nasıl piç oldum anlatıyorum

http://fizy.com/#s/19yv9o barış babamızı da rahmetle analım..

Okulumun bitmesine iki ay, önümde ise güzel bir gelecek var..

Çok sevdiğim, beni seven bir sevgilim var..

Harika dostlara, müthiş bir aileye sahibim..

iyi bir mesleğim olacak..maddi anlamda zaten gelecek kaygım yok gibi..

Aşk..para..mutluluk..dostluk…başarı..bir takım fiziksel, sosyal yetenekler..

Bir insan daha ne isterdi ki?..

Ah..elbette..insanoğlunun istekleri sınırsızdır..unutmuşum..eğer bütün alanlarda, bir takım kazançlara sahip olsa bile, bu sefer de, o alanın en yüksek kazancını arzular..

Kadına sahipse, en güzel kadını..

Paraya sahipse, en fazla parayı,

Güce sahipse, en büyük gücü,

Yeteneğe sahipse, en yüksek yeteneği..

Hep daha fazlasını, hep daha iyisini ister…doymak bilmez bir nefse sahiptir insanoğlu..canavardır..canavar midelidir ruhu..

Ama ben bütün bunların hiç birini istemiyorum..

Ne daha fazla yetenek, ne daha fazla para, ne daha güzel bir kadın (ki olduğunu sanmıyorum dünya üzerinde)..

Benim eksiğim başka bir şey…farklı bir şey…evet..zütüme bir strapon istiyorum aslında..bunun meali, özeti bu..mecazi bu..

Ben, beni kaşıyan bir tırnak, benim kaşıdığım bir yara olmadan duramıyorum…

Bu benim lanetim..ister zibidilik deyin, ister züppelik…ister aptallık…ister şımarıklık…

Ben bütün bu sıfatları kabul ediyorum…eleştiri getirmiyorum…ama anlatmak istediğim..anlatmaya çalıştığım, tüm bunlardan farklı bir şey…bir..hastalık gibi…adeta içimde büyüyen bir tümör gibi…

Mükemmel giden şeyleri mahvetmeye bayılıyorum…hele de bu şey hayatımın akışıysa eğer..

Dev bir sivilceyi sıkmak, bir irini boşaltmak gibi, sapıkça bir zevk alıyorum bundan…
Zora düşmemden, üzülmemden, çabalamaktan, yerlerde yuvarlanmaktan, perişan olmaktan keyif alıyorum resmen…ve bu sırada bana yakın olan herkesi perişan etmekten de..

Bu..ben..ben böyle değildim…gerçekten?..ben bu virüsü, hastalığı, ne zaman, kimden kaptım?..nasıl bulaştı bana?..nerede hata yaptım…”ilk” nerede yandım?

Sorunun cevabı da, aslında sorunun içinde gizli..ve hepimiz yanıtı biliyoruz..

Yine de, nisan ayının son haftasında, bir Cuma günü, telefonumu kurcalarken, bundan neredeyse 4 ay önce atılan ve benim, “bir ara sahibini araştırmak” adına silmediğim, içgüdülerimin bana sildirtmediği o mesaja denk gelmem, o numarayı bir öğle arası, anlamsız ve amaçsız bir şekilde aramam ve sınıfın içinde çınlayan telefon sesiyle arka çaprazıma dönüp, cam kenarındaki klagib sırasında, çalan telefonunu eline almış, ekranına şaşkın şaşkın bakan ayşeni görmem, sonra onun da beni, ona bakarken görmesi,

Züppelik ile de, şımarıklık ile de, lanetlilik ile de açıklanamazdı..
Bu ancak kader olabilirdi..benim kaderim..nihayet..

http://fizy.com/#s/35an3d

Beni,yıllar sonra, başladığım noktaya döndüren, o “ilk” ana yeniden zütüren kader..

Ama bu kez, 180 derece farklı duygularla..sevgi yerine nefret, aşk yerine intikam duygularıyla geldim, döndüm o güne..
Ayşen, gözlerini benden ayırmaksızın gelen çağrıyı reddetti..göz ucuyla telefon ekranıma baktım..

“kullanıcı meşgul”….

Derin bir nefes aldım..telefonu masaya bıraktım..ellerimi masaya dayadım..ayağa kalktım..

Arkama döndüm..bir adım attım..

Sanki her şey, bir anda yeniden ağır çekim yaşanmaya başlamıştı..max paynedeki uçma modu misali, tüm zaman ve materyaller ağırlaşmış, yavaşlamış ve hatta durmuştu..

Ayşenin yeşilimsi gözleri yuvalarından fırladı, fırlayacak gibiydi..beyaz tenine al basmıştı saniyeler içinde..

Bir adım daha attım..

“Aklımda ne var?”

Aklımda hiçbir şey yok..

Hiç bu kadar boş ve berrak olmamıştı zihnim..

“ne yapıyorum?”

Ayşenin yanına doğru ilerliyorum..

“peki yanına vardığımda ne olacak?”

Yüzünün ortasına, bu güne kadar atıp atabildiğim en okkalı yumruğu çakıp dümdüz edebilirim…ya da dudaklarına yapışıp, kanayıncaya, patlayıncaya kadar öpüp sömürebilir, ısırabilirim..saçlarını bileğimde dolayıp, sırtını duvara vurabilirim..bütün ağırlığımla üzerine yaslanıp, onu oturduğu sıranın içine göçürebilirim..pencereden atabilirim..masanın üzerinde duran kalemi alıp bir hamlede boynuna saplayabilirim..bir diz darbesi çıkarıp çenesini dağıtabilirim..bütün gücümle sarılıp, kaburgalarını, kaburgalarım üzerinde
öğütebilirim…

ilk etapta düşündüğüm bütün eylemler, yani tüm bu saydıklarım..

Şiddet içeriyor..

Ben şiddet sevmem..

Birkaç adım daha attım, ayşenin korku dolu bakışları arasında, sırasını teğet geçip, hemen yan tarafındaki pencerelerden birine uzandım..açtım, taze bahar havası içeri doldu..

“terledin mi sen? hava al biraz” dedim tanımlayamadığım bir ses tonuyla..gözlerim, yeşil gözleri delip geçmek ister gibi..alevlendiklerini hissedebiliyorum..

Bazen ağzımdan çıkanları, öyle bir ses tonuyla duyuyorum ki, konuşanın ben olduğumdan bile emin olamıyorum..

“Tümör konuşuyor”..

Arkamı döndüm..sırama ilerledim..oturdum..bir kaç saniye sonra ebru girdi sınıfın kapısından içeri gülümseyerek..ellerindeki pet şişeleri kaldırıp “sana da su aldım ;)” diye cıvıldadı..

“sağ ol hayatım”..yanağından bir öpücük aldım..gözlerim, arka çaprazımda kalan, hala donmuş bir şekilde önüne bakmakta olan ayşen e takıldı.

Evet..

Biliyordum..

Hissediyordum..

Başından beri sen olduğunun farkındaydım zaten..

Peki neden bu kadar bekledim? Neden şimdi?

Bilmem?

Belki de huzurlu hayatımın son kullanma tarihi geldiği içindir..raf ömrüm..pek uzun değil..

Peki ne istiyorum?

intikam..kesinlikle intikam..