http://fizy.com/#s/1ail3f
Uyandım..saat öğleye geliyor..yastığım, çarşafım ter içinde..yüzüm yapış yapış olmuş, kuruyan gözyaşları sebebiyle..gözlerim çapaklanmış..
Zorlukla kaldırıyorum kendimi, yarım saat kadar sonra, öylece yatıp tavanı seyrettiğim yatağımdan..zombi adımlarıyla gidip yüzüme su çarpıyorum..mutfağa bakıyorum..tolga kahvaltısını etmiş olmalı..cumartesileri çok geçe kalmaz o..
Gidip yatağıma oturdum..başım ellerimin arasında, düşünen adam heykeli gibi, bir süre ne yapacağıma karar vermeye çalıştım..
Hayatta, yeniden, bir kez daha amaçsızdım..
Sadece zaman geçsin istiyorum artık..uyuyup uyansam..şu okul bir bitse..şu hayat bir bitse hatta…
Hiçbir şey istemiyorum kimseden…bir şey beklemiyorum artık..çürüdü resmen ruhum..
“daha iyi olacaksın” dedi bir ses..zorlukla başımı kaldırdım..melek divana oturmuş, sevecen gözlerle beni izliyor…
“yine kolay vazgeçiyorsun ama..hani sonuna kadar kovalayacaktın? Bir günde pes ettin resmen..”
itiraz ettim,
“ama ne diyebilirim ki bundan sonra?..daha nasıl yalvarayım..istemiyorum diyor kız..ne yapayım? Sapık değilim ki ben? Hanzo da değilim? Ya benimsin ya kara toprağın mı diyeyim..”
“elinden gelen bu kadar mı peki? Hani hayatının aşkıydı? Hayatının aşkı için, hayatının geri kalanı için, kalbinin ikinci yarısı için gösterebileceğin çaba bundan mı ibaret? Ne çabuk bıraktın ellerini?”
Evet aslında süre bakımından bakarsam çabuk mağlup olmuştum doğrudur..
Ama çok şiddetli çarpışmıştım..kısa süren, sert bir savaş olmuştu bu..taktiklerin ve hesaplamaların olmadığı, tüm stratejilerin kudretini yitirdiği, açık, apaçık bir meydan savaşı..
Yiğitçe savaşıp şehit düşmüştüm ben de aşk yolunda işte..dizlerimin üzerinde, kellemin alınmasını beklerken bile hala kılıcını savuruyordu bir elim..
“onu rahatsız etmek, üzmek istemiyorum artık” dedim ağlak bir sesle..”belki de ona verebileceğim en iyi şey, ona hiçbir şey vermeye çalışmamaktır..resmen istemiyorum diyor..git diyor..yapamam diyor..dizlerine mi kapanayım söylesene..kabul edeceğini bilsem, onu da yaparım..ama sadece daha fazla irrite etmekten başka işe yaramaz bu onu..”
Melek gözleri yerde beni dinliyordu..onu da ilk kez böyle görüyordum..halime cidden üzülmüş gibiydi..genelde, ne kadar zor olursa olsun içinde bulunduğumuz durum, hep gözlerinde bir parıltı, yüzünde küçük bir gülümseme olurdu..bu sefer ikisini de göremiyordum..o bile mi çaresizdi yani?..
Bana yine bir ağlama geldi..melek yanıma oturdu hemen..susturdu..
“yeter..”
Hıçkırarak sonlandırdım yeni nöbeti..
