nasıl süper kahraman oldum

jane'in hediyesi olan çok sevdiğim gitarı karşıma koydum ve jane ile karşılaştığım için ne kadar şanslı olduğumu düşündüm.
beyler...
jane beni param için değil gerçekten sevmişti.

sabah oldu konteynırın kapısı birkaç kez yumruklandı.bu jane'in amcasıydı,ben işe başalamam için uyandırıyor diye düşündüm ve kalkıp askıdaki tulumu giyindim ve konteynırın kapısını açtım.
karşımdaki jane'in amcasıydı uzun uzun jane'in amcası yazmak istemiyorum adamın adı sam'di.Sam amca...

sam amca dediğime bakmayın daha 30 lu yaşlarda yağız birisiydi.ilk geldiğimde onun çavuş olduğunu düşünüyordum ama farkettim ki aslında o da çalışıyor. yani haksız bir şekilde kazamıyordu parasını sonuna kadar hakediyordu. çok sıcakkanlı bir adamdı yüz ifadesi hep gülümseme modundaydı. buna anlam veremiyordum oysa onun başından çok büyük olaylar geçmiş karısını yangında kaybeymiş, kızını ise 2 sene sonra kanserden kaybetmiş.(bunları jane taksiyle madene giderken anlatmıştı)
buna rağmen yüzünde gülümseme ekgib olmuyordu.
aslında bakarsanız size bir sır vereyim ; ara ara o adamın pgibolojisinin bozuk olduğunu düşünüyordum

neyse hikayeye geri dönelim biz
konteynırın kapısını açtıktan sonra sam amca beni tulumla gördü yüzündeki ifade anlamsız bir şekle büründü.
hani hiçbirşeyi anlamazsınız da aval aval bakarsınız ya hah işte öyle bir bakışa dönüştü.
daha sonra bana neden tulum giyindiğimi sordu
bende ilk günden kaytarmak olmaz diyip çalışalım dedim

"sen kafayı mı yedin oğlum" dedi
"git okuluna senin mesai saatin okul çıkışından 1 saat sonra başlıyor akşam 11 de bitiyor" dedi
"sen burda çalışıyorsun oğlum besleme değilsin" dedi.
artık zoruma gitmiyordu beyler birisi fakir-fakir dese bile alınmazdım.sam amca çok iyi biriydi.
neyse girdim tekrar içeri çıkarttım tulumu çantamdaki elbiselerden giyinip okula gittim...

okuldaki herkes evden atıldığımı babamın işlerinin battığını ve burslu okumuyor olsamda fakirin en alası olduğumu öğrenmişti.
okul da zaman hiç geçmiyordu beyler herkes bana bakıp yanındaki arkadaşına birşeyler söylüyordu yanındakiler ise gülüyordu.
iyiki jane vardı jane'in verdiği moralle son dersin bitişine kadar dayandım. okumam lazımdı.
paydos etmiştik ve 1 saat sonra işe başlayacaktım
beyler :(
bu benim ilk çalışacağım iş olacaktı bu güne kadar bakkala bile parayla tuttuğumuz yardımcılarımız giderdi ama artık gücüme gitmiyordu çalışacaktım...

biraz ara veriyorum beyler kimse dinlemiyor galiba takip edenler çıkınca devam edicem
hoş, çıkmasada edicem ama...

sam amca, madene gireceğimizi ailenle uzun zamandır görüşmüyorsam ofisteki telefondan arayıp konuşabileceğimi söyledi.
bu iyi haberdi çünkü telefonum borç yüzünden kapanmıştı ve evi arayamıyordum.
ofisten aradım evi,
telefon numarası iptal olmuş
daha sonra ibrahim abiyi aradım babamın sağ koluydu kendisi sordum böyle böyle dedi şu numaradan arayabilirsin küçük bir eve taşındılar dedi.
aradım...
annem ile babam milyon dolarlık yalıdab bir kenar mahalledeki daireye taşınmışlardı. hemde kiralık. gülümsedim...
emekli maaşları olduğundan kıt kanaat yaşıyorlardı babam; "nasıl gidiyor orda durumlar?"
"jack'in evinde kalmaya devam et sen o sana yardımcı olur babası az ekmeğimi yemedi" dedi.
heheeeeeeyt baba dedim

"sen burda neler dönüyor bilmiyorsun tabi" dedim
"ne oldu?" dedi
"evden kovdular beni" dedim
adamcağız şoka girdi o ciddi adam sert sesli adam gitti telaşlı bir adam geldi
jane'in amcasının yanında çalıştığımı ve burda kaldığımı söyledim
biraz daha konuşup kapattım.
daha sonra sam amcanın yanına döndüm tulumu giydim ve kaskı taktım.
daha sonra elime matkaba benzeyen alet verdi düğmesi var basınca dönüyor falan ama hem ağır hemde büyük maden bununla deliniyormuş diğerleride kazma ile genişletiyormuş.

o matkabımsı şeyi elime aldığımda anladım beyler para kazanmak gerçekten çok zor birşey kesinlikle çok zor...
ben başladım çalışmaya ordaki işçilere durumu anlatmış sam amca kimse benimle ters konuşmuyordu yanlış bişey yapsam gibtir et durumundaydı herkes adamlara koridor açıyordum adamlarda kazıp genişletiyordu sam amca aferim yeteneklisin gibi birşey söyledi bunu moral olsun diye mi söyledi yoksa gerçekten iyi miyim bu işte diye düşünürken zaman çabukcak geçti.

5 saat kadar çalıştığımızı hatırlarım onlar arada bir dinleniyordu ama ben hiç dinlenmiyordum kafam çok meşguldü ve kafamı dağıtmam lazımdı o aletin çıkardığı ses herşeyi unutturuyordu beyler.
dediğim gibi 5 saat kadar çalışmışız daha sonra yemek molası verdiler sam amca;
"gel yemek yiyelim dışarda sonra tekrar döneriz" dedi
"canım istemiyor" dedim ben çalışıcam
"oğlum gel acelesi yok işin" dedi
"yok sam amca kafam dağılsın biraz" dedim
bunu söyledikten sonra "tamam" dedi ve çıktı madenden
ben kazmaya devam ediyordum 5. koridoru açıyordum ve biraz sonra gider jane'i ararım ofisten çok özledim diye aklımdan geçirirken
bang!
delik gibi biryerden aşşağı düştüm yaklaşık 1-1.5 dakika boyunca tünelden kaydım aşşağı doğru

oda gibi biryere düştüm beyler çok ilginç biryerdi
bu arada yukarıdan sesler gelmeye devam ediyordu sanırım düştüğüm delik çökmüştü ve kapanmıştı
birkaç kez tırmandım yukarı ama nafile dediğim gibi kapanmıştı delik ve elimdeki alet yukarıda kalmıştı düşerken elimden fırladı.
şansımı gibeyim! diye bağırdım.
"lan zaten dünyam gibildi bide ölücez anasını satayım!" diye isyan ediyorum beyler o kadar bıkmışım ki artık korku falan gram yok.

bir ara daha veriyorum beyler takip edenler artsın devam edicem tekrardan.
hoş, artmasada edicem ama neyse...

@45 kasten yapmıyorum panpa
@46 kitabım yok panpa ama teklif gelirse değerlendirebiliriz
evet beyler geldim biraz daha devam edicem devdıbını sonra yazıcam eskizlerim kayıp onları bulmam lazım.

yapacak birşey kalmamıştı beyler o odadan devam etmeliydim geldiğim yok kapalıydı.
odanın sonunda taştan yapılmış 20 cm kalınlığında yuvarlak bir kapı vardı
kapı dediysem bakmayın yani bildiğin deliğin önüne taş koymuşlar
taşı güç bela ittirip kapıyı açtım
karşımda bir oda daha vardı ve odanın ortasında 1 metre genişliğinde 1 metre yüksekliğinde bir sandık vardı.
yaklaşık 20 metre uzaktaydı benden...

sandığı görünce içimden altınla dolu olabileceğini geçirdim
ve bu benim isteyeceğim tek şeydi sanırım
beyler düşünsenize ben tekrardan zengin olabilirdim
koşarak sandığa gittim kilitli değildi içimden;
lütfen içi altınla dolu olsun lütfen dedikten sonra gözlerimi kapattım ve sandığı açtım

tahmin edildiği üzere içi altın doluydu
sandığı soğukkanlılıkla kapattım ve yere çöktüm
sırtımı sandığa dayadım cebimden sakinleşmek için bir sigara çıkardım ama daha sonra burasının bir maden olduğunu hatırlayıp sigarayı geri cebime koydum.
birkaç saniye şokta bekledikten sonra, kendimi tutamadım. ağlamaya başladım hıçkıra hıçkıra ağlıyorum çığlık atarcasına açıyorum ciğerlerimi...
evet yeniden zengin olabilirdim. yeniden o hayata dönebilirdim. ailemi emekli maaşı ile yaşamaktan kurtarıp tekrar feraha çıkartabilirdim 10-15 dakika sonra kendime geldim topladım kendimi.

sandığı köşesinden sürüklemeye başladım ama nereye sürüklediğimi bilmiyorum
kafamı kaldırdım etrafa iyice bakındım baktım odanın diğer tarafında bir kapı daha var oraya doğru sürüklemeye başladım sandığı ama bir yandan da düşünüyorum ben bunu dışarı çıkınca nasıl zütürücem nerede bozdurucam kime satabilirim falan diye.
odanın sonundaki kapıyı açtım ve karşımda inanılmaz manzara
her güzel şeyin bir sonu vardır dercesine beyler...

kapıyı açınca karşımda gördüğüm manzara inanılmazdı burası büyük ihtimalle yer altındaki bir obruktu ve aşşağısı dibi gözükmeyen bir uçurumdu.
yer altında bir uçurum...
bu uçurumun kenarından gidebilirdim ama sandığı zütürmem mümkün değildi sadece tek ayağım kalınlığında bir toprak çıkıtısı vardı ve çok ince bir çıkıntı, sandığı oraya süreklediğim anda parçalanırdı bundan emindim.
sandığın içerisinden bir avuç altın aldım ve cebime soktum (kabul,bir avuç değil birkaç avuç aldım)
ve o çıkıntıdan karşıya geçtim
geçer geçmez çıkıntıda çöktü zaten sandık karşı tarafta kaldı aradaki mesafe nerden baksanız 50 metreydi geri dönmem mümkün değildi...
tekrar zengin olma hayallerime, eski hayatıma dönme hayallerime veda ettim orada sandığa el salladığımı hatırlıyorum yola devam ettim...

bu yolun sonu kanalizasyona çıkmıştı beyler filmlerde görmüşsünüzdür amerikanın kanalizasyonları tünel gibidir ve rahatça yürüyebilirsiniz.
ben böyle olduğunu bilmiyordum ama o anda öğrenmiş oldum.
kanalizasyonda yukarı doğru açılan kapak görene kadar ilerledim.
en sonunda bir kapak gördüm ve ordan dışarı çıktım.
burası şehirdi beyler maden ise arabayla 20 dakika mesafedeki tepedeydi buraya kadar nasıl indim ben diye düşünüyordum üstüm başım ise perişan durumdaydı.