size emre ile bahar ın hikayesini anlatacağım

Güzel yıllar. Gençlikten, genç profesyonelliğe geçiş zamanı, ekonomik özgürlük kazanılmış. istanbul'da yaşayan genç bir kadın ya da erkek için küçük bir cennet provası. Bu küçük cenneti ilk sarsan şeyler galiba ufak tahammülsüzlüklerdi. Emre'ye bu bilinmedik, yabancı beşeri durum çok ağır geldi başlarda. Sevdiği, değer verdiği bir insanla muhtemelen hiç tartışmamıştı. Bahar için ise durum çok daha farklıydı, onun için şaşırtıcı olan hiç tartışmama durumuydu. Bu görüntüyü farkettiğim anda aklıma hemen tek bir soru geldi. Bu iki insan nasıl olmuştu da birbirine bu kadar çabuk aşık olmuş, neredeyse 3 yıllarını birlikte geçirebilmişlerdi?

Gözlemlediğim her ilişki gibi başlangıcı doludizgindi. Beraber geçirilen saatler, evden çıkılmayan günler. Hızlıca birbirini tanıma süreci. Belki de hataları buydu, bilemiyorum. Bu hızlı ilişki temelini henüz tamamlamadan gökdelen yüksekliğine erişmiş, yükseldikçe daha da uzağı görebilir olmuştu. Emre ile Bahar'ın ilişkisini bence kronolojik olarak tam ortadan ikiye bölmek gerekiyor. Biri Beşiktaş dönemi, diğeri ise muhtemelen aldıkları en kötü karar olan beraber iş kurup Kadıköy'e taşındıkları dönem. Biraz daha tanıtayım size bu iki insanı, sanırım bunun için önce Beşiktaş'ta yaşadıkları dönemlere bakmak lazım.

bekliyoruz panpa

rözervırt

aksam yazmaya devam edecegim

reserved

Benim bu konularda çok fazla tecrübem olmadığı için belki anlatacaklarım sizlerde daha farklı etkiler uyandıracaktır. Beraber olmalarının 2. ayında Bahar bizimkine evlenme teklif etmiş. Kahkahalarla anlatmıştı bana. Ama dalga geçer bir görüntü gelmesin aklınıza, tamamen mutluluk. Gözleri yine yerinden fırlıyor, sürekli gözlüklerini çıkarıp yerine takıyor sanki gözleri camlara temas ediyormuş gibi. Evinin anahtarları artık Bahar'da, ki bu çok önemli bir şey. Bu hız beni düşündürse de, hiç fikrim olmayan bir konu hakkında yorum yapmaktan kendimi uzak tutmaya devam ettim o dönem. Bir kişiye aşık nasıl olunur? Ne kadar zaman alır? Evlenmek nedir? Neden evlenilir? Bu sorular benim hayatımda pek de yer etmeyen konulardı, şimdilerde biraz daha fazla düşünür oldum.

reserv

rezerverd

2007 yılının aralık ayında, beyoğlu, istanbulda sevgili oldu emre ile bahar. Hikaye aslında burada başlıyor. Bir tanıdığım “iki insanın bir araya gelebilmesi mucize bence” demişti. Sanıyorum haklı, iki insanın saf bir birliktelik oluşturabilmesi, bireyi birey yapan tüm faktörlerden vazgeçmemize bağlı. Önyargıdan, şüpheden, endişeden tamamen uzak bir kişilik ile kendini bir başkasına teslim etme hali. Kısacası oldukça zor. Neyse ben kendi yorumlarımı katmadan ilerleyelim. Müşahitliğim burada başlıyor. Sevgili oldukları akşamı pek hatırlamıyor hala Emre. Buluşmadan önce saatlerce içki içtiğini, Murat'ın barında olduğunu, renkli votkaları ve Galatasaray Hamamı'nın ordaki merdivenleri hatırlıyor. Dans ettiklerini, birbirlerinin kulaklarına fısıldadıklarını, onu öptüğünü. Sonra da öpüldüğünü. Bu detayları ilk duyduğumda yüzüme yayılan bir gülümseme ile sıcak bir mutluluk hissetmiştim. Sarıyer'de PideBan'da yemek yiyorduk. Emre durmadan konuşuyor, gözleri yerinden fırlayıp tekrar içeriye giriyor, bense bu şaşkınlık anımda dahi tedbiri elden bırakmayıp, Bahar hakkında daha çok ayrıntıyı öğrenmek için çabalıyordum. O rüzgarlı istanbul günü sığındığımız masada duyduklarımla Külkedisi hikayesi gibi başlayan serüvenin Kürk Mantolu Madonna ile sonlanacağına hiç kimse inanmazdı.

değerlenecek kesin burdayız panpa

Değerlenir reserve

Ayrıca ara ara flash forward ya flash back seklinde spoiler iletisiyle hikayenin farklı kısımlarından aktarımlar yapacağım.

Hikayede bahsedecegim esyalardan elimde olanlar var, bunlarin bir kısmının ifsaya yol açmadan kepslerini koymayı planlıyorum.

Okuyoz panpa sen devam et

okuyanlar varsa bir ses edin de en azindan yalniz olmadigimizi anlayalim

--spoiler--

Gece yatmaya gideceğim, bunun kapısının önünden geçerken inceden ağlama sesi duydum. içim yine cız etti. Lan daha geçen gün ne güzel maça zütürdün beni, Sneijder gol atınca uzun süre sonra güldün. Piizlendik bir güzel maç öncesi yine sokakta bütün arkadaşlarınla. Ne güzel makaralar döndü eski yolculuklar, tribünler, deplasmanlar. E feneri de yendiniz işte be oğlum. Neden bu kadar hüzün?

--spoiler--

2006'nin sonlarina dogru Emre iş değiştirdi, hayatini degistirecek karari verdiginin o anlarda hic farkinda degildi. hic birimiz degildik. iteleye kakalaya okulu bitirdim ben de, diplomami alir almaz Istanbul'a geldim, isim hazirdi. sariyer'de her seyden, her yerden uzak bir ev tuttum. Emre Beşiktaş'ta arkadaslariyla yaşıyordu, çok makara çocuklardı arada gidip geliyordum. Emre yeni işinden memnundu, çok yoğun çalıştığını söylüyor, ama patronlarinin ve işyerindeki tek arkadaşı duygu'nun yaklaşımını çok sevmiş olacak ki hiç gocunmadığını anlatıyordu. haftasonları mesailer, bitmeyen işler, projeler. Çok az görüşebiliyorduk, 1 seneyi geçmişti istanbul'a geleli. Bir akşam bu beni aradı, seninle çok acil konuşmam lazım hemen gel. Mecidiyeköy Match Cafe'de buluştuk. "Bir kız var" dedi. Ben hemen "işyerindeki Duygu mu" dedim. "Yok lan deli misin, o benim arkadaşım, bu onun üniversiteden bi arkadaşı" dedi. Ben daha bir şey sormadan bu başladı anlatmaya. "Şimdi bana gülmeden, o alaycı ve ayıplayan bakışları atmadan dinle. Bu kızı bir kere gördüm sadece. Ama bayadır internette konuşuyoruz, garip birisi. Onun da başından benimki gibi çok uzun bir ilişki geçmiş neden bilmiyorum kendimle ilgili hissettigim ekgiblerin büyük çoğunluğu onda var, onda olmayanlar da bende var. Sence bu hep konuştuğumuz denge değil mi?" dedi. O bahsettiği bakışları atmamak için çok çabaladım. Ama gözündeki o parlak ışık beni gerçekten etkiledi. Bursa'da kültür parkta yağmur altında izlediğimiz deplasmandaki Leeds United maci bitince bile böyle mutlu bakmamıştı Emre. "Bir kere gördüğün, dijital ya da sanal mı desem bir karaktere aşık oldum mu diyorsun sen şimdi?" dedim. "Bana hediye bir takvim yapmış" dedi.

devam et panpa okunur bu...

içten gelen bir samimiyet var okunmalı.