çok uzun bir zamandır yurt dışında yaşıyorum

gittiğim ülkeler de severim canlı performans izlemeyi tiyatro konser basket bol gibi salon oyunlarını sever izlerim.

ve bunları çok sık yapan bir adam olarak seyirici domine etme diye bir şey vardır çok zevklidir o an.

ilk gülen ilk alkışlayan veya yuhlayan sizsinizdir.

insanların duygusuna tercüman olursunuz.

siz başlarsınız alkışlamaya bir süre tepkisiz kalırlar devam edersiniz olmadı ayağa kalkarsınız kitle katılır bir anda on bin kişi alkışlamaya başlar.

neyi alkışladığını bilmeden alkışlar yarısı.

neyse ben istanbula gittim geçenlerde.

11 saat uçakla gittikten sonra 3 saatte arabayla devam ettim. uzatmayalım jet-lag etkisini atlatayım diye bir şeyler yapalım dedim.

dediler cuma süleymaniyeye gidelim mi.

çanakkale şehitleri günü imiş.

güzel bir hoca getirmişler.

balkon sandığım yerden hoca harika bir giriş yaptı.

suflör falan sandım fonda abi zikrediyormuş.

nasrun minnallahu fethun gariiiiip diye bi girdi. tüyler diken diken bende

sonrasında kısa bir sessizlik tekbir allahu tekbira dedi.

işte ben o an koptum istemsizce alkışlamaya başladım. ama nasıl alkışlıyorum.

içten böyle aşkla. gözler dolmuş kalpte aşk.

bir iki derken kimse alkışlamıyor. hayır bir de balkon bile bana bakıyor.

dedim ters giden bişeyler var.

kaynamak üzere altı kapatılan süt gibi kesildim kaldım.

o an yerime oturdum . sanki yerime oturdumadım da itin zütüne girdim.

ülen mübarekler niye bakıyonuz hadi ben tak yedim insan utanmasın cocuk diye alkışlar.

ben atara kakmışım niye far tutuyorsunuz gözüme...

bu da böyle bir anımdır.