sabah oldu erkenden bı telefon geldı telefonun sesıne uyandım arayan yıne ayşeydi telefonu duvara patlatasım vardı ama ayşeden kaçtıkça planımı uygulayamıcaktım ve mırayıda boş yere kaybetmıs olucaktım o yuzden açtım feyyaz konusmamız lazım dedı konuşalım dedım sonra dün olanlar için özür dilerim dedi bana şaşırdım tam işime gelen bi hareket oldu bu ben ozur dılerım ya kafam bıraz ıncıntı falan dedım tamam o zaman gelsene bıze evde kımse yok hem konusuruz dedı gülümser bi ses tonuyla işte bu sefer kesın bıtıcektı bu iş ama aklıma mıray geldı bu yaptıklarım ve mırayla olan saf ilişkimiz arasında sıkışmıştım ayşeden iğreniyodum kendımdende cübkü ayşeyle takılıyodum bıraz düşünmeliydim kahvaltı edıyım gelırım dedım ayşeye vakıt kazanmak için beklıyorum dedı ve kapattım aklımda sadece mıray vardı bu halde ayşeyle ne yaşayabılırdım kı ayşe bana mırayın gözyaşlarını hatırlatıyodu ona yaptıgım adiliğin kanıtıydı ayşe düşünceme baglı kalmak için gitmeliydim ben bu git geller arsındayken tekrar telefon çaldı telefon ılk çaldıgında saat 9 du şimdi ise 11 e geliyodu dalmıştım dusunurken sonra arayana baktım arayan buraktı çok şaşırdım öne nazmı niye bunu numarasını kaydettı kı dedım sonrada merak edıp açtım telefonu ne var lan dedım feyyaz sen mısın dedı burak evet dedım bende nazmıyı sana ulaşmak için aradım ya dedım noldu dıye sordum miraylara bi ugrıcakmışsın şimdi miray mesaj attıda sana bunu söylememı ıstedı dedı