sonunda bitirdigim eserim b o ş l u k t a

Ölüm gerçekten hastanelerde çok daha derinden hissedilecek bir duygu.. Yaşam ile ölüm arasındaki o ince çizginin burada ne kadar ince oldugunu algılayabiliyorsunuz.. Hayat hiç olmadığı kadar basitleşiyor burada.. O gecenin karanlığında her gün önünüzden siyah torbalar içinde bedenler geçerken hissettiğiniz tek şey bir gün sizin de o torbada olacağınız oluyor. Herkes bir gün öleceğini bilir ama buradaki gibi bu gerçeğin yüzünüze hunharca vurulması bambaşka birşey. Hayalgücünüzde canlandırdığınız birşeyin gerçekleştiği zaman kurduğunuz hayal ile gerçeği arasındaki fark gibi bildiğiniz ölüm ile burada şahit olduğunuz ölüm..

Hatta morga girmelisiniz.. O dolaplara istiflenmiş ölüleri hissetmeli, cesetler kokmasın diye buz gibi soğutulmuş odada ölümün soğukluğunu teninizde algılamalısınız.. Hasta yakınlarının sohbetlerine kulak misafiri olmalısınız..
Kendi hastalarından durumu daha kötü olan hasta yakınlarıyla edilen muhabbetin verdiği acımasız teselliye tanıklık etmelisiniz.. Yaşlı bir adamın ya da kadının ardından evlatlarının 3 kuruş miras için daha hastanenin içinde başlattıkları gruplaşmaları görmelisiniz..

Ağlayan anne babaları görmelisiniz.. Bebeklerinin çocuklarının ardından döktükleri gözyaşlarına tanıklık etmelisiniz.. O çocukları ile kurdukları mutlu güzel günlerin hayallerinin bir bir göz pınarlarından nasıl damladığını görmelisiniz... Bir annenin en zor anını, o koca adamın ağlayışını görmelisiniz..
1 hafta önce o çocuklarıyla acil servise ordan da yoğun bakıma geçen o aileden bir kişinin ayrılışını hissetmeli 3 kişi girdikleri bu beton yığınından 2 kişi nasıl çıktıklarını görmelisiniz..

Hastanenin ruh ve sinir hastalıklarına bağlı yatakhanesinden gelen sesleri size anlatamam.. Kapıları paslı zincirlerle kilitli bu koğuşta kalan rahatsız insanların çığlıklarını duymalısınız.. 2 gün önce bir sedyeyle hemşirelerin koşuşturmacası içinde yoğun bakıma girerken gözgöze geldiğiniz o adamın 2 gün sonra aynı sedye ile morga zütürülüşüne tanıklık etmelisiniz.. O adamın yoğun bakım servisine koş koş ile zütürülürken hemşirenin elinde sallanan serumunu o ölünce yarısı dolu şekilde gidip orada görmelisiniz..

Gece hastaneyi gerçekten çok seviyordum. O bomboş kapkaranlık koridorlarını, içeride cılız bir ışığın yandığı kilitli kapıların ardındaki servislerini, buz gibi bahçesini.. Çıkışa yaklaştıkça rahatladığınız içerisine girdikçe ise içinizi saran ürpertiye esir olduğunuz bu hastaneyi seviyordum. Morgdaki ölü bedenlerin ruhlarını karanlık bomboş ve sessiz koridorlarda hissediyordum. Açık camdan esen rüzgarın fısıldadığı ölümü hissediyordum. Sedyeyle yanımdan geçen o yarı ölü insanlarla gecenin saat 4ünde gözgöze gelmek.. Size hissettiklerimi anlatamam..

Peçetelikleri yenile, tuvalet kağıtlarını yenile lavaboları sil, sabunlukları kontrol et, tuvaletleri temizle, yerlere paspas at.. Fakat iş genelde kısa sürüyordu.. Sabah vardiyasındaki temizlik elemanları bütün işi hallediyorlar ve hastaneyi neredeyse pırıl pırıl olarak bize teslim ediyorlardı.

Gece zaten poliklinikler kapalı oluyordu. Sadece klinikler açık oluyordu ama çoğu klinik acil durumlar dışında boş oluyordu. Çocuk kliniği ve ortopedi kliniği gece çalıştığı söylenebilecek kliniklerdendi. Acil servis, yoğun bakım, ameliyathane için ise aynı şeyleri söylemek mümkün değildi. Bu servisler ise asıl gece çalışıyordu.

reserved bi ara okurum

http://images.habervitrin...er/300x180/ceset_morg.jpg

Ertesi gün gündüz vardiyasının bitmesine bir iki saat kala hastaneye gidip personel amiriyle görüştüm. Gece vardiyasında çalışmak istiyordum. Pozisyonumu da yoğun bakım ünitesinden sorumlu olarak seçtim. Amirden iş kıyafetlerimi alıp personel odasında giydim ve işime o gün resmen başlamış oldum.

blogda da yaz bunları

Gökhana durumu anlattım. Seve seve yardımcı olacağını ve istediğim işin 2 güne hazır olacağından emin olmamı söyledi. Birşeylerle uğraşmam hayata bağlanmam belli ki onu mutlu etmişti.

Gerçekten de Gökhanın dediği gibi oldu. 2 gün sonra bizzat beni arayıp yanlarına gittiğimde yaptığım iş başvurusunun kabul edildiğini söylediler. Gelip çalışmamdan mutluluk duyacaklarını ve o iş başvurusunda yaptıkları küstahlıktan dolayı pişman olduklarından ve o küstahlığı yapan insan kaynaklarındaki elemanların işlerine son verildiğinden bahsettiler.. Belli ki Gökhanın babasının direk şirketin müdürüyle yani şuan benle konuşan kişiyle görüşmesinin bir eseriydi bu konuşma. Memurun işine son verilmesi her ne kadar canımı sıksa da yapabileceğim birşey yoktu.

Telefonda görüştüğüm kişi yani temizlik firmasının genel müdürü, son olarak istediğim zaman hastaneye gidip ordaki ekip amiriyle görüşerek istediğim saat aralığını belirtip işe başlayabileceğimi söyledi ve iyi dilekleriyle telefonu kapattı.

Hevesim kursağımda kalmıştı. Yapacak birşey yoktu. Eve geri döndüm fakat o işi çok istemiştim aklımdaydı. Sonra okuldan eve gökhan geldi ve Gökhanın gelmesiyle aklıma bir anda onun bu şehirdeki statüsü geldi. Babasının vali danışmanı olduğunu ve ilde sözü geçen otorite sahibi birisi olduğunu zaten biliyordum. Belki gökhanın babasının torpiliyle bu basit temizlik işçiliği işi olabilirdi. Makam mevki istemiyordum sonuçta. Sadece basit bir temizlik işçiliğiydi istediğim iş..

Bir yandan düşüncelerin içinde boğulurken bir yandan da şartların ve hastane ortdıbının benim için ne kadar elverişli olduğunu düşünmeye başlamıştım. 7/24 hareket halinde olan e ortamın beni cezbeden bir atmosferi vardı. işe girmem için belki kalifiye temizlik elemanı, güvenlikçi ya da hastabakıcı olabilirdim. Uykusuzluğumu değerlendirebileceğim ve kafa dağıtıp farklı şeylere odaklanabileceğim bir yerdi bu hastane.

Tedavi işlemlerim bittikten ve eve döndükten sonra hastane işine girmemin çok iyi olacağına karar verdim ve iyleşme sürecimin bitiminden sonra yani o geceden 3 hafta sonra işe başvurdum. Güvenlikçilik doluydu ve zahmetli ve sorumluluk isteyen hastabakıcılığa da sıcak bakmadım. Hastanenin temizlik işlerini yapan taşeron şirketin merkezine gidip hastanede temizlik elemanı olarak işe başlamak istediğimi söylesem de elemana ihtiyaçlarının olmadığını söylediler.

Bu işlemler yapılırken benim aklım içinde bulunduğumuz acil servisteydi. Bir yandan tedavi olurken bir yandan ise etrafımdaki diğer hastalara bakıyordum. Etrafta koşuşturan nöbetçi hemşirelere ve doktorlara bakıyor, hastanenin o ilaç kokan havasını içime çekerken içinde bulunduğum bu farklı ortamı sevmeye başlıyordum. Hastaneler.. Gecesi ayrı gündüzü ayrı olan, insanların bilinçaltında kötü hisler çağrıştıran yerler.. Sevdikleriyle çocuklarıyla arkadaşlarıyla son durakları burası olan insanlar.. Sessiz soluksuz son vedalar..

Kiminin gözyaşı damlar o soğuk koridorların fayansına kiminin kanı .. Kaç kişinin feryadını hıçkırıklarını dinledi acaba bu duvarlar ? Kaç kişi şu koridordaki koltuklarda otoparktaki arabasında uyumaya çalıştı uyuyamadı.. Acaba kaç ceset taşındı şu sedyedelerde.. Yaşlısı gençi bebeği.. Kaç hayal kaç hayat yarım kaldı..

Gökhan iyi ki ısrar etmişti çünkü kanama durmuyordu.. Ve sızısını alkolün etkisi geçtikçe daha da şiddetli hissediyordum. Acile vardığımızda bezi sıksanız kanlar sıkılmış sünger gibi akacak seviyedeydi. Sonra doktorlar hemşireler falan.. Röntgen çekildi. Kontroller yapıldı. Bıçak şans eseri (!) herhangi bir sinire ya da kemiğe denk gelmemiş sadece bir damarı sıyırmıştı. Kanama durdurulup ortasında yara bulunan zavallı elime iki taraftan dikiş atıldı. Dikişler atılmadan önce baya bir morfin verildiğini hatırlıyorum. Dikişlerin atma ve kanamanın yeniden başlama ihtimaline karşı, dikme işlemi bittikten sonra elimin komple sargı beziyle sarıldığını hatırlıyorum sonra.

lan olum pdf linki falan verseydin burdanmı okucaz amk

bu başlık 200 sayfa olsun zütümü tahire gibtiricem

--spoiler--
olm ben bunu 4 yıldır yazıyorum.. defalarca kağıtlara yazıp şansızlık eseri kağıtları kaybettim.. bilgisayara kaydedememiştim.. tekrar tekrar sıfırdan başladım yazmaya.. aynı hikayeyi.. lütfen lan azıcık bakın amk çok ilgi çekici bi eser insan eserine güvenmese onu sevmese bu kadar 4 yıl yazmaya uğraşmaz heralde amk..
--spoiler--

Yorgun bedenime bakmayı kesip sol tarafımda duran meydan manzaralı pencereye geçtim. Sigaramın kafamdaki düşüncelerle birlikte duman olan yarısını boşverip diğer yarısının keyfini çıkarmaya çalışıyordum. Çakırkeyiftim. Bitik sigaramı camdan bütün herşeye olan öfkemi kusarcasına fırlattım ve yatağa uzandım.
Kısa düşünceler ve geçmişin zihine kazıdığı bir kaç ölümsüz zihin fotografına gözgezdirerek uykuya daldım o gece..

Bir gece odamda viski sigara haplarla haşır neşir olurken, viskinin yanına aldığım bir kaç elmayı doğramaya uğraşma esnasında elime sapladığım o bıçak adeta hayatıma yön verdi. Adeta saplanmanın acısıyla bir anda ayılıvermiştim. Acıdan refleks attığım nidayla Gökhan odama dalıvermişti. Arkasından da Gökhanın tek gecelik aciz etparçası. Elimin ortasından saplanıp arkasından çıkan bıçağı gördü ve ayyy naptın sen!! diyerek gözlerini kapatmıştı. Kanama da pek duracak gibi değildi. Gökhan naptım olum sen ? dedi. Kendi kendime bilerek yaptığımı sanıyordu çünkü ruh halimi iyi biliyordu. ''Ne biliyim amk, Bi anda oldu .. Napıcaz lan şimdi dedim.. Kız oradan birkaç pamuk falan getirmişti. Onların gözü önünde çağı tutup elimden çıkardım bir anda.. Sonra kızın elindeki malzemelerle pansumanımsı birşeyler yapıp gökhanın ısrarıyla arabaya atladık. Kız evde kalmıştı. Şu an en iyi hatırladığım o kızın bıçağı çıkardıktan sonra bana buz gibi bakışıydı..

Fakat sıkıntı da burda başlıyordu. Etrafımdaki insanlar basit tatların kölesi olmuş sahte insanlarken benim düşlediğim tertemiz hayaller gerçekleşmekten hep uzaklarda kalıyordu. Bu buhrandan çıkmak istedikçe batmıştım yıllarca.. Her gece çığlıklar atsam da 'o'nla yollarımız kesişmemişti bugüne kadar.
Bir idea bir hayal için bazen kendimi yapayalnız bıraktığımı ve bundan dolayı bu halde olduğumu düşünüp bazen kendi fitilimi kendim yaktığımı düşünüp kendimi aptal yerine koysam da ben buydum. Dışardaki insanların o aşk dedikleri o sahte beden sevgilerini o çift taraflı menfaat ilişkilerini gördükçe ve bildikçe onun tıpkı ben gibi masumluğunu ve temizliğini hayal edip mutlu oluyordum.

Çünkü benim aradığım şey o zevk değildi. Kendimi bilmem ve iyi tanımam bana bu zorlu yolda çok büyük yardımcı oldu diyebilirim. Biliyordum ki ben yapayalnız bugünlere gelmiştim. Hayat benim için çok erken başlamıştı ve ben çok erken yorulmuştum. Gülmekten eğlenmekten çok erken vazgeçmek zorunda kalmıştım. Omzuma yüklenen ağır ruhani yükü bir çocuğun kaldırması imkansızdı ve o yük kalkmak zorundaydı. Size söylediğim gibi hepimiz hayat rüzgarında emin olun aynı boyutta birer yaprağız ve o rüzgar bizi nereye sürüklerse oraya gidiyoruz. Şartlar sizin nasıl olmanızı gerektiriyorsa öyle oluyorsunuz. Benim aradığım kişi aynı rüzgarda benim gibi çok uzaklara savrulmuş o kişiydi. Beni ancak o anlayabilirdi ve ben kendimi ancak ona anlatabilirdim. Hayatı benim gibi algılamayan birisini sevmem zaten imkansızdı. Dış güzellik, çekicilik şirinlik aklınıza gelebilecek tüm fiziksel artılar.. Bana ne ki bunlardan.. Ben biliyorum ki onun yanında yine yalnızım.. Yalnızlık sadece demek değil ki yanınızda somut olarak bir insanın olmaması.. Yalnızlık pek ala yanınızda somut olarak birisi olmasa da onun ruhunu soyut olarak yanınızda düşleyerek de hissetmeyeceğiniz bir duygu.