#
-burası neresi. dedim şaşkınlıklar içinde
-aradığın cevapların adresi ali. dedi
uzun uzun adrese baktım bi şey çağrıştırır mı diye ama benim için hiç bir şey ifade etmiyordu bu kağıt parçası.
-eyvallah. dedim
-eyvallah. dedi murat kapıya doğru yönelirken.
ama çıkamadı, durdu orda, durdu bir süre.
tekrar arkasını döndüğünde gözlerinin yaşlı olduğunu gördüm murat'ın.
geri döndü yanıma.
sarıldı.
kocaman yüreğiyle sarıldı bana.
sımsıkı sarıldı.
önce şaşkınlıktan karşılık veremesem de ben de ona sarıldım sonra.
nedenini bilmediğim bir şekilde vedalaşıyorduk murat'la.
-kendine iyi bak. dedi
-sen de. diyebildim sadece.
murat çıktı ve gitti.
beynim yanıyordu yine.
hiç bi şey düşünemiyordum.
aptal gibi hissediyordum kendimi.
kafamı avuçlarımın arasına almış çaresizce düşünüyordum.
ne yapmam gerekiyordu, bilmiyordum.
elimdeki kağıda baktım yine.
ve gitmeye karar verdim.
bu bilet elimdeyken burda öylece kalamazdım.
"sabah ola hayrola" diyerek kafamı yastığa koydum.
normalde bu yorgunluklu direk uyumam lazımdı ama yataka bi kaç saat döndüm durdum.
sabah kapı sesine uyanmıştım.
babam gelmişti.
her zaman olduğu gibi geldiğini belli etmek için ıslık çalarak girdi eve.
elindeki poşetleri mutfağa bırakarak odama geldi babam,
-günaydın oğlum. dedi
-günaydın baba, hoşgeldin. dedim yataktan doğrulurken.
-napıyorsun, iyi misin? dedi
-iyiyim baba da dün geç çıktım bardan, ondan bu saate kadar uyudum. dedim.
-yat hadi geri, daha saat 10, al uykunu. dedi
-yok baba çıkıcam birazdan. dedim
-nereye. dedi
normalde yalanı hiç sevmesem de inandığım değerler uğruna tek ayak üstünde babama bile 40 yalan söyleyebiliyordum.
-vallahi ege turu yapıcaz baba. dedim
-nasıl yani, tatil gibi mi. dedi
-yok baba, iş için, turne gibi düşün, farklı farklı mekanlarda çalıcaz. dedim
-ne zaman dönersin. dedi
-bilmiyorum baba, kendimizi sevdirirsek belki uzun sürer, sağlam para kaldırana kadar dönmem. dedim
-parayla pulla işimiz yok. dedi babam birden üzülerek.
-o zaman bahçeye niye gidiyorsun baba. dedim
babam cevap vermeden içeri geçti.
kötü bi laf dememiştim ama beni göndermemek için "parayla pulla işimiz yok" demesi saçma gelmişti.
parayla pulla herkesin işi vardı.
önce çantamı toparladım.
sonra mutfağa geçtim ve babamın kahvaltı hazırlamasına yardım ettim.
laf arasında 2-3 sataşarak aldım babamın gönlünü

#
ama susmuştu.
-evet..? dedim devam etmesi için
-ali orda ne olursa olsun dön geri olur mu, güçlü dur, ayakta dur ve yıkılma olur mu? dedi
-yıkılmam. dedim.
-umarım. dedi ezgi.
-kendine dikkat et. dedim
-sen de. dedi ve bindim arabaya.
soğakın köşesini dönene kadar el salladı ezgi arkamdan.
hüzünlenmiştim lan binler.
her ne kadar biraz baskı altında olsam da sevmiştim ben bu kızı.
değerliydi benim için.
belki de dostça sevmiştim ama ne farkederdi ki amk, sevmiştim işte.
doğru kordon'a sürdüm arabayı.
arabayı çarşı girişine koyup yürüdüm bizim mekana.
çocuklar sabah temizliği yapıyorlardı.
bizim mekan da kordon'daki diğer mekanlar gibi nerdeyse 7 gün 24 saat açıktı.
sabahları cafe akşamları bar havasındaydı.
ahmet abi'yi aradı gözlerim ama göremedim.
normalde bazen bu saatlerde burda olur bazen de olmazdı,
ben olmadığı ana denk gelmiştim.
bizim çocuklardan birine sordum ahmet abi'yi,
-daha gelmedi abi. dedi
dışardaki masalardan birine oturdum,
telefonu çıkarttım cebimden ve aradım ahmet abi'yi.
-ahmet abi merhaba. dedim
-merhaba ali'cim. dedi
-ahmet abi ben gidiyorum. dedim
-nereye. dedi ahmet abi şaşırarak.
-istanbul'a abi, bazı şeyleri çözmem lazım. dedim
-nasıl yani, ne oldu anlat, çatlatma adamı. dedi
-dünkü adam abi, o geçmişimden biri, o karanlık biri, dün ölümle tehdit etti beni. dedim biraz da olsa abartarak.
-vay it, neden söylemedin bana. dedi
-dün mekandan çıktıktan sonra oldu abi. dedim
-nasıl yani takip mi etmiş. dedi
-belki de abi, bilmiyorum. dedim
-ee napıcaksın şimdi. dedi
-aradığım cevaplar burda değil abi ait olduğum yerde, istanbul'da. dedim
-anladım ali, yolun açık olsun, ne zaman dönersin. dedi
-bilmiyorum abi ama sen benim yerime bul birini, boşa düşme. dedim
-eyvallah. dedi ahmet abi üzülerek.
-eyvallah abi görüşürüz. dedim ve telefonu kapattık.
içerde kalan paramı da isteyememiştim.
"neyse bakıcaz bi çaresine artık" diyerek ayaklandım.
-kendinize iyi bakın beyler, bi süre yokum ben, selametle. diye uzaktan garson çocuklarla vedalaşmış arabaya doğru yürüyordum ki aralarından biri geldi "ali abi" diye arkamdan bağırarak.
-efendim. diyerek döndüm arkamı
çocuğun elinde bi zarf vardı.
bu zarf olayı ahmet abi'nin işiydi.
ahmet abi parayı elden alırken rahat olmamız için zarfa koyar öyle verirdi maaşları.
bu da benim içerde kalan son maaşımdı.
ama bi fark vardı, normalde bu kadar kalın olmazdı benim zarfım ama bu sefer bi değişiklik vardı.
üzerinde "ali" yazan zarfı çocuğun elinden alarak içini açtım.
içinde belki 30 tane 100'lük vardı.
bu para benim maaşımdan fazlaydı.