Okul kıyafetleri yamalı büyümüş bir çocuğum ben fakat hiç kabul etmemiştim fakir olduğumuzu.. Arkadaşlarım dalga geçtikçe üzülürdüm fakat üzüldüğümüzü belli etmezdim.. Sıra arkadaşım vardı Mert ti adı iyi çocuktu iyi geçinirdik ama o çok temiz giyinirdi elbiseleri yeni ve güzeldi. Bigün beni evine davet etti bende gittim.. Kapıda ayakkabılarımı çıkarmıştım ki mert gülmeye başladı utandım çorabım yırtık sanmıştım çünkü fakat değildi bende sordum "neden gülüyosun" diye.. Cevabı çok garipti "evde ayakkabı çıkarılmaz" şaşırmıştım çünkü saçma gelmişti ama giyip devam ettim.. Ev o kadar büyük ve genişti ki bizim evden üç tane sığardı içine bir eşyaları vardı çok güzel herşeyleri vardı masaları güzel sandalyeleri koltukları televizyonları aklınıza gelebilecek herşey... Mert "hadi yemek yiyelim" dediğinde afallayan bakışlardan kurtulup etrafıma aval aval bakmayı kestim mert gene gülmüştü... Yemek yemeye mutfağa gidiceğimizi sanıyordum fakat Mertin odasına gidiyorduk... Hayatımda hiç odam olmamıştı.. Mertin bizim evin yarısı kadar kendine ait bi odası vardı ve odasında herşeyi vardı.. Bilgisayar yatak dolap oyuncaklar herşeyi vardı ve hepsi çok yeniydi.. Mert biraz havalıydı ve ilk defa bana garip bakıyordu... Diğerleri gibi... Küçümser gibi.. Bilgisayarı açtı bu arada odaya yemek gelmişti önlüklü bir kadın gelmişti ve yemekleri bırakıp gitti.. Annesiydi heralde kadın çıkarken Mert "sağol Vildan abla bitince çağırım seni" demişti.. Annesi değildi.. Kim olduğunu sormak istedim cevabıysa hiç bilmediğim cinstendi " hizmetçi" işte şuan kabulleniyordum ben fakir biriydim gerçek bi fakir... Mert bilgisayar oynuyordu onu seyrediyordum birden Mert " ya senin kıyafetlerin yırtık benim eskileri veriyim sana giyersin hem onlar yırtık değil" çok utanmıştım hatta gözlerimde dolmuştu fakat asla ezilmedim " sağol mert bu kıyafetin her bir yırtığı ve yaması bir anıdır benim için" fazla söz etmeden evlerinden çıktım ve anlamıştım ki asla kendinden yüksek biriyle arkadaşlık etme çünku herzaman ezilecek yanınla ezer seni...