kendimi bildim bileli hayatım boyunca hep çalışmak zorunda kaldım 24 yaşındayım bu yaşıma kadar kızlarla aram pek iyi olmadı çirkin bi insanda değilim bi kaç kızla yakınlaşma olmaya başlamıştı ki her seferinde babam orda bulundu buda beni daha çok içine kapanık bi insan haline getirdi. size kısacası babamdan bahsedeyim asabi agresif bi insandır başkasına kızdığında hıncını bizden ve kardeşimden çıkarır onun için dünyaya gelme amacımız sadece çalışmak nedense babamla pek fazla anlaşamam evde askeri kurallar işler beni çoğu zaman zor durumda bırakmıştır mesela arkadaslarımın yanında beni dövmesi hatta bi ara spor salonunda bir kız vardı akşam 10 gibi kış döneminde kızı yurduna bırakcaktım ama saolsun kızla daha yakınlaşamadan arkamda beliri verdi aşalar bi vaziyette ne yapıyorsun bu kızla diye sordu bende o esnada kızı daha bırakamadan kızın yanından ayrıldım.Özellikle lise son sınıfta meslek isesi okuduğum için staj var haftada 3 gün 2 gün okul 4 akşamda antreman 2 gün tatilim vardı ondada sanayide çalışmak zorunda oluyorum benim için hayat anlamsız.Çok dayak yediğim ve toplum içinde aşağılandığım için intahar etmeyi çok düşündüm ama her seferinde inanan bi insan oldugum için korktum. açıkcası yalnızlıktan ölcek gibiyim bi şekilde içimi dökmem gerekiyor eskisi kadar oyunlar kafamı dağıtmıyor askerden yeni geldiğim içinde bu çevre ortam bana göre değil gibi ölmeyi düşünüyorum ama korkuyorum azap için bunun için en iyi yolun uzman erbaş olmak ve sınırda görev yapmak oldugunu düşünüyorum en azından vatanımı savunurken can veririm allah nasip ederse de şehit olurum ama genede içinde tereddüt var her zamankinden daha çaresiz ve zavallıyım hayatımda hiç bu kadar kararsız kalmamıştım... yazmak iyi geldi bir yandan da ürpertici.