1 kişi bile olsa iyidir . anca burada anlatıyorum.
---
Üst komşunun bin çocuğu geliyordu onla takılıyorduk falan. Anneannem ve annemi çok özlüyordum, günler stabil geçiyordu. Birgün evde dolanırken bu işlere aileme falan çok bozuldum AMK (amerikanvari bir tavırla) kapıya tekme attım çatladı biraz. Neyse haftasonu geldi dedemler geldi. ilk gün farketmedi, öbür sabah gideceklerdi . okula diye kalktığimda suratıma gelen bir tokat darbesi bende sok etkisi yarattı . bu yasima kadar fiske yememistim. Dedem beni iyi dövdü o gün. Babamlari falan dovdugunu duymuştum amcamlardan falan, ama inanmamistım. O gün çok ağladım sonra geçti. Bizim alt komşu enes abi çağırdı maç yapmaya bizim evden biraz ileride yıldız sitesi var, oraya gittik. Meğer oç beni kavgasına zütürmüş. Neyse girdim sorgulamadan aramızda iyi diye. Annesi dedemler haber vereceğini söylemişti (annesi de mac yapmaya gittik sanıyordu ) geldiğimde dedem babaannem alt komşu bizi kapıda karşıladı. AMK kimse dedemlere haber vermemiş, ozamanlar çocukları kaçırıp dilenci yaparlardı ondan korkmuşlar. Dedem eve çıkarıp falakaya yatırdı. O zamana kadar anldıbını bilmediğim dayak yöntemini sadece filmlerde görürdüm. Çok acitiyor beyler, falaka değil. Babamdan başkasının dövmesi. O an annemi o kadar çok özlediğini farkettim ki. Açıdan değil de üzüntüden ağlıyordum. Ben 6. Sınıfı da bitirdim. 7. Sınıfa geçmeden önce babam evlendi. Kafam karışıktı, anneminde babaminda düğününe şahit olmuştum. Ne kadar koydu bana bilseniz.

yaz panpa okuycam

Dinleyen?

yerimi alayım

(bkz: patientia mod kadrosundan çıkarılsın boykot)

(ONEMLi NOT: HAYAT HiKAYESi iCERiR. )
Susarak anlatmaya çalıştığımız şeyler ne kadar çok anasını gibeyim.
Küçükken çok anne baba sevgisinden ekgib kaldım. Şuan güzel sanatlardayim portre çizip satıyorum. Ama 1 kez olsun aile resmi Çizemedin lan. Ben anneannemin yaninda büyüdüm 12 yaşıma kadar annem o oldu. Babam zaten annemle ben 1 aylıkken ayrılmış, çocuk istemediğini söylemiş. Annem 7 yaşıma kadar bodrumda çalıştı. Hala o küçük aklimla annemin resmine bakıp agladigim zamanları hatırlıyorum. Gel gelelim o ekgibliği hissettirmemeye çalışan anneannem benim için melek gibiydi. Zaten babamı yılda 1 ay görüyordum oda ramazan ayında dedemlerin yanına gittiğimde. Bir keresinde 40 derece ateşten havale geçirmiştim, mahalledeki esnaf hastaneye zütürmüştü. Çok zordu be, her parka gittiğmde anne-babasiyla gezen çocuklar görürdüm anneanneme bakar aglardim. Oda ağlardı halime. Sonra okul başladı, ilk baslarda güzeldi. Zaten aligibtim yalnızlığa ilk günler hic aglamadim. Ama her veli toplantısı zamanı aglardim. Ne annem ne babam giderdi o veli toplantılarına , ilkokul-lise hayatım boyunca hep bos geçti. Ben gitgide buyuyordum anneannem ise dedemin ölümüyle dara girmişti. Emekli maaşıyla büyüme çağındaki erkek çocuğa bakmak zordu onun için hafta sonları annemi görür olmuştum zaten. Oda evlenmişti ben 8 yaşımdayken. 12 yasımda az da olsa büyüdüğümü zannettiğim için dedemlerin yanina gitmek istedim. Anneannem ne kadar "oğlum sonrasında basın çok ağrır" dese bile onu zora sokmak istemedim ve gittim. Artik yeni şehir yeni okul yeni arkadaşlar benim için hazırdı. Sadece ben değildim. Dedemler çiftçiydi her hafta bana 50 TL bırakıp köye giderlerdi. Yemek yapmayı ozamandan öğrendim.