bende yazayım lan içimde kaldı yıllardır.

yıllar yıllar önce 2'ye ya da 3'e gidiyodum heralde. öğretmen sıra arkadaşımla beni bi sınıfa yolladı amk bişey almaya. gittik işte klagib sen çal ben konuşayım taktiği. arkadaş çaldı kapıyı ben açtım kapıdan söyleyecem, öğretmen masası tam karşıda sınıfın öğretmeni de oturuyo orada. işte dedim öğretmenimiz şunu şunu istiyo falan diye. bu dıbına koduğumun çocuğu bişeyler dedi geveledi ağzında kem küm ben anlayamadım. "efendim öğretmenim?" dedim hafif salakça ve şaşkın bi ifadeyle. huur çocuğu ben böyle deyince sesi gürleşti iyice, bağırıyodu resmen. anasını gibtiğim bişeyler dedi azarladı baya bi arada da "kulakların yeterince büyük zaten neyini anlamıyon" tarzında bişey söyledi. bunu söyledikten sonra baya utandım beyler çok dokundu. (kulaklarım ortalamanın çok az üstünde büyüklükteydi yani o kadar büyük değildi) bu sırada sınıftaki huur evlatları da haykırıyo kalabalıklar da amk. en son bu anası gibiğin konuşması bitti ben de çıktım. huur çocuğu yüzünden yerin dibine girdim hem de yanımdaki arkadaşıma mahcup oldum. ve beyler belki inanmazsınız ama o günden sonra baya agresif bi insan oldum. o olay aklımdan hiç çıkmadı. çevremde sevilen uslu bi çocuktum daha kimse bana az bişey bile sesini yükseltmemişti . ama o gün yaşadıklarımdan sonra baya sert mizaçlı, agresif, hırçın, asık suratlı bi çocuk oldum. ezilmeye kalkıldığım yerde ortalığın anasını gibmeye başladım kural tanımıyodum resmen. aradan uzun zaman geçti koca herif olduk amk ama hala üstümden atamadım. biri ters bi hareket yapsa hala ağzını yüzünü gibebilecek bir kapasiteye sahibim.