nasıl süper kahraman oldum

tam olarak süper kahraman olmasada başımdan geçen bu hikayeyi anlatmak istiyorum hikaye 24.07.2012 tarihinde yazılmaya başlanmış olup tüm telif hakları tarafıma aittir. copyright cuneytinarkini

evet beyler bu zaman zaman acıklı zaman zaman fantastik olacak hikayeye başlama vakti geldi.

3.defa girdiğim üniversite sınavını kazanamadığım için amerika\'da özel bir üniversiteye geldim
geldim...

keşke gelmemiş olsaydım...
buraya geldikten 1 yıl sonra babamın işleri bozuldu. Babam türkiyenin en zengin işadamlarından birisiydi beyler. öyle dalgaya alınacak bir adam değildi.
henüz üniversite 2. sınıftayken babam iflas etti.o villaları olan bolluk içinde yaşayan büyük, kocaman adam birden bire emekli maaşı ile yaşamaya başladı düşünüyorum da iyiki annemi de emekli yapmışız yoksa o parayla yaşanmazdı malum türkiye'de şartlar çok zor...

Tabi babam sıfıra düşünce bir çoğunuzun yapacağı şeyi yapıp babama telefon açtım ve geri dönüp işe gireceğimi onlara destek olacağımı söyledim.
"yok" dedi.Üniversite eğitim ücretimin hepsini birden peşin ödemiş olduğundan sen orda kal ve okulunu bitir dedi jack'in evinde kalmaya devam et o sana yardımcı olacaktır dedi.
artık yaşam benim için çok zor olacaktı beyler inanın çok zor olacaktı...

aslında bakarsanız ben havalı bir çocuktum. okulda popüler olarak adlandırılan veletlerden biriydim.
bunun ne işe yaradığını bilmiyordum. aslında itiraf etmeliyim ki hala kavramış değilim...
Bildiğim tek birşey vardı o da artık para gelmediği için havamı kaybetmiş olmam.
Meğer arkadaşlarımın hepsi param için arkadaşmış babamın iflas ettiğini ve artık para yollayamayacağını en yakın arkadaşlarıma söylediğimde farkettiğim şey;artık onların benim en yakın arkadaşım olmamasıydı...

çok güzel bir villada yaşıyordum beyler. babamın iş ortaklarının oğullarıyla aynı villada kalıp kirasını ortak ödüyorduk.
babamın iflas ettiğini söyledikten 10 gün sonra bu arkadaşlarım (2 kişi) yanıma gelip benimle bişey konuşmaları gerektiğini söylediler.
içimde bir kıvılcım belirmişti. yoksa bunlar benim harbi arkadaşım mı lan?
sahip mi çıkacaklar bana? okumama yardım mı edecekler?
gerçekten bu heyecam vericiydi kalbim hızla çarpıyordu ve engel olamıyordum...
meğer...

dediğim gibi bu olayları onlara anlatalı 10 gün olmuştu ve arkadaşlarım beni karşılarına alıp konuşmaya başladılar.
bana bu evde artık kalamayacağımı, kira ortak ödendiği için burada oturabildiklerini ve burdan ayrılmamı istediler benim yerime başka birini bulacaklarmış. aslında o çocukların herhangi biri o kirayı tek başına ödeyebilir ama yapmadılar beyler.

evet beyler gibtir edilmiştim...
benim binlerce dolar vererek aldığım koltuk takımının üstünde otururken söylediler birde bunu.
kırıldım, yıkıldım,perişan oldum artık eski ben yoktum ama arkadaşlarımın beni bu kadar kolay satabileceğini aklıma getirmemiştim.
oysa ben neler düşünüyordum konuşmadan önce...
evden bir sırt çantası elbise ve jane'in hediyesi olan gitarımı aldım çıktım beyler o eve aldığım bütün eşyaları bıraktım belki utanırlar diye insanlıklarından neyse artık kapıyı vurup çıkmıştım zaten almak istesemde geri dönüp alamazdım...

bu arada beyler size jane'den bahsetmiş miydim?
dünya güzeli kız arkadaşım. amerika'ya ilk geldiğimde tanıştığım ilk kişi okulumun olduğu eyalete başka bir eyaletten aktarmalı gelmiştim ilk orada karşılaşmıştık.
beni karşılaması için babamın tuttuğu adamları beklerken jane ile muhabbetin belini kırıyorduk.
daha sonra beni karşılayacak adamlar geldi ama jane'i tekrar göremezsem diye içime bir korku girdi ve arabanın anahtarlarını adamlardan aldım jane'i kalacağı yere bırakacaktım bu sayede muhabbeti ilerletecektim.
ilerlettimde hatta birkaç hafta sonra sevgilim oldu hala da öyle neyse flashback'i geçelim
asıl hikayeye dönelim...

evden ayrıldıktan sonra sırt çantam ve gitarımla beraber her zaman takıldığımız kafeye gittim. oturdum soluklanmaya başladım. normalde orada birşey içmeden oturamazsınız beyler ama oranın sahibi beni tanıyordu en yağlı müşterilerinden biriydim eskiden ama şuanki durumumu bilmiyordu ve arkadaşı beklediğimi midem bulandığı için bişey istemediğimi söyledim. tabi ki efendim dedi ve uzaklaştı garson.
Efendim... bu artık duyamayacağım bir kelimeydi.

birkaç saniye soluklandıktan sonra jane'i aradım kafeye gelmesi gerektiğini ve ona anlatmam gereken önemli şeyler olduğunu söyledim.
"tamam" dedi birkaç dakikaya geleceğini söyledi.
dediği gibi birkaç dakika sonra geldi jane en mutsuz anımda bile onun yüzünü görünce mutlu olmuştum beyler.
karşıma oturttum jane'i yaklaşık 3 saat boyunca anlattım hiç konuşturmadım. konuşmamı bitirdiğimde ayağa kalk dedi.
evet beyler artık olumlu veya pozitif artık nasıl değerlendiriyorsanız öyle düşünemiyordum ayağa kalktıktan sonra jane'in de beni arkadaşlarım gibi gibtiredeceğini düşündüm. acınası bir halde yavaşça ayağa kalktım hiçbirşey söylemek zorunda değilsin eğer çekip gidersen bunu anlarım ben perişan olduğum için sende olmak zorunda değilsin dedim.
5 saniye bakıştık ve birden bire gülümsedi o sırada boynuma atladı beyler. şok olmuştum jane benim arkadaşlarım gibi değildi artık amerika'da tutunacak bir dalım vardı...

yalnız bu durumu anlattıktan sonra aklıma esas sorun dank etti.
benim paraya ihtiyacım vardı okulu sürdürmek için ve en önemlisi kalacak yere ihtiyacım vardı...
hepiniz şuan "e jane'de kal dıbına koyim özel üniversitede okuduğuna göre zengindir işte" dediğini duyar gibiyim.
ama maalesef beyler jane benim yollarına para dökerek geldiğim okula, burslu şekilde başka eyaletten gelmişti. gelmiş olduğu eyalette benim aktarmalı geldiğim yerdi daha önce söylediğim gibi. zaten bu sayede tanışmıştık.

evet beyler akşam oluyordu ve ben hala parasız ve evsizdim. Jane'e,gidip iş bulmam gerektiğini ve para kazanıp kalacak yer bulmam gerektiğini söyledim.bu arada jane pansiyonda kalıyordu. onun evinde kalma gib bir durumum yoktu.tam kafeden ayrılacakken jane elimi tuttu telefonunu çıkardı birini aradı."bekle" dedi...

amcasını aramış beyler...
yaklaşık 15 dakika telefonda amcasıyla konuştu durumu anlattı. daha sonra kapattı telefonu.
elimden tutarak koşmaya başladı benide koşturuyordu hızlı şekilde kafenin merdivenlerini indik ve taksiye atladık.
şehire 20 dakika uzaklıktaki bir madene geldik. amcası bu madende çavuşmuş. çavuş nedir bilirsiniz beyler iş yapmaz emir verir işe alıp-sonlandırma yapar bir nevi sorumlu kişi madenden. amcasıyla tanıştık artık akşam olmuştu. eğer amcası bu çocuk burda çalışamaz deseydi sokakta kalacaktım.
Hafif tırsıyor muydum ne?

amcasına olayları bir kez de ben anlattım. üzüldü.evet beyler birilerinin benim için üzülmesine dayanamıyordum bugüne kadar kimse benim için üzülmemişti bu çok samimiydi...

amcası bu madende işe başlayabileceğimi bana okulumu sürdürmeme yetecek kadar maaş vereceğini söyledi.(ek kontenjan oluştuğundan tam maaş alamıyordum)
söylediği son cümle hala kulaklarımda çınlar beyler "keşke patron ben olsaydım da seni çalıştırmadan okutabilseydik"
bunu söyledikten sonra ben bir tuvalete gideyim dedim uzaklaştım tuvalette ağladım beyler ilk defa böyle birşey hissetmiştim
bu güne kadar doğru dürüst ağladığımı hiç hatırlamıyordum ama ağlıyordum...
(bu arada bunlardan ailemin haberi yoktu onlar beni jack'in evinde okula devam ediyorum sanıyor.)
tuvaletten çıkmadan yüzümü iyice yıkadım beyler evimdeki gibi bir banyo yoktu orada dandik bir çeşme ve dandik bir tuvalet vardı sadece. hiçbirşey eskisi gibi olmayacaktı.

okuyanlar uplayabilirse sevinirim.

tuvaletten çıktıktan sonra yanına gittim saat geç olduğu için jane'i evine yolladık taksiyle yollamadan önce iyice sarıldım kulağına sen olmasam ne yapardım bilmiyorum seni çok seviyorum dedim.
elleriyle yüzümü tuttu "herşey düzelecek" dedi ve gülümsedi, gülümsemesi cennetti benim için.

jane'i uğurladıktan sonra jane'in amcasının yanına döndüm.
beni bir konteynıra zütürdü ve burada yatıp kalkacağımı söyledi hatta şey demişti "üzülme düzelir herşey, buralardan yine en yüksek yerlere gelirsin dostum"
evet ben bu konteynırda kalacaktım bahsettiğim konteynırı bilirsiniz şu gemilere yük bindirirken yükleri konteynırın içine koyarlar ya dikdörtgen olan hani işte onlardan birinde kalacaktım binlerce dolara aldığım o ortapedik yataktan yer döşeğine düşmüştüm beyler.
aslında yer döşeği değildi daha çok uyku tulumuna elyaf doldurmuşlar gibiydi...