yaşadığım ifrit musallatı hikayesi ciddi

neyse, 1 kişi bile dinlese yazacağım amk. içimde doldu.

Köyün içerisine doğru ilerliyordu. Takip etmeye devam ettim. Çok ıssız bir alana geldik. Birden arkamdan bir ses geldi. Arkama baktım, tekrar kafamı çevirmemle adamın orada olmadığını gördüm. Dayı? Dedim sadece. Hey dedim. Baktım ses yok, korkmaya başladım. Tam geri döndüm, koşarak eve dönmeye planlıyordum ki arkama dönmemle göz göze geldik. Gözleri bana bakmıyordu sanki. Ama benimle konuşuyordu. Bana çok sağlam bir tokat savurdu, rüzgarıyla birlikte yere yuvarlanmıştım. Tokadı yüzüme çarpmadı ama yine de büyük bir acı çekiyor, yerden kalkmaya çalışıyordum. “Yarjah’ı rahatsız ettin” dedi.

Git buradan, yoksa olacaklardan kork dedi. Kapat gözlerini dedi. Kapatamadım. Sinirlendi. Boğazımdan tuttu, beni sert bir şekilde fırlattı. sanki uyuyormuşum da uykudan kalkmışım gibi Kendimi evimin önünde yerde buldum. Toparlandım, evime girdim. Büyük bir şok içerisindeydim. Buradan gitmeli miydim? Gidemezdim. En azından şu üniversiteden bir şeyler kapıp, kendimi ve ailemi geçindirebilecek bir meslek sahibi olmalıydım.

beyler tek bir kişi takip etse bile yazacağım, ciddiyim. ama entrylere adam gibi göz atabilmeniz açısından entry linkini alıp kısayol yaparsanız çok hoş olur. aranızda ifrit musalları yaşayan arkadaşlar için de fromspring veya ask.fm hesabı açabilirim. neyse, burada olduğunuzu belli edin bi.

O gece internette yarjah nedir diye aratmaya falan başladım. Hiçbir şey bulamıyordum. Hepsi saçma sapan bilgiler falan. Daha sonra arapça kaynaklara rastladım. Yarjah isimli bir ifritten bahsediyordu. O gün Müslüman oldum işte. O gün islam’ın gerçek din olduğunu anladım. Sabahlara kadar araştırdım, internetteki ifrit muhabbetlerine falan baktım. Sabah oldu, ebesinin köründe dersim vardı. Kalktım derse gittim. Her şey yine çok normaldi. Hatta giderken Atlas’ı gördüm. Selam verdi, ben de Kafamı salladım ve yoluma gittim. Ondan sonra ki günlerde gayet normaldi.

beyler?

Ahmetle çok samimi olmaya başladık. iyi arkadaş olmuştuk. ilk dönem bitti. Pek başarılı bir öğrenci olamasam da idare edebilecek derecede derslerim vardı. Namaz kılmayı falan öğreniyordum. O dönem biraz maddi sıkıntı çektim. Evden de para isteyemiyordum. Her gün salça ekmek, makarna derken dönem sonunda evime de maddi sıkıntılar yüzünden gidemedim. Evden az çok para geliyordu, o parayla da ucu ucuna kirayı denkleştiriyor, karnımızı doyuruyorduk. Ahmet’in durumu da pek iç açıcı değildi. Ama onda olmadığı zaman ben, bende olmadığı zaman da o destek oluyorduk birbirimize çok şükür. Sigarayı da bırakmak zorunda kalmıştım maalesef. Hah, ne tak olduysa o tatil döneminde başıma geldi zaten…

@170 olm kendi kendime konuşuyorum gibi oluyor, cidden bak.

Yine bir gün kafayı yastığa koymuşum yatıyorum. Birden bir ağırlık çöktü üzerime. Gözlerimi açamıyordum, nefesim kesildi. Bu karabasan denilen olaydı sanırım. Hayatım boyunca bunu ilk defa yaşıyordum. Göğsüme bir baskı hissediyordum. Nefes alamıyordum. Dudaklarımı ısırmaya başladım. Ellerimi güç bela saçlarıma attım. Saçlarımdan kendimi çekerek kendimi kaldırmaya çalışıyordum. Nas suresini az çok ezberlemiştim ama o an aklıma gelmiyordu. Son bir çığlıkla kalktım. Ellerim saçlarımdaydı, ve uyandığımda nasıl bir güçle kalkmışsam yatakta ayaktaydım. Bunun doğal bir şey olduğunu biliyordum bu yüzden pek tedirgin olmadım.

Uyandığımda dudaklarımdan kan geldiğini hissettim. Ellerimle dudaklarıma dokunduğumda kan vardı. Nasıl ısırmışsam dudaklarımı. Su içmek için mutfağa doğru yöneldim. Ahmet’e doğru kaydı gözelerim. Sanki bağıracaktı ama bağıramıyordu. Bu sefer korkmaya başladım. Ahmet’in yanına giderek direk kolundan dürterek onu uyandırmaya çalıştım. O an birden o da ayağa kalktı ve boğazıma yapıştı. Dur oğlum napıyorsun dememe kalmadan bıraktı. Ağırlık çöktü lan. Çok korktum birader falan dedi. Ben de bana da çöktüğünü ona daha fazla korkmaması için söylemedim, söyleyemedim.

şimdilik iyi geceler beyler. abdest alıp, kuran okuyup, bir de bildiğiniz bütün duaları okuyup uyumanızı öneririm. huzurlu uyursunuz, dinç uyanırsınız. iyi geceler.

pgibolojik tedavi sürecimin tamamlandığını söylüyorlar. deli olduğumu düşünüyor herkes. ben onları görüyorum ama. ensemde hissediyorum her an nefeslerini.

anlattığım kimse inanmıyor bana artık amk.

bu okul olayı da bu arada patlak verdi. sürekli ağırlıklar, yaşadığım yarjah muhabbetleri falan sıktı. üniversiteyi bıraktım, eve döndüm. bırakmadılar peşimi. çok güzel bir işe başlayacakken, geleceğimden herkes çok ümitli iken, birden yatırdılar beni dıbına kodumun tımarhanesine.

görmüyorum diyerek çıktım oradan. görüyordum amk, her gece görüyordum. dıbına kodumun duvarları arasında çıldıracağıma onlar gibi düşünüp dışarda ölürüm diye düşündüm. şimdi dışarıdayım...

çok farklı mevzular geçti başımdan. teker teker anlatacağım.

beklemede kalın.

payto.