sonunda bitirdigim eserim b o ş l u k t a

Sonra ertesi günün gecesi telefondan onu aradım.. Açılmasaydı acaba o telefon ne yapardım ? Heralde şu an burada bu satırları yazıyor olamazdım.. Bütün bu gazetelerde yazanlar da başımıza gelmezdi..
Neyse.. iyi ki açtın be Buse..

Sesi uykuluydu.. Söylediğine göre iyiydi.. ve hikayemi hala merak ediyordu..
Buluşma ayarlayabileceğimi söyledim..
Yeri ve saati sordu..
Yarın ona mesaj atacağımı söyledim
iyi geceler dedi. Yarın için sabırsızlandığını söyledi ve telefonu kapadı..

Telefonla konuşurken Gökhanların evdeki odamdaydım.. Cam açıktı her zamanki gibi üzerimde atlet bile yoktu.. Ağzımda sigara gece şehri izliyordum.. Telefonu kapattıktan sonra aynaya döndüm ve kendimle bir milyonuncu kez gözgöze geldim.. Gülümsüyordum.. Sonra hemen eski somurtgan tuhaf yüz halime bürünüverdim.. Bir milyon defa gördüğüm kişiden uzak olan az önceki kişiyle ilk karşılaşmamızdı ve açıkcası çok yabancı gelmişti.. Sonra tekrar denedim gülmeyi.. Olmadı.. O gülüşü yapamadım.. Birkaç kez daha denedim ama olmadı..

Ben her yatağa girdiğimde her başımı yastığa koyduğumda bütün hayatımın muhasebesini yapan bir insanım.. Bunu her gece ama her gece yaparım.. En baştan başlar ve kafamı yastığa koydugum ana kadar gelirim.. Ağlarım gülerim korkarım sıkılırım üzülürüm sevinirim.. Yaparım ama.. Düşünürüm hayal kurarım belki.. Yanlışlarımı tartar kendimi haklı çıkarırım.. Haksızsam üzülürüm canımı acıtırım.. Kendi kendimi yerden yere vurmaktan hiç çekinmem.. iyi biri oluşumun bir mükafatı yoktur belki ama yanlışlarımın affını asla yapmam.. En acımasız eleştirileri yaparım kendime.. Sonra bu eleştirilere verecek bir cevap bulamam.. Pısarım susarım.. Ağlarım.. Üzülürüm.. Sigara içerim kalkar.. Hap alırım..
Ertesi gün yemek yiyemem..

Ama o gece.. O gece hiç öyle olmamıştı.. Bilmiyorum.. Aklımdan tek gecen onun yüzüydü.. O mezarlık buluşması tekrar tekrar oynuyordu beynimde.. Her anı tekrar tekrar saatlerce döndü durdu..
Anının orjinalini bozmadan kendimden birşeyler kattım.. Sohbeti devam ettirdim mesela.. Gözlerindeki yaşı sildim ve onu teselli etmeye çalıştım.. Yüzünü güldürmeye çalıştım.. Çeşitli şaklabanlıklar yaptım.. Gülümseyişini hayalimde canlandıramadım.. Mutlaka çok güzel olmalıydı ama beceremedim.. Neden onu hayal ettiğimi kendime sordum sonra.. Bulamadım cevabını.. Bilmiyordum..
Belki yıllardır içinde bulunduğum monotonluğun tekdüzeliğin içinde o mezarlık karşılaşmamız ve dolayısıyla Buse çok sırıtıyordu.. Belki de obsesif beynim eski takıntılarından sıkılmıştı yeni bir takıntı arıyordu.. Belki de ondan etkilenmiştim.. Belki de sadece uykum yoktu ..

Ertesi gün uyandığımda hayatı algılayışımın önceki günlere göre hafif bir değişime uğradığı hissine kapıldım. Hayatı sevmeye başlıyormuşum gibi hissediyordum. Sanki siyah beyaz televizyonu dışarı atmıştım ve yeni renkli bir televizyon alacakmışım gibiydi. Söylemek istediğim şey aslında hayatımda aradğım ekgibliği doldurduğumu düşünmem değildi. Hani o kız beni değiştirdi hem de hiç tanışmadan, onu hiç tanımadan.. O herşeyimdi bunu biliyordum ve bu sayede artık çok mutluydum herşeyin çok güzel olacağına değişeceğime inanıyordum falan bunları söyleyecek değilim.. Daha kızı hiç tanımadan bunları hissedecek kadar kafayı da yemedim.. Hayatın gerçeklerini söylememe zaten gerek yok.

buna para verenin aklını gibeyim.

Ama .. işte burada bir ama geliyor ve lafı kesiyor.. Bir amacım vardı en azından. O kızı hayata tutunduracaktım. Bir şeye çabalayacaktım. Onu tanıyacaktım.. O da beni tanıyacaktı.. Beraber birşeyler yapacaktık.. Bunlar bile beni biraz olsun neşelendirmişti.. Ayrıca anlattıklarına göre anlaşamayacağım biri gibi durmuyordu. Aksine benim gibi birisiydi. Depresif yalnız ve hayatın gerçeklerini biraz olsun anlamış biri gibi duruyordu.. En azından konuştuğum dile yabancı birisi değildi herkesin aksine.. Belki anlattıklarımda birşeyler bulurdu.. Beni teselli etmesini falan ummuyordum.. Anlaması yeterdi. Beni hissedebilirse ben mutlu olurdum zaten..

okurum bi ara

Yıllar sonra ilk defa dışarı giyeceğim şeye dikkat ettim o gün.. Saçlarıma üstüme başıma.. Biraz deneyimsizdim elbette.. Ve hazırlıksız.. Yıkandım.. Saçlarıma ellerimle şekil verdim kuruturken..
Sonra sakal tıraşı oldum.. Bıyıklarımı ve çene sakalımı kısalttım biraz.. Üstüme kahverengi deri ceketimi giydim.. Altına da ona uyumlu bir pantolon.. Gökhanın parfümlerinden sıktım üzerime çünkü parfüm kullanmıyordum.. Dişlerimi fırçaladım.. Tırnaklarımı kestim..

işte bu be işte bu okuyacağım bunu ama şuan işim var ama kesinlikle okuyacağımm

Size bunlardan bahsediyorum işte mutluyum derken.. Üstündeki bir parmak tozu alınmış antika eşyalar gibi hissediyordum kendmi.. Az önce değersiz şimdi ise paha biçilemez.. Çünkü ben bir antikaydım..

O gün bir cafede buluştuk Buseyle.. Ona hikayemi anlattım kısaca.. Sonra sohbet ettik biraz.. Ben biraz heyecanlıydım.. Fakat karşımdaki insana yavaş yavaş kendime ruhen yakın buldukça alışmaya başladım..

Bazen birini tanırsınız.. Yıllarca tanışıktırsınız ama onun yanında hep rol yaparsınız.. Onun yanında bir rolünüz vardır ve o rolde oynarsınız.. Eskiden ben de öyleydim.. Lisede bazı arkadaşlarımın yanında hep komik çocugu oynardım.. En şahane espirileri yapar gülmekten öldürürdüm insanları.. Bu şizofrenik bi durum belki.. Onların yanından ayrıldıgımda geri kendime bürünürdüm. Onların yanında hiç acılarımdan bahsetmez ya da gerçek oldugum suskun ve ağır tavrımı ortaya koymazdım.. Hiç bi zaman.. Onlara beni sorsanız belki ulan bomboş adam sürekli eğlence peşinde laylaylom.. Hayat ona güzel.. Neşeli ve neşe saçan güleç bi insan falan derler heralde.. Onun gibi.

Kısacası durum bunun gibi değildi çok şükür ki.. Neysem oydum.. O da neyse o gibi duruyordu..
Hayatımı hislerimi anlattım.. Biraz kendi felsefemden bahsettim ona
Senin gibi birisinin yaşıyor olması güzel dedi bana anlattıklarımdan sonra .
Gülümsedim Neden ki ? dedim..
Ben de hep kendimi senin gibi hayata yapayalnız geldiğimi düşünüyorum .. dedi..
Ben Hep hayata kendim gibi birisinin olma ihtimaliyle tutundum dedim.. Yaşamak zor gelse de onunla yaşayacaklarımın hayali beni ayakta tuttu..
Bişey demedi..

Biraz daha oturduk.. Sigara içtik çayın yanında beraber.. Sonra onunla yürüyüşe çıktık.. Onu evine bıraktım.. Öpüştük.. Sonra eve geldim.. O gece o sohbetten sonra onun cidden aradığım kişi olup olmadığını düşünmeye başladım.. ihtimaller dahilindeydi..

Yaşamak zorunda oldugumuz hayat şartlarımızın zorluk seviyesi birbiriyle yarışabilecek seviyedeydi.
Hayatı anlamlandırma şeklimiz birbiri ile benzerdi. ikimiz de daha küçücükken çok zorlu sınavlardan geçmiştik. Hayat bizi diğer insanlardan farklı şekillendirmişti yani hayatta kalabilmek için bu şekli almak zorunda bırakılmıştık. Yalnız yaşamak zorunda bırakılmıştık ilk başta.. Sonra insanlardan soyutlanmıştık. Sevgisiz ilgisiz ve şımartılmadan büyümüş ufak çocuklardık.. Sevgiye olan muhtaçlığımız kabuk bağladı bir süre sonra.. Dış dünyadaki insanların bizden farklı oluşu bizi daha çok kendi kendimize bıraktı..

Şuan düşünüyorum hayat bana anlamsız geldiği kadar ona da anlamsız.. Hayat tatsız ve tuzsuz.. Tamam zorluklar yaşadık..Öyle zorluklar atlattık ki normal insanların üzüntüleri kaygılarına hasret kaldık.. Ölümlerden döndük.. Herşey basitleşti.. En zorunu yaşadığımız için artık korkmamız gereken birşey kalmadı.. Acılara bağımlılık kazandık ve zorluklarla güçlendik..

Hayattan ne kadar kopuk gibi dursak da hayata dışardaki insanlardan daha bağlandık.. Hayat bizim için bir mesele mücadele oldu. Yaşamlarımız daha çocukken kaybetmememiz gereken bir mücadeleye dönüştü.. Ne olursa olsun mücadelemiz emeklerimiz hatrına yaşamaya devam ettik..

Fakat birşeyler ekgibti hep.. Bunu ben biliyorum, o da biliyor olmalıydı..
Onca zaman ; tarihin en saçma dönemine sıkışıp kalmış, benliğini unutmuş milyonlarca insanın arasında yapayalnız kalmıştık.. Acılarımız sayesinde erken olgunlaşmıştık ve onlar gibi olamamıştık..
Ne yazık ki ve ne güzel ki onlar gibi olamamıştık.. Onlardan uzak durmak zorunda kalmıştık erkenden ve artık onlar gibi olmamız çok geç oldugunda onları tanımaya başlamıştık.. Bir türlü onlara alışamayışımız bundandı.. Onları anlamayışımız onları hissedemeyişimiz.. Onların bize tuhaf bakışları birbirimizden kaçışlarımız bundandı..

Eğer birbirimizi bulabilmiş isek, hayatlarımız bağışlanmış demekti. Hayalimde yarattığım gerçek olmayacak ütobik bir ruhu eğer bir vucutdaymış gibi farzetmiyorsam, gerçekten de bu böyleyse artık herşey bitti demekti. Bu bir yandan da herşey daha yeni başladı demekti. Dünyada eşi benzeri olmayan iki şeyin birbirini buluşunu hayal edebiliyorsunuzdur umarım.. Birbirlerinden başka hiçbirşeyi olmayan, başka bir Mesut başka bir Buse olmadığını çoktan farketmiş ve onu bulmuş iki kişi.. Bu herşeyin düzelebileceğini gösteriyordu.. iki kişilik bambaşka bir dünya kurabilirdik.. Artık biz de mutlu olabilirdik.. Hem de bütün insanlardan daha mutlu.. Saf temiz bir sevgi ve sadakat..

hassktr

O gecem bunları düşünerek geçti.. Uykuya daldım.. Sabah uyandım.. Sonra her sabaha onla uyandım..
Birlikte geçirdiğimiz bütün o zamanları size ince ayrıntısına kadar anlatacak değilim..
Sadece şunu söyleyebilirim ki. ilk ayın sonunda yıllardır birbirimizi aradığımızı anladık.. Başka hiçkimsenin bizi biz gibi sevemeyeceğini anlamayacağını.. Birbirimiz için yaradıldığmızı anladık..
Kader saçma sapan bir oyunla tanıştırmıştı bizi.. Bu belki çok acıydı ki ben kendimi hala suçlu hissediyordum bir yandan da.. Ona durumu itiraf etmek o radyodaki kişinin ben oldugumu söylemek istiyordum. Amcasının dolaylı katili.. Ayrıca Hikmet denen medyumun bu konuşmayı hazırladığını ve benim suçum olmadığı gerçeğini de eğer söylersem beni anlayabilirdi belki..

Medyumdan bahsetmiş iken.. Medyumu bu olayın ardından yani buseyle ilk tanışma zamanımdan sonra bulmaya çalıştım.. Bürosu kapalıydı.. Gökhandan aldığım numarası ise kullanım dışıydı.. Gökhanın o dönemler buseden haberi yoktu. Gökhan ile Buseyi tanıştırmam çok uzun zamanımı aldı. Gökhan o radyodaki olayı biliyordu programı o gece dinlemişti fakat tıpkı benim Buseyle tanışmadan önceki bilgim kadar biliyordu. O adamın o programdan sonra gerçekten öldüğünden Busenin onun yeğeni olduğundan ve o adamın cenazesinde tanıştığımızı bilmiyordu.. Medyumu neden aradığımı sorduğunda Hikmeti bayadır göremediğimi belki biryerlerde buluşup sohbet etmek isteyeceğini düşündüğümü söyledim.. Bana anlamlı anlamlı bakmaya başladı bu sözlerimden sonra... Ne dedim.. Eski dostumla sohbet etmek isteyemez miyim ? ''