dıbına koyim öyle bi boşluğa düşüyorum ki... resmen beynimin içindeki uçurumdan aşağı atlıyorum düşünceler bir anda birbirine geçiyor 5 sn falan sürüyor ama o 5. saniyenin sonunda tüm düşüncelerim duruyor sanki beyin ölümüm gerçekleşmiş gibi. bir insan kendi hayatını bir anda nasıl batırır ? veya yaptığımız tercihler sonucu hatalarımızla yaşamayı öğrendiğimizin farkına sonradan varıp bi de bunları düzeltmek için uğraştıkça iyice nasıl batırır ? herkes yakınıyor dıbına koyim yok insanlar şöyle huur çocuğu böyle menfaatçi bilmem ne. sadece yakınıyoruz ama niçin düzeltmiyoruz ? yada kendimizi tüm insanlardan soyutlayıp düzelttik sanıyoruz ve bu sefer de neden asosyal antisosyal sosyalfobi oluyoruz -oluyor insanlar-.

ben kendi adıma konuşayım şuan misal başıma bir iş gelse hastaneye kaldırsalar (aile akraba hariç) bir allahın kulunun kapıdan içeri gireceğini sanmıyorum ki bu çocukluk arkadaşım da dahil. hani herkesin illa çocukluk zamanını geçirdiği ergenliğini falan geçirdiği arkadaşı olur badi gibi bişeydir ama büyüdükçe ergenlik bitince falan artık kimsenin karşısında birlikte meybuz yaladığı top oynayıp, ergenliğinde pc başında bisküvi yerken ferre izlediği (o kadar samimi ), oyun oynadığı arkadaşı yok. insanlar değişiyormuş büyüdükçe bunu öğrendim. neler yaşıyolar ki ? neden hala çocuk kalamıyor kimse neden kirlenmek zorunda kalıyorlar ? kimse neden hayallerinin peşinden gitmiyor ? neden gibik bir döngünün köpeği olmuş herkes ?

he nerde kalmıştım, hastane diyodum ya, he işte o adam da gelemez, ama o çocuk gelirdi. kanka neyin var iyimisin der başımda bile dururdu o gece oturur sohbet eder konuşurduk bi bakmışsın sabah olmuş. siz sanıyor musunuz ki her sabah selam verdiğin arkadaşların sandığın veyahut senin yanında sandığın adamların başına kötü bir şey geldiğinde yanına geleceğini ? hayır onların işi vardır gelemezler. onların çok önemli işleri vardır. senden benden önemli işleri var karı kız kesmeleri lazım, daha çok çalışmaları ve doyamayacağı kadar para kazanmaları lazım ve bir ay çalışıp 1 günde parayı bin edecek kadar çok işleri var onların boş vakitleri yok. statüleri de var kalabalıkların içinde yalnızlaştıkları statüleri var. yarın bigün ağzını yüzünü kırsalar bu heriflerin o statüsünü oluşturduğu adamlardan kaçı gelecek yanına? insanlar büyüyor ve büyürken bir savaş için büyüyorlar ve büyüdüklerinde de o savaşlar başlıyor. kurallar açık: herkes tek. ulan eskiden siz hepiniz biz tek derdik dalardık kavgalara 3 kişi , 15 kişinin arasına. şimdi de kavgalar yerini bunlara bıraktı; güç, statü,para, beygiri yüksek arabalar, 4+1 daireler. ama bu sefer herkes tek dıbına koyim. eminim ki onlar da her gece yatağa yattıklarında düşünceleri bir anda birbirine geçiyor 5 sn falan sürüyor ama sonra akıllı telefonlarında 2-3 twit favlayınca unutup gidiyolar ve yarın sabah gibik yaşamlarına devam ediyolar.