacak..gerçi insanın
başına da ne gelirse ya meraktan ya şeyden..lan sen insan mısın ki başına bir şey gelsin?
Hayvan herif!..doğru abi, haklısın..”
bekledim..insanlar uzun zaman sonra görünen güneşin ve nispeten güzelleşen havanın etkisiyle
kendini sokağa atmıştı, kafeler tıklım tıklım dolu, yürüyüş yolları cıvıl cıvıl, arabalar vızır
vızır..şehir kaynıyor..
Sonunda..
Koyu renk oduncu gömleği, üzerinde uygun bir ceket, altında dar paça kot, düzgün taranmış
saçlar, kirli sakal, yakışıklı bir yüz..
Tüm bunların oluşturduğu organizma ebrunun masasına gitti, selamlaşıp gündeki teyzeler gibi
öpüştüler, sonra eleman masaya oturdu..daha oturur oturmaz heyecanlı heyecanlı bir şeyler
konuşmaya başladılar, ebru ellerini kollarını oynata oynata, bir yandan gülerek, elemansa, daha
sakin görünmekle beraber, o heyecanı paylaşan bir şekilde, sıcak bir gülümsemeyle konuşuyor,
arada uzanıp ebrunun koluna filan dokuyor, gülüşüyorlar..
Lan..nasıl sinir oldum bilseniz..niye sinir oldum ki?..
Ya aslında sinir oldum çünkü, eleman bir kere büyük aq..resmen büyük lan..bildiğin abi..en az 25
filan vardır, ebrunun bu yaştaki adamla işi ne? Zaten kendi de küçük kadın gibi olmuş aq..o
makyaj, kıyafet filan (e az önce güzel olmuş diyodun ya zerzevat?)..
http://fizy.com/#s/1ah2hy
Zaman sanki ağırlaşmış gibiydi..
Daha fazla izlememe gerek yoktu..yeterince gıcık olmuştum..hem zaten, ne sanmıştım ki? Ben
onu öyle gib gibi bırakıp kaltağın tekine giderken, o sonsuza kadar külkedisi modunda, ezik ve
ızdıraplı takılacak değildi ya? Eh işte..bulmuştu prensini belli ki..
Neden toparlanmasına, ayağa kalkmasına, hayatını yaşamasına bu kadar bozulmuştum ki? Öyle
yaralı ve incin mı kalmalıydı?

Ulan ne kadar yavşak, ne kadar bencil, ne kadar şerrrefsiz bir adamım ben be..hayatını
mahvettiğim yetmezmiş gibi, bir de öyle, onarılmamış şekilde kalsın istiyormuşum resmen
gizliden gizliye..ne yani, sonradan da hava mı atacağım bununla?
Övünecek miyim? “hahahaa işte bakın ağalarr, bu benim “hayatını gibtiğim kız” zaaaa xd” …
Belki de beni taparcasına sevmesine kendimi o kadar kaptırmışım ki, başka kimseyi sevemez,
başka kimseyi düşünemez sanmıştım.. hani, benimle olamasın ama beni de bırakmasın
mantığı.. beni hep sevsin, ama ulaşamasın..ben de o ara başkalarıyla günümü gün edeyim, gönül
eğlendireyim..ama orada, bir tane sadık ve salak aşığım hep olsun..
Lan..bu nasıl hastalıklı bir düşüncedir? Nasıl saplantılı bir mantıktır.. bildiğin karı işi lan bu?
Bildiğin kadın kafası yaşıyorum oğlum ben? muallak miyim? Hormonum mu bozuk, genetiğim mi
hatalı anlamadım ki aq..bu nasıl insanlık lan..
onlara içecekleri henüz gelirken (kola içiyor amk sütleri..) ben de hesabı istemiş, kalkmaya
hazırlanıyordum, tam masadan kalkmış yola adımımı atmıştım ki, ebru, laf arasında gayri ihtiyari
benim tarafıma dönünce, beni fark etti..
bir saniyeden kısa bir süreliğine de olsa aramızda bir düşünce köprüsü kuruldu, o köprüden, o
kısa zamanda akan şeyleri hissedebilseydiniz, küçük dilinizi yutardınız..
sonra o önüne döndü hemen, yüz ifadesini tam olarak okuyamadım o mesafeden..ama
neşesinden bir şey kaybetmiş gibi durmuyordu, şen şakrak konuşmaya devam etti karşısındaki
“adam” ile..
ben de yoluma dönüp, kös kös uzaklaştım oradan.. aslında hiç bulunmamış olmam gereken bu
andan ve mekandan kaçtım..
ha bu arada, az önce yukarda Ceyda için “kaltak” dediğimi fark etmişsinizdir.. evet, ben de fark
ettim..
bu akşamlık benden bu kadar panpalar,
yorumlarınızı esirgemeyin,
görüşmek üzere ;)
takip eden panpalara selamlar (:
yorumlarınız için teşekkürler, az dediğiniz partları çok zor şartlar altında yazdığımı bilmenizi
isterim :p

hafta sonuna kadar aşırı yoğunluk görünüyor, hatta geçen gece haber verecek zamanım bile
olmadı,
en kötü ihtimalle cumartesi gecesi devam ederiz diye düşünüyorum, erken gelirsem * sürpriz
olsun, ama bir sıkıntı olmadığı takdirde hafta sonu gene epey ilerleriz diye düşünüyorum.
hepinize sevgiler, iyi geceler,
not: * *
iyi akşamlar panpalar,
yarın akşam bu saatlerde yüklüce gireceğim yine,
pazar gecesi, derbiden sonra, saat 22.30 sularında görüşmek üzere,
takip edenlere tekrar teşekkürler, bahiscileri de ayrıca öpüyorum ;)
@ genclerhayrola güldürdün panpam, ama cidden bu aralar pek çok özel durumla karşı
karşıyayım, 1-2 hafta içinde rutine döneriz diye düşünüyorum,
o zamana kadar bu şekilde devam ettirmemiz lazım,
keşke baştan beri bu kadar teferruatlı yazmasaydım la şimdiye bitmiş olurdu.. şimdi bir de günlük
münlük de işin içine girdi, taku yedim (yedik) (:
dediğim gibi, yarın görüşürüz, 9-10 part değil en az 25-30 part hedefliyorum, hayırlısı ;)
selamlar panpalar,
dün gece sözlükteki problem nedeniyle yazamadım, saat 11 e kadar denedim ama "sözlüğümüz
geçici olarak kapalıdır" uyarısı çıkıyordu hep,
kısmet bu geceyeymiş,
kemerlerinizi bağlayın, başlıyoruz ;)
Nerede kalmıştık (: ..
Gördüğüm manzaradan sonra süklüm püklüm yurda dönmüş, yoktan yere okula gittiğim için
kendime lanet etmiştim.. gibecem kaydını..bir sonraki hafta yapardım? Sanki tabakhaneye tak
yetiştiriyoruz anasını satayım.. acelen ne?..
O hafta bir daha okula adım atmadım.
Bu arada yaklaşan bir sevgililer günü mevcut, Ceyda ile henüz plan yapmadık, iyi ki de yapmadık
zira kafam çok karışık, yapılan planları bozma ya da içine sıçma eğilimim var, o bir şey demedi,
herhalde ben ayarlıyorum sanıyor.. zaten kızlar bu tarz şeyleri gününden önce konuşmayı pek
sevmez, evlilik yıl dönümüdür, işte yok bilmem ne günüdür, şudur budur.. bunları genellikle tam o
gün aniden hatırlamış gibi yaparlar,

ve hele ki siz unuttuysanız da, kendileri bütün bir yıl boyunca
bu günü düşünmüş gibi davranıp ağzınıza sıçarlar..
Tabi sevgililer gününü unutmak ya da hatırlayamamak pek kolay değil malum (: o yüzden bir
şeyler ayarlamaya başlasam iyi olur.
Hafta içi gönüllülerle huzur evi ziyaretinde bulunduk, Ceyda gelmedi..
Öncesindeki geceki çaktırmadan aklına girmeye çalışmama ve ısrarlarıma rağmen orada
bulunmanın kendisini kötü etkileyeceğini söyleyip durdu. Biraz derine inip, kendi ailesinden
kaybettiği bir büyüğünü filan mı hatırlatıyor diye sordum ama kıvırdı.
Kızın “dedeler” e karşı fobisi var aq..
Yaklaşık 20 kişilik sevgi pıtırcıkları grubuna buluşma yerinde dahil olmuş, mekana doğru
ilerlemeye başlamıştık. Herkesle tokalaşmak ve isim isim selamlaşmak mümkün olmadığı için
nilay beni gruba şöyle bir tanıttı, ben de hepsine gülücük dağıttım.
Sıradan bir topluluk,bir iki kişi dışında kız ya da erkek bazında dikkatimi çeken olmadı, hatta en
dikkat çekici tipler yine bizleriz diyebilirim. (nilay-tolga – biraz da ben :p) bizim haricimizde grubun
en kıdemlisi (artık nasıl bir örgütlenmeyse bilemiyorum işte, sosyal sorumluluk projesi bilmem
nesi..) olduğunu tahmin ettiğim gamze diye bir kız var, hoş sayılır, kirli sarı diye tabir edilecek
renkte düz saçlara sahip, bakımlı hatun, enerjik, gülüşü filan ışıldıyor böyle, belli ki çok iyi bir
insan evladı (: (benim zıddım işte)..sonra ömer diye bir çocuk var, bu da klarnetçiymiş, orada
küçük çaplı bir şeyler de sunmayı planlıyor,
“yumuşak çalıyorum, çok hoşlarına gidiyor” diyor, daha önceki ziyaretlerde de çalmış. ince, uzun
boylu top sakallı
doğuştan cool ama muhabbetçi bir adam, kasıntı değil.

bir baltaya sap olamadan geçirdiğim 20 yılı düşündüm.. insan,sonunun yaşlılık ve ölüm olduğunu bile bile, nasıl bu kadar açgözlü, arsız ve acımasız
olabiliyordu?
Tek çocuklarını trafik kazasında kaybetmiş ve buraya da daha rahat bakım alabilmek amacıyla,
kendi isteğiyle yerleşmiş, 70 küsürlük bir çiftle sohbet etme imkanı buldum. Zaten onlar da birileri
gelse de bir şeyler anlatsak diye bekliyor olacaklar ki ( (: ) yakaladıklarını sohbete boğuyorlardı,
tıpkı diğer huzur evi sakinleri gibi.. olsun..boğsunlar..en tatlı zahmetti bu..zaten bu yüzden burada
değil miydik?
Onların yer yer hüzünlü, yer yer eğlenceli hatıralarını dinliyor, ben de kendi hayatımın,
anlatılabilecek kısımlarından kuplelerle kendimi tanıtıyor, sohbetlerine ortak oluyordum. 30 unda
kaybettikleri oğlundan bahsederken hala gözleri dolan teyzenin eli saçlarımdan, sırtımdan
ayrılmadı, ben de onlara destek verdim, omuzlarını sıvazladım.. zordu evlat acısı.. doğrudur..ben
bilemem.. kimse de bilsin istemem zaten.. bilmeyelim biz öyle bir acıyı hiç.. allah sıralı ölüm versin..
Bütün yaşadıklarının ardından, hala burada böyle sevgi dolu, el ele, diz dize oturan ve birbirinden
artık ne maddi ne manevi ne de cinsel hiçbir beklentisi olmadığı halde bu denli birbirine bağlı olan
bu iki çınar, gözlerimi yaşartmıştı.. içimde insani bir şeylerin kıpırdadığını hissettim..bu his beni
hüzünlendiriyor, kendimle daha da sert şekilde yüzleşmeme neden oluyor, beni zorluyordu.. belki
de Ceyda bu yüzden gelmek istememişti.. valla ben de utanmasam ağlayacaktım anasını
satayım..ne güzel bir aşk lan bu…bu nasıl bir sevgi…nedir yahu böyle birbirinize bağlayan sizi?..
Ben hiç tadabilecek miyim acaba bu denli bir sevgiyi?

Daha fazla dayanamadım yanlarında, ikisine de sarıldım, ellerini öptüm, hafifçe dolan gözlerimi
çaktırmadan elimin tersine silip, başında küçük bir kalabalık toplamayı başarmış, etrafındakileri
güldürüp duran tonton bir amcanın yanına doğru ilerledim, boş gitmedim tabi, bir yandan da
kurabiye tabaklarını servis ettim,
Askerliğini “topçu” birliğinde yapan ilhan dede, atıcılığını oldukça marifetli şekilde sergiliyor, hem
kendisi tok bir sesle kahkaha atarken, bizim iyilik meleklerini de kıkırdatıyordu..
Yaşlı adam, umulmadık şekilde esprili ve geyikçi çıkmıştı, hikayelerinin bazılarını aklıma
kaydettim, sonra birkaç hafta bizim tayfayla bu geyik aramızda devam etti (:
Az önceki duygusal halimden sıyrılıp, mezarlığa ya da ölü evine değil, belli bir yaşın üzerindeki
insanların, sakin ve mutlu bir yaşam sürdüğü bir yere geldiğimi hatırladım, kendime telkin ettim.
Bir süre bu hal hatır sorma, dert ve neşelere ortak olma faslı sona erdi, ömerin klarneti ayyuka
çıktı,
Bazılarını benim de bildiğim, ama çoğunun ne olduğunu anlamadığım eserleri icra etmeye
başladı, eleman ciddi anlamda profesyonel diyebilirim, enstrümanı resmen konuşturuyor..
sözlerini bildiğimiz bestelere hep bir ağızdan eşlik ettik, slow başlayan bu mini resital, şen şakrak
son bulmuş, biz de yaklaşık 2.5 saatin ardından, arkamızda mutlu ve muhtemel sevgi ekgibliği, bir
süreliğine de olsa önemli ölçüde giderilmiş bir kadife yürekli insalar topluluğu bırakmış şekilde
huzur evinden ayrılmıştık..
http://fizy.org/#s/1302x8
Herhangi bir gününüzün öğleden sonra maksimum 3 saatine mal olacak olan ama vereceği huzur
ve vicdani rahatlamanın bu kadar kısa sürede pek az şey tarafından verilebileceği bir etkinlikti.
Benden de size tavsiye beyler, arada bu tarz etkinliklere katılın, insana, unuttuğu, yoğun (!)
hayatının karmaşalarında kaybettiği insanlığını hatırlatması açısından son derece etkili, son
derece faydalı.

Ve o gün, ben de insanlığımı yeniden hatırlamıştım adeta.. harbi, niye ki bütün bu savaşım?
Kendimi zorlayışlarım? Kimden intikam almaya çalışıyorum? Kimi kandırıyorum?..
Gönül oyunları ve pgibolojik savaşlardan ibaret olan ikili ilişkilerimi gözümün önüne getirdim
tekrar, sonra bir vuruşta paramparça ettim hepsini..
Daha fazla oyun, yalan, intikam, savaş yoktu…bu hayat benimdi..ve ben, kendim için
yaşayacaktım.. başka kimse için, başka kimseye zarar vermek ya da mutlu etmek için
değil.. kendim için..ve, beni mutlu edeni, beni seveni sevecektim.. sırtını döneni değil..
Gruptan ayrıldıktan sonra tolga ve nilay kibarlık olsun diye beni de davet etti, birazdan gidecekleri
kafeye, ama örnek çiftimizin, bu duygusal günün ardından biraz yalnız kalması gerekiyordu
bence..o yüzden ben de kibarca reddettim tekliflerini, bahanelerimi sıraladım, “peki madem (:”
deyip salıverdiler beni..
Ruhum gibi, bedenim de azat olunca, o tanıdık yola düştüm yeniden.. yurda doğru, uzun ve
arındırıcı bir uyku çekmek için ilerlerken, geleceğimi yeniden ve daha insani şekilde
biçimlendirmeye karar vermiş ve buna binaen, ilk iş olarak da bana sadece manevi ve cinsel
tatmin sağlayabildiğini artık açıkça görebildiğim Ceyda dan ayrılmayı kafama koymuştum..
Bu iş 1-2 gün içinde bitmiş olacaktı..
Sonra..
Sonrası kader.. kısmet..şans..
O günü ve sonrasındaki ikinci yüzleşmeyi nasıl anlatırım bilemiyorum.. günlüğümde de epey
saçmalamışım zira.. elimden
geldiğince yazmaya çalışacağım..ama epey zor..
çok zor beyler..
birini sevmek zor, evet doğrudur,
birinin sizi sevdiğinden emin olmak zor..
sevdiğinizin sizi reddetmesi.. daha da zor..
ama inanın bana, en zoru, ama en zoru,
sizi seven birini hayatınızdan çıkarmak, sevgisini reddetmek, buna mecbur kalmak..

ben reddedildim..hem de bir kere filan değil ha! Defalarca.. çok hayal kırıklıkları yaşadım, çok
savaş, yarış kaybettim..
ama hiç biri, sizi seven birini reddetmek ya da bir ilişkiyi bitirmek kadar zor değil..en duygusuz
huur çocuğu bile olsanız bir şekilde canınızı yakmayı başarıyor bu durum, felçli sinirleri bile
harekete geçiriyor, çürümüş kalpleri bile canlandırıyor..
bu şeyin zıddı, yani olumlu versiyonu ise, hiç şüphe yok ki gerçek aşktır.
Ama bugün, benim yüzleşmem gereken kısım, her zamanki gibi olumsuz olan kısım..
madalyonun karanlık tarafı..
Bu gün yine beni seven birine “git” diyeceğim..eh, alışkanlık oldu artık, “sen bağışıklık
kazanmışsındır amın oğlu” diyeceksiniz, ama öyle değil..
Ve bu sefer son.. söz veriyorum.. kendime, kalbime, beynime, ruhuma.. söz..bir daha asla cellat
olmayacağım.. gerekirse o bıçağın altına ben yatarım, ama elime almam..bir daha gönül katili
olmak yok..
Düşünün beyler, daha olayın öncesinde bile böyle kendimi sakinleştirmeye çalışırken, bir de onun
gerçekleştiği anı ve sonrasını düşünün..
Size nasıl aksettirdiğimi biliyorum.. ceyda, bu güne kadar ilişki yaşadığım kızların arasında en
“hafif” görüneniydi, şimdi, hepiniz (hepimiz) de bekliyoruz ki, buna oranla, ayrılması, kurtulması en
kolay ve sorunsuz olanı da o olacak.

Ama bazı şeyler göründüğü gibi değildir.. kadınları ve bazılarının “hafif görüntüsünü hafife
almayın”, aldanmayın..
Sevgililer gününden bir gün önceydi..(amma zaman seçmişim değil mi? Ee madem bu son
cinayet, o zaman en esaslısı da bu olmalı.. zira artık emekli oluyorum.. tövbe filan edicez..)
Ceyda ile okulda görüştük, yukardaki çardağa, yani klagib cinayet mahallime zütürdüm onu da..
Kız, bu aralar biraz uzak kalışımız ve benim ona şu “huzur evi meselesi” nedeniyle kızgın
olduğumu düşündüğü için temkinli görünüyordu.. hatta gergin sayılırdı...
Yo hayır.. sana kızgın değilim Ceyda..sen de bana kızma…lütfen kızma..
Oturduk, onu yola dik uzanan banka oturtmuş ben de her zamanki gibi çapraza
oturmuştum…klagib ritüeller.. daha önce mine ve
ebrunun sevgilerinin sonunun geldiği yerde, aynı şekilde.. aynı pozisyonda..
Bütün bu benzerlikler ve tekerrür beni rahatsız etti.. takıntılı bir seri katil gibi hissediyordum..
“konuşmamız lazım” dedim..
Kız, kesilmeye zütürüldüğünü anlayan kuzunun huzursuzluğuyla yüzüme bakmaya başlamıştı..
acaba başına gelecekleri anlamış mıydı?
“konuşalım?” dedi rengini oturtamadığı bir sesle, omuz silkti.. rahat görünmeye çalıştı..
şimdi yeniden hamle sırası bendeydi.. acaba direkt, bodoslama mı girseydim? Yoksa gene sol
elimle sağ kulağımı mı tutacaktım?
http://fizy.org/#s/2b7d41
Ceyda, ne olursa olsun, dobra bir kızdı..benim de en azından bu seferlik, sona yakışır bir biçimde
dobra olmam gerekirdi sanırım..bunu ona borçluydum..
“Ceyda..sence ilişkimiz ne durumda?” dedim..
Dobralık telkini boşa gitmişti..
Kızın dudakları titredi, “nasıl yani?” der gibi bir bakış attı, başını öne doğru uzatmış, tek kaşını
hafifçe kaldırıp soru anlamı yüklemişti..
“nasıl yani?” diyordu mimikleriyle..”bu da sorulacak soru mu?” “ne demekti şimdi bu?”…
Ses gelmeyince yeniden konuştum,
“son zamanlarda..biraz..sıkıntımız var gibi?”

“bence yok” dedi, adeta laflar ağzından fırlamıştı.. yaydan fırlayan ok gibi aceleci ve keskin..
Beni biraz olsun görememeye hatta benle mesajlaşamamaya bile tahammülü yokken, ona, ondan
tümüyle kopmak istediğimi nasıl söylerdim?..allah kahretsin.. mine ve ebru, olacakların farkında
değildi..bu yüzden bu, söyleme kısmı nispeten kolay olmuştu..
Oysa bu kız biliyor…başından beri biliyor zaten..bu riski alarak beraber oldu benle.. hatta
suçlarımdan birine ortak bile oldu..
şimdi, ben onun her zaman içten içe bildiği, kuşkulandığı şeyi, gözlerinin içine baka baka nasıl
söyleyecektim?..nasıl..
“Ceyda…bizim ilişkimiz.. başından beri sağlıklı değil..ben.. bunu biraz geç fark etmiş olabilirim ama
sonuçta..”
Devam edemedim..
Kız yüzünü ellerinin arasına almış, hıçkırmaya başlamıştı…evet.. korktuğu başına gelmişti
işte.. zaten daha fazla söze ne gerek vardı? Tsigalko, yine yapacağını yapmıştı.. huylu huyundan
vazgeçer mi?
Durdum biraz..
Bir süre sonra yüzünü ellerinin arasından çıkardı.. gözlerini sildi, kızarmış yüzü, çarpılmış
mimikleri ile içimi parçalıyordu..
Keşke fırlayıp gitseydi mine gibi..
Ya da sövüp saysaydı, hakaret etseydi, aşağılasaydı ebru gibi..
Ama yapmadı.. yapamadı..yapamazdı…çünkü zaten o, her şeyin farkındaydı.. kendine mi kızsın,
bana mı kızsın.. kime, nasıl kızsın?..
“Ceyda.. böyle yapma…özür dilerim ben.. beceremedim gene değil mi…senin gibi birini bile idare
edemedim..”
Kuzu gibi bakıyordu.. küçük hıçkırıklarını bastırmaya, dolan gözlerini küçük parmaklarıyla sildi..
O ateş parçası gibi, alev alev, yanan, ciksi, baştan çıkarıcı, tehlikeli kadın gitmiş, yerine bir kedi
yavrusu gelmişti..
Diyorum ya, keşke bağırsaydı, küfretseydi, basıp gitseydi de, böyle bakmasaydı yüzüme..
Gözlerindeki derin hayal kırıklığı ve başarısızlığı, sakin bana da beni yansıyor gibi geldi..
“özür dilerim.. olmuyor..zaten..bir daha bu işlere gireceğimi sanmıyorum ben.. yeterince insan
üzdüm.. seni üzdüm..”
Yaşlar yanaklarından süzülürken, nihayet ilk konuştu,

Yüzümde anlamsız bir gülümsemeyle mühendislik kantinine girerken, bulutların arasından çıkan
güneş göz kırptı.. aydınlanan girişte, elinde parlak kılıcıyla, kar beyazı atının üzerinde şaha
kalkmış, üstü başı parça parça ve dağılmış haldeki kara kuru şeytanı köşeye sıkıştırmış heybetli
bir melek figürü gözümün önüne gelir gibi oldu..
iyi tsigalkonun dönüşü muhteşem olmuştu..
gibicem bu fizy i de haa..tak ettiler versiyon yapalım derken amk salakları..
14 şubat..
Havanın “yağsam mı? Yoksa açsam mı lan?” düşünceleri arasında bir türlü karar veremediği, bir
çiseleyip, bir parladığı, yarı ıslak bir Salı günü..
Düne kadar, bu özel günün, kendisine özel anlamlar ifade ettiği, sevgilisi olan bir adamdım..
bugün sapım.. tamamen kendi tercihim,
öğlen biten dersimin ardından yurtta oturmuş, kupama doldurduğum çay eşliğinde play station
oynuyorum. Manchester city de darius vassel in, frimpong un filan olduğu zamanlar, iki de
transfer yapmışım.. takım yakıyor ortalığı..
Tolga odada değil, bütün gün-gece yalnızım bugün.. günlüğümü yazarım..ps oynuyorum işte..
çayım biterse doldururum gene..tv salonuna iner diğer sap kardeşlerimle geyik muhabbeti
yaparım..iyi ya..ne var olm.. takılıyoruz..
5-0 lık m’boro galibiyetinden sonra sıkılıp kolu bir tarafa bırakmıştım ki telefonum titredi..
Mesaj gelmiş, nilaydan..
“iyi misin?” diyor.. sanırım tolgadan haberi almış.. tolga da dün gece benden öğrenmişti malum,
önce kızgın numarası yapmış, sonra “ee ben demiştim abi” moduna geçip üstüme gelmiş, en
nihayetinde benim üzgün ve bir şeylere yeniden başlama çabasında olduğumu görünce kankalık
görevini yerine getirerek bildiğim dostane tolgaya dönüş yapmıştı.
Epey dertleştik, karşılıklı fikir alışverişiyle, hayatımı masaya yatırdık, geleceğime dair, kendisinin
de dahil olduğu planlar yaptık..
Evet, işte ben buyum..her daim ilgiye, pohpohlanmaya, arka çıkılmaya, teselli edilmeye muhtaç
bir muhallebi çocuğu! Yes!

Grupça eve çıkma işini konuştuk, 5 kişilik evi nerden bulucaz bilmiyorum..3+1 filan bile küçük
gelir.. hani iki kişi salonda yatar desek, o iki kişi kim olacak aq? Madem eve çıkıyorsun, o zaman
herkes kendi odası olsun ister yani.. kalabalık olmanın dezavantajını yaşacak gibi duruyoruz..ama
avantajı da var tabi bu durumun, o da daha geniş bir araştırma halkası
oluşturabilmemiz.. şimdiden etrafı soruşturmaya başladık, hepimize yetecek bir ev (barınak :p)
arıyoruz..
Dubleks villalar var ama onların da kirası çok pahalı aq..7-8 kişilik onlar..2-3 tane ona boş kalır,
taku takuna para vermeyelim dedik..e başka adamlar bulsak yanımıza, bu sefer de otel gibi
olacak amk evi..8 kişi eve mi çıkılır? Az daha kassak futbol takımı kurucaz kodumun yerinde..
Neyse bakalım.. şöyle 4+1 filan bulabilsek diyoruz..ama çok az var öyle de okula yakın.. genelde
şehrin kıyılarındaki büyük sitelerde var o tip büyük evler..

Sonra Cuma günü geldi..hatırlamak bile istemediğim, ama her bir ayrıntısını da kaydetmekten
geri duramadığım o kara Cuma..
Cuma sabahı, ilk blok dersin ardından koridorda alperi gördüm, ne haber gibisinden yanına gittim
ki biraz moralsiz olduğunu fark ettim,
“hayırdır bro ne iş ;) ?”
Ters ters baktı, “duymadın sen daha demi?”
şaşırmıştım, “neyi?”
Gözlerini etrafta gezdirdi boş boş.. sonra konuştu,
“Ceyda gidiyor abi..”
“ne?! Ne demek gidiyor?”
“okuldan ayrılıyormuş..”
“o..oh..a…neden?”
“bilmem? Belki kendisine sorsan daha iyi olur?”
Alper ilk defa bana karşı tavırlı görünüyordu.. neden? çünkü bir arkadaşı okuldan ayrılıyor ve
bunun sebebi…bir Dakka lan..yok artık!..benim yüzümden değil tabi ki! Böyle saçmalık mı olur
aq?..
“nerde şimdi Ceyda?”
“kaydını sildirme işleriyle ilgilenecekti, kantinde olabilir şu an..”
Hemen fırladım..
Bir alt kata inmiştim ki ceydanın kızlar tuvaletinden çıktığını gördüm, hemen seslendim,
“Ceyda!?”
Döndü, beni görünce bir anlığına gülümsedi…hafif ve buruk..
“duyduğum şeyin doğru olmadığını öğrenmeye geldim” dedim kararlı ama endişesini
gizleyememiş bir sesle..
burada olanlar bir ses verse? kimse yok mu yoksa amk çok yalnız hissettim bir an (:
http://fizy.org/#s/2b7d3v
Gene aynı sıkıntılı gülümsemesinin eşliğinde sordu, “ne duydun ki sen (: ?”
“Ceyda….bir yere gittiğin filan yok? Değil mi?”
“hıı..o mesele..”
Elini havada şöyle bir salladı, sanki önemsiz bir şeyden bahsediyormuşuz gibi..
Dik dik bakıp cevap bekledim, konuştu,

“evet…doğru duymuşsun.. ayrılıyorum..”
“nedenn?!”
"bilmem…bana göre değil sanırım.. yapamayacağımı anladım.. seneye…dershane filan.. tekrar
hazırlanırım..”
“ya..ya..saçmalama gayet iyiydi notların filan..hem, daha ilk dönemdennasıl anlayabiliyorsun sana
uygun olmadığını? Alan derslerinin a sını bile almadın?”
Dudakları titremeye başlamıştı.. hala inatla gülümsemeye çalışıyordu, ama ağlamak üzere
olduğunu hissettim.. midem
kıvranmaya başlamıştı…işler kötüleşecek..
“anladım işte…anlar insan..”
“Ceyda..bak.. çok..çok saçma bir şey yapmak üzerisin şu anda..2 yıl kaybettirecek bu sana
bilmem farkında mısın? iyice düşündün mü?”
“yeterince şey kaybettim ben zaten..2 yıl koymaz..”
Kitlenip kalmıştım.. dizlerim titremeye başladı.. pencere tarafına doğru sürükledim ikimizi,
bacaklarımı usulca yanan kalorifere yaslayıp sıcaklığından güç almaya çalıştım..
“saçmalıyorsun..” dedim defalarca.. papağan gibi..
“kalamam artık tsigalko mümkün değil” dedi.. artık gülmek için kendini zorlamıyordu.. gözleri
dolarken, ben de iyice güçten düştüm..
“ne demek mümkün değil ya?” diye mivayladım..”benim yüzümden mi?”
Göz yaşları süzülürken, bir “hasgibtir gülüşü” attı yine..
“evet.. senin yüzünden (:”
Ellerimi teslim olur gibi kaldırdım..”salak mıs…saçmalama Ceyda.. böyle.. böyle bir şey mi var
ya?” dedim iftiraya uğramış gibi..
Gözleri parladı,
“sen kal dersen kalırım ama”
“kal!!” diye haykırdım resmen..”kal! kal! Nereye gidiyorsun ya..yüreğime mi indireceksin?”
Ağlaya güle konuştu gene,
“umurunda mı bu kadar?”
“herhalde umurumda, deli misin sen?..kal.. gitme.. duydun mu? Bak kal diyorum!”
“peki kalırsam.. yeniden “biz” olacak mıyız?”
Palm face yaptım.. kalorifer peteğine verdim tüm ağırlığımı, sıcak demirler bacaklarımı
acıtıyordu..oha ya..ne oluyor olm?..kesin kabus görüyorum…böyle bir şey mantık çerçevesine
dahil olamaz.. mümkün değil..

“Ceyda…”
“olacak mıyız? Olmayacak mıyız?”
“ya manyak mısın sen? Ne alakası var bununla yaptığın şeyin? Böyle anlaşma mı olur? Sen her
sevgilinden ayrıldığında şehir mi değiştireceksin böyle?..yaptığın şeyin mantıklı tek bir noktası
bile yok.. kendine gel tamam mı? Bir yere gitmiyorsun.. gerizekalı!”
Koyvermiştim artık bende.. sinirden sesim ve bedenim titremeye başladı..
“sen herkes değilsin.. söyledim sana.. neler paylaştım.. neler anlattım…sen farklıydın.. farklısın..”
“o anlattıkların bende kalacak söz veriyorum..sen de kal.. burada kal..”
“biliyorum.. sana güvenip inandığım için konuştum zaten onları.. sana inandığım için sevdim
seni.. değişebileceğine inandım..”
Aslında değişmiştim zaten.. hayatımı düzeltmeye, artık gerçek sevgiler üzerine ilişkiler inşa
etmeye çalışıyordum.. ceyda beni tedavi etmiş olabilirdi..ama olay şu ki, sizi tedavi eden ilaç,
dünyanın en muhteşem icadı bile olsa, iyileşince artık ona ihtiyaç duymazsınız ki artık?
Ceyda bunu kabullenmek istemiyordu.. beni iyileştiren panzehir olarak, onu hayatımın sonuna
kadar kullanmamı istiyordu.. artık ihtiyacım olmadığına inanmıyordu.. bile bile devam etseydim,
bu da başka bir bağımlılık, başka bir hastalık olmaz mıydı?
“Ceyda lütfen gitme..ama.. bizim işimiz bitti bu saatten sonra..ben farklı bir hayat istiyorum.. daha
sakin.. yalnız hatta.. evet.. yalnız olmak istiyorum bir süre..kim bilir belki de muallak filanımdır ha?”
Güldü gene, sonra iyice buruştu yüzü.. tamamen bıraktı kendini.. üzerime yüklendi.. sarıldı.. başını
göğsümde hissettim.. hıçkıra hıçkıra konuştu.. bizden bahsetti.. başka şeyler de söyledi ama
onları yazamayacağım amk çok utanıyorum zaten şu an, ter bastı resmen…yalvardı desem
kısaca, çok mu egoist görürsünüz beni?..
Onu kibarca kendimden uzaklaştırdım, gözlerini sildim, dağılan kırmızı saçlarını kulağının
arkasına sıkıştırdım..

“gitme..” dedim..”bu bir çeşit intikam mı?..”
“hayır.. hayır..ben intikam filan alamam senden? Seni üzmeye dayanamam..”
“ama üzüyorsun? Vicdan azabından öldüreceksin neredeyse? Yapma bunu.. gerçekten seviyor
olsaydın bunu yapmazdın..”
“gerçekten seviyorum.. tahmin edemeyeceğin kadar hem de..senin gibi olabilmek yapmadığım
şey kalmadı.. sırf senin hoşuna gitsin diye bambaşka biri oldum ben..ve ömür boyu da olurdum
isteseydin eğer..”
Teorim tutmuştu…bunu önce saçma bulmuş, sonra kendimce çürütmüştüm, ama nihayetinde son
gelip çatınca, ceydanın kendi ağzından itiraflar dökülmüş ve benim de tahminimin doğruluğu
ortaya çıkmıştı..
Ceyda aslında olmadığı birine, sırf benimle takılabilmek için, kendini zorlayarak dönüşmeyi
başarmıştı..
Bir canavar yaratmıştım.. şimdi de kendi ellerimle boğuyordum onu.. kolay olmayacaktı elbet..
kendimden bir parçayı yok ediyor gibiydim..o nefessiz kaldıkça, ben de daralıyordum..
Ve doğrusunu söylemek gerekirse, Ceyda da en az benim kadar iyi bir gözlemci, iyi bir oyuncu ve
oldukça da zeki bir kızdı..
Hedefini tanımış, ona ayak uydurmuş, kamufle olmuş ve her şeyi ustalıkla hesaplamıştı..
neredeyse her şeyi.. benim dengesiz karakterimin sınırlarının maksimum genişliği hariç her şeyi..
Bana her zaman “ hem gamsız, hem de vicdanlısın” derdi..
şimdiyse, gamsız tarafımın ihanetine uğramış olmasının acısını, vicdanlı tarafımdan çıkarıyor,
beni zayıf noktamdan vuruyor, kim bilir, belki son bir koz oynuyor belki de beni de yakarak, kendi
yangınına ortak olmamı, onun halini anlamamı istiyordu..
Olamaz lan böyle bir şey..
Vallahi olamaz lan…lan.. dıbına koduğumun memleketinde, bin kuruları kızları gibiyor, satıyor,
hamile bırakıyor, hayatına sıçıyor, onlara bir şey olmuyor, ben,

Ben? Ben sırf çıkıp ayrıldım diye, ömür boyu vicdan azabına mahkum oluyorum…adalet mi lan
bu? Hiç mi sevgilim olmasın aq?
Olunca da hiç mi ayrılmayayım? ilk bulduğumla mı evleneyim? Yoksa sonsuza kadar yalnız mı
kalayım?
giberim böyle aşkın ızdırabını lan..
O böyle ağlaya hıçkıra konuşaduruken, nihayetinde de ben de dayanamadım aq..ben de
ağlamaya başladım.. kazık kadar adam.. bildiğin ağlıyorum.. sarmaş dolaşız.. sanki birbirini çok
seven ama kaderin onları ayırmasına engel olamayan aşıklar gibi görünüyoruz dışarıdan, ama
alakası yok..
O bana ağlıyor..ben vicdan azabından..o gidiyor.. benim yüzümden..ben…aah dıbına koyayım
ah…
Yeniden başını göğsümden ayırdım, yüzünü ellerimin arasına aldım, gözlerimi gözlerine diktim,
“bize bunu yapma” dedim..
“biz” i duyunca gözlerinin içi güldü bir an..
“biz?”
“Ceyda.. gitme.. zamanla alışırsın.. hepsi geçer.. insan nelere alışıyor…lütfen.. eğer gidersen bu
hem senin acını arttıracak hem de bana yok yere azap verecek..”
Yüzünü ellerimin arasından kurtardı, bir adım geriledi.. gözlerini irileştirdi..
“ağlıyor musun sen?” diye sordu..
“evet.. başardın..” dedim gülerek..
“ağlama..ama azap duy…kendini benim yerime de koy.. benim için de üzül... beni unutama…en
azından bunu borçlusun bana..”
Aniden yaklaşıp dudaklarıma, dudaklarını bastırdı.. öpmedi, adeta mühürledi…bir daha kimseler
açamasın ister gibiydi..

“unutma beni” dedi.. kızıl saçlarını savurarak döndü arkasını, merdivenlerden çıkıp gözden
kayboldu.. sonradan öğrendim ki, zaten çoktan ailesiyle filan konuşmuş, her şeyi ayarlamış..kim
bilir onlara ne bahane uydurmuştu.. muhtemelen bana söylediği ilk bahanesini onlara esas neden
olarak sunmuştu..
Kendimi tuvalete attım güç bela.. ulan..nasıl ağlıyorum aq..bildiğim hönkürüyorum..
kusucam..kafamı suyun altına sokayım dedim, lavabo dar.. aldım yüzüme su çarptım..bir yandan
da anam ölmüş gibi hıçkırıyorum hala…çok koydu be beyler.. böyle gamlı olduğumu bilmezdim..
düşünceler çivi gibi saplanıyor, beynimi oyuyor..lan diyorum..”kız benim yüzümden yıllarından
olacak, hayatını komple değiştirecek belki de..muhtemelen olumsuz yönde.. benim takuma..”
Birine böylesine uzun vadeli ve yüksek dereceli bir zarar vermek, benim harcım değildi.. boyumu
aşmıştı dalga.. kaybolmuş, kumlara gömülmüştüm altında..
Kabinlerin birinden çıkan bir eleman beni öyle görünce, önce şaşkın şaşkın baktın, sonra da “iyi
misin birader? Diye sordu..20 yaşında bir adamı böylesine ağlatan ne olabilirdi?..her halde bir
yakınını filan kaybetmişti?
Aslında doğru sayılır..bir yakınımı..bir zamanlar yakınım.. çok yakınım olan.. sevdiğim, sevdiğimi
sandğım.. seviştiğim..hissettiğim kadını kaybediyordum.. sonsuza kadar…bir daha birbirimizi
görür müydük?..dünya küçük, ama bence bu saatten sonra mümkün değil…
Kapanan bir sayfa daha.. defterden kopan bir yaprak daha.. kendi ellerimle yırttığım, buruşturup
çöpe attığım bir yaprak…
“eyvallah” dedim çatallaşmış bir sesle, sümkürdüm.. çocuk sırtıma vurup anlayışlı bir tavırla
uzaklaştı.. belli ki bu çocuk acısıyla ve sümükleriyle yalnız kalmak istiyordu…
Kendimi toparlamayıp tuvaletten çıkmam 10 dakikamı aldı.. yine de gözlerim burnum filan kıp
kırmızı aq..şeker kız candy gibi sıfat..
Gittim sınıfa o halde, içerisi yarı dolu, hoca daha gelmez.. hemen sindim duvar kenarına…ama
bazı gözlerden kaçamamıştım..
http://fizy.org/#s/3wkuvm