Yok kardeş yalnız değiliz daha çok var ama biz ne istediğimizi bilmiyo gibiyiz

Kardes pgiboloji falan okumuyorumda yaşadıklarını bende yaşıyorum ne istediğimi bilip bilmedigimi bilmiyorum heralde birine güvenmek istiyorum ama en yakinimdaki insanlara bile güvenmiyorum kendime soruyorum insanlar nasıl bu kadar mutlular diye sonra bir başka soru daha ben nasıl bu hale geldim beni bu hale kim getirdi ben mi getirdim diye ... Artık birine güvenmek istiyorum konuşabilecek biri istiyorum halden anlayan biri aynı şarkıları dinleyebilecegim biri aynı kitabı okuyabileceğim biri sadece buda değil sevmek istiyorum .( Kardes kusura bakma bunları buraya yazmam lazımdı yalnız olmadigini bilmeniz istiyorum kardeş bi insan 18 yaşında neden ölüm mevzusu açılınca ölümden korkmuyorum der ölümden daha zor birşey varsa oda yalnizlik olabilir kardeş

Gercekten pgiboloji ile ilgisi olan, bu bolumu okuyan, hali hazırda bu meslekte gorev yapan biri varsa bana yazmasini rica ediyorum.

GEldim panpa. Dinliyorum

Yine de en onemlisi, o biri bana yardımcı olsun. El uzatsin, samimiyetini hissettirsin. En buyuk problemim bu..

Diyelim biriyle yeni tanistiniz, iyi anlasiyorsunuz. Birkac gun sonra onun arkadasligindan biktiniz mi? Yenilikler mi istiyorum hayatta? Yoksa alismaktan mi korkuyorum?

Hic oldu mu ufak problemleri bile duzeltmeye halim yok derken memleketin gidisatini kafaya takmak? Asla aklinin almayacagi ve kendini yirtsan etki edemeyecegin islere kafa yormak? Neden insan once kendi arkadasi olmaz, neden kendisine yardim etmez? Yoksa edemez mi?

isin tuhaf tarafi da kimsenin umursamayacagini bildigi halde bunu buraya yazan ben. Belki gidip bir ay buralara ugramayacak ben. Kucuk ihtimallerden medet uman, aslinda umudu da pek kalmamis ben.

Birileri mesaj atsin, arasin, gelsin ya da beni davet etsin derken bu durumla karsilasinca insanlar hic olmadigi kadar derin bir arzuyla kacmak istemek, arayani acmamak, mesaja cevap vermemek, daveti geri cevirmek.. Bir tur ruh hastaligi mi? Depresyon falan mi? Bu olaylara hakim olan birileri cevap verse guzel olur. Depresyon ve konsantrasyon icin iki ayri ilac alan birine birseyler daha onerebilecek var mi?

Birseyler yapmak isterken, bir yandan bu duygudan deli gibi kacmak, hicbirseye enerjin olmamasi (ya da buna kendini inandirmak) sorumluluklari birakip kacma istegi.. ama nereye kadar kacabilirsin? Ya da oturup adam akilli dusunmeye halin yoksa, ne zamana kadar oluruna birakarak yasayabilirsin?

Cunku anlatacak kimse yok, ve belki de bu yalnizligi ben sectim. icim bunaliyor, konusacak, hic tereddut etmeden sıkıntımı paylasacak birini ariyorum. Cunku herkesin bir baskina ihtiyacı var. Farkli bakis acilarina, farkli yorumlara..