#
gözlerini kaçırdı.
çenesinden tutarak kendime çevirdim.
hala kafasını geri çekmeye çalışsa da bir erkeği tutarcasına kuvvetli tutuyordum onu.
canının acıması o an aklıma gelecek son şeydi belki de.
-peki aslı, ben kimim, onu söyle bari? dedim
-eee sıktın ama be. diyerek ani ve hiç beklemediğim bir şekilde itti beni.
kurtulmuştu ellerimden.
kaçabilirdi ama yapmadı.
-neler yaşadığımı bilmiyorsun. dedim
belki de dayanamayıp "biliyorum" demek istedi ama caner'in bize doğru yaklaşan sesi böldü aslı'yı.
-sakın gelme peşimden. dedi duvarın köşesine doğru ilerlerken.
-gelicem aslı, bu soruların cevaplarını alana kadar gelicem peşinden, gerekirse bi yalan söyle bana, bi yalan büyüt içimde ama böyle gönderme beni geri, içimdeki bu boşlukta kaybolmama izin verme aslı. dedim
-ben sana hiç yalan söylemedim be ali. dedi
ama öyle bi dedi ki beyler,
o sözler resmen içime işledi.
artık dönüşü olmayan bir yola da girdiğimizi gösteriyordu bu bi kaç kelime.
"ben sana hiç yalan söylemedim be ali.."
beynimde yankılandı bu kelimeler o kısacık anda bir çok kez.
-bana doğruları ver de öyle git o zaman. dedim
-sakın gelme peşimden. dedi arka arka küçük adımlarla duvarı dönmek üzereyken.
-neden gelmiyim ki aslı. dedim
-ölürsün ali. dedi
-peki ben daha önce öldüm mü aslı. dedim
-evet, ben öldürdüm hem de. dedi
caner'in sesi artık çok yakından geliyordu.
belki de duvarın arkasında bir kaç metre ilerdeydi.
aslı artık çok daha sessiz konuşuyordu.
resmen dudaklarını okuyordum.
-gelme ali, yalvarırım, öldürme beni. dedi gözyaşlarıyla.
-cevap vermeden gideceksen durmam burda, gelirim ardından. dedim
-bulucam seni, söz veriyorum. dedi zorla da olsa.
2. kez sormadım lan beyler,
o an orda güvendim ona.
izin verdim gitmesine.
caner'in biraz uzaklaşmasını bekledi bi kaç saniye,
sonra hızlıca çıktı duvarın arkasından.
ardına bakmadan koştu caner'e doğru.
dayanamayarak duvarın köşesinden izledim onu.
caner'e sarıldı.
ama caner'in gözü dönmüş gibiydi,
aslı'yı giblemiyor, hala sağa sola bakınıyordu.
biraz sonra aslı'nın çekiştirmesiyle yürümeye başladılar.
caner hala arkasına dönüp bakıyordu.
eğer beni bulsaydı o elindeki bıçağı muhtemelen zütüme sokacaktı.
bir kaç dakika bekledim olduğum yerde.
ama öncelikli niyetim saklanmak değil az önce duyduklarımı sindirmekti.
konuştuğumuz cümleleri tekrarladım kafamda,
beynime kazıdım hiç unutmamak üzere onları.
biraz sonra çıktım saklandığım duvarın arkasından.
hiç bilmediğim bir sokak arasında yürüyordum ıssıza doğru.
nereye gideceğimi, ne yapacağımı, aslı'nın vermiş olduğu sözü ne zaman tutacağını bilmeden.
cebimden telefonu çıkarttım ve çağdaş'ı aradım.
işimin bittiğini ve gelip beni tarif ettiğim yerden almasını söyledim.

#
-nerdesin sen? dedi
-yatıyordum ezgi, duymamışım. dedim
-napıyorsun demedim, nerdesin dedim. dedi
-bahçedeyim, yarın bir gün dönerim. dedim
-ali, kemal amca'yı aradım, nerde olduğunu bilmiyor, bana yalan söyleme. dedi
-ödeşmiş oluruz. dedim
-ne diyorsun ali sen, iyi misin, korkutma beni. dedi
-iyiyim merak etme, müsait değilim şu an, arıcam ben seni. diyerek cevap bile beklemeden kapattım telefonu.
ezgi bana arkadaşı olarak değil sevgilisi olarak hesap soruyordu o an.
henüz ortada ezgi'yle bana dair, bize dair konuşulmuş bi şey yoktu,
evet ona karşı bir ilgim vardı ama adını koymamıştık henüz hiç bi şeyin.
ne düşüneceğimi, ne hissedebileceğimi bile bilemedim o an.
daha düne kadar beni deli gibi mutlu edebilecek olan bu sorgu sual o an beni fazlasıyla rahatsız etmişti.
evet, ezgi benim için değerliydi, çok değerliydi
ama bi şekilde bazı şeylere inandırılarak sevdim ben onu,
murat'ın, o kazadan önce ezgi'yi çok sevdiğimi, ona aşık olduğumu söylemesiyle,
eski yaşantıma dönmek istememle sevdim ben ezgi'yi.
ama 1 gecede her şey değişmişti.
içimdeki boşluğun sahibi ezgi değil aslı'ydı.
ve ben dün gece yeniden bulmuştum onu.
çok garip duygular hissediyordum.
ezgi'nin murat'a da haber vereceğini bildiğim için aramadım murat'ı.
babamı aradım.
o da hemen açtı telefonu.
-baba. dedim
-nerdesin oğlum. dedi babam da merakla.
-istanbul'a geldim baba, bi arkadaşın yanına, apar topar çıktım evden, sana da haber veremedim kusura bakma. dedim
babam nedenini anlayamadığım bi şekilde heyecanlanmıştı.
-ne, istanbul mu? kimlesin, nerdesin, kimin yanındasın, iyi misin? dedi panik bir şekilde.
-baba noluyor, sakin ol. dedim şaşırarak.
-iyi misin oğlum? dedi babam.
-iyiyim baba, neden iyi olmiyim, arkadaşımı ziyarete geldim. dedim
-geliyim mi seni almaya? diye çok saçma bi teklifte bulundu babam.
-baba asıl sen iyi misin? dedim
-ne zaman döneceksin. dedi
-yarın bir gün dönerim her halde baba, azcık kafa dinliyim, keyfim yerinde, merak etme. dedim
-iyisin di mi? dedi tekrar.
-baba iyiyim merak etme. dedim biraz da olsa sinirlenerek.
babamı bana karşı ilk defa bu kadar üstüme titrerken görüyordum.
anlam verememiş, çok şaşırmıştım.
-tamam oğlum, çok kalma olur mu? dedi
-olur baba, görüşürüz. dedim
-dikkat et kendine. dedi ve telefonu kapattık.
babamın bu konuşmalarına anlam verememiştim,
25 yaşındaydım ve daha önce bir çok kez il dışına çıkmıştım.
ama babam hiç birinde bu kadar tedirgin olmamıştı.
başımın ağrımaya başladığını hissettim.
ya açlık ya sinir ya da ikisi birden threesome yapıyordu beynimle.
aslı'nın ne zaman geleceğini bilmeden öylece bekliyordum vermiş olduğu söze güvenerek.
saati 1 etmiştim ki çok şükür çağdaş geldi.
hem çok acıktığım hem de sigaram olmadığı için gelmesine çok sevinmiştim.
-ooo günaydın bilader. dedi çağdaş.

#
-günaydın mı kaldı, saat 1. dedim tebessüm ederek.
-ne biliyim, yeni kalkmış gibisin. dedi
-yok oturuyordum öyle. dedim
-iyi bakalım. dedi
ayakkabılarını çıkartıp elindeki poşetlerle içeri geçti.
yiyecek bi şeyler almıştı.
biraz sonra yanıma gelerek cebinden çıkarttığı volvo'nun anahtarlarını masanın üzerine koydu.
-azcık kullandım da. dedi pis pis gülerek.
"herifteki yüzsüzlüğe bak amk, insan bi sorar" dedim içimden ama sonra herifin evine çöreklendiğim geldi aklıma, sustum, bi şey demedim.
-ne demek kardeşim, kullan tabi. dedim yalandan.
-acıktın mı. dedi
-biraz. dedim
-döner aldım yersin di mi? dedi
-severim bile. dedim yalandan
"alt tarafı döner işte amk, ne sevicem" dedim içimden.
maksat karnımı doyurmaktı.
poşetten çıkarttık dönerleri.
kağıdını soyup başladım yemeye.
mest olmuştum amk.
başta aç olduğum için çok güzel geldiğini zannetsem de dönerin yarısına gelmiş açlık hissim komple gitmiş ama hala doyamıyordum tadına.
resmen az önce düşündüklerimden dolayı kendi kendimi züt etmiştim.
-beğendin mi. dedi çağdaş
-vallahi süper. dedim açık açık
-virgo candır. dedi
-öyleymiş vallahi. dedim
dönerleri bitirmiştik.
çağdaş cebinden çıkarttığı marlboro light paketinden 1 tane sigara alıp masanın üzerine bıraktı paketi.
-alıyorum bi tane. diyerek pakete attım elimi.
-ben arabanı alırken soruyor muyum amk. dedi gülerek.
herif iyi mi kötü mü çözememiştim ama ne olursa olsun bana evini açmıştı
ve vermiş olduğu sözü tutarsa sırrımı saklayacaktı.
-eyvallah. diyerek sigarayı yaktım ve yemek üstü sigarasının keyfine vardım.
liseli çocuklar gibi başımı döndermişti sigara.
ama çok da tatlı gelmişti.
öyle böyle akşamı ettik o gün.
dilim varmadı çağdaş'a aslı'yı ya da caner'i sormaya.
biraz daha üstüne gidersem herif kıllanabilirdi haklı olarak.
sessizce gelmesini bekledim aslı'nın, ama gelmedi.
bi kaç defa ezgi ve murat aradı ama meşgule attım.
sonra aramalara daha fazla dayanamayarak telefonu komple kapattım.
gece 2 gibi daldım uykuya.
ertesi sabah uyandığımda çağdaş yine yoktu evde.
bu sefer saat öğlen 3 gibi geldi eve.
-vallahi bu gün yalnız bırakmayacaktım seni ama bizim çocukların eşyalarını zütürdüm. dedi
aklıma bi şey geliyordu ama "allahım ne olur düşündüğüm şey olmuş olmasın" diyerek
-anlamadım, ne eşyası? dedim
-caner'le aslı, gidiyorlarmış da, eşyaları vardı burda, onları istediler. dedi
-nereye. dedim
-vallahi sormadım, sorsam da söylemezdi zaten caner, kaçıyordur yine bi şeylerden. dedi
yıkıldım ulan beyler.. kalakaldım öylece..
-ama bana söz vermişti.. diyebildim sadece...

#
-anlamadım. dedi çağdaş.
söylediklerimi duymuştu ama anlam verememişti.
bi kaç saniye kalakaldım öylece.
-iyi misin? dedi sonra çağdaş.
-iyiyim kardeşim, daldım öyle. dedim
çağdaş duruma uyanmasın diye bir an önce kendime gelmeye çalıştım.
insan geçmişini 2 defa kaybeder mi amk?
ben kaybettim,
önce geçmişimi sonra da geçmişimin sahibini kaybettim.
artık adana'da kalmamın hiç bir anlamı yoktu benim için.
ama apar topar gidersem buraya neden geldiğim çok belli olacaktı.
o yüzden bir müddet beklemem gerekiyordu.
öyle de yaptım.
saat akşam 6'ya geliyordu ki ayaklandım
-kardeşim artık bana müsade, yolum uzun, daha fazla geç kalmiyim. dedim
-bu saatte yola mı çıkılır kardeşim, yat uyu, yarın çıkarsın. dedi çağdaş
aslında mantıklıydı söyledikleri ama artık burda kalamazdım.
içimdeki boşluğa bir de huzursuzluk eklenmişti.
çanakkale'de beni bekleyen, beni merak eden insanlar vardı.
bir an önce dönmeliydim.
hem burda kalsam bile sıkıntıdan uyuyamazdım ki,
sabaha kadar kafamda kurardım bi şeyler.
-yok kardeşim, yarın sabahtan işim var çanakkale'de, yetişmem lazım. dedim
-sen bilirsin. dedi
belki de inanmamıştı ama ısrar etmedi.
-eyvallah. diyerek çağdaş'la vedalaştım ve arabanın anahtarını alarak indim aşağıya.
arabaya bindim.
şehirden çıkmadan önce bi paket sigara aldım.
ankara tabelasını takip ettim.
çıktım otobana.
henüz ankaraya yeni varmıştım ki gözlerim kapanıyordu.
ama aptal gibi sürmeye devam ettim.
çanakkale'ye kadar bu şekilde gidemeyeceğimi biliyordum ama durmadım işte.
ağır ağır kapanıyordu gözlerim.
uyumuşum.
karşıdan gelen kamyonun deli gibi çaldığı korna ve kör edercesine yaptığı selektörle geldim birden kendime.
ve o an çok garip bi şey oldu beyler.
o kamyonun altına girmedim ama kazayı gördüm.
ve bir çığlık sesi yankılandı kulaklarımda.
çok tanıdık bir sesti,
uzaklardan gelen çok tanıdık bir ses hem de.
bunları yaşadığım saliseler içinde panikle kırdım direksiyonu hiç bakmadan sağa.
orda başka bir araba olsa ona çarpacaktım belki de,
ama panik hali işte, mantıklı düşünmek ne mümkün.
atlattığım kazanın şokuyla bi kaç yüz metre daha sürmeye devam ettim mantıklı düşünemeden,
ama biraz sonra kendime geldiğimde daha fazla devam edemeyeceğimi anladım.
az önce gördüğüm ve gözümün önünden gitmeyen görüntü resmen beynimi uyuşturuyordu.
bi benzinlik bulana kadar devam ettim.
bulduğum ilk benzinliğin arka tarafına çektim arabayı.
deli gibi uykum olmasına rağmen uyutmayacak derecede netti hala gözümün önünden gitmeyen görüntüler.
kafayı yemek üzereydim.
"allahım noluyor bana" diyerek yukarı doğru baktım çaresizce.

#
selam bile vermeden oturdu karşıma.
-iyi misin? dedi
insanlar süreki "iyi misin" diye soruyordu bana,
sıkılmıştım artık bu sorudan.
"gerçekten de bu kadar kötü mü görünüyordum dışardan" diye merak ettin.
-iyiyim. diye kırmadan cevap verdim.
bi süre sessizlik oldu.
içerden gelen eleman
-bi şey ister misiniz? dedi
-2 bira alalım. dedi ezgi bana sormadan.
ben de itiraz etmedim.
hala susuyorduk ikimizde.
konuşucak çok şey vardı ama susuyorduk işte.
ama sonra ben daha fazla dayanamayıp.
-"konuşacaklarımız var" demiştin. dedim
-evet ama benimkilerin acelesi yok, önce sen anlat bakalım. dedi
-benimkilerin acelesi olduğunu nerden çıkarttın peki. dedim
-acelen olmasa haber bile vermeden çekip gitmezdin her halde di mi? dedi
kendi çapında haklıydı,
cevap vermedim,
sustum.
düşündüm bir süre.
biralar gelmişti.
birer yudum almıştık ki ezgi yine lafa girdi,
-eee ne yaptın ne ettin istanbul'larda. dedi imalı imalı.
ezgi'nin ben telefonu kapattıktan sonra babamla konuştuğu belli oluyordu.
ben istanbul yalanını bi tek babama söylemiştim çünkü.
ama ezgi'nin bu yalana kanmadığı hal ve hareketlerinden belliydi.
bu yalanı uzatmanın gereği yoktu.
-istanbul'a gitmedim. dedim
-aaa. dedi ezgi yalandan şaşırmış gibi yaparak.
istanbul'a gitmediğimi zaten biliyordu ama benim ağzımdan duymak istiyordu.
sinirlendiğim için cevap vermedim.
ezgi'nin yüzündeki alaycı gülümseme birden kayboldu.
bir erkek edasıyla elini masaya vurarak.
-benle oyun oynama ali, bana yalan söyleme ali. dedi resmen dişlerini sıkarak.
-ortada bir oyun var evet, ama bu oyunu oynayanın ben olduğumu hiç sanmıyorum be ezgi. dedim
-ne söylemek istiyorsan açık açık söyle. dedi ezgi
o an orda patladım beyler.
hissettiklerim, adana'da yaşadıklarım, yolda gelirken gözümün önüne gelen görüntüler, aslı'nın bilinmeze doğru gidişi..
hepsi bu patlamaya itmişti beni.
birden ayağa kalktım öfkeyle.
-neyi açık açık biliyorum ki açık açık söyliyim amk, ne saklıyorsunuz lan benden, nasıl bir oyunun içindeyim ulan ben, 25 yaşında adamım, hiç mi eşim dostum yok sizden başka, hiç mi ilk okul öğretmenim yok, hiç mi aşık olduğum kız yok, madem yıllardır burda, çanakkale'deyiz züt kadar yerde neden kimse tanımıyor ulan beni, kimim ulan ben, neyim ulan, yeter lan.. diyerek bağırıyordum.
ezgi çaresizce ve korkuyla dinliyordu beni.
yoldan gelen geçen herkes bize bakıyordu,
mekanın garsonlarından biri bize doğru geliyordu
ezgi eliyle "sorun yok" der gibi bi işaret yaptı.
garson gelmedi yanımıza.
ezgi hiç bi şey dinlemeden sadece dinliyordu beni.
-cevap verselen lan bana. diye bağırıyordum.

#
daha önce sesimi bile yükseltmediğim ezgi'nin yüzüne yüzüne "cevap ver ulan" diyordum.
-dök içini, rahatla. dedi ezgi gayet rahat bi şekilde.
onun bu rahatlığı sinirimi bi kat daha arttırmıştı.
-ne rahatlaması amk ya, neyin rahatlaması ezgi, içimdeki bu boşluk dolmadan rahatlar mıyım sanıyorsun sen, içsem, bağırsam, çağırsam, masaları devirsem neye yarar ki amk. yarımım ulan ben, hatta belki yarımdan da azım, içimde kocaman bi boşluk var ezgi, kayboluyorum ben orda. dedim
-adana'da dolduramadın mı o boşluğu. dedi ezgi
biliyordu, her şeyi biliyordu. ezgi de murat da benden daha zekiydi,
murat'ın arkadaşının sırrımı tutacağına inanarak aptallık etmiştim.
ama artık bunları düşünmek için çok geçti.
eteğimdeki bütün taşları dökecektim.
belki de bana hiç ait olmayan bu hayata daha fazla alışmaya çalışmayacaktım,
ezgi'yi sevmeye çalışmayacaktım.
-dolduramadım ezgi, çok yaklaştım ama beceremedim. dedim biraz da olsa sakinleşerek.
ses tonum normale dönmüştü ama hala ayakta konuşuyordum.
-oturur musun lütfen. dedi
az önce kalktığım yere geri oturdum.
masanın üzerinden uzanarak ellerimi tuttu ezgi.
ama aşk dolu değil dostça dokundu.
-bak ali, ben seni sevdim, çok sevdim, çocukken sevdim hem de, ne olursa olsun yanındayım, bana karşı bi sorumluluğun yok, anlat bana nolur, ne oldu orda? dedi
orda yaşananları açık açık ezgi'ye anlatacağım hiç aklıma gelmezdi.
onun beni sevdiğini biliyordum,
hatta daha bi kaç gün öncesine kadar ben de onu sevdiğimi zannediyordum.
ama ok yaydan çıkmıştı bir kere.
bi kaç dakika konuşmadan bekledim.
denize baktım,
dalgaları dinledim ama toparlayamadım kafamı.
böyle giderse de uzun süre toparlayamayacaktım.
madem doğruları istiyordum herkese, her şeye karşı açık oynayacaktım,
açık oynayacaktım blöfe düşmeden, kozlarını kullandırtmadan bitirecektim bu oyunu.
ya bob diyeceklerdi her zamanki gibi ya da rest çekeceklerdi.
ya komple kazanacaktım, ya da tamamen kaybedecektim.
ve başladım anlatmaya.
adana'ya gidişimi, çağdaş'ta kaldığımı, aslı'yı bulduğumu, onun benden kaçtığını, caner'in nerdeyse beni bıçaklayacağını, sonra onların gittiğini her şeyi ama her şeyi en ince ayrıntısına kadar anlattım.
konuşmanın sonuna kadar beni şaşırmadan dinleyen ezgi,
aslı'nın gittiğini duyunca şaşkınlığını gizleyemedi.
-nasıl yani gitti, nereye gitti? dedi
-bilmiyorum ezgi, söz verdi bana ama sözünü tutmadan çekti ve gitti işte, kalan yarımı tamamlayamadan gitti. dedim
ağlamayı seven bir insan değildim,
hatta çevremde ağlayan insanları görünce kızardım onlara ama bu sefer bu duruma ben düşmüştüm.
tutamadım kendimi,
koyverdim gitti.
ezgi yerinden kalktı ve yanıma oturdu.
elleriyle sildi gözyaşlarımı
dayanamadım, koydum başımı ezgi'nin omzuna.
-ben burdayım. dedi
-peki hep burda mıydın ezgi. dedim
-hep burdaydım ali. dedi
bunu duymak iyi gelmişti.

#
-biz geçmişi konuşmayacağımıza, güzel bir gelecek kuracağımıza dair söz verdik birbirimize ali. sen, ben ve murat söz verdik. allah sana bi şans daha verdi ali, tertemiz bir sayfa açtı sana, al yeniden başla dedi hayata, kıymetini bil ali. dedi
-peki senin hiç birini çok sevdiğin ama kimi sevdiğini bilmediğin oldu mu ezgi. dedim
-hayır olmadı, ben hep bildim kimi sevdiğimi. dedi
-ben bilmedim işte ezgi. dedim
bu sözlerim normalde onu çok üzerdi ama o an bana destek olmak için hiç bir tepki vermedi.
-ne yaparsan yap yanındayım ali, ama nolur bırak da mutlu olalım. dedi
-tek amacım bu ezgi, ben o kazadan sonra bir çok kez güldüm yanınızda, bir çok kez eğlendim deli gibi, bir çok kez şarkılar söyledim size, ama dedim ya hep yarımdım bi şekilde, dolduramadım tam anlamıyla içimi. dedim
-ya aradığın gerçekler seni mutlu etmeyecekse ali, ya daha çok üzecek, ya kalan yarını da alacaksa senden? dedi
cevap vermedim.
sustum yine bir süre.
-peki ezgi o kaza, sen orda mıydın? dedim
-hayır değildim. dedi
-nasıl oldu o kaza, anlatır mısın? dedim
-bunu sana defalarca anlattık ali? dedi
-bi daha anlat ezgi. dedim
-eski yoldan bahçeye gidiyordun babanın yanına, arabada ne oldu bilmiyoruz, ama yoldan çıkmışsın, takla atmış araba, girdiğin bahçenin sahipleri bulmuş seni ilk, sonrasında da yaşadığın ağır travma ve hastanede geçen 2 yıl işte. dedi
-hepsi bu mu ezgi. dedim
-hepsi bu ali. dedi
-yanımda kimse yok muydu, tek miydim o arabada. dedim
-evet ali tektin, senden başka kimseye bi şey olmadı. dedi
-peki o çığlık ezgi? dedim
-ne çığlığı. dedi
-o duyduğum çığlık kime aitti, duydum o sesi ben ezgi, bir kadın, bir kadın çığlık atıyordu sadece. dedim
ezgi konuşmanın başından beri ilk defa bu kadar panik olmuştu.
eli ayağına dolanmıştı, ne yapacağını bilemez haldeydi.
onu sonunda köşeye sıkıştırmıştım.
-kafan çok karışmış ali. diye üste çıkmaya çalıştı ezgi.
-kafam hiç karışmayacak kadar boş ezgi, doldurmaya çalışıyorum ya zaten. dedim
-yalan yanlış şeylerle doldurma o zaman. dedi
-doğrularla doldur o zaman ezgi. dedim
-insan neye inanmak isterse ona inanır ali, biz sana zaten verdik doğruları. dedi
-peki ezgi. dedim konuşmanın sonucunda bi yere varamayacağımızı anlayarak.
birbirimizi daha fazla üzmenin alemi yoktu.
biraz sonra ezgi'nin telefonu çaldı.
arayan murat'tı.
bana çok kızgındı ama ezgi'ye beni soruyordu.
ezgi iyi olduğumuzu ve yerimizi söyleyip kapattı telefonu.
-geliyor mu? dedim
-sanmam. dedi
-ariyim mi ben bi, çağırayım mı. dedim
-murat'ı bilmiyor musun sen, bırak geçsin siniri, kendi gelir zaten. dedi
-peki. dedim ısrar etmedim.
derken telefonum çaldı.
ahmet abi arıyordu.
-hah şimdi sıçtık işte, ne dicem adama ben şimdi. dedim
-"sağol abi" diyeceksin. dedi ezgi tebessüm ederek.
-anlamadım. dedim

#
-aç sen telefonu. dedi
tırsa tırsa da olsa açtım telefonu.
-efendim abi. dedim
-ali'cim merhaba. dedi
-merhaba abi. dedim
-nasıl oldu baban. dedi
ufak bi süre duraksasam da mevzuyu çakmıştım.
-ha iyi abi, iyi çok şükür. dedim
-bağı bahçeyi bıraksın bi süre, çok yormasın kendini. dedi
-doğru diyosun abi de dinlemiyor ki işte. diye dalıverdim yalanın orta yerinden.
-yarın gelicek misin. dedi
-gelicem abi. dedim
-tamamdır, görüşürüz o zaman, çok geçmiş olsun tekrardan. dedi
-sağol abi. dedim ezgi'ye bakıp gülerek.
o da gülerek karşılık verdi bana.
-seni bulamayınca, telefonlara da çıkmayınca bara gittim ahmet abi'ye sormak için seni, ama sonra onun da senin nerde olduğunu bilmediğini farkettim. sinirliydi, ben de "babası hasta, bahçeye gitti apar topar" dedim işte. dedi gülerek.
-iyi yapmışsın, oyardı yoksa beni. dedim
biralarımızı bitirdik.
hesabı ödeyip kalktık ordan.
kalktığımızda saat 8'e geliyordu.
daha erkendi,
akşama kadar uyuduğum için uykum da yoktu ama yalnız kalıp düşünmeye çok ihtiyacım vardı.
ama ondan da önce haluk abi'den aldığım emanet arabayı geri zütürmem gerekiyordu.
ezgi'nin motoru vardı.
o, motora atlayıp gitti.
ben de arabayı zütürmek üzere sürdüm çarşıya doğru.
haluk abi'nin dükkana geldim.
selam vererek girdim içeri.
akşam vakti olduğu için haluk abi çocukları göndermiş ama muhasebe işlerine bakan hatunu göndermemişti.
niyeti çok belliydi.
haluk abi karı kız muhabbeti dışında harbiden adam gibi adamdı,
ama hatunlar onun en zayıf noktasıydı.
ama çok da kızmıyordum aslında haluk abi'ye.
o, öyle mekanlarda bakışlarıyla kızları rahatsız eden magandalardan hiç olmadı,
henüz orta yaşlarda bile olmamasına rağmen yer yer kır düşmüş saçları ve düzgün vücudu hatunlara cazip geliyordu zaten,
o yüzden çok kovalamazdı kızları,
e cepte para da var tabi.
kafasına birine taktı mı hiç çekinmeden şansını dener red cevabı alırsa başka çiçeklere konardı.
o çiçeklerden biri de bu hatundu işte.
dükkanın muhasebe işlerine bakan bu hatun gerçekten de çok güzeldi.
27-28 yaşlarında ve bekardı.
havalar sıcak olduğunda açık saçık giyinmekten çekinmezdi.
haluk abi'nin paslarına da karşılık verdiği için o da bırakmadı peşini.
aralarındaki ilişkinin boyutunu bilmiyordum ama alan razı veren razıydı sizin anlayacağınız.
ben girdiğimde haluk abi kızın masasına oturmuş hem kızla geyik yapıyor hem de yukardan hatunun çatalı kesiyordu.
haluk abi beni sevse de geldiğimi görünce "geldi yine tipini gibtiğim" der gibi baktı bana.
aldırış etmeden selam verdim ikisine de.
ortamı çok fazla bölmemek için
-abi anahtarı getirdim, çok sağol. dedim anahtarı haluk abiye uzatarak.
haluk abi önce elini uzatsa da sonra geri çekti.

#
-kalsın oğlum sende, merso'yu boşuna mı aldık. dedi yan gözle hatuna bakarak.
-abi olmaz öyle şey, arabaya ihtiyacım yok hem, eyvallah. dedim
-senin olmaz hatunların olur oğlum. dedi pis pis gülerek.
normalde belki yapmayacağı bir hareketti ama hatunun yanında gaza gelerek ciddi ciddi almadı haluk abi arabayı.
hatuna gösteriş yapıyordu aklınca.
işin garibi salak muhasebecinin de hoşuna gidiyordu haluk abinin yaptığı şekiller.
-iyi abi, madem öyle diyorsun, satılana kadar kalsın bende. dedim
-hah şöyle, hem bak iyi dedin, ilgilenirsin de arabayla, ilan koy internete bi tane, soran eden olursa gösterirsin arabayı, benim uğraşacak vaktim yok, hem işime de gelir. dedi
-eyvallah. abi diyerek geldiğim gibi çıktım dükkandan.
bindim arabaya, sürdüm geri eve.
ezgi'yle kavga gürültü de olsa orta yolu bulmuştuk ama murat'la hala konuşmamıştık.
aklım onda kalmıştı.
tamam kızmakta haklıydı ama konuşmamak da neyin nesiydi amk.
ezgi "arama" dese de dayanamayarak aradım murat'ı.
uzun uzun çaldırdım ama açan olmadı.
telefon kapanır kapanmaz yine aradım ama sonuç değişmedi.
"hay amk" diyerek vazgeçtim aramaktan.
illa ki dönecekti geri.
uzandım çekyata,
düşüncelere daldım.
kulaklarımdan hiç gitmeyen o çığlık beynimin boş odalarında yankılanıyordu resmen.
ezgi'yle konuştuklarımız geldi aklıma sonra.
"ya aradığın cevaplar seni mutlu etmezse, ya kalan yarını da alır zütürürse..?" demişti ezgi.
ne yapmış, ne yaşamış olabilirdim ki?
öyle böyle derken saati gece 3 ettim.
canlı müziğe akşam 10 gibi başladığımız, sahneden indikten sonra iş icabı da olsa mekanda takıldığımız için gece 2-3 benim normal uyku saatimdi.
alışkındım yani.
gündüz uyumama rağmen düşünceler arasında daldım uykuya.
çalan kapı ziliyle uyandım sabah.
babam geldi herhalde diyerek fırladım yerimden.
kapıyı açtım.
kapıda elindeki poşetle ezgi duruyordu.
-sana simit getirdim. diyerek neşeyle havaya kaldırıp salladı elindeki poşeti.
tebessüm ederek içeri davet ettim ezgi'yi.
ezgi girdi içeri.
günlerden cumaydı ve bu saatte ezgi'nin ofiste olması gerekiyordu.
-ne işin var senin bu saatte burda, ofise niye gitmedin? dedim kibarca
-yeni aldığım mimar çocuk var ya, canavar çıktı. daha ilk haftadan ilk projesini aldı, bana iş bırakmıyor sağolsun, ben de bugünümü size ayırmaya karar verdim küçük bey. dedi ezgi
ezgi'nin bu yaptığı çok güzel bi şeydi ama o an kendimi baskı altında hissettim lan beyler.
sanki dünkü konuşmalar bir gecede unutulmuş bir anda sevgili olmuş gibiydik.
aklım hala aslı'daydı.
ama bu da çok garipti,
eğer ben onu o kazadan önce o kadar çok sevdiysem neden şimdi onu gördüğümde o duygular uyanmamıştı tekrar bende?
neden tekrar aşık olmamıştım onu görünce.
eğer çağdaş'lara gittiğimizde aslı gelip bana dokunmasaydı, parmaklarını yüzümde gezdirmeseydi hiç bir şey hissetmemiştim o an ona karşı.
sadece bu hareketiyle şüphelenmiştim bir şeylerden ve haklı çıkmıştım.
aslı gerçekten çok güzel bir kızdı ama beni çeken tek şey gözleri olmuştu.
o kapkara gözler çok farklı duygular uyandırmıştı bende.
acaba önceden de mi sadece gözlerine vurulmuştum, henüz bilmiyordum...

#
-o zaman ben çay koyayım. diyerek içeri geçecektim ki
-bugünümü komple size ayırıyorum dedim küçük bey, bilmem anlatabildim mi. dedi ezgi
-çaylar da senden yani. dedim gülerek
gülerek karşılık verdi ve içeri geçti ezgi.
ben de boş durmamak için poşetteki simitleri çıkartıyordum.
poşette bir kaç tane de üçgen peynir vardı.
-yaşasın. dedim çocuk gibi sevinerek.
ezgi mutfak kapısından kafasını uzatarak neye sevindiğime baktı.
elimdeki peynirleri görünce "hey allahım" diyerek geri döndü içeri.
içerde oturmuş ezgi'nin gelmesini bekliyordum.
biraz sonra geldi ezgi, yanıma oturdu.
-iyi misin. dedi
-bi daha bana "iyi misiniz" diye sorarsanız iyi olmıcam. dedim şakayla karışık sinirlenerek.
-tamam be, şimarma hemen. diye azarladı ezgi beni.
sohbet muhabbet derken lafa daldık.
havadan sudan konuşuyorduk zaman geçirmek için.
ezgi sinemaya çok güzel bi film geldiğini, ona gitmek istediğini söyledi.
haftasonu için plan falan yaptık. sonra konu döndü dolaştı ve dün konuştuğumuz muhabbete geldi.
-kızgın değilsin di mi bana? dedi
-yoo, değilim, şaşkınım sadece. dedim
-neden? dedi
-bana hala doğruları anlatmadığınız için. dedim
alaycı bir gülümsemeyle karşılık verdi ezgi.
-o kızı, aslı'yı tanıdığınızı biliyorum ezgi, ama merak etme sormayacağım artık, çünkü anlatmayacağınızı biliyorum. dedim
-o kız hiç kimse ali, güven bana, o kız hiç kimse. dedi
-belki seni çok sevdiği birine benzetti, ona dokunur gibi dokundu sana, sende gördü onu, olamaz mı? diyerek devam etti. (bu cümleyi unutmayın beyler)
-kafam o kadar karışık ki neye inanacağımı şaşırdım ezgi. dedim
-bana inan ali, bize inan. dedi elimi alıp kalbine zütürerek.
-bana inanmasan bile ona inan, hisset onu. diye devam etti.
-ya karşılık veremezsem. dedim
-ben yine yanındayım ali. dedi
-ya yanımda olman bana acı verirse. dedim
-işte o zaman giderim ali. dedi
-daha önce gittin mi ezgi. dedim
-gitmedim ali, ben hep senin yanındaydım. dedi
-o zaman bana acı da vermedin? dedim
-ben sadece sevdim seni ali. dedi
konuşma gittikçe derinleşiyor dudaklarımız her kelimede yakınlaşıyordu.
tehlikeli sulara çoktan girmiştik, panik oldum birden.
öksürme bahanesiyle kafamı yana çevirdim ve öksürdüm yalandan.
mevzuyu çakan ezgi beni sıkıntıya sokmamak adına
-çay demlenmiştir. diyerek yerinden kalktı gülerek.
içeri geçti çayları doldurmak için.
güne çok keyifli başlamıştım ezgi sayesinde.
biraz sonra ezgi'nin telefonu çaldı.
"çağdaş demirci" diye biri arıyordu.
önce bi kaç saniye duraksasam da sonra bu soyadı daha önce murat'dan duyduğumu hatırladım.
bu bizim çağdaş, adana'da evinde kaldığım çağdaş'tı.
artık ezgi de ortadan kaybolduğum zaman oraya gittiğimi bildiği için rahatlıkla açtım telefonu.
tam "alo" diyecektim ki.
-ezgi..? dedi telefondaki ses.
ama bu ses çağdaş'ın sesi değil, çok daha iyi tanıdığım birinin sesiydi...