Annem ile babamın haftada en az 4 kere kavga ettiği bir evde büyümüştüm. Benimle ilgilenmekten çok birbirlerini boğazlamakla ilgiliydiler. Balıkesir de bir aile apartmanında oturuyorduk ve orta halli bir aileydik. Dedemin babama bıraktığı 2 ev ve babamın yaptırdığı Altınoluk' ta 1 yazlığımız vardı. Annem, babamın tarafını sevmezdi. Küçükken her sabah babaannemin yanına çıkıyorum diye beni döver ve karanlık kilere kilitlerdi. Buna rağmen inatçıydım ve her sabah oraya çıkardım. Annem; titiz ve takıntılı bir kadındı, kabul etmese de pgibolojik sorunları olan bir insandı. Gün içinde mutfakta en az 3 kere temizlik yapar ve bunun dışında sadece tv izlerdi. Babam ise sabah 8 den akşam 5 e kadar çalışır akşam eve geldiğinde yemek yer ve kahveye çıkardı. Anlayacağınız benimle ilgilenen kimse yoktu ve kendimi yetiştiriyordum. Çocukluğumu tek başıma geçirdiğim için olacaktı ki sinirli bir çocuk olarak büyümüştüm. Ama yaşıtlarıma göre daha farklıydım. Futbol ile ilgilenmezdim, insanları çok sevmez, her hareketlerinin altında bir şey arar ve onların düşünce yapılarını kavramaya çalışırdım. Kin tutan ve hiç bir yanlışı unutmazdım. Takıntılı bir insandım ve istediğime ulaşmak için her şeyi yapardım. Yinede gözlemlerimin sonucunda insanların birbirine bağlı olduklarını kavrayıp onlarla arkadaşlık kuruyordum ve onları kendi hayatımın içinde şekillendirip zihinlerine girerek istediğim yönde yönlendiriyordum. Bu konu da hiçbir zaman zorlanmadım çünkü insanları manipüle etmek çok kolaydı. iyi bir dinleyici olduğum için onların sevdiği, nefret ettiği, korktuğu şeyleri öğreniyor ve onlara karşı bunları kullanıyordum ve ne yalan söyleyeyim insanların hikayaleri bende merak duygusu yaratıyor ve insanları dinlemek hoşuma gidiyordu. Özellikle de sıradan olmayan insanları. Geleneksel bir insan değildim daha çok hayatta yaşadığım şeyler doğrultusunda kendi kurallarını mantık çerçevesi içinde koyan bir insandım. Kısacası bu kokuşmuş insanlar tarafından çizilen etik çizgilerinin benim için önemi yoktu. Hayal gücüm genişti ve güzel sanatlar konusunda yetenekliydim özellikle de resim konusunda. Çocukluğumda diğerleri gibi futbol oynamak yerine 4 yıl yüzme ile uğraştım. Daha sonra hırçınlığımı atmam için beni kicktaksa yolladılar ve 3 sene kadar kicktaks yaptım. Tabiki de oraya gelen diğer öz güven sorunu olan yada öylesine giden bir tip değildim. Daha çok sporun felsefesini öğrenmekle ilgiliydim. Orada kendi öfkesini bastırabilen bir insandan daha tehlikelisinin olmadığını öğrendim ve hayatımda öfke konusunda büyük bir değişikliğe gittim. Artık insanlara pgibolojik olarak zarar vermenin fiziksel olarak zarar vermekten daha derin yaralar açtığını biliyor ve ona göre davranıyordum.