Ben babamı çok severdim. Hem de her şeyden daha fazla... Babam beni ve ailesini bırakıp kara toprağa gireli 6 yıl oluyor. Babasız büyüyen ben 1 yıl önce de babam dediğim dedemden ayrı düştüm. Tanrı’ya olan bir inancım yok ama benim tek isteğim onları bir daha, sadece bir kereliğine bile olsa görebilmek. işte bu yüzden intihar etmiyorum. Bu yüzden Tanrı’ya inanmama rağmen her gün onları yeniden görmek için dua ediyorum. Bana kalsa onlar olmadan yaşamak işkence gibi ve intihar bir kurtuluş. intihar edersem ya onları görücem ve bu işkence sona erecek ya da onları görme isteğimden oluşan bu oyun sona erecek be yüzleşip sonsuzluğa kadar yok olucam. Böyle bir belirsizlikte bile intihar edemiyorum çünkü ben intihar edersem annem ve kardeşim yaşayamaz. işte bu kadar saçma bir hayatta yaşıyoruz. Herkese ve her şeye inat ben hatırlanmak istiyorum. En büyük korkum bir gün unutulmaktır. O yüzden uzun bir süre hatırlanacak bir şey yapana kadar inatla çalışıcam. iyi geceler.

ulan şu saatte gözlerimin kör olması pahasına okudum yazdıklarını tek tek ama şuna inan ki yalnız değilsin. büyük bir çoğunluğumuzun hayatı tıpkı böyle geçiyor ufak tefek şeyler hariç. herkesin kafasında aynı sorular, aynı kaygılar, aynı belirsizlik. kimse mutlu değil inan ve yaşadığı herşeyin başına yaptığı bir hatadan dolayı geldiğini sanıyor.

şu an kuvvetle muhtemel kafan iyi, bu maddeler ve alkol biraz cesaretlendiriyor insanı aslında intihara ama iş ciddiye binince direkt olarak ayılıyorsun. önümüzde iki yol var; ya bu şekilde yaşamayı öğrenip, bu şekilde yaşamaya çalışmak ya da şu an bulunduğumuz yaştan 1 adım bile ileriye atmamak hep genç olarak kalmak.

7 sene sonra doğum günümde intihar ettiğimde 38 yaşında olarak kalacağım ve herkes yaşlanacak ama ben hep 38 olacağım. boşver günlerini en iyi şekilde doldurmaya çalış, yaptığımız herşey yanımıza kar kalacak unutma. iyi geceler.