pipistrella

ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็ส็็็็็็็็็็็็็็็็็็็็

Pipican'ın zorlu askerlik hikayesi:

Sabah 07:30 da kalktım ( bu askerlik işi hiç güzel değil sabahın bu saatinde

kalkılır mı)

babam geceden tembihlemişti traş ol diye (baktım sakallar tam kirli sakal

kıvamında dokunmadım)

Annemi askere gidişimi görmek ister diye uyandırayım dedim

hıı tamam oğlum güle güle kapıyı çekersin dedi

gözlerim doldu



Evden çıktım arabaya binecektim ki

Apartman görevlisi Hikmet efendi ile karşılaştım

sabah sabah hayırdır dedi

Askere gidiyorum dedim

Gözleri doldu, benim oğlumda Hakkari 'de, 6 ayı kaldı, nereye düştün dedi

Aksaray 'a gidiyorum dedim

Allah´a emanet ol dedi gözleri doldu,

biran sarılmak istedim ama sonra vazgeçtim

otoparktan çıkarken arabanın arkasından su döküyordu

herhalde çamur kalmış tamponda, sağ olasın Hikmet efendi



Sabah trafiğinde askerlik şubesine gitmek epey zamanımı aldı

yolda çok sıkıldım, bu saatte uyanık arkadaşım olmadığı için telefonla da

konuşamadım

her giden söylüyordu telefon yasak diye demek böyle oluyormuş



askerlik şubesine geldim

kapıda elinde silah tutan askere müracaatı nereye yapacağımı sordum, cevap

vermedi

yanında ondan daha büyük olan üniformalı bir abi vardı

bu sefer ona sordum, gel bakalım böyle dedi, sert birine denk geldim

herhalde

üzerimi aradılar sonra eliyle bir yeri gösterdi

benim gibi 3-5 kişi bekliyordu arkalarına takıldım.

Aradan 25-30 dakika geçti hala bekliyordum

demek askerlikte zaman hiç geçmiyormuş

önümdekilerle konuşayım dedim

tam önümde hafifi uzun saçlı eleman gazeteciymiş

ülke sorunlarından bahsetmeye başladı

çok vatansever birine benziyor, bu kadar ilgili olduğuna göre

tamam dedim ÇOK memnun oldum tanıştığıma

telefonlarımızı verdik birbirimize, askerden sonrada görüşelim istedim

nede olsa askerde en yakın arkadaşımdı

sıra ilerlemeye başlamıştı,

tam bana geliyordu ki iri yapı sert görünümlü biri

bunlar ne yapıyor burada diye çıkıştı

müracaatı bekliyorlar komutanım cevabı geldi bankodaki askerden

burada gürültü yapmasınlar çıksınlar dışarıda beklesinler diye çıkıştı

işte dedim komutan bize taktı

ah ah sivilde karşıma çıkarsın elbet ben bunun intikdıbını almaz mıyım diye

içimden söylendim



saat 12ye geliyordu evraklarımı verdiler

banka dekontunu getirmemi istediler

binadan dışarıya çıktım yemek saatiymiş

orada duran askerlere midpoint var mı diye sordum, acıkmıştım

yine cevap vermediler, bu üst devreler yeni askerleri çok eziyorlar



her neyse açlığa biraz daha dayanabilirdim

zaten havada serindi bir an önce banka işini halletmeliydim

şafak sıkıştırmaya başlamıştı

bankada sıra beklerken, sevgilimi aradım

onu çok özlediğimden buradaki zorlu koşullardan bahsettim

esneyerek sonra konuşalım dedi, beni unutmaya mı başlamıştı ne

yine gözlerim doldu, ağlamamak için başımı yukarılara çeviriyordum ki

buyurun işlem nedir diye veznedar sordu

Hesabımdan vatan borcu ödeyeceğim dedim

işlemi yaptı, dekontu verdi vatan sağ olsun dedim, cevap vermedi



Tekrar şubeye gittim

artık ayaklarıma kara sular inmişti, 5 saattir askerliğin kralını yapıyordum

oradan oraya koştur, aç kaldım zaten bir de hava soğuk

bankodaki askere dekontu verdim

5 dakika bekle teskereni vereceğiz dedi

şafak 5 dedim gülerek, o gülmedi

komutanın odasına çağırdı beni

komutan al bakalım teskeren dedi

yarım ağızla vatan size minnettar diye söylendi

yine gözlerim doldu, vatan sağ olsun diyecektim ki, çıkabilirsin dedi



Bankonun önünden yavaş yavaş dışarı doğru yürümeye başladım

artık zaman geçmiyordu,

avludan geçip kapıdan dışarı çıkarken son bir kez dönüp arkama baktım

ne anılarım vardı bu koca nizamiyede

artık hür generaldim

koşa koşa evime gitmek istiyordum

arabama atladım ki telefonum çaldı, benim kanka derse gelip gelmeyeceğimi

soruyordu

nasıl unutmuştum bunu

üniversitemin 8.senesindeydim dersler bitmek bilmiyordu

her ne kadar zorlu bir askerlikten yeni çıkmış olsam da

hayata devam etmeliydim direksiyonu Yeditepe ye doğru kırdım

ve hayatın zorlu basamaklarını tırmanmak için kaldığım yerden devam etmeye

yola koyuldum