sonunda bitirdigim eserim b o ş l u k t a

Sigaralarımız bitince kalkıp geldiğimiz altgeçitten geçerek Galata Köprüsünün üstüne çıkıyoruz. Kadıköyde soluduğum kokunun aynısını yanmış yağlı balık kokusunu ciğerlerimde hissediyorum tekrar. Köprünün ortasında durup sol tarafta turistler için osmanlı motifleriyle üslenmeye çalışılmış teknelerden gelen bu tanıdık kokuyu soluyorum istemli bir şekilde. Sonra insanları izliyorum. Yemek yiyenleri oturanları.. Altgeçitin girişinde açtığı tezgahta tütün satan yaşlı amca dikkatimi çekiyor sonra.. Sonra da Tezgah üretimi spor ayakkabılar satan bir kürt.

Ben etrafı seyire dalmışken Buse dürtüyor. Ona dönüyorum. Eliyle bir yeri işaret ederek Gemilere bak diyor. işaret ettiği yerdeki turistlerin bulunduğu gemiye bakıyorum.. Köprünün altından geçen bir turist kafilesinin geminin üstünde durduğu gemiye.. Turistler de bize bakıyorlar.. Bir turist kadrajını bize doğrultuyor.. Muhtemelen köprünün resmini çekiyor ama fotografta biz de çıkıyoruz.. Buse el sallamaya başlıyor turistlere gülümsüyor ..Turist kafilesi de bize el sallamaya başlıyor. Sonra da bağırıyor Hello !! .. Ben de el sallıyorum bize bakan turistlere.. Busenin sesinden kulağıma çalınan Hello cümlesi birkaç saniye zihnimde dönüyor bir aşina melodi ile birlikte. Turistler gözden kaybolunca biz de Beyoğluna doğru yürümeye koyuluyoruz.. Köprüyü geçtikten sonra birkaç ara sokağı yürüyerek geçiyoruz. Dik bir yoldan yürüyerek çıktığımız sokaktan Galata Kulesinin altına geliyoruz. Kulenin altında biraz oturuyoruz Buseyle..

Şu an oturduğumuz bankta yıllar önce de oturduğumu hatırlıyorum.. Tektim evet yalnızdım.. Belki de ağlıyordum.. Ağlayıp ağlamadığımı hatırlamıyorum .. O zamanlar çok ağladığımı hatırlıyorum sadece.. Bir dönem insanların içinde bile rahat rahat ağlayabildiğimi hatırlıyorum.. Buse Gene daldın gittin diyor bana.. Koluma dolanmış.. Hatıralarımdaki beni hatırlayıp yanımda onu görmek inanın bazen inandırcı gelmiyor. Hatıralardan hayallerle karışık ümitlere geçmişim gibi, zihnimde sanki bir bölmeden yeni bir bölmeye geçmişim gibi geliyor. Yok ya diyorum.. Gülümseyişine eşlik ediyorum.. Öyle eskilerden esti bişeyler de
Esintiler diyor.. Bilirim o esintileri.. Vakitsiz eser hep.. Bir yaprak gibi alır bizi luzumsuz yerlere savurur.. Bilirim..
Bir ağacın olmayınca tutunacakdiyorumRüzgar hep seni seçiyor uçuracak..Sana daha güçlü esiyor acımadan
Yaşamakdiyor Buse gözleri gözlerimden alınmış yere dönük.. YineliyorYaşamak.. bir ağaç gibi hür..''

Biraz geçiyor ve yine o sessizlik kaplıyor bizi.. Etrafımıza bakınıyoruz.. Galata kulesine etrafımızdaki insanlara.. Düşünüyoruz.. içimdeki boşluğu hissedince onun da bu hissi hissettiğini anlıyorum.. Elini tutuyorum usulca.. Bana dönüyor.. Hadi diyorum.. Bu sefer benim gülümseyişime o eşlik etmek zorunda .. Gel istiklale çıkalım.. Çocuklar gibi şen.. Pekiii diyor..

Ellerimizde galata kulesinin çevresindeki taze meyvecilerden aldığımız meyve suları ile envai çeşitte enstrumanların camekanlara dizili olduğu yanyana karşı karşıya sıralanmış o müzik marketlerin bulunduğu istiklal caddesini Karaköye bağlayan o dar yoldan yürüyoruz.. Yol bitince o yıllardır görmediğim istiklal caddesine beraber ayak basıyoruz..

insan seline kapılıp gidiyoruz Buseyle beraber.. Ucu bucağı gözükmeyen alabildiğine kalabalıkta kayboluyoruz. insan kendini bu kadar insanın içine atınca kendini iyi hissediyor.. Sürü pgibolojisinden mi yoksa başka birşey mi bilmiyorum ama normalleşiyorsunuz. Herkesleşiyorsunuz.. Sıradanlaşıyorsunuz.. Yani en azından böyle hissediyorsunuz. Buse ile elele verip Taksim tarafına doğru yürümeye devam ediyoruz. Hava bir iki saate kadar kararacağını söylemek için bir kapanıp bir açılıyor ,renkler soluklaşıyor, gölgeler daha da uzuyor..

Her türlü insan tipini görebileceğiniz bu mahşerimsi caddede her insanın yaptığı gibi etrafımızı ve etrafımızdaki insanları inceleyerek yürümeye devam ediyoruz.. Kafamızın estiği mağazaya dükkana girip zaman öldürmek için elimizden geleni yapıyoruz..

http://www.gezgindergi.co...oads/2011/10/DSC_9128.jpg

istiklalde oturup arkadaşlarıyla ya da ekibiyle gelip sokak müzisyenliği yapan insanları durup dinliyoruz.. Saz çalan yaşlı bir adamı dinlerken Ahmet Kayadan istek bir şarkı yapıp ona eşlik bile ediyoruz.. Yanımızdan gelip geçen insanlar bize bakarken, ufaktan heyecanlandığımı bile hissediyorum ve çok mutlu oluyorum.. Amcaya teşekkür edip, içinde üç beş tane küçük bozuk paranın olduğu açık saz kılıfına kağıt bir para bıraktıktan sonra yürümeye devam ediyoruz..

iş bu ya.. ilerde bir melodika sesi duyup ona doğru ilerlemeye başlıyoruz.. insanların arasından sesin olduğu yere doğru yararak ilerleyip sonunda sesin kaynağı olan ufaklığı buluyoruz.. Yanında bir iki tane daha küçük yaşta arkadaşıyla oturmuş kırtasiyeden alınma plagib çin malı bir melodika elinde.. Elindeki melodikanın renklerinin cıvıltısına tezat üstündeki solgun eski kirli elbiseleri yüzü bir hüzünlü melodiyi küçük ciğerlerini patlatırcasına güçlü çalmaya çalışıyor. Yanında oturan ve başlarında dikilen bizlere bakan çocuklar belki arkadaşları belki kardeşleri ile birlikte çaldığı parçayı dinliyoruz..

Sonra yanındaki ufak bir çocuk sanki kurulmuş bir oyuncak gibi şarkıya giriveriyor. Yüzündeki ifade söylediği sözleri hissetmediği belki de duymadığının bir işareti gibi.. Melodikayı çalan küçük kız herkes gibi önlerinde dikilip birkaç dakika sonra gitmediğimizi farkedince başını kaldırıp gözüne düşmüş yağlı buklelerinin ardından bize bakıyor ve o an gözgöze geliyoruz.

Önlerinde çömelip onların hizasında onlara gülümsüyor Buse.. Biraz sonra melodi bitiyor. Küçük çocuklardan biri yanıma gelip Abi para versene abi nolur diyor.. Gözlerindeki çaresizlikle yalvarış arası ifadeye karşı gülümsüyorum ve Adın ne senin bakiyim diyorum..

Hasan abi ismim diyor bağırarak şarkı söylemekten çatallaşmış boğazından çıkan sesle.. Gözlerindeki ifade aynı.. Siz kardeş misiniz ? diyorum.. Az önce melodi çalan ve şuan buseyle konuşan kızı göstererek O ablam diyor. Sonra yanda duran küçük çocugu işaret ediyor ve ekliyor O da amcamın çocugudur abi diyor..
Abi diyor üçümüz de açız biraz para versen be abi ??
Cebimden çıkarıp bir 20lik veriyorum çocuğa.. Seviniyor.. Allah razı olsun abi diye başlayıp bir sürü dua okuyor .. Çocugun o parayı ailesine zütüreceğini kendi yemeyeceğini ve akşama kadar da aç duracaklarını bilsem de sevinişine gülümseyişimle eşlik edip kafasını okşuyorum..Çocuk parayı cebine koyuyor ve Ablasının yanına çömeliyor ben de Busenin yanına çömeliyorum..

Babam diyor küçük kız Buseye. O öğretti çalmayı bana abla.. Para toplamam, burada çalmam için.
Peki o baban nerde şimdi ? diye soruyor Buse Annen ??
Annem küçük kardeşime bakıyor. Babam da şu an çöp topluyor abla diyor..
Kaç kardeşsiniz peki diyorum.. Kız bana dönüyor 5 kardeşiz abi diyor.. Ablam çiçek satıyor Abim de hapiste diyor..
Susuyorum..
Buse de susuyor.. Buseye dönüp hadi gidelim Buse diyorum.. Buse cebinden birkaç kağıt para çıkarıp Kıza uzatıyor. Kız tıpkı abisi gibi sevinerek alıp cebine koyuyor ve teşekkür ediyor..
Abi gitmeseydiniz birkaç şarkı çalsaydık size daha diyor kızın şarkı söyleyen kardeşi arkamızdan.. Sağol hasan diyorum.. El sallıyoruz ikinci defa.. Onlar da bize el sallıyorlar çocukça neşeleriyle..

--spoiler--
---
--spoiler--

Kabus ertesi istemsiz bir uyanış.. Gözlerim yarım açık içimde kötü bir his var.. Önce duvarları etrafımdaki yarım yamalak görebildiğim tüm nesneleri inceliyorum bulunduğum yeri betimlemeye çalışıyorum.. Bir an gökhanlarla tuttuğumuz öğrenci evindeki odamda sanıyorum kendimi.. Nedense.. Sonra orada olmadığımı çıkarıyorum.. Burası neresi diye düşünürken doğrulduğum yatakta otururken farkediyorum buranın neresi olduğunu.. Otel odasındayım.. Telefonumu nereye bıraktığımı hatırlıyorum önce sonra da kol saatimi.. Çekmeceyi çekip kol saatimi çıkarıyo ve saate bakıyorum.. Saat sabahın 6sı.. Hava yarı puslu güneş doğuyor.. Sonra yanıma dönüyorum mışıl mışıl uyuyan Buse'yi görüyorum..
Buseyi görünce bütün bu hikaye en baştan kafamın içinde birkaç saniye sürede dönüveriyor..
Bu makaranın kısa dönüşüyle hatırladıklarım beni her gün olduğum kişi yapıyor.. içinde bulunduğum şahıs.. Kendime kendimin verdiği ve oynamaktan sıkıldığım rolü hatırlıyorum..

Az önce kol saatimi aldığım çekmeceyi tekrar çekip yarım sigara pakedimi ve çakmağımı geceliğimin cebine atıp mutfağa doğru geçiyorum.. Dolaptan bir bardak meyve suyu koyup içiyor ve balkona çıkıyorum. Kadıköyün yavaş yavaş dolan çehresine bakıyorum.. Dolmuşlar otobüsler taksiler.. içleri yarım dolu, trafik sakin.. Sigaramı denize bakarak yakıyorum ve bilinçaltıma attığım tazeleri çıkarıyorum.. Dün gördüğüm ve gece boyunca beni rahatsız eden o görüntü.. istiklaldeki çocuklar.. Gözleri bir türlü gözümün önünden gitmiyor nedense..

Bir nefes daha alıyorum ve midem biraz daha yanıyor.. Biraz daha düşünüyorum onları.. Daha çocukken kaybetmek ne acı diyorum kendi kendime.. Sonra kendim cevap veriyorum kendime.. Evet öyle, bu duyguyu tattım ben .. Küçükken
O çocukların durumu bana beni hatırlatıyor.. içimdeki bütün hisler tekrardan ortaya çıkıyor.. Ve hayattan tekrardan tiksinmeye başlıyorum birden.. Sigaranın közü daha büyük şimdi..
Hayata yenik başlamak ve hayatın boyunca o yenilgiyi beraberliğe çevirmeye çalışmaktan daha beter ne olabilir ki.. Galip başlayanları gibtir etttim.. Berabere başlayan insanları düşünüyorum.. Galip de gelseler berabere de bitirseler ya da yenilseler de sonuçta herşey kendi ellerinde.. Durumlar eşit..
Peki ya geriden gelmek ?? Sen durumu eşitlemeye çalışırken insanlar senin çabanın yarısıyla zafere gidiyorlar.. Bunu görüyorsun..

Tüm insanlardan daha fazla çabalamak zorunda kalıyorsun en baştan.. Daha güçlü olmak zorunda kalıyorsun daha fazla yoruluyorsun daha fazla üzülüyorsun.. Herşey karşındaki insanlardan daha zor..
Yeniksin..

Neden yeniksin ? Ailen yok.. Ailesizlik demek ailenin illaki fiziksel olarak olmaması değil elbette . Ruhsal olarak da olmamasını sayılabilir.. Annenin ya da babanın seni umursaması sevmemesi ilgilenmemesi durumu.. Genelde şartlar gereği olur bu durum.. Baba çalışır gece de içer ya da başka bi meşgalesi vardır çocugundan önemli.. Anne de buna bağlı olarak sabah ev işleri akşam ise tv başka birşey..

Aile içinde anne ile babanın ayrılması ya da beraber olsalar da ruhen ayrı olmaları sürekli kavga etmeleri birbirlerini sevmemeleri ve birbirleri ile olan bu sorunları yüzünden çocuklarının hem pgibolojilerini bozmaları hem de onlara vakit ayıramamaları..

Bazen maddi nedenler.. Bazen sağlıksal sorunlar.. Ölümler..

Her neyse.. Anne baba şevkati desteğinden uzak büyüyen bir çocuk.. Asla hayata tam anlamıyla adapte olamıyor maalesef..

içimde kendime verdiğim bu konferansı aniden bitiriyorum ve içeri geçiyorum..

--spoiler--
---
--spoiler--

Attığım her adım beni biraz daha kapağı tozlu o eski defterlerime zütürüyor.. Kapalı sayfalar attığım adımların rüzgarlarında uçuşuyor bir bir düzensizce savruluyor.. Buse Nereye gidiyorsun ? diye soruyor.. Burası mı senin eski mahallen ?
Evet diyorum Burada büyüdüm ben
Birkaç adımlık sessizlikten sonra tekrar soruyor.. Peki neden buradasın ?
Bilmiyorum diyorum.. Gelmem gerektiğini hissettim
içimdeki ses Ben öyle birşey hissetmedim diyor Buseye.. Buse ona baktıktan sonra bana geri dönüyor. Gidelim buradan ne olur gidelim diyor.. içimdeki ben cevap veriyor Dinlemez seni

Susuyorum.. Ve devam ediyorum..
Bir his karmaşası içinde boğuluyorum.. Eskim ile yenim karışıyor, ortaya bulanık karmaşık saçma sapan bir sonuç çıkıyor.. Taptaze meyveler ile kurtlu kokuşmuş meyveler bir arada şimdi.. Onlar da artık kurtlu.. Radyasyon gibi burada kapattığım günlerim buraya gelince tekrar beni esir ediyor kendine.. Değişen benliğim eskisine dönüyor adeta..

O taksimde gördüğüm zavallı çocukların bana hattırlattığı çocukluğum beni buraya getirdi.. Kendi zavallılığımla yüzleşmek için geldim buraya.. Evet.. Herşeyi birbir hatırlıyorum.. O zaman hissettiğim paslı hislerim şimdi taptaze içimde..

Merdivenleri bir bir çıkıp bizim kata geldiğimde kapının önünde duruyorum.. Sonra kapıyı açıyorum ve içeri giriyorum.. içeri attığım ilk adımdan sonra şöyle bir tur atıyor gözlerim içeriye.. Biraz durup bakındıktan sonra odaları birbir geziyorum.. Bu gezinti bitince de koltuğa oturup bir sigara yakıyorum..

Mazimde yaptığım eski gezimin tozları ayağımdayken geleceğim aklıma geliyor.. Peki şimdi ne yapmalıyım.. Düşünürken bir ara önce Buse sonra da Gökhan geliyor aklıma.. Birkaç gündür aklıma gelmeyen şu cinayet meselesi tazeleniyor bir güzel.. Aaa!! diyorum kendi kendime evet.. Polisler beni arıyordu.. Buraya herşeyin sonunu çizmek için gelmiştim.. Bu işten kurtuluşum yoktu ve burada birkaç günlük tatilden sonra birşeyler yapmak için gelmiştim..

Evet.. Herşey benim için o şehirde bitmişti.. Buraya hayatımın hesabını yine hayattan almak için gelmiştim.. Bana hiç gülmeyen hayatı hüngür hüngür ağlatmaya gelmiştim.. Benimle dalga geçen hayata hesabını sormak için..

Sonra içimdeki çocukluğumun zavallılığı geliyor.. Bilmem kaçıncı kez bu ama herşeyin sebebinin beni küçükken terk eden ailem olduğunu tekrar idrak ediveriyorum o an.. Peki ne yapmalıyım ??
Nasıl olsa ben bir ölüyüm .. Bana herşey serbest.. Ne yapmalıyım.. Onları mı öldürmeliyim ??

Ailemi öldürme düşüncesi mantıklı gelse de bunun çok ufak ve bencilce bir hamle olduğu ortada.. Daha etkileyici bir final bulmalıyım.. Haberlere çıkacağım bir kere.. Ailesini öldüren sorunlu bir kişi olarak anılmak ve birkaç gün sonra unutulup gitmek istemiyorum.. Hayatımda hiçbir zaman büyük tutmadığım rolümü ilk ve son defa yüksek tutmam gerektiğini hissediyorum..

Birilerini cezalandırmak istiyorum.. Nefretimi hakeden birilerine saçmak istiyorum.. Olay çıkarmak. Haketmediğim bir yok oluştayken hakeden birilerini yoketmek istiyorum..

Durup bir sigara yakıyorum.. Evin balkonuna çıkıyorum.. Balkondan mahallenin manzarasını izliyorum ve sigarama yumuluyorum.. Biraz rahatlayınca sakinleşip balkondaki sandalyeye oturuyorum ve yoldan geçen insanları izliyorum..

Sokakta gördüğüm bir çocuk sonrası aklım yine istiklaldeki o çocuklara gidiyor.. Sigaramdan bir fırt daha aldıktan sonra aklıma birşeyler geliyor.. Tasarılar yapmaya başlıyorum.. Parlak bir fikir buluyorum.. Birkaç dakika bu fikrin mantıklı olup olmadığını düşünüryorum..
Aklıma benim durumumda olan şuanki çocuklar için birşeyler yapma fikri geliyor.. Yani şuan çocuk olup ailelerinin gibtir edip hayatlarını kararttığı ve sonsuza kadar yaralı olacak gelecekte benim gibi olacak çocuklar geliyor..

Düşünmeliyim.. Bu fikir üzerinde düşünmeliyim.. ince planlar yapmalıyım..