platonik olanı sorun değilde karşılıksız

fonda albinoni'nin adagio'su( http://www.youtube.com/watch?v=mfkznnaxfyo ) çalarken, hareketsiz bir şekilde, yanaktan süzülen yaşlarla, tek bir saniye bile gözünü ayırmadan dakikalarca o'nun resmine bakmak, bakarken titreyen parmaklarla ekrandaki o'na, çenesine, gözlerine dokunmaktır.
evet yalnızca bu gelir elden. bütün benliği o'nun için çırpınırken, yalnızca soğuk bir cama dokunarak o'nu hissetmeye çalışır platonik aşka tutulmuş insan. yalnızca budur yapabildiğinin en iyisi..
o'nun gözlerine çare yok, ok gibidir onlar, laf da dinlemiyorlar, canımı acıtmaktan vazgeçmiyorlar..

nasıl biteceğini kestiremezsiniz, prensip olarak biteceğini tahmin etseniz bile buna asla inanamazsınız.