hayatımi anlatıyorum

isteyen okur istemeyen okumaz amk. başlıyorum.

öncelikle babamla aram hiç samimi değildir. konusurumn ama samimi değiliz işte küçükten beridir böyle bu neden bilmiyorum. annemle samimiyim ama son 7 senedir hep kavga ederiz. arkadaşlarımın haricinde kimseyle alakam yok diyebilirim. akrabalarla alakam olmaz 1000 yıl görmesem umrumda olmazlar hep sen çok soğuk bi insansın derler ama onlara ısınmam için bi olanak sağlamazlar o yüzden hiç biri gibimde değil diyebilirim. neyse bu kadar bilgi yeter.

küçüklüğümden beri hep utangaç ezik kimseye laf söyleyemen biri oldum. bunun nedeni ise bana göre aileden kaynaklanıyo yetiştirme biçimi yani. yei tanıştıklarımın yanında hep ezik durumdayım arkadaşların arasında ise normal. yukarda belirttiğim gibi akrabalarla ise soğuk dururum. ve hiç biri benim gerçek kişiliğimi bilmezler.

6. sınıfa kadar karadenizin küçük bi ilçesinde yaşadım ve gibik çocukluğumu orda geçirdim. gibik diyorum ama çocukluk savaşın ortasında da geçse çocukluktur o yüzden kötü geçtiğini düşünmüyorum. kötü olan tek şey ezik utangaç yetiştirilmiş olmam.

6. sınıftan sonra babamın işleri iyice kötüleştiğinden istanbula taşındık. öyle kötü bir yerdi ki yeni yeni yerleşim oturmaya başlıyodu. ailelerin misafirlik gibi tanışma adetlerinden yararlanarak bende bi arkadaş edinmiştim kendime uzun yıllar boyunca tek arkadaşım oldu kendisi. evlerde yakın olduğundan baya bi samimi olduk. derlerim 6. sınıfta yani istanbula geldikten sonra iyice kötleşti 6 sınıfta zütü zor kurtardık ama 7 ve 8 sınıfta 1 ler yakamı bırakmadı. ilk okulda derece kovalarken artık tek düşüncem sınıfı geçmekti. liseye gelmişti sıra ama benim puanım hiç bi taka yaramazdı ve gidip gibten bi meslek lisesine kayıt oldum.

bu zamana kadar hep tek çocuk olarak yaşadım. ama lise 1 in sonu ya da lise 2 nin sonu gibi bi kardeşim olmuştu gerçekten çok geç ama elden bieşy gelmez. neyse bide lise 2 de kaldık amk neyse lise 2 2. senesinde yani tekrar ettiğim senede bi kıza aşık oldum. ama boyle bi aşk yok amk kız bana bakmıyodu. ama öyle güzel bişey değil amk ama yinede bakmıyodu işte ben bunla msn üzerinden konuşmaya başlamıştım. filan ama yinede kızın bende yüzü yoktu. neyse ben bunu yalan soylemiyorum. 5 sene boyunca unutamadım amk. yani okul bitti ama benim ona karşı düşüncem bitmemişti. onu yüzünü görmeyeli yıllar oldu ama beynim ondan başka birini kabuş etmiyodu ondan başka hiç bi kıza aşık olamıyodum amk. neyse oyle boyle 5 seneden bitirdik liseyi.

yine dersler kötü tabi bide meslek lisesiyiz haliyle sınavda bi tak yapamadık. bende dedim gidim bari 2 yıllığa zaten benden bi tak olmaz gitmez olaydım amk. tak vardı ya amk gittik ilk sene dedim ya çekingen ve eziğim diye ortam filan da yapmadık zaten eziğim tanırlarsa daha çok ezerler diye. aklımı gibeyim tabi bide yurtta kalıyoruz bütün senem yurtta geçti diyim size siz anlayın zaten fazla ortamım yoktu. okul dediğim gibi 2 yıllık yani öğrenci sayısı da az 250 kadar. yaşadığım il küçük zaten bende ilde değil ilçesinde kalıyodum. ya resmen zütüme yarak arıyorum ne işim var orda amk. bütün senem cehennem gibi geçti. subata doğru yurttan herkes çıktı size yemin ederim. yurtta üniv. öğrencisi olarak 3 kişi kaldık zaten biriyle konuşmuyorum diğeride salağın teki amk. boyle ben 5 ay geçirdim amk bakın boyle yazarak anlatılmaz bu sıkıntı ve taktan günler yaşamanız lazım bom boş bi odada ben ve bilgisayarım başkada kimsem yok dışarı da cıkmıyodum. siz düşünün artık amk. zaten bizim sınıftaki cocuklarda huur cocuğunun önde gideniydi. burda anlatmaya kalksam siz okuduğunuz yerden kendinizi gibersiniz yani neyse ilk seneyi böyle atlattık yaz tatilinde döndüm istanbula.

arkadaşlarım bana; olum sana nolmuş lan boyle sen gerçekten xxxx misin amk diyodu. o kadar değişmiştim. gerçekten depresyon mepresyon her bi tak vardı yani hani burda kendimi liseli ergenler gibi yaralı göstermek için soylemiyorum zaten neden boyle bişey yapim ki amk ama harbiden o dereceye gelmiştim. neyse yaz tatili hızlı geçti. okul başladı yine

ben bu sefer bizim sınıftan hariç (dediğim gibi hepsi oç) biraz ortam ayarladım kendime bu 2. sınıf benim için biraz daha iyiydi. ama hala dediğim lisede ki kızı unutmuş değildim amk. kimse benim için çekici gelmiyodu varsa yoksa oydu benim için. neyse oyle boyle derken 2. seneyide bitirdik ama mezun olamadım çünkü dersler çok zordu hatta bunun yanında hocalar 2 kat daha zordu. bizim okulu bitirmememiz için ellerinden geleni yaptılar. ve başarılı da oldular bizim sınıtan sadece 2 kişi mezun oldu diye biliyorum belki o kadar bile yoktur.

neyse sonunda istanbula tekrar dondum. şimdi zamana geldim yani artık hikaye bitmek üzere şimdi bi yerde çalışıyorum. hayatım boyunca ilk işim. hatta bu işle beraber artık sosyal bi insan oldum. ve yakın zamanda bi kızla tanışıp 1 hafta önce ayrıldık. biriyle birlikte olmak insana acayip derecede özgüven veriyo. artık insanlarla muhabbette zorlanmıyorum. yeni tanıştığım insanlara karşı ezik değilim ve hatta şunu soyleyebilirim o kadar insan tanıdım ki artık insanlarla 10 dakikalık muhabbetten sonra çöze biliyorum. bunun yanında 2 yıllık okul macerası bana düşünme yeteneği kattı artık çok farklı ve geniş düşünebiliyorum insan en kötüyü gördüğünde ve yanlız kaldığında güveneceği insan olarak sadece kendini düşünüyo yani bu hayatta artık tek başına yürüyebilir duruma geliyosun. son cümlelerimi soyleyip bitiriyorum. artık hayattan zevk almayı öğrendim. kötü anların bile güzel olan ayrıntıları olabilir bunu öğrendim. hayatımız takun için de çırpınarakta geçse en azından yaşadığımıza şükretmeliyiz çünkü o tak dolu çukurun içinden çıkmak bizim elimizde.

sunu unutmayın ki: fırsatlar ne kadar kötü olsursa olsun onları iyiye çevirmek bizim elimizde beni okumadığınız için teşekkür ederim zaten kimsenin okumasını da beklemiyorum bu yazıyı ilerde benim okumam için yazdım.