kurban bayrmı ve islamda şiddetin normalleşmesi

küçükken evimiz müstakil ve bahçeliydi. villa gibi değil amk gecekondu gibi düşünün, arka tarafı dağlıktı. kurbanlıkları 1 ay önceden alırdı peder, besleyelim de iyice semirsin diye. 1 ay biz bu teke arkadaşla kah otlamaya gider kah koşar oynar, kah mahallenin diğer çocukları ve davarlarıyla hemhal olurduk.

lakin o 1 ay geçerdi işte.

hatırladığım ilk sefer o elimle 1 ay beslediğim koca gözlü tekeyi kestirmek istemedim. kendimi attım kazılan çukurun başına. beni kesin dedim. ailenin büyükleri şevkatle yaklaştılar, öğrettiler, bak evladım bu allahın emri dediler. yine de kesmeyin dedim. beni kesin. aldılar zütürdüler içeriye, içerde ağlamaya devam ettim. yarım saat sonra da kavurmayı dayadılar önüme. gelen misafirlere benim ne kadar sevgi dolu bir çocuk olduğum anlatılıyordu.

ertesi sene yine aynı muhabbet. kestirmem. allahın emri. zırıl zırıl. kestiler koca boynuzlumun kafasını.

ertesi sene benzer bir muhabbet. ama zırıltı yok. kendi kendime gittim içeri. ne haliniz varsa görün amk dedim. madem allahın emri.

ertesi sene gene benzer.

ertesi sene kesilirken yanında durdum.

ertesi sene bacağını tuttum.

ertesi sene derisini yüzerken yardım ettim.

bir şekilde belirli bir sürede sevdiğim ve kaybetmek istemeyeceğim bir varlığın kafasının kesilmesini allahın emri diye kabul eder hala gelmiştim.

sonra üniversiteye gittim bu muhabbetlerden uzaklaştım. 7-8 sene sonra "unknown russian soldier" vidyosuna denk geldim. bir mide bulantısı bir rahatsızlık. işte vahşete nasıl tepki verirse vücut öyle.

daha sonra bir bayram yine bir kaç kurban kesme olayına şahitlik. yok aga. benim kaldırabileceğim bişey değil bu.

bu ritüelden ayrı geçirdiğim 7-8 senede bir şekilde tekrar eski halime dönmüştüm.

ama geçenlerde bayram ziyaretine gittiğimde benimle aynı senaryoyla büyüyen amcaoğlum 3 tane davarı yatırıp yatırıp kesti. sıradaki nerde layn diyerek.

o bu ritüelden uzaklaşmamıştı (üniversite okumadı) ve o çocukluk günlerinden birşey kalmamıştı geriye.

bizim hikayemiz buydu.

günümüz çocukları belki bu kadar haşır neşir olmuyorlar kurbanlıklarla. o yüzden şanslılar (aslında şanssızlar amk).

o yüzden belki daha kolay kabullenmeleri. allahın emri evladım dedin mi haa tamam o zaman, kafa kesilebilir.

bir de ortadoğu ve arap coğrafyasında yetişen çocukları düşünün.

islamdaki şiddeti.

şiddetin normalleşmesini.

allahın emri diye nelerin yapılabileceğini.