sonunda bitirdigim eserim b o ş l u k t a

h
ı
m
m
m

Köprüyü geçtikten sonra bir 20 dakika daha yolculuk yapıp semtimize geliyoruz.. Aracı tenha bir yere çekiyorum.. Buseye evin anahtarını veriyorum. Çocuklarla beraber daireye çıkmasını çocukları içeri yerleştirip tekrar aşşağı gelmesini istiyorum.. O çocuklarla beraber giriş kapısından gözden kaybolunca ben de arkadaki iki tane öğretmeni torpidodaki kolonya ve tokat yardımıyla uyandırmaya çalışıyorum.. Sonra buse yukardan geri geliyor.. O da diğer hocayı tokatlıyor.. Koklattığım kolonya ve kolonyalı elimle attığım tokatlar işe yarıyor , hocalar açtıkları gözlerle önce şaşırıyor sonra uykuya dalmadan hemen önce olanları hatırlayıp gözleri fal taşı gibi açılıyor. Hemen ağzını kapatıyor ve belimdeki tabancayı çıkarıyorum..

Bak hoca, diyorum ..seninle ya da bu kimsesiz gariban çocuklarla bir işimiz yok.. Size şerefim üzerine yemin ediyorum buradan sağasaglim kurtulacaksınız.. Birkaç gün sizi misafir edeceğiz.. işimiz bitince de dediğim gibi sağa sağlim sizi uğurlayacağız.. Eğer bir numara yapmaya işi berbat etmeye çalışırsan kafanın ortasına mermiyi yersin.. Benim için hiç sıkıntı olmaz.. Anladın mı ?

Buse konuşmasını bitirince dikiz aynasından çocuklara tekrar bakıyorum.. Busenin konuşmasıyla biraz rahatlamış olsalar da hala tedirgin duruyorlar.. Güvensizlik duyuyorlar..

Sonra buse kendini tanıtıyor ve aralarına karışmaya çalışıyor.. Çocuklar dünyanın heryerinde olduğu gibi masum.. Hemen olmasa da ısınıveriyorlar ona.. Sohbet ediyorlar ama dibimde çalan radyodan ne konuştuklarını pek seçemiyorum.. Köprüden geçerken beraber gülüşüp Boğaz manzarasını camlara doluşarak izliyorlar Buseyle.. Dikiz aynasından gözümü alıp ben de takip ettiğim şeridin durumunu kontrol ederek de olsa kaçamak bakışlarla boğazı izliyorum son kez..

--spoiler--
---
--spoiler--

Aracı olabildiğince otoyola sokmamaya ve dikkat çekmemeye çalışsam da bu pek mümkün olmuyor ve otoyoldan başka yol olmadığı için mecburen çıkmak zorunda kalıyoruz.. Şuan evimizden epey bir uzaktayız ama oraya hareket halindeyiz. Bugüne dek hiç minibüs kullanmamıştım ama sürüşünün zevkli olduğunu bile söyleyebilirim.. Arkadaki minik misafirlerimiz için dün gece hazırladığım çocuk şarkıları cdsini arabadan yanıma almayı unuttuğum için şuan bir hit müzik radyosunu dinlemekteyiz.. Ama dikiz aynasından görebildiğim kadarıyla çocuklar başlarındaki öğretmenlerinin şuan baygın halde ön tarafta yatmakta olduğunu bildiklerinden tedirgin bir şekilde koltuklarında etrafa bakınıyor ve ne olduğunu çözmeye çalışıyor.

ve hocalarını Silahın kabzesiyle vurarak az önce bayıltan Buse tekrar konuşuyor..
Çocuklar korkmanıza gerek yok.. Sizin için bir gezi düzenledik fakat hocalarınız sizi yurda geri zütürmekte ısrar edince bunu yapmak zorunda kaldım.. Uyandıklarında hocalarınzla beraber olacaksınız.. Hepinizi seviyoruz.. Ve bu etkinlik sizin için..

--spoiler--

--spoiler--

@387 sen yetkili kişi misin

Evlenecek miydik ?' diyor.. Yaşlı gözleriyle acı acı gülümsemeye çalışıyor.. Sonra söylediği sözlerin de gayet acı olduğunu farkediyor.. irkiliyor.. içi rahatlasın diye çocuk taklidi yapmaya devam ediyorum onun gibi Evlenecektik tabi ya napacaktık diyorum.. Sen benle evlenmez miydin yoksa ? Bilmem ki diyor.. Gülümsüyor yine..

Birkaç dakika böyle sohbet ettikten sonra diğer semtteki çocuk yuvasının önüne geliyoruz.. Aracı ilerde bulduğum park yerine güç bela soktuktan sonra arka koltuktaki sahte dersane evraklarını ve dersane hocası kimliklerimizi alıp binaya doğru yürüyoruz..

Buse unuttun galiba.. Biz oradan kaçtık fakat polis beni yakalamasın diye kaçtık.. Burası ayrı bir ülke ya da eyalet değil.. Burada da aranıyorum.. Geçmişimizi ilk tanıştığımızda bırakmıştık.. Fakat ben bu olayın bir cinayet olduğunu bilmiyordum.. Tesadüfen ya da traji komik bir yoldan bir ölüm sanıyordum.. Geçmişi unutmuştuk.. Unuttum da.. Eski zavallılar değiliz.. Güçsüz suskun ağlak insanlar değiliz.. Fakat bunun geçmişle alakası yok.. Bu cinayet üstüme kalmasaydı bunu sen de biliyorsun hayatımızı yaşayacaktık ikimiz.. Evlenecektik.. Çocuklarımız olacaktı.. Senle beraber ölecektik anlıyorsun değil mi ??

Ağzımdan birşeyler kaçırıyorum.. Ama o farketmiyor..

acık okudum kardeşim konun nasıldır ne kadar güzeldir, mükemmel kurgulamış olsan bile 3. sınıf bir yazı olmuş. Kötü anlamda söylemiyorum, ben yazmaya çalışıp yazamayan biriyim başarılarının devdıbını diliyorum.

Ve bu yapacağım şey için benim içim gayet rahat.. biliyorum ürküyorsun hatta şuan benden korkuyor bile olabilirsin ama ben gayet rahatım ve kendimi gayet masum hissediyorum..

Semtin karmakarışık trafiğinden çıkıp bölünmüş yola girince iki saniyede bir yola bakmak ve konuşmamı bölmekten kurtuluyorum.. Daha rahatım şuan..

O minicik çocukların umursamaz aileleri için mi üzülecek kaygılanacağım ?? O zavallı çocukların şimdiden gibilmiş hayatları nolucak peki ?? Ben bundan nefret ediyorum tamam mı ?? Nefretimi göstermek istiyorum.. O çocuklar güçsüz ama ben güçlüyüm.. Anlıyor musun ??

Buse ağlamaya başlıyor.. Bir sigara yakıyor..

Geçmişimizden kurtulduk sanmıştım diyor..Bu şehre kaçıp geldiğimizi herşeyi arkamızdan bıraktığımızı sanmıştım..

Yanyana sessiz sessiz yürürken Buse bugün tahminen ikiyüz kez sorduğu soruyu tekrar soruyor.. Emin misin Mesut bu işten ?? Gözleri ilk sefer soruşundaki tedirginliğini hala koruyor ve ona yansıtmasam da bu beni kızdırmaya başlıyor.

Susuyorum.. Sokağı dönüyoruz ve aracın yanına varıyoruz.. Eminim !! diyorum.. Tekrar eminim. Arabaya biniyoruz.. Kontağı çevirip arabayı çalıştırıyorum.. Kapılar kapanınca dışarının gürültüsü yalıtılıyor ve içerde gerekli bir sessizlik oluyor.. Bunu sana kaç defa söyledim..Eminim Buse bu yapmamın en mantıklı doğru olanı.. Bu durumda yapabileceğim en güzel şey bu.. Bir yandan aracı sürüyor bir yandan da Buseye gece yaptığım açıklamamın tekrar bir benzerini yapıyorum.. Anlıyorsun beni biliyorum ama yine de tedirginsin.. Çünkü soyunduğumuz iş baya baya ve baya büyük.. Ama ben bunu yapmak istiyorum.. Bu işi yapsam da yapmasam da birkaç hafta içinde yakalanacağım muhtemelen ve polis beni yakaladığında yıllarca hapise atacak.. Anlıyorsun değil mi ?? Benim için hayat bitti ?? .. Aklanmam da mümkün değil.. ''

--spoiler--
---
--spoiler--

Buseyle beraber caddede hızlı adımlarla arabamızı parkettiğimiz yere doğru yürüyoruz.. Öğlen vaktine rastgeldiğimiz için cadde kalabalık, her zamanki gibi insanlar yine biryerlere birşeylere koşuşturuyorlar. Hava gayet açık ve sıcak sayılabilecek derecede..

Bu hiçbiryerini bilmediğim ve daha önce hiç gelmediğim semte geliş amacımı bitirmiş ve görüşeceğim diğer yere doğru yol almak için hareket halindeyim.. Aracı birkaç sokak ileriye parkettiğim için şuanlık yürümek ve az arkamda kalan büfeden aldığım sosisli sandiviçimi yemekten başka yapacak birşeyim yok..

Birilerini cezalandırmak istiyorum.. Nefretimi hakeden birilerine saçmak istiyorum.. Olay çıkarmak. Haketmediğim bir yok oluştayken hakeden birilerini yoketmek istiyorum..

Durup bir sigara yakıyorum.. Evin balkonuna çıkıyorum.. Balkondan mahallenin manzarasını izliyorum ve sigarama yumuluyorum.. Biraz rahatlayınca sakinleşip balkondaki sandalyeye oturuyorum ve yoldan geçen insanları izliyorum..

Sokakta gördüğüm bir çocuk sonrası aklım yine istiklaldeki o çocuklara gidiyor.. Sigaramdan bir fırt daha aldıktan sonra aklıma birşeyler geliyor.. Tasarılar yapmaya başlıyorum.. Parlak bir fikir buluyorum.. Birkaç dakika bu fikrin mantıklı olup olmadığını düşünüryorum..
Aklıma benim durumumda olan şuanki çocuklar için birşeyler yapma fikri geliyor.. Yani şuan çocuk olup ailelerinin gibtir edip hayatlarını kararttığı ve sonsuza kadar yaralı olacak gelecekte benim gibi olacak çocuklar geliyor..

Düşünmeliyim.. Bu fikir üzerinde düşünmeliyim.. ince planlar yapmalıyım..

Evet.. Herşey benim için o şehirde bitmişti.. Buraya hayatımın hesabını yine hayattan almak için gelmiştim.. Bana hiç gülmeyen hayatı hüngür hüngür ağlatmaya gelmiştim.. Benimle dalga geçen hayata hesabını sormak için..

Sonra içimdeki çocukluğumun zavallılığı geliyor.. Bilmem kaçıncı kez bu ama herşeyin sebebinin beni küçükken terk eden ailem olduğunu tekrar idrak ediveriyorum o an.. Peki ne yapmalıyım ??
Nasıl olsa ben bir ölüyüm .. Bana herşey serbest.. Ne yapmalıyım.. Onları mı öldürmeliyim ??

Ailemi öldürme düşüncesi mantıklı gelse de bunun çok ufak ve bencilce bir hamle olduğu ortada.. Daha etkileyici bir final bulmalıyım.. Haberlere çıkacağım bir kere.. Ailesini öldüren sorunlu bir kişi olarak anılmak ve birkaç gün sonra unutulup gitmek istemiyorum.. Hayatımda hiçbir zaman büyük tutmadığım rolümü ilk ve son defa yüksek tutmam gerektiğini hissediyorum..

Merdivenleri bir bir çıkıp bizim kata geldiğimde kapının önünde duruyorum.. Sonra kapıyı açıyorum ve içeri giriyorum.. içeri attığım ilk adımdan sonra şöyle bir tur atıyor gözlerim içeriye.. Biraz durup bakındıktan sonra odaları birbir geziyorum.. Bu gezinti bitince de koltuğa oturup bir sigara yakıyorum..

Mazimde yaptığım eski gezimin tozları ayağımdayken geleceğim aklıma geliyor.. Peki şimdi ne yapmalıyım.. Düşünürken bir ara önce Buse sonra da Gökhan geliyor aklıma.. Birkaç gündür aklıma gelmeyen şu cinayet meselesi tazeleniyor bir güzel.. Aaa!! diyorum kendi kendime evet.. Polisler beni arıyordu.. Buraya herşeyin sonunu çizmek için gelmiştim.. Bu işten kurtuluşum yoktu ve burada birkaç günlük tatilden sonra birşeyler yapmak için gelmiştim..

Susuyorum.. Ve devam ediyorum..
Bir his karmaşası içinde boğuluyorum.. Eskim ile yenim karışıyor, ortaya bulanık karmaşık saçma sapan bir sonuç çıkıyor.. Taptaze meyveler ile kurtlu kokuşmuş meyveler bir arada şimdi.. Onlar da artık kurtlu.. Radyasyon gibi burada kapattığım günlerim buraya gelince tekrar beni esir ediyor kendine.. Değişen benliğim eskisine dönüyor adeta..

O taksimde gördüğüm zavallı çocukların bana hattırlattığı çocukluğum beni buraya getirdi.. Kendi zavallılığımla yüzleşmek için geldim buraya.. Evet.. Herşeyi birbir hatırlıyorum.. O zaman hissettiğim paslı hislerim şimdi taptaze içimde..

--spoiler--
---
--spoiler--

Attığım her adım beni biraz daha kapağı tozlu o eski defterlerime zütürüyor.. Kapalı sayfalar attığım adımların rüzgarlarında uçuşuyor bir bir düzensizce savruluyor.. Buse Nereye gidiyorsun ? diye soruyor.. Burası mı senin eski mahallen ?
Evet diyorum Burada büyüdüm ben
Birkaç adımlık sessizlikten sonra tekrar soruyor.. Peki neden buradasın ?
Bilmiyorum diyorum.. Gelmem gerektiğini hissettim
içimdeki ses Ben öyle birşey hissetmedim diyor Buseye.. Buse ona baktıktan sonra bana geri dönüyor. Gidelim buradan ne olur gidelim diyor.. içimdeki ben cevap veriyor Dinlemez seni

Aile içinde anne ile babanın ayrılması ya da beraber olsalar da ruhen ayrı olmaları sürekli kavga etmeleri birbirlerini sevmemeleri ve birbirleri ile olan bu sorunları yüzünden çocuklarının hem pgibolojilerini bozmaları hem de onlara vakit ayıramamaları..

Bazen maddi nedenler.. Bazen sağlıksal sorunlar.. Ölümler..

Her neyse.. Anne baba şevkati desteğinden uzak büyüyen bir çocuk.. Asla hayata tam anlamıyla adapte olamıyor maalesef..

içimde kendime verdiğim bu konferansı aniden bitiriyorum ve içeri geçiyorum..

Tüm insanlardan daha fazla çabalamak zorunda kalıyorsun en baştan.. Daha güçlü olmak zorunda kalıyorsun daha fazla yoruluyorsun daha fazla üzülüyorsun.. Herşey karşındaki insanlardan daha zor..
Yeniksin..

Neden yeniksin ? Ailen yok.. Ailesizlik demek ailenin illaki fiziksel olarak olmaması değil elbette . Ruhsal olarak da olmamasını sayılabilir.. Annenin ya da babanın seni umursaması sevmemesi ilgilenmemesi durumu.. Genelde şartlar gereği olur bu durum.. Baba çalışır gece de içer ya da başka bi meşgalesi vardır çocugundan önemli.. Anne de buna bağlı olarak sabah ev işleri akşam ise tv başka birşey..

Bir nefes daha alıyorum ve midem biraz daha yanıyor.. Biraz daha düşünüyorum onları.. Daha çocukken kaybetmek ne acı diyorum kendi kendime.. Sonra kendim cevap veriyorum kendime.. Evet öyle, bu duyguyu tattım ben .. Küçükken
O çocukların durumu bana beni hatırlatıyor.. içimdeki bütün hisler tekrardan ortaya çıkıyor.. Ve hayattan tekrardan tiksinmeye başlıyorum birden.. Sigaranın közü daha büyük şimdi..
Hayata yenik başlamak ve hayatın boyunca o yenilgiyi beraberliğe çevirmeye çalışmaktan daha beter ne olabilir ki.. Galip başlayanları gibtir etttim.. Berabere başlayan insanları düşünüyorum.. Galip de gelseler berabere de bitirseler ya da yenilseler de sonuçta herşey kendi ellerinde.. Durumlar eşit..
Peki ya geriden gelmek ?? Sen durumu eşitlemeye çalışırken insanlar senin çabanın yarısıyla zafere gidiyorlar.. Bunu görüyorsun..